Καλοκαίρι 2018. Ωραία τα καταφέραμε και φέτος, αλλιώς τι θα κάναμε!
Ήρθαν και οι SCORPIONS και ο NICK CAVE, ξανά, του χρόνου πάλι. Τέλος πάντων, κάπου αλλού όπου γεννιούνται τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο κυκλοφόρησε το καλύτερο album μέχρι στιγμής της φετινής χρονιάς. Πρόκειται για το Ordinary Corrupt Human Love των καλιφορνέζων (San Francisco) Deafheaven. Συγκρότημα που βασικά είναι duo (George Clarke- Kerry McCoy) και χαρακτηρίζεται από τον ξένο μουσικό τύπο post metal.
Είναι ο τέταρτος δίσκος τους από το 2010 που δραστηριοποιούνται. Η αγάπη τους για το black metal είναι προφανής που όμως δεν τους περιορίζει να φτάνουν μέχρι το to indie.
Ευτυχώς κυκλοφορεί και στην Ελλάδα, οπότε είτε με τον ένα η τον άλλο τρόπο, ακούστε το! Α μην το ξεχάσω! οι άνθρωποι κάνουν και συναυλίες. Ραντεβού το 2029 στο Terravibe.
Εμείς πάλι εδώ μπορούμε γυρνώντας από την Μύκονο, μαυρισμένοι πια, και μετά το Nammos να απολαύσουμε τον Bryan Ferry στο Ηρώδειο. Απορώ γιατί δεν εμφανίζονται μαζί με το Τόλη, το ίδιο κοινό θα πάει.
Αυτό το καλοκαίρι σε όποια γωνιά την Ελλάδας κι αν βρίσκεστε, θα έχετε την ευκαιρία να χαλαρώσετε με τα αγαπημένα σας μουσικά θεάματα, τα φεστιβάλ, τις κινηματογραφικές παραγωγές, τις εκθέσεις και τις παραστάσεις.
Εμείς από το ”artviews” ανακαλύψαμε ορισμένες όμορφες προτάσεις και τις μοιραζόμαστε μαζί σας!
Το υπέροχο έργο του Νηλ Σάιμον«Παράξενο Ζευγάρι», έπειτα από τη μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, τώρα σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη.
Το «Παράξενο Ζευγάρι» αυτό, με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Ζουγανέλη και Βλαδίμηρο Κυριακίδη, ταξιδεύει στην Χαλκιδική για δύο μόνο παραστάσεις στο Αμφιθέατρο Σίβηρης και στο Ανοιχτό Θέατρο Ν. Μουδανιών.
Στις 06/08/2018, Αμφιθέατρο Σίβηρης και στις 07/08/2018, Ανοιχτό Θέατρο Ν. Μουδανιών
Ώρα έναρξης: 21.30
«Βάτραχοι», του Αριστοφάνη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Η κωμωδία «Οι Βάτραχοι», του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου έρχονται στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, για δύο μόνο παραστάσεις στις 10 και 11 Αυγούστου 2018.
Παίζουν: Λάκης Λαζόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου, Δημήτρης Πιατάς και ο Αντώνης Καφετζόπουλος
Η ταινία «Η οικουγένεια», σε σκηνοθεσία του Dany Boon, κυκλοφόρησε στις 2 Αυγούστου από την Feelgood και θα προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη έως τις 15 Αυγούστου.
Υπόθεση
Ο Valentin D και η Constance Brandt, το πιο προβεβλημένο ζευγάρι της αρχιτεκτονικής και του design, ετοιμάζεται πυρετωδώς για τα εγκαίνια της αναδρομικής τους έκθεσης στο Παρίσι, στο εμβληματικό Palais de Tokyo. Ωστόσο, για να αναρριχηθεί ο Valentin στο λαμπερό κόσμο του design, έπρεπε να πει ψέματα για την ταπεινή του επαρχιακή καταγωγή. Όταν η μητέρα του, ο αδελφός του και η νύφη του εμφανίζονται στο γκαλά, οι δύο κόσμοι συγκρούονται. Σα να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος ο Valentin συγκρούεται με ένα αυτοκίνητο, χάνει τη μνήμη του και επανέρχεται πιο λαϊκός από ποτέ.
Παίζουν: Dany Boon, Line Renaud, Laurence Arne, Valérie Bonneton, Guy Lecluyse, François Berléand, Pierre Richard
«Με αγάπη Τζούλιετ», του Mike Newell
Η ταινία «Με αγάπη Τζούλιετ», του Mike Newell, κυκλοφόρησε στις 2 Αυγούστου από την Spentzos και θα προβάλλεται έως τις 15 Αυγούστου.
Υπόθεση
Η Τζούλιετ είναι μια πετυχημένη συγγραφέας, που ζει στο Μεταπολεμικό Λονδίνο. Παρά την επιτυχία του τελευταίου της βιβλίου και την υποστήριξη του αγαπημένου της φίλου και εκδότη δυσκολεύεται, να βρει έμπνευση για ένα νέο βιβλίο εξαιτίας των σκληρών της εμπειριών από τον πόλεμο. Έτοιμη να δεχθεί την πρόταση γάμου του Αμερικανού στρατιώτη Μαρκ, λαμβάνει ένα γράμμα από έναν αγρότη στο νησί Γκένζι, τον Ντόσι Άνταμς. Ο Ντόσι είναι μέλος μιας τοπικής λέσχης βιβλίου με την ονομασία “GUERNSEY LITERARY AND POTATO PEEL PIE SOCIETY” που ιδρύθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Τζούλιετ ακολουθεί την παρόρμηση της και πηγαίνει στο νησί , όπου ελπίζει να γράψει για την τοπική λέσχη βιβλίου με το παράξενο όνομα. Πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι οι νέοι της φίλοι κρύβουν ένα μυστικό.
Πρωταγωνιστούν: Lily James Michiel Huisman Jessica Brown Findlay
ΜΟΥΣΙΚΗ
Η Νατάσσα Μποφίλιου στην Χαλκίδα
Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος παρουσιάζουν την Τετάρτη 8 Αυγούστου στο Υπαίθριο Θέατρο «Ορέστης Μακρής» στη Χαλκίδα, το «Όμορφο Όνειρό» τους.
Ας μη χάσουμε την ευκαιρία κι ας ζήσουμε μαζί τους την ονειρεμένη αυτή βραδιά.
INFO:
Υπαίθριο Θέατρο «Ορέστης Μακρής», Χαλκίδα
Στις 08/08/2018
Ώρα έναρξης: 21.30
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στην Κυπαρισσία
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παρουσιάζει φέτος ένα σόλο πρόγραμμα, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Επόμενος σταθμός η Κυπαρισσία, στην οποία θα βρεθεί την Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018 στο Τρενοτέχνειον.
Η μελωδική φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη θα μας συνοδεύσει σε ένα ταξίδι αισθήσεων και αναμνήσεων.
INFO:
Τρενοτέχνειον, Κυπαρισσία
Στις 09/08/2018
Ώρα: 21.30
Ελένη Βιτάλη και Κωνσταντίνος & Ματθαίος Τσαχουρίδης στο Αρχαίο Θέατρο Δίου
Η Ελένη Βιτάλη και ο Κωνσταντίνος με τον Ματθαίο Τσαχουρίδη μας δίνουν ραντεβού σε μία ατμοσφαιρική συναυλία στο Αρχαίο Θέατρο Δίου, την Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ολύμπου.
Στη μοναδική αυτή βραδιά συμμετέχει η αρμενικής καταγωγής Λιβανέζα τραγουδίστρια Sarina Cross.
INFO:
Αρχαίο Θέατρο Δίου, Δίον
Στις 09/08/2018
Ώρα έναρξης: 21.00
ΤΕΧΝΕΣ
Ρομαντισμός στην Κέρκυρα: Έκθεση στην Ιόνιο Ακαδημία
Η έκθεση ζωγραφικής «Ρομαντισμός στην Κέρκυρα» παρουσιάζεται στο κτίριο της Ιονίου Ακαδημίας στην Κέρκυρα, υπό την επιμέλεια του Μεγακλή Ρογκάκου και περιλαμβάνει 28 έργα, που καλύπτουν την περίοδο 1820-1920, παρουσιασμένα για πρώτη φορά μαζί.
Το Φεστιβάλ τελεί υπό την αιγίδα της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας, και του Δήμου Κέρκυρας, μεταξύ 7 Ιουλίου και 30 Σεπτεμβρίου 2018.
Το HeArt, ένα atypique contemporary art shop με εμφανείς τις pop art επιρροές, αλλά και με στοιχεία από την Κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και την παραδοσιακή ελληνική αισθητική, άνοιξε τις πόρτες του στην Άνδρο, και πιο συγκεκριμένα στο Μπατσί.
Πρόκειται για έναν καινούργιο χώρο τέχνης, διαφορετικό και ξεχωριστό από τις κλασικές γκαλερί και τα art shops, στον οποίο εκτίθενται μόνο Έλληνες καλλιτέχνες, καταξιωμένοι στην εγχώρια και τη διεθνή εικαστική σκηνή, καθώς και ανερχόμενοι δημιουργοί.
Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, έπειτα από τις σπουδές του στο πολιτιστικό management και στην ιστορία της τέχνης και με επαγγελματική εμπειρία στον χώρο της τέχνης στην Ελλάδα και στη Γαλλία, φέρνει στο πανέμορφο αυτό νησί μια πνοή αλλαγής και καινοτομίας. Το HeArt έχει ήδη δεχτεί τις θετικές κριτικές και την επιδοκιμασία των ντόπιων και των τουριστών, καθώς και των amateurs d’art που επισκέπτονται τον χώρο.
Καλλιτέχνης ορόσημο του HeArt είναι ο διεθνούς βεληνεκούς γλύπτης takis. Τα πολλαπλά κινητικά του έργα, με τίτλο Antigravity, αποτελούν έμπνευση του πειραματισμού του καλλιτέχνη με τα μαγνητικά πεδία, τις μαγνητικές δυνάμεις αλλά και τα παιχνίδια της βαρύτητας. Χαρακτηριστικά είναι και τα περίφημά του Σινιάλα που κοσμούν το art shop, τα οποία όταν κινούνται δίνουν την αίσθηση της δόνησης.
Δεν θα μπορούσε να παραληφθεί η Μαργαρίτα Μυρογιάννη με τα υπέροχα κοσμήματά της. Τα καλλιτεχνικά αυτά κοσμήματα φτιαγμένα κυρίως από ασήμι και μπρούτζο, είναι επηρεασμένα από αρχαίους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός και προπάντων ο ελληνικός, ενώ παράλληλα έχουν επιρροές από τη μυθολογία, από παραμύθια και από αντικείμενα της καθημερινής ζωής.
Ο Στάθης Αλεξόπουλος, εμπνεόμενος από το γνωστό στο φιλότεχνο κοινό International Klein Blue χρώμα, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια άρρηκτη σχέση ανάμεσα στο σύγχρονο design και την παραδοσιακή γλυπτική. Είναι επίσης γνωστός για τη δημιουργία γλυπτών για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Η ΜΙΜΑ, στοχεύοντας να αποδώσει το χρώμα (oil paint) ως γλυπτό στον χώρο, προσδίδει στην κλασική δισδιάστατη χρήση του μία επιπλέον, τρίτη, διάσταση. Εντυπωσιάζει με τα πρωτότυπα έργα τέχνης της, τα οποία αντλούν έμπνευση από αντικείμενα της καθημερινότητας και χαρακτηρίζονται από έκδηλο χιούμορ.
Επίσης, στο HeArt μπορούν οι επισκέπτες να θαυμάσουν έργα τέχνης και objets d’art από ακόμα περισσότερους σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Χρήστος Γάκας με τα ιδιαίτερα βραχιόλια του από Plexiglas και παλαιά γραμματόσημα, η Ειρήνη Γεωργοπούλου με τα εντυπωσιακά της lightinstallations και η Κατερίνα Γεωργοπούλου με τα μαγευτικά και γεμάτα χρώματα limited edition φουλάρια της που απεικονίζουν πόλεις όλου του κόσμου.
INFO
Μπορείτε να επισκεφθείτε το HeΑrt από Δευτέρα έως Κυριακή 11:00-14:00 & 18:00–01:00 ή ηλεκτρονικά στο site www.plp-heart.gr.
Ακολουθήστε τον χτύπο του HeArt στο Instagram και στο Facebook:
Η Μαρίκα Κλαμπατσέα έδωσε φέτος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μια παράσταση μοναδική, που αξίζει να μιλάμε γι αυτή. Η μαγική της φωνή ορθωνόταν άλλοτε τραγικά, άλλοτε θυμωμένα μπροστά στον πόνο και την καταστροφή. Η avant garde σοπράνο, πιανίστρια και συνθέτρια Μαρίκα Κλαμπατσέα είναι γνωστή για τις ερμηνείες της στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, στο πρωτοποριακό της έργο με θέμα το Ολοκαύτωμα, όπερα δωματίου “Butterfly in blood”.
Το μουσικό έργο αυτό επικεντρώνεται στο τραγικό πρόσωπο της Γαλλοεβραίας σοπράνο και πιανίστας Fania Fenelon, που συνέλαβαν οι ναζί και μετέφεραν στο στρατόπεδο του Auschwitz. Παρουσιάστηκε στην Αγγλία με επιτυχία και βραβεύτηκε από το Arts Council. Ένα έργο-καταγγελία σε κάθε είδος ρατσισμού και φυλετικής διάκρισης, που συνοψίζει απόλυτα την αυθεντικότητα και το προσωπικό ύφος της καλλιτέχνιδας.
Η ίδια μας δηλώνει ότι αισθάνεται πολύ κοντά στη Fenelon, alter ego αυτής της Γαλλίδας μουσικού, επίσης συνθέτριας, σοπράνο τραγουδίστριας των καμπαρέ και συγγραφέα του βιβλίου “Playing for Time”. Ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, κραυγές και μορφασμοί ωρύονται στη φωνή μιας γυναίκας που παραδίνεται στο κυρίευμα, στο πάλεμα της Fania Fenelon, του Dmitri Shostakovich και του Johann Strauss.
Στους παράδοξους κτύπους της καρδιάς της, με τα δάκτυλα της ακουμπισμένα πότε βαριά, πότε αλαφριά στα πλήκτρα του πιάνου, και τη φωνή της να τρυπά, να διαπερνά την ανθρώπινη ψυχή, η Μαρίκα Κλαμπατσέα στη μία παλάμη της κρατεί το χέρι της Fania και στη άλλη εκείνης που θα τη συνοδεύσει σε αυτή τη κατακραυγή, σε μια αφήγηση που συμπορεύει, της ηθοποιού Ράνιας Οικονομίδου. Κλείνει τα μάτια της και στη σκοτεινή αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής, εκείνη και η Fania θα πουν: «Σταματήστε αυτό που λέγεται ρατσισμός, φασισμός, εθνικισμός με κάθε μέσο».
– Είναι μια πνοή κραυγής-διαμαρτυρίας το «Butterfly in Blood»;
Είναι απλά ένα μουσικό έργο, που κύρια πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία της όπερας αυτής ήταν το βιβλίο με τον τίτλο «Playing for time», οι επίσημες μαρτυρίες της Γάλλοεβραίας σοπράνο Fania Fenelon, αλλά και τα τραγούδια που γράφτηκαν στα γκέτο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που κάποια από αυτά ήταν απαγορευμένα. Από μόνο του το βιβλίο αυτό είναι ιστορικό ντοκουμέντο, ούτως ή άλλως, είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας και μαρτυριών της Fania Fenelon απέναντι στην κτηνώδη και ρατσιστική στάση των ναζιστών, τους πολιτικούς κρατουμένους, αλλά και συγκεκριμένα απέναντι στη σοπράνο και πιανίστα, την ίδια Fania Fenelon, που τα Ες Ες συνέλαβαν σαν μέλος της γαλλικής αντίστασης, και την έβαλαν στην γαλλική ορχήστρα τους.
“κύρια πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία της όπερας αυτής ήταν το βιβλίο με τον τίτλο «Playing for time», οι επίσημες μαρτυρίες της Γάλλοεβραίας σοπράνο Fania Fenelon”
Ακόμη, είναι κραυγή αντίστασης, οι μαρτυρίες της αυτές, στο βιβλίο της «Playing for time», απέναντι στη σχιζοφρενική ιδέα των ναζιστών να οργανώσουν 40μελή γυναικεία ορχήστρα πολιτικών γυναικών κρατουμένων, που θα παίζει για την ψυχαγωγία των Ες Ες και την εφιαλτικά απάνθρωπη σκέψη να παίζουν για τη συνοδεία των αδελφών ψυχών τους όταν τους πήγαιναν για να τους δολοφονήσουν στους θαλάμους αερίων.
– Τι συμβολίζει η πεταλούδα που κείτεται στο αίμα, που συνταιριάζει με το έργο του συνθέτη Τζάκομο Πουτσίνι «Μadame butterfly»;
Το έργο το ονόμασα «Butterfly in Blood» για δύο λόγους. Μου ήρθε στο νου σαν πρώτο η ανθρώπινη ύπαρξη, που είναι τόσο εύθραυστη σαν μια πεταλούδα που όμως τραυματίστηκε, δολοφονήθηκε και βυθίστηκε στο αίμα από το κτήνος αυτό που ονομάζεται ναζιστής. Ακόμη, η άρια που αγαπώ και τραγουδώ συχνά το «Un Bel di Vedremo» από την όπερα «Madame Butterfly», έργο του Giacomo Puccini, ήταν και η άρια που ανάγκαζαν τα Ες Ες να τραγουδάει η Fania Fenelon για την ψυχαγωγία τους. Στην «Butterfly in Blood», τέλος, τραγουδώ αυτή την άρια, αυτοσχεδιάζοντας και τραγουδώντας επιθετικά. Σε έναν βαθμό ταυτίζομαι με την σοπράνο Fenelon, ενώ σκέφτομαι τι θα έκανε αν ήταν ελεύθερη και πώς θα αντιδρούσε στα τέρατα αυτά, τους βασανιστές της και ερμηνεύω την άρια ανάλογα…
– Τι σας ομολογούν εσάς τα βραβεία όπως εκείνα, που σας απένειμε το Arts Council στην Αγγλία για τα έργα σας;
Με βοήθησε πολύ η υποστήριξη του Arts Council στα έργα μου. Έτσι, προχώρησα στον Ελεύθερο Αυτοσχεδιασμό. Το αγκάλιασμα και η επιβράβευση της μουσικής μου από την Αγγλία μου έδωσε δύναμη και πίστη στο να συνεχίζω να συνθέτω στον χώρο του γενναιόδωρου, όπως ονομάζω, Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού και να ανακαλύπτω νέες μορφές έκφρασης , ερμηνείας και νέων ήχων στη φωνή μου. Η Αγγλία πιστεύω είναι πιο ανοιχτή στην αποδοχή του «διαφορετικού» και νέων τρόπων έκφρασης στην Τέχνη και γενικότερα.
“Τον όρο επανάσταση δεν μπορώ, πιστεύω, να αγγίξω απλά τραγουδώντας…”
– Επιλέγετε σχετικά αιχμηρά έργα, εκλέγετε να ερμηνεύετε έργα, που είναι αναφορές στην παγκόσμια ιστορία, που θίγουν, είναι αυτή η δική σας επανάσταση;
Θα ήταν αστείο να πω ότι επαναστατώ κάνοντας κάποιες συναυλίες. Τον όρο επανάσταση δεν μπορώ, πιστεύω, να αγγίξω απλά τραγουδώντας… Σαν μουσικός, μόνο προσεγγίζω κάποια έργα, γιατί με ενδιαφέρουν όπως η «Butterfly in Blood», που αφορμή ήταν το βιβλίο της Fenelon και το τραγικό Ολοκαύτωμα ή η Calamity Jane η ηρωίδα του Far West, όταν έγραψα την όπερα δωματίου, με αφορμή το βιβλίο που έγραψε στην κόρη της “Calamity Jane: Γράμματα στην Κόρη της” (1877-1902).
Θέλησα να την προσεγγίσω φεμινιστικά και το έναυσμα γι’αυτό ήταν ότι μου έκανε εντύπωση, που παρουσιαζόταν σαν καρτουνίστικη φιγούρα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια ενδιαφέρουσα και γενναία γυναίκα, η οποία αντιστάθηκε στην πουριτανή κοινωνία, όπου μέσα σε αυτήν δυστυχώς έζησε. Είχε ένα τέλος δραματικό, πεθαίνοντας εγκαταλειμμένη και τυφλή από την χρήση αλκοόλ.
Ταξιδέψαμε στην Αμφιλοχία για να παρευρεθούμε στα αποκαλυπτήρια της ΕΛΙΑΣ του Άγγελου Παναγιωτίδη την 28η Ιουλίου 2018 στην κεντρική πλατεία, στο Στρογγυλό από τον Δήμαρχο, Απόστολο Κοιμίση.
Ένας πρωινός περίπατος μαζί με τον γλύπτη στους δρόμους της πόλης ήταν μια ευκαιρία για εκείνον να δει παλιούς του φίλους και συμμαθητές και να μιλήσει μαζί τους. Τον θυμήθηκαν αρκετοί, παρά το γεγονός ότι έχει φύγει από τον τόπο του εδώ και πολλά χρόνια.
Όλοι ήξεραν για το σημαντικό γεγονός της εγκατάστασης του γλυπτού στην πλατεία τους, ενός σπουδαίου έργου του καλλιτέχνη, που ξεκίνησε από τον τόπο αυτό για να γίνει πασίγνωστος με τις γλυπτικές του συνθέσεις. Οι συνθέσεις του, Ελιές από χαλκό και ορείχαλκο που βρίσκονται σε Μουσεία και σε σημαντικές συλλογές.
Ο Γιάννης Λιάκος με τον Άγγελο Παναγιωτίδη στο εργαστήριο του με την ελιά έτοιμη για μεταφορά στην Αμφιλοχία
Εκείνη η Ελιά στην άκρη, που ο κορμός της γέρνει πάνω από την θάλασσα ήταν η αφορμή και η έμπνευσή μου για να ξεκινήσω να δημιουργώ. Από εκείνο τον γερμένο κορμό κάναμε βουτιές όταν ήμασταν παιδιά.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν τα αποκαλυπτήρια της “ΕΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ”, ύψους τριών μέτρων, με κορμό από χαλκό, αριστοτεχνικά δουλεμένο και δέκα χιλιάδες ορειχάλκινα φύλλα.
Έντυπο για την Ελιά της Αμφιλοχίας – Επιμέλεια Γιάννη Λιάκου
Ο ίδιος φανερά συγκινημένος ευχαρίστησε όλους με την σεμνότητα που τον διακρίνει για την τιμή που του έκανε η πόλη που γεννήθηκε.
Έτσι όπως σουρούπωνε στην Αμφιλοχία η ΕΛΙΑ φάνταζε ολόχρυση με φόντο την πόλη και την θάλασσα.
Όταν τελείωσε η τελετή και έφυγε ο κόσμος, γύρισα και κοίταξα το πανέμορφο γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Άγγελος Παναγιωτίδης.
Είμαι σίγουρος ότι το Στρογγυλό της Αμφιλοχίας, πλέον θα λέγεται Πλατεία ΕΛΙΑΣ…
Ελιά του Άγγελου Παναγιωτίδη στην ΑμφιλοχίαΟ Άγγελος Παναγιωτίδης με τον Γιάννη Λιάκο τον Δήμαρχο και τον Αντιδήμαρχο στην ΑμφιλοχίαΕλιά του Άγγελου Παναγιωτίδη στην Αμφιλοχία
*Ο Γιάννης Λιάκος είναι Σύμβουλος Τέχνης, Σύμβουλος Καλλιτεχνών και επιμελήθηκε το έντυπο
“Κάποιες φορές η ζωή μας προσφέρει απλόχερα χαρές, απολαύσεις, ικανοποίηση.
Άλλες πάλι κλείνεται στον εαυτό της και μας στερεί πολλά.
Και τότε, έρχεται το Όνειρο να εκπληρώσει μύχιες επιθυμίες.
Βουτάω στον κόσμο του Ονείρου. Ένα μαγικό παράθυρο ανοίγει στο νου, και μου προσφέρει άπλετη θέα σε μια άλλη διάσταση.
Συναισθήματα, εικόνες και έννοιες, πλέουν μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων.
Τις ανασύρω απαλά και αφήνω την αύρα της πραγματικότητας να τις αφυπνίσει.
Ανακαλώ σκηνές του ονείρου, αλιεύω εικόνες από το οικείο περιβάλλον μου, ψηλαφίζω χρώματα και υλικά και δημιουργώ συνθέσεις προς τέρψη οφθαλμών.
Με εργαλείο τις Μικτές μου Τεχνικές, οι εικόνες αποκτούν ζωή, και μεταμορφώνονται σε ζωγραφική, μικροκατασκευές και αντικείμενα. Κάποια χρηστικά άλλα διακοσμητικά.
Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, ενυπάρχουν ισότιμα στο όνειρο, με την πραγματικότητα να αναμιγνύει πληθώρα χρωμάτων και να συνταιριάζει απρόσμενα διαφορετικά υλικά.
Οι δημιουργίες μου, στη φυσική τους διάσταση πια, με συντροφεύουν στην καθημερινότητά μου, κι εγώ αναπλάθω νέα όνειρα και συνεχίζω να δημιουργώ …
Ευελπιστώ να σας παρασύρω, έστω για λίγο, στον Ονειρικό μου Κόσμο!”
Εγκαίνια: Κυριακή 5/8, 20:30
28/7–25/8/2018 Πρώην Αιθ. Δημ. Συμβουλίου Άνω Σύρου
Για πρώτη φορά τα τελευταία 4.000 χρόνια κάποιοι τυχεροί μπορούν να καταλύσουν –για μία μόνον βραδιά– σε ένα από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου: το Σινικό Τείχος!
Χτιζόταν επί αιώνες για να προστατεύσει τις διάφορες δυναστείες της Ουράνιας Αυτοκρατορίας από τις επιδρομές των νομάδων Μογγόλων και σήμερα προσελκύει επισκέπτες από όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Σε ένα τμήμα του Τείχους έχει δημιουργηθεί μια κρεβατοκάμαρα, με θέα 360 μοιρών, προσφέροντας το καταλληλότερο σημείο για να αφεθεί κάποιος στη μαγεία του φεγγαριού και των άστρων. Το δειλινό, ο επισκέπτης θα παρακαθίσει σε γκουρμέ δείπνο με πολλά πιάτα, κάθε ένα εκ των οποίων αντιπροσωπεύει και μία από τις πολλές συνιστώσες της κινεζικής κουλτούρας. Με την ανατολή του ήλιου, ο τυχερός θα έχει τη δυνατότητα να περιπλανηθεί στην εξοχή και να κάνει μια περιήγηση στο ίδιο το Τείχος, ακούγοντας από το στόμα των επίσημων ιστορικών επεξήγηση της κληρονομιάς του, της ιστορίας του και της λειτουργίας του ως μέτρου προστασίας από τις εισβολές από τον Βορρά. Θα μπορεί, επιπλέον, να πάρει μια γεύση της κινεζικής τέχνης χάραξης σφραγίδων και της κινεζικής καλλιγραφίας.
Αυτή η εμπειρία προσφέρεται από το AirBnb China. Οι τέσσερις τυχεροί θα επιλεγούν μέσω ενός διαγωνισμού ο οποίος λήγει στις 11 Αυγούστου. Ο ενδιαφερόμενος πρέπει, μέχρι την καταληκτική ημερομηνία, να στείλει στον ιστότοπο του AirBnb China απάντηση στην ερώτηση για ποιον λόγο πιστεύει ότι «τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι σημαντικό να σπάσουμε τα πολιτισμικά φράγματα και πώς θα οικοδομούσατε καινούργιες σχέσεις και συνδέσμους ανάμεσα στις διάφορες κουλτούρες».
«Είμαστε τόσο υπερήφανοι που συμμετέχουμε σ” αυτή την πραγματικά συλλογική προσπάθεια να αναδείξουμε ένα τέτοιο απίστευτο τοπόσημο που σήμερα χρησιμεύει για να ενώσει ανθρώπους αντί να τους χωρίσει» τονίζει ο Nathan Blecharczyk, ιδρυτής και πρόεδρος του AirBnb China.
Ο εικαστικός Αχιλλέας Δρούγκας μας υποδέχτηκε στο εργαστήριό του και μας μύησε στην πρωτότυπη ρεαλιστική ζωγραφική του, γεμάτη από ζωντανά χρώματα και ελληνικό φως
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Διασχίσαμε τον πεζόδρομο γύρω από την Ακρόπολη και στο ύψος του Θησείου, μπήκαμε στα γραφικά στενάκια της περιοχής. Αφού περπατήσαμε για λίγα λεπτά καταλήξαμε σ’ ένα εντυπωσιακό νεοκλασικό κτίριο, στο χώρο που ζει και εργάζεται ο καταξιωμένος εικαστικός, Αχιλλέας Δρούγκας.
Καλλιτέχνης με σπουδές λιθογραφίας στο Λονδίνο, στο Slade School of Fine Arts, κοντά στους A. Gross και B. Dos Santos, με χαρακτικά που ξεχώρισαν και προωθήθηκαν από τη Redferm Gallery, Christie’s Contemporary και τις εκδόσεις Alecto, σε μεγάλα μουσεία της Ευρώπης. Δημιουργός με σπάνιο ταλέντο, αναγνωρισμένο σε διεθνές επίπεδο, στη χαρακτική αρχικά, και μετέπειτα με τις μεγάλες συνθέσεις του στη ζωγραφική.
Ο Αχιλλέας Δρούγκας μας υποδέχτηκε με ιδιαίτερη ευγένεια και μας ξενάγησε στο εργαστήριο του. Έργα κυρίως μεγάλων διαστάσεων αλλά και κάποια μικρότερα, γεμάτα από ζωντανά χρώματα , διαφόρων αποχρώσεων που διακατέχονται από φως αιθέριο και ελληνικό.
Έργα ιδιαίτερης αισθητικής, συνθετικής και χρωματικής πανδαισίας, έντονης συνείδησης της ελληνικότητας με μοναδική αίσθηση του φωτορεαλισμού, που δεν στηρίζεται ωστόσο αποκλειστικά στη φωτογραφία. Θαυμάζοντας την πρωτότυπη ρεαλιστική ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα, διακρίναμε διάχυτη την οπτική της ψευδαίσθησης, τις κλασικές διαχρονικές αξίες της αρμονίας και της συμμετρίας, του κανόνα, της τάξης και του μέτρου, της σκηνικής παρουσίας και της χρωματικής πανδαισίας.
Ατενίζοντας τον βράχο της Ακρόπολης, το Αστεροσκοπείο και τον Λόφο του Λυκαβηττού, χαρήκαμε το απόγευμά μας, παρέα με τον καλλιτέχνη που απάντησε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις μας.
– Κύριε Δρούγκα, μιλήστε μας για τις θεματικές που έχετε καλύψει όλα αυτά τα χρόνια; Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας;
-Η έμπνευσή μου και τα θέματα των πινάκων μου έρχονται από το περιβάλλον μου. Από ένα ηλιοβασίλεμα μέχρι ένα αφηρημένο ρούχο μπορεί να μου δημιουργήσει μια εικόνα. Τα πρώτα ζωγραφικά μου έργα ήταν από εικόνες εσωτερικών χώρων. Στρωμένα τραπέζια περιμένοντας τους ανθρώπους να καθίσουν. Ρούχα αφηρημένα, γραβάτες, πουκάμισα και γενικά αντικείμενα από το περιβάλλον μου. Αργότερα, ζωγράφισα έργα εμπνευσμένα από τους ελληνικούς μύθους. Δεν έκανα ποτέ εικονογράφηση του μύθου. Τα στοιχεία του μύθου ήταν συνήθως άνθρωποι ή αντικείμενα περασμένα από τον Ευρωπαϊκό Νεοκλασικισμό.
“Η επιθυμία μου να ζωγραφίσω έναν πάνθηρα, αυτό το όμορφο ζωο, με οδήγησε σε μια σειρά από πίνακες με θέμα τον Διόνυσο”
– Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα σύμβολα που χρησιμοποιείτε στους πίνακές σας;
Χρησιμοποιώ σύμβολά που διατηρήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, στοιχεία κάποιων μύθων, χωρίς να τον περιγράφουν επ’ ακριβώς. Στην «Εκλογή του Πάριδος», για παράδειγμα, ένα αντρικό γυμνό, καθισμένο σε ένα νεοκλασικό ανάκλιντρο, δείχνει ένα μπούστο της Αφροδίτης της Μήλου. Ένα χρυσό μήλο είναι αφημένο στο πρώτο πλάνο του πίνακα. Έτσι, έχουμε την θεά Αφροδίτη περασμένη από τους αιώνες. Στο έργο υπάρχουν τα στοιχεία του μύθου χωρίς να τον περιγράφουν απόλυτα.
Αργότερα στον «Ενδυμίωνα», ένας ωραίος βοσκός, που τον ερωτεύτηκε η Άρτεμις-Σελήνη και ζήτησε από τον Δία να τον κάνει αθάνατο, κοιμάται τον αιώνιο ύπνο. Η Σελήνη όμως που δεν είναι η Άρτεμις, που τον επισκεπτόταν και του φιλούσε Ο Δίας από ζήλια τον αφήσει να κοιμάται για πάντα τον αγέραστο ύπνο. Ο μύθος του αποτελεί μια αλληγορία του μύθου του ύπνου και του θανάτου. Η επιθυμία μου να ζωγραφίσω έναν πάνθηρα, αυτό το όμορφο ζώο με οδήγησε σε μια σειρά από πίνακες με θέμα τον Διόνυσο. Στην αρχαία εποχή, ο πάνθηρας ήταν ακόλουθος και σύμβολο του Διονύσου.
Ζωγράφισα λουλούδια γιατί μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χρώματα τους, όπου ήθελα μέσα στον πίνακα. Μέσα σε διαφανή βάζα, αφηρημένα πάνω σε τραπέζια, μπροστά σε θάλασσες και ωκεανούς. Η αστραπή είναι ένα φυσικό στιγμιαίο και σχεδόν δεν προλαβαίνεις να το δεις. Την ζωγράφισα σε πολλά έργα μου, γιατί θέλω να την κάνω να διαρκεί για πάντα.
“Η ομορφιά μπορεί να υπάρχει ακόμα και σε μια τέχνη που λέγεται σύγχρονη και σκοπός δε είναι μόνο να σοκάρει τον θεατή. Είναι γεγονός ότι κανείς δεν σοκάρεται πλέον από τίποτε”
– Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε με την δουλεία σας; Τα οπτικοποιείτε κατά κάποιο τρόπο;
Σε όλη μου τη δουλειά, ήθελα να δείξω ότι η ομορφιά μπορεί να υπάρχει ακόμα και σε μια τέχνη που λέγεται σύγχρονη και σκοπός δε είναι μόνο να σοκάρει τον θεατή.
Είναι γεγονός ότι κανείς δεν σοκάρεται πλέον από τίποτε. Η ομορφιά είναι διαχρονική και μπορεί κανείς να την παρουσιάσει με έναν νέο και φρέσκο τρόπο. Θέλοντας να ξορκίσω αυτή την θεώρηση διάλεγα να ζωγραφίζω όμορφα θέματα, όπως ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, ένα όμορφο λουλούδι, ένα ωραίο κορμί. Προσωπικά, θα ήθελα στην ζωγραφική μου να ξαναδώσω στους ανθρώπους και στα αντικείμενα την χαμένη τους αξιοπρέπεια και να δημιουργήσω την προσωπική μου ποίηση.
– Δηλαδή θεωρείτε την ζωγραφική ποίηση;
Βέβαια, η ζωγραφική είναι ποίηση. Έτσι θέλησα να δημιουργήσω την προσωπική μου χροιά, όχι από ματαιοδοξία αλλά από αγάπη προς την ομορφιά. Βλέπω την ζωγραφική από την πλευρά του καλλιτέχνη, σαν τον ποιητή που χρησιμοποιεί τις λέξεις και με τον τρόπο που κάνει συνειρμούς δημιουργεί το προσωπικό του ύφος. Έτσι κι εγώ χρησιμοποιώ τα διάφορα στοιχεία του πίνακα, σαν τις λέξεις ενός ποιήματος. Αυτό γίνεται συνήθως με μια θεατρικότητα. Ο πίνακας μοιάζει για μένα με σκηνή θεάτρου.
– Αγαπήσατε τόσο πολύ την σκηνογραφία. Γιατί δεν ασχοληθήκατε ποτέ μ’ αυτήν;
Σπούδασα σκηνογραφία μαζί με την χαρακτική στην Σχολή Καλών Τεχνών. Ο σκοπός μου ήταν να γίνω σκηνογράφος. Γιατί δεν έκανα ποτέ σκηνογραφίες, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Ίσως επειδή έμαθα να δουλεύω απόλυτα μόνος και όχι συλλογικά όπως είναι απαραίτητο σ’ ένα θεατρικό έργο.
– Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θα θυμούνται την παλιά διακόσμηση της καφετέριας στο ξενοδοχείο Athenaeum InterContinental. Θα θέλατε να θυμηθείτε μαζί μας πως είχε προκύψει αυτή η δουλειά σας;
Το 1982 ο παλιός μου φίλος, Δάκης Ιωάννου μου παρήγγειλε ένα μεγάλο έργο ζωγραφικής μήκους 45 μέτρων για τη διακόσμηση του «καφέ Πέργκολα» του Ξενοδοχείου Athenaeum InterContinental. Έκανα μια σειρά από ασύμμετρα πανό που ακολουθούσαν τον τοίχο. Το «concept» ήταν οι επισκέπτες του καφέ να αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε κλειστό κήπο, που από την μία πλευρά ήταν το έργο και από την άλλη η τζαμαρία με τους καταρράκτες.
– Μιλήστε μας για τη γνωριμία σας και τη συνεργασία σας με τον Γιάννη Τσαρούχη.
Γνώριζα τον Γιάννη Τσαρούχη όπως σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες της γενιάς μου. Ο Τσαρούχης είχε φιλοτεχνήσει μερικές ακουαρέλες για την φίλη του, Τίγκη Γκίκα, μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο «η δίψα του καλαμιού». Ήθελε έναν χαράκτη να τυπώσει αυτά τα σχέδια σε χαρτί χειροποίητο και για λίγα αριθμημένα αντίτυπα.
Ο Βασίλης Βασιλειάδης, δάσκαλός μου στη σκηνογραφία με πρότεινε γι αυτήν την δουλειά. Τον συνάντησα στο ατελιέ του, στην Αναγνωστοπούλου με μεγάλο δέος. Ο Τσαρούχης την εποχή εκείνη μεσουρανούσε. Έφτιαχνε σκηνικά και κοστούμια για την Κάλλας, συνεργαζόταν με τον Τζεφιρέλι… Γίναμε φίλοι και πήρα πολλά παρακολουθώντας τον να ζωγραφίζει, Θυμάμαι ότι για πολλά χρόνια του μιλούσα στον πληθυντικό.
– Τα έργα σας συνεχίζονται στην κορνίζα. Είστε εναντίον της κορνίζας;
Δεν είμαι εναντίον της κορνίζας φυσικά, αρκεί να συνδυάζεται αρμονικά με ένα έργο. Σε πολλά έργα μου βάζω κορνίζες. Ζωγραφίζω την κορνίζα θέλοντας να δώσω την αίσθηση της τρίτης διάστασης και του tromp l’ oeil, θέλοντας να φαίνεται ότι βγαίνει μέσα από τον πίνακα και πλησιάζει τον θεατή.
– Μιλήστε μας για την τελευταία σας δουλειά και για τα στοιχεία που έχετε δώσει έμφαση;
Στην τελευταία μου δουλειά το «concept», η έννοια είναι ο κύριος στόχος του πίνακα. Η χρωματική αρμονία, η σύνθεση, η «ζωγραφικότητα» δεν είναι ο κύριος σκοπός. Το φόντο είναι ο συνήθως παραλλαγή του ίδιου σκούρου μπλε και μπροστά σ αυτό στέκουν αντικείμενα ή ανθρώπινα μέλη, που συντελούν στη δημιουργία ενός θέματος ή είναι αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης πράξης. Θα ονόμαζα αυτήν την σειρά «χειρονομίες».
Η τεχνική του tromp l’ oeil και της ζωγραφισμένης κορνίζας μεγαλώνει την αίσθηση της τρίτης διάστασης και το αποτέλεσμα μοιάζει με κατασκευή.
Επισκεφτήκαμε το Θέατρο Κωφών στην πλατεία Κουμουνδούρου, στα 100 μ από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας, η οποία μεταξύ άλλων, όπως ενημερωθήκαμε, στεγάζει βιομηχανίες υφασμάτων, χαρτικών, αποθήκες κινέζικων ρούχων, τον σύλλογο μεταναστών από το Μπαγκλαντές και ένα εργαστήριο φωτογραφίας. Χώρος όχι τόσο κατάλληλος, όπως διαπιστώσαμε αλλά ο πιο φιλόξενος, καθώς το κράτος για πολλά χρόνια τώρα, κωφεύει στα αιτήματα του Θεάτρου Κωφών για στέγη.
Το Θέατρο Κωφών Ελλάδος (Θ.Κ.Ε ) ιδρύθηκε το 1983, με πρωτοβουλία του Στρατή και της Νέλλης Καρρά. Τα πρωτα δέκα χρόνια λειτουργίας του, φιλοξενούνταν σε διάφορες θεατρικές σκηνές της Αθήνας και από το 1994 απόκτησε αυτή τη μόνιμη στέγη. Στόχος του Θ.Κ.Ε είναι αρχικά η διάδοση της νοηματικής γλώσσας, η σχέση και η παράλληλη δράση της νοηματικής και ομιλουμένης γλώσσας και τέλος η ενσωμάτωση κωφών και ακουόντων καλλιτεχνών.
Από την συνομιλία μας με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία της απόδοσης των κειμένων για ερμηνεία τους στη νοηματική γλώσσα είναι ένα από τα γοητευτικά κομμάτια της διαδρομής της παράστασης και αποτελεί μια ευφάνταστη διαδικασία. Οι παραστάσεις του Θ.Κ.Ε απαρτίζονται από κωφούς και ακούοντες ηθοποιούς, που μοιράζονται επί σκηνής τους ίδιους ρόλους και τους ερμηνεύουν σε μια ιδιαίτερη φόρμα διπλής διανομής. Μια οπτικοακουστική εμπειρία, που ξεπερνά διαχωρισμούς και προκαταλήψεις. Στο παρελθόν, στις πρώτες παραστάσεις οι ακούοντες ηθοποιοί δάνειζαν τις φωνές τους με μικρόφωνα στους κωφούς ηθοποιούς. Με το πέρασμα των χρόνων και καθώς η συνεργασία κωφών και ακουόντων γινόταν πιο στενή, πιο παραγωγική και δημιουργική, ωρίμασε η ιδέα να συνυπάρχουν στη σκηνή ηθοποιοί σεβόμενοι ο ένας τη γλώσσα του άλλου.
Βρεθήκαμε στο χώρο του θεάτρου κατά τη διάρκεια πρόβας και μιλήσαμε την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και διερμηνέα, Σοφία Ρομπόλη, τον σκηνοθέτη, Βασίλη Βηλαρά, καθώς και με ακούοντες και μη ακούοντες ηθοποιούς.
Το Θ.Κ.Ε διερευνά την ισορροπία μεταξύ του χιούμορ κωφών και ακουόντων. Προσπαθεί να ερευνήσει την έννοια του αστείου στη νοηματική, αλλά και στην ομιλουμένη γλώσσα, καθώς και να διασκεδάσει για πρώτη φορά με το διαφορετικό χιούμορ,που υπάρχει μεταξύ της κουλτούρας των κωφών και της κουλτούρας των ακουόντων.
Συμμετοχές και συνεργασίες
Έχει συνεργαστεί με κάποιες από τις μεγαλύτερες σκηνές της Αθήνας, όπως το Εθνικό Θέατρο και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό με τις παραστάσεις του, σε φεστιβάλ, όπως το Very Special Arts στην Αμερική, και σε αντίστοιχα φεστιβάλ στη Σουηδία, στην Ισπανία, στη Δανία και στη Γαλλία. Επίσης, έχει παρουσιάσει παραστάσεις του σε νησιά και επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας.
Συνεργάστηκε με την γερμανική ομάδα Rimini Protokοll στην παράσταση “Prometheus in Athens”, που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών 2010.
Το 2011 συνεργάστηκε με το Βασίλη Αλεξάκη και το Γαλλικό Ινστιτούτο στην παρουσίαση του βιβλίου “Η πρώτη λέξη” και συμμετείχε στην πρώτη συναυλία για κωφούς στην Ελλάδα που διοργάνωσε η Ομοσπονδία Κωφών Ελλάδος, συνοδεύοντας επί σκηνής τον Κ.ΒΗΤΑ.
Το Θ.Κ.Ε συμμετείχε στις τελετές έναρξης και λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας όπου αναγνωρίστηκε και έκτοτε καθιερώθηκε η νοηματική γλώσσα ως γλώσσα παρουσίασης.
Το Θ.Κ.Ε έχει δώσει από το 1986 τις ακόλουθες παραστάσεις:
Το παραδοσιακό παραμύθι «ο Ποντικός και η θυγατέρα του (1986)»
Το έργο του Irwin Shaw «Ξεθάψτε τους νεκρούς (1989)»
Ένα έργο – σύλληψη του Θεάτρου Κωφών με τίτλο «ένας ακούων στη χώρα των κωφών» (1994),
Το κλασσικό παραμμύθι «η πεντάμορφη και το τέρας» (1998),
«Η άγρια Δύση» του Sam Shepard (2002),
«Με δύναμη από την Κηφισιά» της Ελένης Χαβιαρά και Δημ. Κεχαίδη (2007),
Με νέα σκηνοθεσία και ανανεωμένο θίασο, το έργο «ένας ακούων στη χώρα των κωφών» (2009),
«41 ημέρες», βασισμένο στο «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυ Αρσένη (2012) και
«Ξένοι»(2013)
«Κάρβουνο»(2014)
Ο θίασος μας υποδέχθηκε στο χώρο του θεάτρου πολύ φιλόξενα, με τη χαρά και την ευγένεια ζωγραφισμένες στα πρόσωπα των συντελεστών τους.
Μιλώντας με τον σκηνοθέτη, Βασίλη Βασιλαρά αναφερθήκαμε στα ακόλουθα:
Βασίλης Βασιλαράς: Η εμπειρία της παράστασης είναι πολύ χρήσιμη για τους όλους παρ΄ότι είναι δύσκολη η ενσωμάτωση αμφότερων. Το θέατρο αυτό αποτελεί θέατρο κοινωνικού χαρακτήρα και πρόκληση για όλους, καθώς ο καθένας έχει αναπτυγμένη άλλη αίσθηση. Έτσι η διαδικασία αυτή βοηθά τον ηθοποιό « να ανθίσει» καλλιτεχνικά. Περιμένoντας τους ηθοποιούς να ολοκληρώσουν την πρόβα τους, αναφερθήκαμε στο ότι η πρώτη παράσταση, που επέλεξε να ανεβάσει το θέατρο κωφών το 1986 ήταν παραμύθι. Ο λόγος ήταν σημαντικός, καθώς το παραμύθι παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή κάθε παιδιού.
Στα κωφά παιδιά όμως, το παραμύθι είναι ένας τόπος άγνωστος. Αυτό που τα ακούοντα θεωρούν αυτονόητο, τα κωφά δεν έχουν καμία πρόσβαση. Είτε οι γονείς είναι ακούοντες, είτε είναι κωφοί, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το κωφό παιδί τους, καθώς δεν γνωρίζει ακόμα τη νοηματική. Για το λόγο αυτό το Θ.Κ.Ε επιλέγει ενίοτε να ανεβάζει παραμύθια στη σκηνή και να δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους, που σε μικρή ηλικία δεν είχαν ακούσει παραμύθια, να τα παρακολουθήσουν ως ενήλικες σε θεατρική παράσταση.
Ρωτήσαμε τους μη ακούοντες ηθοποιούς τι είναι αυτό, που αποκομίζουν από τη συμμετοχή τους στο Θέατρο Κωφών.
Μάρθα Μπάμπη: Το Θ.Κ.Ε συμβάλλει στο να καταργηθούν οι προκαταληψεις έναντι των ατόμων με πρόβλημα ακοής και αποδεικνύει ότι είναι ισότιμο με το θέατρο ακουόντων, καθώς δεν υστερεί γλωσσολογικά. Οι λέξεις αποδίδονται πιστά στη νοηματική, η οποία είναι εξίσου πλούσια γλώσσα.
Φωτεινή Ταχά : Η προβολή του Θ.Κ.Ε αποτελεί κέρδος για την κοινότητα των ανθρώπων με πρόβλημα ακοής. Ειδικότερα, για τους μη ακούοντες ηθοποιούς είναι θετικό, που τους δίνεται η δυνατότητα να μάθουν την τέχνη του ηθοποιού και να αποκτήσουν γνώσεις σε θεατρικά κείμενα και στο κείμενο από γλωσσολογικής πλευράς.
Νίκος Γιόβκοφ: Πολύ σημαντικό είναι να παρευρίσκονται στις παραστάσεις μας οι ακούοντες για να επιτευχθεί κάποια στιγμή η εξάλειψη των προκαταλήψεων. Θα πρέπει οι ακούοντες να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υστερούμε. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είμαστε άτομα με αναπηρία, απλά με έλλειψη ακοής και έχουμε τις ίδιες δυνατότητες σε διαφορετική γλώσσα.
ΑπόστολοςΓιαννόπουλος (μέλος του Δ.Σ. του Θ.Κ.Ε) : Είμαι στο Θέατρο Κωφών Ελλάδος 32 χρόνια και είμαι υπερήφανος γι αυτό. Το 1984, συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Ισπανίας, όπου εκεί γιόρταζαν τότε τα 50 χρόνια του Θεάτρου Κωφών Ισπανίας. Ήμουν ένα παιδί, που δεν ήξερα τι σημαίνει θέατρο και αντιλαμβανόμουν από κινησιολογία ηθοποιών την υπόθεση των έργων. Τότε, στο σχολείο στην Αγ. Παρασκευή είχαμε μια καθηγήτρια, κωφή, την κα Ταγκάλου, που γνώριζε την Νέλλη Καρά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Κωφών, η οποία αναζητούσε να οργανώσει μια ομάδα για να κάνει «σωματικό θέατρο».
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, όμως με προσπάθεια όλα πήγαν καλά. Επιλέξαμε αρχικά να ανεβάσουμε ένα παραμύθι, καθώς εμείς δεν έχουμε διδαχθεί παραμύθια σε μικρή ηλικία και με πολύ μεγάλη επιτυχία ανεβάσαμε το έργο «ο ποντικός και η θυγατέρα». Τότε ακούγονταν από το βάθος, η φωνή του ηθοποιού και δεν υπήρχαν διερμηνείς. Σ΄αυτήν την παράσταση, καταλάβαμε τι σημαίνει επιτυχία, τι σημαίνει διάδραση και ότι πρέπει να σπάσει η προκατάληψη και ο οίκτος. Καταλάβαμε ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε στον παραγκωνισμό των ανθρώπων με αναπηρίες και να αντιταχθούμε στην κρατική αμέλεια.
Η κα Μ. Μερκούρη, Υπουργός Πολιτισμού τότε, είχε πολύ διάθεση να μας βοηθήσει αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς.
Εμείς, σαν Θ.Κ.Ε επιθυμούμε να διαδώσουμε την γλώσσα μας στην κοινότητα των ακουόντων. Έχουμε επισκεφτεί κοινότητες μας στο εξωτερικό και προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε τους Έλληνες κωφούς και να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις μας.
Στα σχολεία των κωφών, η διδασκαλία γινόταν στο προφορικό λόγο και υπάρχουν πολλές ελλείψεις σε γνώσεις. Δυστυχώς, οι κωφοί δεν έχουν σημαντικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Στα σχολεία τους διδάσκονται θεωρητικά την ίδια ύλη με τους ακούοντες, αλλά πολύ πιο επιφανειακά. Συχνά, έρχονται στο θέατρο ηθοποιοί και οι γνώσεις τους είναι ελλιπείς. Επομένως, μας δόθηκε μια ευκαιρία να μάθουμε ιστορία κωφοί και ακούοντες μαζί. Στο Θ.Κ.Ε δουλεύουμε αυτοσχεδιασμό, μαθαίνουμε ιστορικά κείμενα, κάνουμε ανάλυση γλώσσας και νοηματίζουμε όσο πιο πιστά γίνεται τα κείμενα.
Ήταν μεγάλο κέρδος για όλους η παράσταση «Κάρβουνο», που ανεβάσαμε το 2014. Ως τότε, δεν υπήρχε στη νοηματική η λέξη «εμφύλιος», γιατί δεν είχε χρειαστεί. Εμείς, κάναμε την ερευνά μας ιστορικά και γλωσσικά και δώσαμε το καλύτερο αποτέλεσμα στην παράστασή μας. Δουλεύουμε μαζί με τους ακούοντες ηθοποιούς, ισότιμα. Οι ακούοντες ερμηνεύουν, δεν διερμηνεύουν.
Σημαντικό είναι να γνωρίζετε ότι βάσει ενός Προεδρικού Διατάγματος του 1902, το οποίο τροποποιείται το 1963, που αφορά στον Κανονισμό Οργάνωσης και Λειτουργίας των Σχολών Δραματικής Τέχνης απαγορεύεται στους μη αρτιμελείς και συμπεριλαμβάνονται και οι κωφοί να φοιτούν σε δραματικές σχολές.
Το Προεδρικό αυτό Διάταγμα δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στους κωφούς που επιθυμούν να φοιτήσουν σε δραματικές σχολές.
Σε αυτό το κενό σημείο έρχεται το Θέατρο Κωφών και λειτουργεί ως εργαστήρι για τους κωφούς ηθοποιούς. Επίσης, αποκλειόμαστε από τα θέατρα, καθώς δεν υπάρχουν διερμηνείς νοηματικής γλώσσας για διάφορους λόγους. Διερμηνείς επίσης δεν υπάρχουν στην Εφορία, στα νοσοκομεία, στην αστυνομία. Δεν υπάρχει ισότιμη πρόσβαση. Όλα αυτά, μπορούμε να τα παρουσιάσουμε μέσω των παραστάσεων μας και να τα επικοινωνήσουμε στο κοινό μας και να ευαισθητοποιήσουμε τις κοινότητες των ακουόντων και των μη ακουόντων.
Το Θέατρο Κωφών ευαισθητοποιημένο στις ιδιαιτερότητες του κοινού του, προσπαθεί να προσφέρει ίση προσβασιμότητα σε όλους. Ο χώρος είναι κατάλληλος για αναπηρικά αμαξίδια, το κείμενο της παράστασης και του προγράμματος διατίθεται σε γραφή braille, ενώ άτομα με προβλήματα ακοής, που δεν είναι χρήστες της ελληνικής νοηματικής γλώσσας μέσω της παρουσίας των ακουόντων ηθοποιών επί σκηνής και μέσω της χειλανάγνωσης, μπορούν να παρακολουθήσουν το κείμενο από κοντινές στη σκηνή θέσεις και αφού τους έχει δοθεί προηγουμένως το κείμενο της παράστασης.
Ο θίασος αποτελείται από τους ακόλουθους κωφούς και ακούοντες ηθοποιούς:
Μεσημέρι Τρίτης και συνάντησα τον ζωγράφο, Δημήτρη Κούκο στο ατελιέ του στο Ψυχικό να προετοιμάζει μια νέα ενότητα έργων με θέμα “Από την Αθήνα στα Κύθηρα”.
Στα τελάρα έντονα χρώματα με καθαρότητα και μεγάλες πινελιές έδειχναν την άνεση του καλλιτέχνη να διαχειρίζεται την φόρμα με ελευθερία και άνεση.
Το Αθηναϊκό φως τα δυνάμωνε και τα έκανε να έχουν πάθος και παλμό. Η ατμόσφαιρα των τοπίων προέκυπτε πότε με αναγνωρίσιμες εικόνες και πότε με χρωματικές ανασυνθέσεις.
Δημήτρης Κούκος
Δημήτρης Κούκος: Τα στοιχεία που με βοηθούν στο γοητευτικό ταξίδι της ζωγραφικής είναι ο αέρας, το φως, οι σκιές και η καθαρότητα που επιτυγχάνεται μέσα από την παρατήρηση και την σύγκρουση του συνειδητού με το υποσυνείδητο.
Ο Υμηττός, η Πεντέλη, η Πάρνηθα και ο Σαρωνικός είναι συνεχώς στο οπτικό μου πεδίο, όταν ζωγραφίζω. Είναι κάτι καθαρό που με πηγαίνει πάντα πίσω στους δάσκαλούς μου, τον Νικολάου, τον Μόραλη, τον Μυταρά με τις λέξεις “Αλήθεια” και “Συγκίνηση” χωρίς επιτήδευση και ωραιοποίηση. Αν μπορώ να προσφέρω κάτι έστω ελάχιστο στην ζωγραφική είναι η αλήθεια από μέσα μου.”
Όταν τελείωσε η συνάντησή μας είχα την βεβαιότητα ότι ο Δημήτρης Κούκος έχει απαράβατο όρο στην ζωγραφική του να υπάρχει ζωή σ αυτό που δημιουργεί.
Ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι, για ένα αστέρι που έχασε το δρόμο του και μια Χριστουγεννιάτικη Μαγική Σοφίτα που θα το ξανακάνει να λάμψει.
Λίγα λόγια για...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Η ΜΙΜΑ, στοχεύοντας να αποδώσει το χρώμα (oil paint) ως γλυπτό στον χώρο, προσδίδει στην κλασική δισδιάστατη χρήση του μία επιπλέον, τρίτη, διάσταση. Εντυπωσιάζει με τα πρωτότυπα έργα τέχνης της, τα οποία αντλούν έμπνευση από αντικείμενα της καθημερινότητας και χαρακτηρίζονται από έκδηλο χιούμορ.
Δημήτρης Κούκος: Τα στοιχεία που με βοηθούν στο γοητευτικό ταξίδι της ζωγραφικής είναι ο αέρας, το φως, οι σκιές και η καθαρότητα που επιτυγχάνεται μέσα από την παρατήρηση και την σύγκρουση του συνειδητού με το υποσυνείδητο.
