H Gallerie Artower Agora (Αρμοδίου 10, Βαρβάκειος Πλατεία) εγκαινιάζει την έκθεση του ζωγράφου Γιάννη Βακιρτζή, Αγορά, την Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 20:00 – 23:00. Την έκθεση επιμελείται η Αγγελική Γρατσία.
(ιστορία) ο χώρος στο κέντρο μιας πόλης, όπου συγκεντρώνονταν οι πολίτες για να συζητήσουν τα τρέχοντα προβλήματα και να αγοράσουν προϊόντα
(χώρος) το μέρος μιας πόλης όπου είναι συγκεντρωμένα εμπορικά καταστήματα
(χώρος) κτήριο που στεγάζει πολλά εμπορικά καταστήματα
ένα από τα αξιοθέατα των Χανίων είναι και η Παλιά Αγορά της πόλης
(έννοια) το σύνολο των ανθρώπων που ασχολούνται με τις αγορές και τις πωλήσεις
η αγορά δείχνει ανήσυχη απέναντι στις εξελίξεις
(ενέργεια, πράξη) η απόκτηση ενός αγαθού έναντι κάποιου χρηματικού ποσού ή άλλου τιμήματος, η ενέργεια με την οποία κάποιος γίνεται ιδιοκτήτης υλικού ή πνευματικού αντικειμένου δίνοντας χρήματα ή άλλο οικονομικό αντάλλαγμα
Ο ζωγράφος Γιάννης Βακιρτζής εμπνέεται από την πόλη, τη ζωή και τους ανθρώπους, την κίνηση και την αλληλεπίδραση ανθρώπων και περιβάλλοντος και αποτυπώνει στους πίνακές του στιγμές από τη ζωή στην πόλη γεμάτες χρώμα και συναισθήματα. Η περιπλάνηση στην πόλη, σε εμβληματικά σημεία της, όπως ο Πειραιάς, τόπος γέννησης του ζωγράφου, η παρατήρηση και η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους της, γενούν την Αγορά.
Εικόνες της πόλης μέσα από τα μάτια του ζωγράφου. Ρεαλισμός, συμβολισμός και προσωπικό στυλ συνδυάζονται στους ονειρικούς πίνακές του όπου οι φόρμες αλληλεπιδρούν με το χρώμα και το παιχνίδι του φωτός γίνεται παιχνίδι του μυαλού. Η έκθεση ξεκινάει με νυχτερινές σκηνές της πόλης, λίγο πριν ξυπνήσει, λούζεται στο Αττικό φως και κλείνει αργά τη νύχτα, τις στιγμές που κυριαρχούν τα πάθη μας!
Γιάννης Βακιρτζής
Ο Γιάννης Βακιρτζής σημειώνει για τα έργα του:
«…Αυτό που παρουσιάζω στην ενότητα έργων με γενικό τίτλο “Αγορά” είναι οι εικόνες από το περιβάλλον που επηρεάζουν καθημερινά την διάθεσή μου .Τις βλέπετε όπως μετουσιώνονται μέσα στη δική μου νόηση, αλλαγμένες από την ψυχολογία μου, την ηθική μου, κτλ .Το θέμα είναι πως δέχεται ο κάθε ένας την ίδια εικόνα. Υπάρχει μία ρεαλιστική πραγματικότητα: το ότι ενώ είμαστε μέρος του περιβάλλοντός μας , αισθανόμαστε ότι ξεχωρίζουμε απ’ αυτό και το εξετάζουμε σαν θεατές . Κοίταξα να δω τα πράγματα διαφορετικά! Είμαι μέσα στη συνολική εικόνα και την αισθάνομαι , την ζωγραφίζω, όχι στεκόμενος απέναντι αλλά μέσα στο περιβαλλοντικό σύνολο. Έτσι υπάρχουν συχνά δύο όψεις της πραγματικότητας. Ακόμα και τις δικές σας απόψεις έχω δει σε αυτή την ενότητα όχι σαν ακροατής αλλά ως εμείς και ακριβώς αυτό είναι η άλλη όψη του εσείς ή αυτοί . Βρίσκεται λοιπόν στο τώρα, στο χρονικό διάστημα που δημιουργήθηκε το κάθε έργο, είναι και η σύγχρονη στιγμή που το καθορίζει. Δεν παρουσίασα την εικόνα ούτε του παρελθόντος χρόνου ούτε του μελλοντικού .»
Ο Γιάννης Βακιρτζής, εκτός από τα έργα του, επιμελήθηκε μια εγκατάσταση διαμόρφωσης του χώρου για να αισθάνεται ο επισκέπτης ότι βρίσκεται στο σπίτι του.
Μέρος των εσόδων, θα διατεθεί για την ενίσχυση της Μονάδας Ανακουφιστικής Αγωγής «Τζένη Καρέζη». (Κορινθίας 27, Αμπελόκηποι) www.monadaanakoufisis.gr
Έργο Γιάννη Βακιρτζή
info
Εγκαίνια: Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018 στις 20:00
Διάρκεια έκθεσης: 12 Νοεμβρίου έως 30 Νοεμβρίου 2018
Μετά τη συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου, οι «Γυναίκες» της Γαλάτειας Καζαντζάκη, από τον θίασο «Αντάμα», σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη, επιστρέφουν για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο θέατρο «Βαφείο – «Λάκης Καραλής», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από τη Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018 και για όλο τον Νοέμβριο.
Η νουβέλα «Γυναίκες» (γραμμένη το 1933), της Γαλάτειας Καζαντζάκη, αποτελεί ένα διαμάντι της νεοελληνικής λογοτεχνίας που για πρώτη φορά μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή. Ένα ανέγγιχτο έργο, μέσα από το οποίο με την επαναστατική γραφή της, η συγγραφέας σκιαγραφεί τη γυναίκα, ανεξαρτήτως χρονικής εποχής.
Λίγα λόγια για το έργο
Πέντε γυναίκες, πέντε αδερφές, συνομιλούν, συγκρούονται, μοιράζονται, αλληλεπιδρούν. Γυναίκες της δεκαετίας του ’30 επικοινωνούν και ζωντανεύουν μπροστά μας, φέρνοντάς μας κοντά σε μια άλλη εποχή αλλά και πιο κοντά στη σημερινή. Πέντε γυναίκες με διαφορετική κοινωνική εξέλιξη η καθεμιά, παρά την κοινή τους προέλευση, φανερώνουν μια γκάμα αντιλήψεων, αξιακών συστημάτων και τρόπου ζωής που εκφράζεται μέχρι σήμερα.
Τι είναι αυτό που τις εγκλωβίζει, πώς σκέφτεται τελικά μια γυναίκα, πώς νιώθει, πώς αντιδρά; Πώς αντιμετωπίζει τον έρωτα και τον γάμο; Είναι στη φύση της να λειτουργεί έτσι; Ποιά η διέξοδος; Όλες αυτές οι δομικές απορίες για την πραγματική φύση της γυναίκας, δεν αφορούν το ένα από τα δύο φύλα, αλλά τον άνθρωπο που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Ο λόγος της Γαλάτειας Καζαντζάκη, διεισδυτικός και επίκαιρος όσο ποτέ, αξίζει να ακουστεί.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα Γαλάτεια Καζαντζάκη
Μία ακόμη γυναίκα συγγραφέας στη χώρα μας που τάραξε τα νερά της εποχής της, δημιουργώντας ισχυρές τομές στη λογοτεχνία και την κοινωνία. Μια συγγραφέας σταθμός, με προβολή μικρότερη της λογοτεχνικής της αξίας, της οποίας τα έργα παραμένουν ανεξερεύνητα και δυσεύρετα. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης (8 Μαρτίου 1881 -Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1962), ήταν ποιήτρια και
συγγραφέας, κόρη του λόγιου εκδότη Στυλιανού Αλεξίου. Το 1911 παντρεύτηκε τον συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1926 χώρισε με τον Καζαντζάκη και το 1933 παντρεύτηκε τον ποιητή και κριτικό Μάρκο Αυγέρη. Η συγγραφέας έγινε γνωστή στα ελληνικά γράμματα με τη δημοσίευση του πρώτου της μυθιστορήματος, «Ρίντι Παλιάτσο», υπό μορφή ημερολογίου, στο περιοδικό «Νουμάς» το 1910.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Η Γαλάτεια Καζαντζάκη (Γαλάτεια Αλεξίου), λογοτέχνης, θεατρική συγγραφέας και μεταφράστρια, το πλέον ανήσυχο πνεύμα των αρχών του 20ου αιώνα, η πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη, συγκρούστηκε ανοιχτά με το κατεστημένο και τη συντηρητική κοινωνία της εποχής της. Μαχητική και ανυποχώρητη κατήγγειλε παράλληλα το ανδροκρατούμενο πολιτικό σύστημα. Στα κείμενά της πρωταγωνιστούν γυναίκες και μέσα σε αυτά διακρίνουμε τη στράτευσή της στο κίνημα για τη γυναικεία απελευθέρωση και χειραφέτηση.
Στην αυτοβιογραφική νουβέλα «Γυναίκες», οι ηρωίδες, αδελφές μεταξύ τους, καταθέτουν προσωπικές ιστορίες με συγκρούσεις, συμβιβασμούς, υπαρξιακές αγωνίες, οικονομική ανέχεια αλλά και επαναστατικότητα. Η παράσταση «Γυναίκες» με τη μορφή του «επιστολικού θεάτρου» συμπορεύεται με την εμπνευσμένη, αλλά παραγνωρισμένη αυτή συγγραφέα και αναδεικνύει όλες τις πτυχές των γυναικείων χαρακτήρων απέναντι στην ανισότητα και τη διεκδίκηση της ελευθερίας που ακόμα και στις μέρες μας δεν είναι αυτονόητη για τις γυναίκες. Η παράσταση, απόλυτα ρεαλιστική, κοντά στο πνεύμα της Καζαντζάκη, διηγείται τις ιστορίες των γυναικών με συγκίνηση, χωρίς σκηνοθετισμούς.
Μια ζωγραφική περιπλάνηση στο παλίμψηστο της μνήμης είναι η έκθεση ζωγραφικής του Ανδρέα Κοντέλλη με τίτλο “Thewalls” που φιλοξενείται στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών από 7 έως 23 Νοεμβρίου σε επιμέλεια της Λουΐζας Καραπιδάκη.
Με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και μεταπτυχιακό στο Middlesex University του Λονδίνου ο Κοντέλλης, μαθητής του Παναγιώτη Τέτση, επιχειρεί να μεταφέρει στον καμβά τα βιώματα του εικαστικού που εργάζεται στα Εξάρχεια ως οπτικό απόηχο πολιτικοποιημένων γεγονότων.
Εγκαίνια: Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2018 ώρα 20:00
Καφέ του Γαλλικού Ινστιτούτου – IFG, Σίνα 31, Αθήνα
Η παλίμψηστη γραφή στους τοίχους των Εξαρχείων, όπου ζει ο καλλιτέχνης, αποτέλεσε την έμπνευση και το έναυσμα για τη δημιουργία μιας ενότητας έργων, με τίτλο «The walls». Λάδια με απεικονιζόμενα αναπτύγματα τοίχων σημαδεμένων από τις διαδοχικές και πολύπλευρες ανθρώπινες επεμβάσεις, ως απομεινάρια της πρόσφατης ιστορίας, καθώς και σχέδια – μαρτυρίες από τα βιώματα του εικαστικού θα εκτεθούν στο Γαλλικό Ινστιτούτο, ως οπτικός απόηχος πολιτικοποιημένων γεγονότων.
Ο Ανδρέας Κοντέλλης μέσα από τη χαρακτηριστική ζωγραφική μανιέρα του έντονου εξπρεσιονισμού και της χειρονομιακής τέχνης καταφέρνει να προβάλει τον ζωντανό απόηχο του Μάη του ’68 στην Ελλάδα και να φιλοτεχνήσει το χρονικό της έντασης των Εξαρχείων κάνοντας ταυτόχρονα κοινωνικό σχολιασμό ενός αληθινού αφηγήματος.
Σημείωμα του καλλιτέχνη, Ανδρέα Κοντέλλη
Τα τελευταία 12 χρόνια έχω εργαστήριο στα Εξάρχεια. 12χρόνια ανάμεσα στα γεγονότα και στα δρώμενα της περιοχής, στους κωδικούς και στη σιωπή της πόλης, στο θόρυβο και στα χρώματά της.
Μια ζωγραφική περιπλάνηση στο παλίμψηστο της μνήμης, στα βιωμένα γεγονότα και ταυτόχρονα στην καταγγελτική οπτικοποίηση του παρόντος αλλά και της ιστορικής μνήμης στους τοίχους των Εξαρχείων αποτελεί η έκθεση αυτή.
Τα έργα πραγματεύονται ζωγραφικά, μετασχηματίζουν σε οπτικά σήματα και χειρονομίες την αλληλοεπικάλυψη των αφισών, τις ελλειπτικά κωδικοποιημένες εικόνες, το δυστοπικό περιβάλλον ταυτόχρονα με τη μελαγχολία του εφήμερου, τη λήθη και τις ματαιωτικές αφηγήσεις μέσα στο αστικό πλαίσιο της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια ιδεολογίες, οράματα και ουτοπίες δοκιμάστηκαν όπως και εμείς οι ίδιοι. Η αναφορά αυτή στη δυναμικά εξαγγελτική, εφηβική οπτική διαμαρτυρία, αποκτά δραματικό χαρακτήρα.
Η γλώσσα της πολιτικής αφίσας, οι ιδιαίτεροι τρόποι οπτικοποίησης του μηνύματος, επιζούν στους τοίχους των Εξαρχείων διακηρύσσοντας ότι τόσο τα αιτήματα όσο και το λεξιλόγιο παραμένουν ίδια.
Τα Εξάρχεια τόπος έκφρασης ποικίλων ασυνείδητων και συνειδητών δράσεων, καταδεικνύουν τα σαφή όρια της χαράς και της απόγνωσης, της αντίδρασης και της αυθαιρεσίας. Είναι μια μεγέθυνση του ψυχικού κόσμου όπου ενορμήσεις και συμμορφώσεις παλεύουν για πρόσκαιρη επικράτηση.
Υπάρχουν στιγμές παύσης στο εθιμικό σκηνικό της περιοχής όπου αιφνιδίως η πόλη απεκδύεται τους πρόσφατους ρόλους της. Τότε το αστικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον εμφανίζεται κυρίαρχο αν και τραυματισμένο.
Υπάρχει η αίσθηση του κλεισίματος ενός κύκλου. 60 χρόνια μετά το Μάη του ‘68 ενηλικιωνόμαστε αφήνοντας τη φαντασία να κυριαρχεί στο χώρο που της ανήκει, στην ποίηση και στην τέχνη.
Στον μεγάλο διεθνή διαγωνισμό τέχνης και μόδας του διάσημου μουσείου Guggenheim στο Μπιλμπάο της Ισπανίας πήρε μέρος για πρώτη φορά Έλληνίδα δημιουργός, η Έρση Λιάκουρη. Tο avant guard brand HERSE της Έρσης, παρουσίασε τρία φουτουριστικά φορέματα χρησιμοποιώντας για την κατασκευή τους από χορδές μουσικών οργάνων μέχρι και 3D printing.
Τα πρωτοποριακά σχέδια, που αποτύπωσε η τελειόφοιτη Καλών Τεχνών και fashion designer, Λυδία Νικολαρά-Θεοφανοπούλου, είναι εμπνευσμένα από έργα της μεγαλύτερης γλύπτριας του μοντερνισμού, της Barbara Hepworth.
Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη προέρχεται από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, που είναι έντονα φορτισμένα συναισθηματικά και εκπέμπουν ιδιαίτερο συμβολισμό. Τα “φεστιβαλικά” ρούχα της HERSE υλοποιήθηκαν με αυθεντικά σωσίβια και βάρκες που είχαν χρησιμοποιήσει πρόσφυγες για να περάσουν τη θάλασσα, με κίνδυνο της ζωής τους, προκειμένου να καταφύγουν στη Λέσβο και τη Χίο. Ευρηματική εξαίρεση αποτελεί η πρωτότυπη lasercut δαντέλα από λευκή τσόχα και οι exosceleton 3d printed βάτες.
Η πρωτότυπη κατασκευή έγινε με τη στενή συνεργασία της ακούραστης ομάδας του Τζέι Μέξη, που με το project LOVEST καθάρισε τις ακτές των νησιών από τα μέσα διάσωσης των προσφύγων και στο ASTROLAB διδάσκει σύγχρονες επαγγελματικές δεξιότητες σε άτομα από ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, για να βελτιωθούν οι ευκαιρίες ένταξής τους στη νέα πραγματικότητα.
Ένα μεγαλύτερο concept
Μιλήσαμε με την δημιουργό Έρση Λιάκουρη για τη διάκρισή της στο διαγωνισμό και τις πηγές της έμνευσής της:
-Τι σας οδήγησε σε αυτή την έμπνευση;
-Όταν ο χώρος στενεύει, οι άνθρωποι αναζητούν νέες εστίες. Κι όταν τα βίαια ξεσπάσματα της ιστορίας τους αναγκάζουν, πάλι αναζητούν νέες εστίες. Τα κίνητρα διαφέρουν, αλλά η ροή των πραγμάτων είναι η ίδια.
Βλέπετε, η μοίρα των ανθρώπων καθεαυτή, είναι η ίδια: να ξεπερνάνε τα σύνορα, να νικούν τους κινδύνους, να φτάνουν μακρύτερα. Ταξιδεύουν σε άγνωστα νερά, σε άγνωστες χώρες, σε άγνωστους κόσμους, στο σύμπαν.
Στο ταξίδι, η βάρκα και το σωσίβιο είναι προέκτασή τους. Μόνη τους αποσκευή που δεν χάνεται, οι μνήμες. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες κουβαλάνε μαζί τους μόνο τις μνήμες τους, σπαράγματα και θραύσματα της προηγούμενης ζωής τους, αλλοιωμένα από τον χρόνο και τις διεργασίες του μυαλού.
Οι μνήμες, όμως, ατομικές και συλλογικές, είναι η ταυτότητα του καθενός μας. Οι συλλογικές αναμνήσεις αποτυπώνονται στην Τέχνη. Τα μουσεία, τα τραγούδια και τα ποιήματα είναι η συλλογική μνήμη μας. Αναζητώντας τα, βρίσκουμε όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη μας. Ζώντας τα, έχουμε την Ιθάκη μαζί μας. Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε μιαν Ιθάκη, μιαν εστία. Ένα χώρο οικείο, προστατευμένο και γαλήνιο, ένα καταφύγιο από τον ορυμαγδό του καθημερινού μόχθου. Ένα χώρο φιλικό, διαποτισμένο με την ενέργεια των προσφιλών μας προσώπων, μια φωλιά. H Τέχνη, μας επιτρέπει να κρατάμε την εστία μέσα μας.
Όπως στα όνειρα, όπου μπλέκονται πρόσωπα, χώροι και συναισθήματα από διαφορετικούς χρόνους και τόπους, η HERSE φέρνει μαζί και ανασυνθέτει αποσπάσματα από έργα τέχνης, τα ενώνει για να επικαλύψει το σώμα του τώρα.
-Ποιο είναι το μήνυμα του brand σας;
-Η HERSE θέλει να κάνει την Τέχνη προσιτή, απτή, χρηστική, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. H φιλοσοφία της HERSE περιέχει την ανατρεπτική ιδέα της ανακύκλωσης της τέχνης: αντί να αφήνονται οι παλιές, σπουδαίες εικόνες ταριχευμένες στα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές, παίρνει τα ‘υλικά’ τους -σχήματα, χρώματα, εκφράσεις, συναισθήματα- και τα αναβιώνει με σύγχρονη τεχνοτροπία, για να αγγίξουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
-Τι σήμαινε για σας ο διαγωνισμός του Bilbao International Art & Fashion;
-O διαγωνισμός του Bilbao International Art & Fashion – BIAAF έχει τον ίδιο στόχο με την HERSE, στοχεύει στη γεφύρωση της τέχνης με τη μόδα. Εμπλουτίζοντας την μόδα αισθητικά με καλλιτεχνικό περιεχόμενο, επιδιώκει την προώθηση αυτού του κράματος ως αληθινή πολιτιστική αξία. Η συμμετοχή της HERSE με το projectVALSIIEG ολοκληρώνει τον ίδιο σκοπό. Υφαίνει μαζί, το συναίσθημα και τις εξισώσεις, το βίωμα και την ιστορία, την τεχνολογία και την έμπνευση, την αναγκαιότητα και την αισθητική, ανασυνθέτοντας έργα τέχνης του 17ου και 20ου αιώνα με τεχνουργήματα και πραγματικότητες του 21ου.
Η έκθεση « ΥΛΗ ΑΥΛΗ » της Σοφίας Μπόμπολη θα παρουσιαστεί στη γκαλερί Art Πρίσμα , από 24 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη στις 24 Οκτωβρίου 2018, ώρα 20:00 μ.μ. στη γκαλερί Art Πρίσμα, Κουντουριώτου 187, Πειραιάς.
Τα έργα τέχνης, που ξεκινούν από την αρχέγονη τριπλή σχέση χέρι-μυαλό-αντικείμενο και οι τελετουργίες, μέσα από πολύπλοκους μηχανισμούς αναπαράστασης, υποκατάστασης και επανάληψης – αξίζει να επισημανθεί η συμβολή της δομικής προσέγγισης της κοινωνικής ανθρωπολογίας του Κλωντ Λεβί-Στρως- δεν αίρουν απλώς αυτόν τον δυισμό, αλλά τον συζευγνύουν. Μια έκθεση με έργα τολμά να προβεί σε αυτήν ακριβώς την σύζευξη. Ο τίτλος λοιπόν ύλη άυλη, χωρίς παύλα ανάμεσα στις λέξεις, δίνει έμφαση στην διαλεκτική σχέση ανάμεσα στα δύο και στη νέα έννοια που προκύπτει από την σχέση αυτή.
H Μαρία-Μόσχα Καρατζόγλου, ιστορικός τέχνης αναφέρει για την έκθεση μεταξύ άλλων : “Τα υλικά παίρνουν ζωή από την σκέψη του δημιουργού κι αλληλεπιδρούν μαζί του, δημιουργώντας μια αδιαίρετη μονάδα. Μόνο η εννοιολογική τέχνη στις απαρχές της είχε ονειρευτεί την πλήρη αποϋλοποίηση του έργου τέχνης, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ποτέ δεν έγινε εφικτό. Ωστόσο, κανείς δεν αρνείται τον καθοδηγητικό ρόλο του καλλιτέχνη. Η σκέψη της Σοφίας Μπόμπολη υπάρχει ήδη στην επιλογή των υλικών και των τεχνικών. Για παράδειγμα, η τεχνική της αποτύπωσης των ιχνών του καπνού είναι μια προγραμματισμένη ελαχιστοποίηση των μέσων που παρεμβάλλονται για να αποδοθεί ένα έργο τέχνης. Η καλλιτέχνιδα παρακολουθεί και αγκαλιάζει το τυχαίο, γι αυτό και τα έργα της αυτά είναι το καθένα μοναδικό κι ανεπανάληπτο και ταυτόχρονα το καθοδηγεί με στιβαρότητα (και είναι πραγματικά δύσκολο να τιθασεύσει κανείς κάτι το τυχαίο που προκύπτει από την φύση και μάλιστα κάτι τόσο ανεξέλεγκτο κι απρόβλεπτο όπως είναι ο καπνός). Γενικότερα, η καλλιτέχνιδα κινείται με άνεση κι ισορροπία ανάμεσα στο διακριτικό και το διακριτό όσον αφορά τις καλλιτεχνικές επεμβάσεις της.”
O Σπύρος Κοντόπουλος, Κριτικός τέχνης, Δρ. Αρχιτέκτων Μηχανικός, Αρχιτέκτων Φωτισμού, Χωροτάκτης και Ερευνητής αναφέρει: “Ιδέα, Σύνθεση, Κίνηση, Ρυθμός, Γραμμή, Έννοια, Μήνυμα, Νόμοι της Φυσικής, Φιλοσοφία, Αποκαλυπτική Τεχνοτροπία, συναντώνται και συνομολογούν συνεργασία που υπαγορεύεται στην Καλλιτέχνιδα Σοφία Μπόμπολη, η οποία με έμπρακτα αποδεδειγμένο σεβασμό και εμπιστοσύνη απέναντι στις κοσμικές συμπαντικές τριαδικού περιεχομένου εν προκειμένω αρχές της δημιουργίας, τις καθιστά εμφανείς αποτυπώνοντάστες ως εικόνας επί χάρτου. ”
who is who
Η Σοφία Μπόμπολη είναι εικαστικός με σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο..
Στο Θέατρο Αλκμήνη παίζεται αυτή την περίοδο το έργο “Νούρα, ένα πένθιμο Μπλουζ“, σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βάσιας Αργέντη. Ένα έργο, το οποίο παρουσιάζει, από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, το μεταναστευτικό ζήτημα που πλήττει και τη χώρα μας.
Από τη μία, ένα νέο παιδί, που τελειώνοντας το σχολείο, πετυχαίνει στο Πανεπιστήμιο και μαθαίνει από την ανάπηρη μητέρα του την ιστορία και τις ρίζες της οικογένειάς του. Μεγάλωσε μαθαίνοντας να αγαπά και να σέβεται τους πρόσφυγες, όμως ερχόμενος αντιμέτωπος με το σύστημα και την καθημερινότητα, πολλές φορές αλλάζει τη στάση του πάνω στη σκηνή.
Από την άλλη, η μητέρας τη Νούρα, η οποία είναι Σύρια και εγκατέλειψε τη χώρα της, όχι για να αποζητήσει το δυτικό όνειρο, αλλά για να επιβιώσει εκείνη και η οικογένειά της. Έχει χάσει ήδη ένα παιδί και δεν θέλει να δει και τη Νούρα να πεθαίνει. Χάνει όμως τον άντρα της στο ταξίδι της προς την Ελλάδα και προσπαθεί μόνη της να μεγαλώσει το παιδί της και να σώσει την αξιοπρέπειά της σε μία ξένη για αυτήν χώρα.
Θα καταφέρει τελικά η Νούρα και η μητέρα της να επιβιώσουν στην Ελλάδα; Θα βρεθεί ο χαμένος σύζυγος και πατέρας; Θα βρουν το δρόμο τους ώστε να ξεκινήσουν από την αρχή μία νέα ζωή μακριά από πολέμους και βομβαρδισμούς;
Οι δύο αυτές ιστορίες παρουσιάζονται παράλληλα στη σκηνή, η οποία έχει διαμορφωθεί σε δύο δωμάτια σπιτιών, εκείνο του φοιτητή Αλέξανδρου που ζει με την ανάπηρη μητέρα του, κι εκείνο της Νούρα και της μητέρας της. Με τον τρόπο αυτό τονίζεται δραματικά η παράσταση, καθώς ο θεατής παρακολουθεί παράλληλα τη ζωή τους και τις διαφορετικές ανάγκες διαβίωσης στην ίδια χώρα.
Η πρωτότυπη μουσική του Ανδρέα Καρανίκα, καθώς και η αγγελική φωνή της Αρετή Κετιμέ πλαισιώνουν αισθητικά υπέροχα την παράσταση, προσφέροντας ορισμένες στιγμές αγαλλίασης στο θεατή, από τη δραματική εξέλιξη της πλοκής του σεναρίου επί σκηνής.
Ένα θεατρικό κείμενο επίκαιρο, το οποίο αναφέρεται στο παρόν, στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον. Το άρτια δομημένο σενάριο είναι κατάλληλο τόσο για ενήλικους, όσο και για παιδιά, χωρίς περιττή έκταση και καλλωπιστικά στοιχεία. Μία θεατρική παράσταση, η οποία αφυπνίζει τα αισθήματά μας απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα και μας ζητάει επίμονα να ανασύρουμε το αίσθημα της ανθρωπιάς εκ των έσω. Μας προτρέπει να θυμηθούμε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, που ζητούμε το ίδιο πράγμα από τη ζωή αυτή, λίγο ήλιο…
Η Τζούλι Τσόλκα, στο ρόλο της μητέρας της Νούρα, πειστική, εκφραστική, με νεύρο και δυναμισμό, εξιστορεί μοναδικά την ιστορία της Σύριας μάνας-πρόσφυγας και καταφέρνει να συγκινήσει τους θεατές. Επαγγελματική ερμηνεία ενός απαιτητικού ρόλου.
Ο Γιάννης Χαντέλης, στο ρόλο του φοιτητή Αλέξανδρου, καταφέρνει με τη δυναμική του ερμηνεία και το ταλέντο του, να ωθήσει το θεατή να προβληματιστεί αναφορικά με έννοιες όπως: ηθική τελειότητα, πανανθρώπινες αξίες, ακεραιότητα χαρακτήρα, αγάπη προς το συνάνθρωπο.
Οι απόλυτα εναρμονισμένες φωνές και κινήσεις των Αρετή Κετιμέ, Θεώνη Φύτρου και Σωτηρία Χρυσικοπούλου, πλαισιώνουν αισθητικά υπέροχα την παράσταση, προσδίδοντας ένταση στη δραματουργία του σεναρίου.
Τα κουστούμια των ηθοποιών απλά, όπως θα έπρεπε να είναι, λειτουργικά και απολύτως ταιριαστά σε μία παράσταση η οποία κάνει επίκληση στο συναίσθημα του θεατή.
Συνολικά πρόκειται για μία αξιέπαινη σκηνική παραγωγή, με δυνατές ερμηνείες και ολοκληρωμένους χαρακτήρες επί της σκηνής.
Ιδανική πρόταση για οικογένειες με παιδιά στην εφηβεία, για νέους, και φοιτητές.
Με τον εικαστικό, λογοτέχνη και θεωρητικό της σύγχρονης τέχνης, Κώστα Ευαγγελάτο έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές και πάντα μας ξαφνιάζει ευχάριστα. Αυτή τη φορά ο καλλιτέχνης παρουσιάζει έργα του με πρωτότυπο concept στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Ίδρυμα Βούρου – Ευταξία στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Τίτλος της ατομικής του έκθεσης «Ιδεομορφικές συλλήψεις». Τα εκθέματα είναι συνθέσεις με μεικτές τεχνικές, από τα οποία αναδύονται μορφές, φόρμες, αρχαϊκά και φυσικά μοτίβα, μαθηματικά σύμβολα και γεωμετρικά σχήματα που έχουν φιλοτεχνηθεί στην Αθήνα, στο Αργοστόλι και στο Παρίσι. Αρκετά από αυτά συμπεριλήφθηκαν στην αναδρομική έκθεσή του τον Νοέμβριο του 2017 με τίτλο «Κοσμικές Σπονδές – Offrandes Seculaires» στην γκαλερί Espace Jano του Centre de Sevres στο Παρίσι.
Όπως μας ανέφερε ο καλλιτέχνης, η θεματολογία της έκθεσης περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό πεδίο της επιστημονικής έρευνας στη Σχολή Φυσικής και Αστρονομίας «School of Physics and Astronomy, University of Leeds». Ο Έλληνας καθηγητής του τμήματος της κβαντικής πληροφορικής Γιάννης Κ. Πάχος συμπεριέλαβε σχέδια του Ευαγγελάτου σε μελέτες του, τον προσκάλεσε να παρακολουθήσει τις σχετικές διαλέξεις και εν συνεχεία ο εικαστικός συμμετείχε σε συμπόσια με έργα του, εικαστικούς καρπούς της παρακολούθησης, εμπνευσμένα από τις τοπολογικές φάσεις της ύλης.
– Τι έργα θα παρουσιάσεις στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών; Μίλησέ μας για τις ενότητες της έκθεσης.
Η φετινή μου –αναδρομικού χαρακτήρα– έκθεση στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών με εικαστικά έργα μου είναι συνέχεια της ανάλογης αναδρομικής έκθεσης που έγινε το 2016 με τη μεγάλη ζωγραφική σειρά των Νεφελογραφιών μου. Η νέα μου έκθεση ολοκληρώνει ένα πολυπρισματικό φάσμα των εικαστικών αναζητήσεων και αισθητικών μου διατυπώσεων από το 2010 μέχρι σήμερα. Η έκθεση απαρτίζεται από δύο βασικές ενότητες.
Αυτή με αναδυόμενες μορφές από τη μνήμη, φόρμες και πρόσωπα σε ιδιότυπα συμπαντικά φόντα έντονων αποχρώσεων με χειρονομιακή αυθόρμητη και αυτόματη γραφή και αυτήν με συνθέσεις που η συνθετική δομή τους έχει βάση και αφετηρία δεδομένα της τοπολογικής κβαντικής πληροφορικής. Η σύζευξη αλλά και οι αντιθέσεις όλων αυτών των στοιχείων παρουσιάζουν τη συνεχή μου έρευνα και αποκρυσταλλώνουν τις ιδέες μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, Η ΜΟΥΣΑ
– Γιατί διάλεξες τον τίτλο «Ιδεομορφικές συλλήψεις»;
Ο τίτλος περιλαμβάνει εννοιολογικά τη θεματική ευρύτητα της έκθεσης με αναδρομή στο εικαστικό μου παρελθόν. Τις «Ιδεομορφίες» και τις «Συλλήψεις» τίτλους ατομικών μου εκθέσεων στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι. Η λεκτική σύζευξη των ενοτήτων με τις λέξεις ιδέες και μορφές που διαχρονικά με εκφράζουν νομίζω ότι καλύπτουν και ενοποιούν επιγραμματικά τη θεματική της έκθεσής μου.
– Εμπνεόσουν ανέκαθεν από τους αριθμούς, τις εξισώσεις και τα γράμματα;
Ήδη από το 1982 που θήτευα σαν μετεωρολόγος στην Π.Α. είχα αρχίσει τη δημιουργία ζωγραφικών έργων με συμπλέγματα γραμμάτων και συμβόλων. Από το 1983, που με υποτροφία σπούδασα εικαστικά και θεωρία της σύγχρονης τέχνης στο Μανχάταν, ασχολήθηκα εντατικά με τη «γραμματογραφία – λετρισμό» και η ατομική μου έκθεση με τίτλο Conceptualizations στην γκαλερί του Πανεπιστημίου FordhamatLincolnCenter της Νέας Υόρκης έκανε σημαντική αίσθηση.
Όταν ανάλογα έργα μου εκτέθηκαν στην Ελληνοαμερικανική Ένωση της Αθήνας το 1986 ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα εδώ δεδομένα και αρκετοί επηρεάστηκαν αντιγραφικά. Έκτοτε και ειδικά στις μέρες μας πολλοί ασχολούνται με τις δυνατότητες της γραφής, των κωδίκων, τους μαθηματικούς τύπους και τις θαυμαστές διατυπώσεις της σύγχρονης φυσικής επιστήμης και ειλικρινά πικραίνομαι όταν αγνοούν ή συγκαλύπτουν τη δική μου πρώιμη συμβολή, για την οποία ευτυχώς υπάρχουν ντοκουμέντα.
«Η τοπολογική κβαντική μηχανική ερευνά και διανοίγει τεράστια νέα παρΑθυρα για την ανθρώπινη γνώση».
– Με ποιο τρόπο προσέγγισες καλύτερα το σκεπτικό αυτό;
Ανέκαθεν με γοήτευαν οι κώδικες και οι επιγραφές, ιδιαίτερα οι μνημειακές. Όμως τα πιο πρόσφατα έργα μου είναι εικαστικοί καρποί εμπνευσμένοι ιδιαίτερα από τις τοπολογικές φάσεις της ύλης. Το θέμα αυτό είναι και το κεντρικό πεδίο της επιστημονικής έρευνας στη Σχολή Φυσικής και Αστρονομίας «School of Physics and Astronomy, University of Leeds».
Ο Έλληνας καθηγητής του τμήματος της κβαντικής πληροφορικής Γιάννης Κ. Πάχος/Jiannis k. Pachos, ο οποίος είχε συμπεριλάβει σχέδιά μου σε μελέτες του, με προσκάλεσε να συμμετέχω με έργα μου στα διεθνή συμπόσια – σεμινάρια που έγιναν από το 2013-2016στο Παλαιό Πανεπιστήμιο – Μουσείο Αθηνών στην Πλάκα. Η συνεργασία μας ολοκληρώθηκε με την ατομική έκθεσή μου με τίτλο «ART INVASION – ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΕΧΝΗΣ» τον Μάρτιο του 2017 στο Αναγνωστήριο της Σχολής Φυσικής και Αστρονομίας, με τη σύμπραξη μεταπτυχιακών φοιτητών, διαδραστικές μεθόδους επικοινωνίας και διαλέξεις.
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΕ ΕΝΝΟΙΑΚΗ ΣΦΑΙΡΑ
– Τι είναι αυτό που σε συνεπήρε στο σκεπτικό της κβαντικής θεωρίας;
Ειδικά η τοπολογική κβαντική μηχανική ερευνά και διανοίγει τεράστια νέα παράθυρα για την ανθρώπινη γνώση αλλά και για νέες και ρηξικέλευθες πρακτικές εφαρμογές. Η συνθετική ικανότητα ενός εικαστικού καλλιτέχνη, που διερευνά πέραν του ορατού και καθημερινού, μπορεί να εμπλουτίζεται πολλαπλά από τις κβαντικές θεωρίες και δυνατότητες. Με τη φαντασία και τη διαίσθησή του έχει τη δυνατότητα να ανακαλύπτει πρωτόγνωρα πεδία και ακόμη άγνωστες αλλά υπαρκτές διαστάσεις.
– Είναι κάποιος που θαυμάζεις στον κλάδο της κβαντικής μηχανικής;
Είχα την ευτυχία σε ένα από τα συμπόσια κβαντικής πληροφορικής που εξέθετα έργα μου να συμμετέχει τιμητικά ο διάσημος Αμερικανός καθηγητής Louis H. Kauffman / Λούης Κάουφμαν, ο οποίος ειλικρινά επαίνεσε τις συνθέσεις μου και μάλιστα σε πολύωρη συζήτηση που είχα μαζί του μου έδωσε σημειώσεις με γραφικά κβαντικά σχήματα ιδιαίτερης ομορφιάς που μπόλιασαν τη φαντασία μου.
– Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η έκθεση όσον αφορά στα εκθέματά της;
Το ιδιαίτερο της έκθεσης είναι νομίζω η πολλαπλότητα των ζωγραφικών υλικών και των επιζωγραφισμένων αντικειμένων. Οι «Ιδεομορφικές συλλήψεις» μου είναι φιλοτεχνημένες με μεικτά υλικά κάθε λογής. Ελαιογραφίες προσώπων και μορφών, ακρυλικά, κόλλες, σκόνες και μεταλλικά χρώματα στα μεγάλων διαστάσεων ειλητάρια – πανό, σμάλτα και τέμπερες στα επιζωγραφισμένα αντικείμενα -αγγεία, μελάνη και ακρυλικά στα επιζωγραφισμένα ξύλα, παστόζα λάδια σωληναρίου στις συμβολικές εννοιακές σφαίρες μου στον χώρο. Πρόθεσή μου ο φιλότεχνος επισκέπτης να προσεγγίσει εποπτικά τον προσωπικό μου εικαστικό κόσμο που αναμοχλεύει φυσικά στοιχεία, φιλοσοφικές σκέψεις, ερωτικούς συνειρμούς, θεωρητικές έννοιες και ψυχικά συναισθήματα που πηγάζουν από έντονες πνευματικές περιπλανήσεις και βιωματικές καταστάσεις.
«Η σύζευξη αλλά και οι αντιθέσεις των στοιχείων παρουσιάζουν τη συνεχή μου έρευνα και αποκρυσταλλώνουν τις ιδέες μου».
Η Ιστορικός τέχνης Officier des Arts et Lettres, δρ Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν αναφέρει μεταξύ άλλων στο κείμενό της με τίτλο «Η ποιητική ζωγραφική του Κώστα Ευαγγελάτου»:
«Παρακολουθώντας από χρόνια τις ζωγραφικές δημιουργίες του Κώστα Ευαγγελάτου θαυμάζω τη συνεχή εξέλιξη του οράματός του, που ο ταλαντούχος διττός δημιουργός –αυτόνομα ζωγράφος και ποιητής– κατορθώνει να ανανεώνει εκ των ένδον! Δίχως ο άξιος και εμπνευσμένος καλλιτέχνης να «δανείζεται» λύσεις και ενώ πεισματικά κωφεύει στις σύγχρονες, απατηλές σειρήνες των επάλληλων συρμών φέρνει πάντοτε σε πέρας την ουσιαστική, εγγενή ανανέωση των ερεθισμάτων του έτσι ώστε να μην απειθεί ποτέ στις αρχές και στα ιδανικά που έταξε εαυτόν από την αρχή.
Κατορθώνει, ο Ευαγγελάτος πάντοτε να είναι δημιουργικά διαφορετικός και συγχρόνως, ο εαυτός του σε μια συνεχώς ανελισσόμενη τροχιά. Συνδετικός κρίκος στα έργα του: η ενορχηστρωμένη σε αυτά υπέρτατη αρμονία και σε χρώμα και σε ρυθμό, δεν μας απορροφά μόνο στη θέαση. Μας κατακλύζει με ανείπωτες έννοιες και μεταφυσικά σε υφή οράματα που μας εξοικειώνουν με τα μυστικά της υπέρτατης ενέργειας.
Εκείνης που διέπει αλλά και ορίζεται από την κοσμογονία».
who is who
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ / COSTAS EVANGELATOS
Ο Κώστας Ευαγγελάτος γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς τον Νοέμβριο του 1957. Το 1973-’74 έγιναν οι πρώτες ατομικές εκθέσεις του στο Δημαρχείο Αργοστολίου και στο Μορφωτικό Κέντρο Ιθάκης με τα εφηβικά του έργα. Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου σε ελεύθερα εργαστήρια στην Αθήνα, με τον ζωγράφο – κριτικό τέχνης Γιώργο Φωκά και τον Γιώργο Βογιατζή από το 1976-1979. Σπούδασε παράλληλα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1981 στο Παρίσι συνδέθηκε με πρωτοποριακούς καλλιτέχνες και διανοουμένους, διαμόρφωσε την προσωπική «βιωματική» του έκφραση και θεμελίωσε τις αισθητικές του αρχές. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1983) σπούδασε με υποτροφία εικαστικά και θεωρία της σύγχρονης τέχνης στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης (Παν/μιο The New School for Social Research), στις τάξεις του Allen David και της Pearl Ehrlich. Εργάστηκε επίσης στο ατελιέ συντήρησης φωτογραφιών του Jose Orraca.
Στη Νέα Υόρκη, στο Ρότζεστερ και στη Βοστώνη δημιούργησε τολμηρές performance – ζωντανά εικαστικά έργα με διεθνή απήχηση.
Το 1986 ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής της γκαλερί DADA στην Αθήνα. Το 1990 ίδρυσε την ομάδα σύγχρονης τέχνης ARΤ STUDIO «EST».
Παράλληλα με τη ζωγραφική έχει ασχοληθεί με γλυπτικές κατασκευές, επιζωγράφιση γεωμετρικών αντικειμένων, ψηφιακές εικόνες και εικαστικά περιβάλλοντα.
Το 2000 γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη Γιαν Ράσελ η ταινία «Κώστας Ευαγγελάτος – ο Έλληνας Νάρκισσος», για το αγγλικό CHANNEL 4.
Επίσης το βιντεοφίλμ «Costasest» της Αγγέλας Μυλωνάκη που προβλήθηκε το 2007 στον πολυχώρο Ιανός στην Αθήνα.
Έχει παρουσιάσει θεματικές σειρές έργων του σε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Νέα Υόρκη, Ρότσεστερ, Αρέτσο, Αβινιόν, Σαντιγί, Παρίσι, Γλασκόβη (Winterschool), Άμστερνταμ, Λευκωσία και σε πολλές ελληνικές πόλεις και νησιά.
Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς εικαστικές συναντήσεις σε Βαρκελώνη, Βαρσοβία, Σβέτσιγκεν, Σέρατζ, Αμιένη, Λιλ, Γκέτενμποργκ (European Echoes), Σαντιάγκο, Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Ρώμη, Μπολόνια, Μόσχα, Περούτζια, Μίντεν, Σιάτλ, Βερολίνο κ.ά.
Έχουν εκδοθεί βιβλία και λευκώματα με αισθητικά δοκίμια, ποιήματά του σε συλλογές (1975-2017), λιθογραφικά έργα, εικαστικά ημερολόγια (2008-2018) και έχει κοσμήσει με σχέδιά του λογοτεχνικές και επιστημονικές εκδόσεις.
Διατύπωσε τις θεωρητικές του απόψεις στο πλαίσιο συνεδρίων, με διαλέξεις, άρθρα και ανακοινώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Drama Centre, Γλασκώβη 1994, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Ρόδος 2011, Παλαιό Πανεπιστήμιο Αθηνών 2013, ΕΜΣΤ, Αθήνα 2017 κ.ά.).
Το 2003 και το 2007 συνεργάστηκε εικαστικά με την Όπερα Δωματίου Αθηνών, σε όπερες του Μενότι ( Το τηλέφωνο ή Έρωτας στα τρία) στο Τριανόν και του Περγκολέζι (Η αφέντρα κυρά) στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Είναι μέλος επιστημονικών, ιστορικών, καλλιτεχνικών και λογοτεχνικών οργανισμών και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος από το 1991.
Στην ανεξάρτητη εικαστική πορεία του έχει τιμηθεί με βραβεία, εύφημες μνείες, επαίνους και βραβεία από πνευματικούς φορείς.
Έργα του ανήκουν σε συλλογές, όπως στη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος, στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, στo Mουσείο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών, στην «Τέχνη» – Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία, στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη, στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος -ACG Collection, στο Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη, στο ΓΕΝ, στο Ίδρυμα Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στη Λευκωσία, στο Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, στην Εραλδική και Γενεαλογική Εταιρεία Ελλάδος, στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιθάκης, στην Αναγνωστική Εταιρεία Κέρκυρας, στην Πινακοθήκη Δήμου Κέρκυρας, στο Ιόνιο Παν/μιο στην Κέρκυρα, στο Κοργιαλένειο Μουσείο στο Αργοστόλι, στο ΑΤΕΙ στο Αργοστόλι – Αίθουσα «Κώστας Ευαγγελάτος», στον Βοτανικό Κήπο Κεφαλονιάς του Ιδρύματος Φωκά – Κοσμετάτου, στο Μουσείο του Σέρατζ στην Πολωνία, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης, στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι, στο ελληνικό προξενείο και στο προξενείο της Κύπρου στο Παρίσι, στη Foundation Hellenique στο Παρίσι, στο Fordham University at Lincoln Center στη Νέα Υόρκη, στη Βιβλιοθήκη του Centre de Sevres στο Παρίσι, στο Αναγνωστήριο του τμήματος School of Physics and Astronomy, University of Leeds, U.K., στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα κ.ά.
Το 2000 ίδρυσε στο Αργοστόλι τη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa ΡΟΔΟΠΗ, όπου τους θερινούς μήνες παρουσιάζει εκθέσεις και καλλιτεχνικά δρώμενα.
Ο Κ.Ευαγγελάτος με την Ζέτα Τζιώτη
INFO
Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Ίδρυμα Βούρου – Ευταξία
9 Νοεμβρίου – 25 Νοεμβρίου
Εγκαίνια: Παρασκευή 9 Νοεμβρίου, ώρα 19:00
Ημέρες και ώρες επίσκεψης: Καθημερινά (εκτός Τρίτης) 09:00-16:00.
Τα πλάνα, η κίνηση της κάμερας, η «κοφτερή» φωτογραφία, με τα εμπνευσμένα κάδρα, οι δουλεμένοι χαρακτήρες, η τελειότητα στην τελευταία λεπτομέρεια, η συνύπαρξη όλων των τεχνών, η αναίδεια προς τον καθωσπρεπισμό και άλλα πολλά που συνθέτουν ένα αξεπέραστο έργο, τοποθετούν τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, κοντά 20 χρόνια από το θάνατό του, στους πραγματικά μεγάλους του κινηματογράφου.
Ο Κιούμπρικ, μαζί με τους Αϊζενστάιν, Γκρίφιθ, Τσάρλι Τσάπλιν, Όρσον Γουέλς, Μπέργκμαν, Κουροσάβα, Καρλ Ντράγιερ, Ζαν Ρενουάρ, Βισκόντι, Λουίς Μπουνιουέλ και φυσικά τους αδελφούς Λιμιέρ, μπορούν να συνθέσουν μια ιδιότυπη τράπεζα ιπποτών του κινηματογράφου. Φυσικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι άξιοι συνάδελφοί τους, όπως οι Χάουαρντ Χοκς, Φρανκ Κάπρα, Χίτσκοκ, Ντίνο Ρίζι, Μονιτσέλι, Βιτόριο ντε Σίκα, Ζορζ Ανρί Κλουζό κα, που όλοι συμβάλλανε στον ξεχωριστό κινηματογράφο αλλά και στη μετατροπή ενός βιομηχανικού θεάματος σε τέχνη.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων -26 Ιουλίου- από τη γέννηση του «θεού», όπως τον έλεγαν στα στούντιο της Warner Bros, το ΑΠΕ-ΜΠΕ κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στον εκκεντρικό, δύστροπο, εσωστρεφή, αντισυμβατικό, ιδεαλιστή, τελειομανή και σίγουρα κορυφαίο κινηματογραφιστή.
Από το Μπρονξ στον Ντάγκλας
Ο Κιούμπρικ γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1928 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, από Αμερικανό πατέρα, επιφανή γιατρό και Ρουμάνα μάνα. Από πολύ μικρός έχει τρέλα με τον κινηματογράφο. Από τα 16 του χρόνια ασχολείται με τη φωτογραφία, το πιο κοντινό αντικείμενο με τον κινηματογράφο και αρχίζει να βγάζει ένα καλό χαρτζιλίκι με τις φωτογραφίες του, αλλά κυρίως με την οπτική του και το βλέμμα του με το οποίο αποτυπώνει από καθημερινές στιγμές στους δρόμους της μεγαλούπολης μέχρι σταρ του σινεμά.
Το 1950, με την αμοιβή του από μια σειρά φωτογραφιών για το περιοδικού «Look», χρηματοδότησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, ένα ντοκιμαντέρ 16 λεπτών με θέμα το μποξ και τίτλο «Η Μέρα του Αγώνα». Το 1953 γυρίζει την πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία, το «Φόβος και Πάθος», ενώ αμέσως μετά το νουάρ «Το χρήμα της οργής» αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές.
Το 1957, ο μέγας σταρ της εποχής και εξαιρετικής ποιότητας ηθοποιός, Κερκ Ντάγκλας, που έψαχνε για αντισυμβατικούς και ταλαντούχους σκηνοθέτες τού ζητά να σκηνοθετήσει το αντιπολεμικό δράμα «Σταυροί στο Μέτωπο», με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Ένα αριστούργημα του είδους με την υπόθεση να εκτυλίσσεται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κιούμπρικ βρίσκει ευκαιρία να κατακεραυνώσει τους πολεμοκάπηλους, αλλά και τους επαγγελματίες πατριώτες με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ακόμη ένα χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η λεπτοδουλεμένη επεξεργασία των δεύτερων ρόλων, που απογειώνουν το συγκλονιστικό αυτό φιλμ.
Ο καθοριστικός “Σπάρτακος”
Έτσι, φτάνουμε στο 1959 και ο μελοπαραγωγός του Χόλιγουντ Έντουαρτ Λιούις τον καλεί να σκηνοθετήσει τον «Σπάρτακο». Όπως έγινε γνωστό, ο Κιούμπρικ απόρησε για την επιλογή, γνωρίζοντας ότι την ταινία θα τη γύριζε ο σημαντικότατος μάστορας του Χόλιγουντ, Άντονι Μαν. Η απάντηση από τον Λιούις ήταν ότι τον ήθελε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Κέρκ Ντάγκλας.
Ο νεαρός τότε Κιούμπρικ αναλαμβάνει να διαχειριστεί, για πρώτη φορά στη ζωή του, πολλά εκατομμύρια δολάρια, ενός μεγάλου στούντιο. Η εταιρία έζησε έναν εφιάλτη. Οι μήνες περνούσαν, το κόστος ανέβαινε συνεχώς, αλλά ο «θεός» έκανε αυτά που ήθελε.
Κι όχι μόνο τρέναρε την παραγωγή, με την τελειομανία του και το ψάξιμο κάθε πλάνου, αλλά προσέλαβε στο σενάριο και τον Ντάλτον Τράμπο, έναν από τους καλύτερους σεναριογράφους, αλλά «επιφανές» μέλος του «μαύρου πίνακα», που είχε συντάξει ο γερουσιαστής Μακάρθι, με τους κομμουνιστές (ή έστω προοδευτικούς) του Χόλιγουντ.
Τελικά, μετά από πολλές μάχες και πολεμικές, ο Κιούμπρικ θα παρουσιάσει ένα τρίωρο έπος, που θα γράψει τη δική του ιστορία στο είδος αυτό. Η άσχημη εμπειρία του από τη συνεργασία με ένα μεγάλο στούντιο του Χόλιγουντ τον εξόργισε και τον οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ και να απομονωθεί στην Αγγλία. Δεν μίλαγε ούτε σε δημοσιογράφους (έκανε δέκα χρόνια για να κάνει μια δήλωση), ούτε εμφανιζόταν δημοσίως.
Η ζωή του ήταν ένα μυστήριο. Λέγεται ότι όταν δημοσιογράφοι πήγαιναν στο σπίτι του για να επιδιώξουν μια συνέντευξη μαζί του, έβγαινε ο ίδιος στο κατώφλι και έλεγε ότι «ο κ. Κιούμπρικ δεν είναι εδώ», καθώς δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν!
Ακολούθησε το ιδιαιτέρως προκλητικό για την εποχή του, «Λολίτα» και αμέσως μετά το υπέροχο αλλά και ξεκαρδιστικό «SOS Πεντάγωνο, καλεί Μόσχα», επίσης μία αντιπολεμική ταινία, που ξεγυμνώνει για μία ακόμη φορά τους πολεμοκάπηλους και πατριδοκάπηλους, αλλά και το υφέρποντα φασισμό που υπάρχει στους στρατιωτικούς μηχανισμούς. Εδώ, θα έχει και την τύχη να συνεργαστεί με τον επίσης ιδιοφυή Πίτερ Σέλερς, ο οποίος κρατά τέσσερις ρόλους.
Η κινηματογραφική Οδύσσεια
Το 1968, γυρίζει ίσως το αριστούργημα των αριστουργημάτων του το μεγαλειώδες «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος». Μία ταινία που στην εποχή της δίχασε κριτικούς και κοινό, καθώς κάποιοι την έβρισκαν ασύγκριτη και κάποιοι ακατανόητη. Μάλιστα, ανάμεσα στους δεύτερους συγκαταλέγεται και ο Ροκ Χάτσον, ο οποίος βγήκε από την αίθουσα εκνευρισμένος, φωνάζοντας «θα μου εξηγήσει κάποιος τι συμβαίνει;».
Εδώ κολλάει η απαξιωτική άποψη του Χίτσκοκ για τους ηθοποιούς, δηλαδή ότι πολλές φορές δεν καταλάβαιναν τίποτα. Η Οδύσσεια, σε σενάριο του Άρθουρ Κλαρκ, χωρίζεται σε τέσσερις πράξεις και αφηγείται, με ελάχιστους διαλόγους (μιλούν οι εικόνες), την ανθρώπινη εξέλιξη, αποπειράται να σκιαγραφήσει την τεχνητή νοημοσύνη και εικάζει για ζωή στο διάστημα. Ταυτόχρονα, ο Κιούμπρικ σχολιάζει την ανθρώπινη φύση και την τεχνολογική εξέλιξη με το δικό του ανατρεπτικό τρόπο.
Κουρδίζει τη… “Λάμψη”
Το 1971 γυρίζει το σκληρό και ανελέητο για τον συντηρητισμό και τη στενή σχέση του με το φασισμό «Κουρδιστό Πορτοκάλι», βασισμένο στο μυθιστόρημα του Άντονι Μπέρτζες και πρωταγωνιστή τον Μάλκομ Μακ Ντάουελ, στον καλύτερο ρόλο της ζωής του. Πρόκειται για μια σπουδή πάνω στη βία, την κρατική και των συμμοριών, αλλά και του προληπτικού… σωφρονιστικού συστήματος, σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, κάτι που σήμερα μοιάζει μια παραλλαγή της «κανονικότητας».
Θεωρήθηκε εξτρεμιστική ταινία και απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες. Ο ίδιος, ενοχλημένος από την απαγόρευση, ζήτησε να μην προβληθεί στην Αγγλία παρά μόνο μετά το θάνατό του.
Το 1975 φτάνει η ώρα του εξαιρετικού «Μπάρι Λίντον», με τον Ράιαν Ονίλ, ενώ πέντε χρόνια μετά θα μοιράσει εκατομμύρια ανατριχίλες και πολλές ώρες ανήσυχου ύπνου στους θεατές της περίφημης «Λάμψης», με τον Τζακ Νίκολσον να δίνει τα ρέστα του.
Ο πρωταγωνιστής του ξεπερνά κάθε όριο τρέλας και κραδαίνοντας ένα κοφτερό και λαμπερό μεγάλο μαχαίρι εφορμά κατά της συζύγου του και του γιου του, αλλά και κατά του καπιταλιστικού συστήματος, που το κάνει φέτες.
Εντυπωσιακό φινάλε
Πέρασαν 7 χρόνια για να παρουσιάσει το πολύ καλό Full Metal Jacket, ακόμη μια αντιπολεμική ταινία, ενώ το 1996 ανακοινώνεται ότι ο Κιούμπρικ ξεκινά τα γυρίσματα, με απόλυτη μυστικότητα, της ταινίας «Μάτια ερμητικά κλειστά», δημιουργώντας ένα νέο μύθο και ερωτηματικά για το τι ετοιμάζει.
Ο δημιουργός απαγορεύει τη δημοσίευση της υπόθεσης, την παρουσία δημοσιογράφων στα πλατό των γυρισμάτων, φωτογραφιών, στους συντελεστές να πουν οτιδήποτε για την ταινία και φυσικά συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών.
Πρωταγωνιστικό ζευγάρι οι Τομ Κρουζ και Νικόλ Κίντμαν, που αφήνονται –και καλά έκαναν– στα χέρια του και κάνουν ότι τους ζητά. Τελικά η ταινία, που αφορά την απιστία, αλλά κυρίως τη βασικότερη σύμβαση της ζωής, το γάμο, κυκλοφορεί το καλοκαίρι του 1999 στις ΗΠΑ και αποσπά θετικότατες κριτικές.
Ωστόσο, ο Κιούμπρικ κρατά το αναπάντεχο γκραντ φινάλε. Και σε αυτό πρωταγωνιστεί ο ίδιος. Λίγες εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει η πολυαναμενόμενη ταινία γίνεται γνωστό ότι ο Κιούμπρικ πέθανε στον ύπνο του από καρδιακή προσβολή. Ήταν 7 Μαρτίου 1999.
Χώρος. Κουζίνα. Ως τόπος συνάντησης, συγκέντρωσης κι εστία αλλά κι ως βασικός χώρος μεταμορφώσεων και εξομολογήσεων.
Χρόνος. Δεν υπάρχει χρονική αναφορά, κάτι που έγινε στο παρελθόν ή συμβαίνει τώρα ή που ίσως να συμβεί στο μέλλον.
Πρόσωπα. Μία γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται σε μία κουζίνα και μας εξομολογούνται. Ο καθένας τη δική του ιστορία.
Λένα Γιάκα, Γιάννης Δρακόπουλος
Σχεδόν πάντα, επιθυμούμε να οργανώνουμε με τέτοιο τρόπο τις ζωές μας, ώστε το απρόοπτο και ξαφνικό να εκδηλώνεται όσο γίνεται πιο σπάνια.
Το μυστήριο όμως, η δυσκολία και η μαγεία της ζωής είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο ανατροπής, αναπόσπαστο τελικά κομμάτι της ανθρώπινης μοίρας.
Γιατί είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι που μας παίρνει ο δρόμος.
10 μικρές ιστορίες ανθρώπων που τους βρήκε κατακούτελα ένα ζόρι.
Όμως δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν.
Γιατί είναι άνθρωποι που τους πήρε ο δρόμος.
Λένα Γιάκα, Γιάννης Δρακόπουλος
Ο Σάκης Σερέφας είναι ποιητής και πεζογράφος. Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με «Τα 120 καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα» της European Theatre Convention (2010).
Η παράσταση «Θα σε πάρει ο δρόμος» είναι η τρίτη σκηνοθετική δουλειά της Στέλλας Σερέφογλου.
«Η Στέλλα Σερέφογλου διάλεξε δέκα από τα διηγήματα αυτά και τα έκανε θέατρο. Τα πέρασε δεξιοτεχνικά, το ένα μέσα στο άλλο, σαν χαντρούλες, ένοιωσε τις ανάσες τους, έψαξε τη συγκίνησή τους, οδήγησε τους δύο ηθοποιούς της να γευτούν το λόγοκαι να τον στερεώσουν, να βρουν τους ρυθμούς του, να διαφοροποιηθούν από «ρόλο» σε «ρόλο», να κατεβάσουν και στο κοινό τη συγκίνηση αυτή. Η έξοχη Λένα Γιάκα και ο Γιάννης Δρακόπουλος που, κυρίως, πέρασε αυτό το ιδιαίτερο, υπαινικτικό, παιχνιδιάρικο χιούμορ του Σερέφα, αποδεικνύονται άριστοι δέκτες και με τη σειρά τους, πομποί.
«Παραθερίζουμε στην ίδια παραλία. Αφήνουμε τα πράγματα μας στα βότσαλα και βουτάμε στη θάλασσα. Είμαστε πολλά παιδιά, μεγάλη παρέα, αλλά για μένα υπάρχεις μόνο εσύ. Είμαστε δεκατεσσάρων χρονών. Μπορεί και δεκαπέντε. Καθόμαστε ακριβώς στο σημείο που σκάει το κύμα και μαζεύουμε κοχύλια. Είναι μια ωραία αφορμή για να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο»
Μετά από περισσότερες από 10 sold out παραστάσεις στην Πάτρα από όπου ξεκίνησαν το ταξίδι τους, και δεκάδες sold out παραστάσεις κάτω από έναστρους ουρανούς σε ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα, «Οι κάτω απ’ τα’ αστέρια» ζωντανεύουν την ιστορία τους στη σκηνή του Άλφα.Ιδέα.
Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Τέλη των 80ς, αρχές των 90ς. Ελληνική επαρχία, πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα».
Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα – όπως συνηθίζει – επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους, ανάμεσά τους, εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια.
Αυτή είναι η τελική αναμέτρηση ενός μεγάλου εγκλωβισμένου έρωτα. Αυτή είναι η συνάντηση που χρωστούσαν ο ένας στον άλλο. Γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση, γεμάτη τρυφερότητα και απόρριψη, γεμάτη σύγκρουση και νοσταλγία.
Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Αυτή είναι η γλυκόπικρη ιστορία των «κάτω απ’ τ’ αστέρια».
Μια ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης, για τις πολύ μεγάλες προσδοκίες και την πολύ σκληρή πραγματικότητα, με φόντο τη μικρή κοινωνία της επαρχίας, τις παραλίες του καλοκαιριού και την ξέγνοιαστη εποχή της αθωότητας.
“Μέσα στα μάτια του κάτι σκοτεινό λαμπύριζε. Αλλά η κοιλιά μου, μέσα της, με γαργαλούσε. Και σε αυτές τις περιπτώσεις οι κοιλιές δεν κάνουν λάθος.”
Συντελεστές:
Κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας
Ερμηνεύουν: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Σκηνοθεσία: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνικά: Αντώνης Χαλκιάς
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
info
Πρεμιέρα: 01 Οκτωβρίου 2018
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη 21:15 για 10 μόνο παραστάσεις
Την Τρίτη 12 Νοεμβρίου η Gramma_Epsilon Gallery στην Αθήνα εγκαινιάστηκε η ομαδική έκθεση με τίτλο “The Different Revolution” σε επιμέλεια Paolo Cortese.
Η έκθεση, μέρος...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Εγκαίνια: Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2018 ώρα 20:00
-Τι σήμαινε για σας ο διαγωνισμός του Bilbao International Art & Fashion;
