Το Φεστιβάλ Ρεμπέτικου ξεκίνησε το 2016 από τον Δήμο Σύρου – Ερμούπολης, σε συνεργασία με την Εταιρία Ανάπτυξης και Προόδου του Επιμελητηρίου Κυκλάδων, και καθιερώθηκε ως θεσμός στα πολιτιστικά δρώμενα της Σύρου.
Η σχέση της Σύρου με την αστική λαϊκή μουσική, η οποία επικρατεί ως αναπόσπαστο χαρακτηριστικό πολιτιστικό στοιχείο από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αι. στα μουσικά δρώμενα του νησιού μας και ο σεβασμός και η αναγνώριση στο έργο του μεγάλου Μάρκου Βαμβακάρη, ο οποίος έχει καταστήσει τη ρεμπέτικη μουσική και το νησί γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο, αποτέλεσαν το εφαλτήριο για τη δημιουργία του Φεστιβάλ «Η Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη». Για φέτος, το φεστιβάλ, υπό την αιγίδα και την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία εκδηλώσεων, όπως συναυλίες, διαλέξεις, εκθέσεις και σεμινάρια, προκειμένου να προβληθεί η συμβολή του Συριανού Μάρκου Βαμβακάρη και της γενέτειράς του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ο Γιώργος Σταθόπουλος ανήκει στη γενιά των συγχρόνων ζωγράφων, που είναι εύκολα αναγνωρίσιμος από το Ελληνικό φιλότεχνο κοινό. Στο ίδιο εργαστήριο πάνω από σαράντα χρόνια, στην περιοχή του Αγ. Αρτεμίου στη Γούβα, ανακαλύπτει σχέσεις χρωμάτων, θεμάτων και σχεδίων. Σύμβολα του η γυμνή, ιδανικά όμορφη, γυναίκα γεμάτη καμπύλες, έτοιμη να σαγηνεύσει το κοινό της, κρατώντας στο χέρι της ένα μήλο, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, παίζοντας άρπα ή φλογέρα.
Έργα που συνδυάζουν υπερρεαλιστικά και εξπρεσιονιστικά στοιχεία και πλημμυρίζουν ρομαντισμό, εκτινάσσοντας τον θεατή σε ονειρικές διαστάσεις.
Συναντήσαμε τον δραστήριο εικαστικό στο εργαστήριό του λίγο πριν την ατομική του έκθεση στο Μπούρτζι, στην Κάρυστο, και μιλήσαμε για τις τελευταίες του δραστηριότητες, καθώς και για το ενδιαφέρον που πιστεύει ότι μπορεί να έχουν οι Έλληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό.
Έργο Γιώργου Σταθόπουλου
– Κύριε Σταθόπουλε, πώς εκλαμβάνετε την έννοια της τέχνης σε γενικές γραμμές;
-Για μένα η τέχνη αντιπροσωπεύει την ομορφιά. Οφείλει να ψυχαγωγεί τον άνθρωπο και όχι να τον βασανίζει. Αρκετά δεινά αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας. Ο άνθρωπός παθαίνει τόσα στην αληθινή του ζωή. Ας ανακαλύπτει την ομορφιά στην τέχνη! Αναφέροντας αυτά, έχω στο μυαλό μου την τέχνη στην αρχαία Ελλάδα, στη ρωμαϊκή εποχή, τότε που το «ιδανικό» ήταν το κάλλος, η ομορφιά.
Σκοπός της τέχνης είναι να άγει την ψυχή σ’ έναν άλλον τόπο, ευχάριστο, γαλήνιο! Προσπαθώ ταπεινά με το έργο μου να πλησιάσω την ομορφιά της ζωής και να την μοιραστώ με τους ανθρώπους γύρω μου.
– Μιλήστε μας για την θεματολογία των τελευταίων σας έργων.
-Ζωγραφίζω ό,τι μου τραβά την προσοχή. Βγαίνω για έναν περίπατο και μπορεί να αισθανθώ όμορφα και να έχω τη διάθεση να ζωγραφίσω. Η θεματολογία μου είναι κυρίως ανθρωποκεντρική, πλαισιωμένη από φεγγάρια, πουλιά, ποδήλατα, καπέλα και άλλα πράγματα που κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Αγαπώ τα χαρούμενα χρώματα και επιθυμώ οι πίνακές μου να αποπνέουν αισιοδοξία και να κάνουν τον θεατή χαρούμενο.
– Ο Έλληνας ζωγράφος θα μπορούσε να έχει έντονο αγοραστικό ενδιαφέρον στο εξωτερικό;
-Συνήθως ο Έλληνας καλλιτέχνης που ζει στην Ελλάδα και εκθέτει στο εξωτερικό έχει κυρίως αγοραστικό ενδιαφέρον από άλλους Έλληνες που ζουν και εργάζονται εκεί.
Σπανιότερα τα έργα του αγοράζονται από ξένους συλλέκτες. Φυσικά, αν κάποιος Έλληνας ζει και δραστηριοποιείται σε κάποια πόλη του εξωτερικού τότε τα πράγματα γι’ αυτόν είναι διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που έχουν μεταναστεύσει, ζουν μόνιμα εκεί και έχουν ενσωματωθεί στην άλλη χώρα. Προσωπικά έχω εκθέσει, επί παραδείγματι, στις Βρυξέλλες, στην Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια, στη Ρώμη. Αγοραστές των έργων μου ήταν κυρίως Έλληνες.
“Ο Έλληνας καλλιτέχνης που ζει στην Ελλάδα και εκθέτει στο εξωτερικό έχει κυρίως αγοραστικό ενδιαφέρον από άλλους Έλληνες που ζουν και εργάζονται εκεί”
– Μιλήστε μας για την έκθεση που συμμετέχετε αυτόν τον καιρό;
-Είμαι μεγάλος πια και κάνω μόνο πράγματα που με εκφράζουν, με ευχαριστούν, με συνεργάτες που εκτιμώ και αγαπώ. Έτσι, αποφάσισα να συμμετάσχω σε μια έκθεση με άλλους τρεις φίλους μου καλλιτέχνες για να παρουσιάσουμε έργα μας στον όμορφο χώρο του «Art Lepanto», που βρίσκεται στο γραφικό λιμάνι της πόλης της Ναυπάκτου.
Ο χώρος αυτός είναι μαγικός, απίστευτης ομορφιάς, και αποτελεί στέγη πολιτισμού για τους καλλιτέχνες αλλά και επισκέπτες της περιοχής που επιθυμούν να προσεγγίζουν τις εικαστικές τέχνες.
Συμμετέχω, λοιπόν, στην έκθεση αυτή με τον Θανάση Λάλα, τον Απόστολο Χαντζαρά και τον Νίκο Καλατζή, ο οποίος επιμελείται και την έκθεση.
Τίτλος της έκθεσης είναι «Art Exhibition» και διοργανώνεται από τον σύλλογο «Ναύπακτος πολιτιστικές διαδρομές» και θα διαρκέσει ως την 15η Αυγούστου.
– Έχετε προγραμματίσει κάποιες εκθέσεις για την επόμενη σαιζόν;
-Αποφεύγω να κάνω προγραμματισμούς και σχέδια. Είμαι λάτρης του αυθόρμητου και του αυτοσχεδιασμού. Θέλω ό,τι κάνω να το αποφασίζω μέσα από την καρδιά μου.
Προσωπικά, ζω ζωγραφίζοντας. Έτσι, είμαι πολύ παραγωγικός και μπορώ ανά πάσα στιγμή να εκθέσω έργα μου. Έξαλλου, όπως έχω ξαναπεί δεν κάνω διακοπές ποτέ. Ακόμα κι όταν πηγαίνω για τα εγκαίνια κάποιας μου έκθεσης μακριά από την Αθήνα, την επόμενη μέρα επιστρέφω στο εργαστήριό μου. Ακόμα κι όταν επισκέφτηκα τον γιο μου στην Σέριφο, που βρίσκεται τα τελευταία καλοκαίρια στο νησί αυτό για επαγγελματικούς λόγους, δεν κάθισα πάνω από 2 μέρες. Ήθελα να γυρίσω στο εργαστήριό μου. Μου έλειπαν οι καμβάδες και τα πινέλα μου.
“Ζω ζωγραφίζοντας. Έτσι, είμαι πολύ παραγωγικός και μπορώ ανά πάσα στιγμή να εκθέσω έργα μου. Έξαλλου, όπως έχω ξαναπεί δεν κάνω διακοπές ποτέ”
– Πρόσφατα έγιναν τα εγκαίνια της ατομικής σας έκθεσης στην Κάρυστο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Την Πέμπτη, 10 Αυγούστου ήταν τα εγκαίνια της ατομικής μου έκθεσης στο Μπούρτζι Καρύστου. Πρόκειται για ενετική κατασκευή του 1350 μ. Χ. που διασώζεται ακέραια. Μαγικό μέρος! Χρησιμοποιούν το χώρο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όταν μου πρότειναν να εκθέσω εκεί συμφώνησα αμέσως γιατί εντυπωσιάστηκα από το μέρος.
Προσκλήθηκα από την πολιτιστική οργάνωση της περιοχής και με τη βοήθεια του κ. Βόσσου και πολλών άλλων εκεί οργανώθηκε η έκθεσή μου. Τους ευχαριστώ όλους πολύ! Η έκθεση αυτή θα διαρκέσει ως τις 20 Αυγούστου. Αν είναι ο δρόμος σας από εκεί μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το μέρος. Θα εντυπωσιαστείτε και σεις!
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κυκλάδων, πιστό στο ραντεβού του, επιστρέφει για 14η χρονιά και φέτος τον Αύγουστο στο Θέατρο Απόλλων, στην Ερμούπολη. Καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο θα παρουσιάσουν από τις 12 έως και τις 18 του μήνα, αριστουργηματικά έργα μουσικής δωματίου.
Την Τετάρτη 15 Αυγούστου 2018, στις 21:00, στο Θέατρο Απόλλων, στο πλαίσιο της συνεργασίας μας με το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κυκλάδων, θα δοθεί μια συναυλία με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, με το Κουαρτέτο Αθηνών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και την Βραζιλιάνα πιανίστα Simone Leitao.
Το πρόγραμμα της συναυλίας:
Τετάρτη 15 Αυγούστου, ώρα 21:00
Θέατρο Απόλλων
“Μεγάλοι δημιουργοί”
Simone Leitão, πιάνο
Κουαρτέτο εγχόρδων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών
Απόλλων Γραμματικόπουλος, βιολί
Παναγιώτης Τζιώτης, βιολί
Πάρις Αναστασιάδης, βιόλα
Ισίδωρος Σιδέρης, τσέλο
Έργα: L. van Beethoven, R. Schumann
Διάρκεια φεστιβάλ: 12-18 Αυγούστου
Καλλιτεχνικός Διευθυντής: Γιάννος Μαργαζιώτης
Την θαλασσινή αύρα της Σύρου μεταφέρει αυτούσια στα έργα του, ο ζωγράφος Μιχάλης Μακρουλάκης που επικεντρώνει την έμπνευση του στη θάλασσα με τις τόσο διαφορετικές όψεις της. Τα θαλασσινά πορτραίτα του εικαστικού, τα τόσο αληθοφανή, προκαλούν τον θεατή, να βουτήξει μέσα τους.
Οι θάλασσες του Μιχάλη Μακρουλάκη αποπνέουν την θερινή αύρα και φέρνουν το γαλάζιο του Αιγαίου στα μάτια μας. Ακόμα και όταν σκάνε και αφρίζουν πάνω σε σκληρά βράχια ή παραδίδονται γαλήνιες σε ηλιόλουστες αμμουδιές ασκούν απαράμιλλη γοητεία. Μια αποκαλυπτική αποκρυπτογράφηση της θάλασσας, τόσο ζωντανή, σαν φωτογραφία. Ο καλλιτέχνης, από την κατοικία του στη Σύρο, απάντησε με «θαλασσινή» διάθεση στις ερωτήσεις μας.
– Κύριε Μακρουλάκη, έχετε ασχοληθεί με την τοπιογραφία και συγκεκριμένα με την ρεαλιστική απεικόνιση του ελληνικού τοπίου και της θάλασσας. Πως οδηγηθήκατε σ’αυτό;
Αγαπώ την θάλασσα, γι αυτό και επέλεξα να ζω στη Σύρο. «Κομμάτια» θάλασσας υπήρχαν πάντα στα έργα μου, όμως ήταν αυτές οι θάλασσες ήταν ήρεμες, χωρίς να σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο. Ίσως δεν με είχε συνεπάρει τόσο παλαιότερα, γιατί δεν την καταλάβαινα. Περνώντας ώρες κοντά της, αποφάσισα να ασχοληθώ μ’ αυτή.
“Δύσκολο για μένα είναι, ό,τι δεν μ’ αρέσει. Αν μ’ αρέσει και με ερεθίζει κάτι αφιερώνομαι σ’ αυτό, το αγαπώ και δεν βλέπω καμία δυσκολία. Απλά χαίρομαι το αποτέλεσμα”
– Έχετε αποτυπώσει κάθε μικρή λεπτομέρεια του αφρού, του κύματος, του βράχου. Μοιάζει πολύ δύσκολη και χρονοβόρα αυτή η δουλειά. Συναντήσατε δυσκολία σ’αυτήν τη θεματολογία;
Δύσκολο για μένα είναι, ό,τι δεν μ’ αρέσει. Αν μ’ αρέσει και με ερεθίζει κάτι αφιερώνομαι σ’ αυτό, το αγαπώ και δεν βλέπω καμία δυσκολία. Απλά χαίρομαι το αποτέλεσμα.
– Πόσο χρόνο χρειάζεστε, για να ολοκληρώσετε ένα έργο σας;
Κάθε έργο μου, μου «παίρνει» τρία τέρμινα… Δουλεύω μικρά και μεγαλύτερα έργα και τα δημιουργώ με αγάπη για το ελληνικό τοπίο και την θάλασσα.
“Ο Τσαρούχης ήταν δάσκαλός μου με την ευρεια έννοια”
-Η θάλασσα στα έργα σας είναι αποτυπωμένη πολύ ζωντανά, ρεαλιστικά, φωτογραφικά, θα έλεγα. Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Πιστεύω, ότι οι φωτογραφίες που βλέπετε, αδικούν τα έργα. Θεωρώ, ότι οι πίνακες μου δεν έχουν φωτογένεια. Στην πραγματικότητα είναι πιο ζωντανοί. Εγώ δεν σπούδασα επισήμως ζωγραφική. Δεν πήγα στην Σχολή Καλών Τεχνών για ζωγράφος. Σπούδασα σκηνογραφία, ενδυματολογία και θέατρο. Την πρώτη μου δουλειά, τα πρώτα μου σκηνικά, μου τα έδωσε ο Κουν. Τα τέσσερα πρωτοποριακά μονόπρακτα, θυμάμαι, την άνοιξη του 1963. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιά σκηνογράφησα το πρώτο ελληνικό μιούζικαλ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου με τον θίασο Μπουρνέλη, που είχε το Ακροπόλ. Καταπληκτικό μιούζικαλ, συμμετείχαν ο Μαλούχος, ο Κωνσταντίνος, ο Φιλιππίδης…. Πολλοί γνωστοί κωμικοί και δεν θυμάμαι και ποιοι άλλοι. Έχουν περάσει πολλά χρόνια εξάλλου. Πιτσιρίκος εγώ, 23 χρονών τότε.
Από το 1959 δούλευα με τον Τσαρούχη, φίλος της μητέρας μου. Τον θαύμαζα ιδιαίτερα και τον εκτιμούσα πολύ. Ο Τσαρούχης ήταν δάσκαλός μου με την ευρεία έννοια. Μου έμαθε την παρατήρηση και το ήθος. Στην ζωγραφική είχα άλλους δασκάλους, όπως τον Νικολάου, τον Σπύρο Βασιλείου, τον Θανάση Απάρτη, που ήταν πολύ καλός γλύπτης και μας μάθαινε καλό σχέδιο. Με το σχέδιο μαθαίνεις φόρμες ισορροπία και ρυθμό.
– Έχετε ζήσει και στην Τεχεράνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο επηρέασε αυτό την ζωγραφική σας;
Το 1971 με αφορμή την φιλοτέχνηση ενός πορτραίτου της βασίλισσας του Ιράν, Φαράχ Παχλαβί επισκέφτηκα το Ιράν. Ήμουν καλεσμένος από τον εξάδελφό του βασιλιά και έμεινα εκεί 8 χρόνια. Τότε θυμάμαι ετοιμαζόμουν να πάω στην Νέα Υόρκη και βρέθηκα τελικά Ανατολικά. Έτσι έτυχε, αφηνόμουν.
Η Περσία επηρέασε τον τρόπο ζωγραφικής μου. Μετά τον πρώτο χρόνο παραμονής μου εκεί, διαπίστωνα κι εγώ, ότι η δουλειά μου είχε αλλάξει. Η Περσία είναι τεράστια χώρα. Αλλού το κλίμα είναι τροπικό, αλλού αλπικό. Και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, 8 χρόνια μετά μου πήρε χρόνο, να βρω το Ελληνικό φως. Επέστρεψα στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1978 και ήρθα με σκοπό να μείνω λίγο για να δω την μητέρα μου. Ήρθα και δεν επέστρεψα ποτέ στην Περσία.
“θυμάμαι ετοιμαζόμουν να πάω στην Νέα Υόρκη και βρέθηκα τελικά Ανατολικά. Έτσι έτυχε, αφηνόμουν. Η Περσία επηρέασε τον τρόπο ζωγραφικής μου”
– Εν κατακλείδι, τι συναισθήματα σας δημιουργούν οι θαλασσογραφίες σας;
Την θεματολογία αυτή την “χρωστάω” στον Τέτση. Μου είχε κάνει εντύπωση η «θάλασσά του». Η καλύτερη δουλειά του για μένα ήταν η τελευταία του έκθεση, που είχε κάνει στο Μουσείο Θεοχαράκη. Τι θάλασσα! Αυτά τα νησιά γύρω από την Ύδρα! Όλα αυτά με ενθουσίασαν. Ο Τέτσης ήταν εντελώς απελευθερωμένος πια στη δουλειά του. Έτσι, αποφάσισα κι εγώ να ασχοληθώ με την θάλασσα, που τόσο με εμπνέει.
Η Κύπρια εικαστικός Θέκλα Παπαδοπούλου είναι μία καλλιτέχνιδα που ονειρεύεται με πάθος έφηβης και κυνηγά με επιμονή τους στόχους της.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ιταλία, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Urbino, στο εργαστήρι του Dr. Mundula και εργάζεται στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας ως καθηγήτρια τέχνης, ενώ παράλληλα διατηρεί το δικό της εργαστήρι, το Atelier di Pittura.
Αγαπά ιδιαίτερα τη δουλειά της ως καθηγήτρια γιατί είναι κοντά στα νέα παιδιά ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας τα στο ξεκίνημά τους. Αγαπά και απολαμβάνει τον πειραματισμό και τη σύνθεση των υλών βασιζόμενη σε ποικίλες τεχνικές χρησιμοποιώντας άμμο, βιτρό, λαδομπογιά, ακρυλικό, βερνίκι, σύνθεση κολλάζ και άλλα τυχαία υλικά.
Είναι μία από τους 20 καλλιτέχνες που επελέγησαν στα πλαίσια του πρότζεκτ «Art Takes Manhattan» για να προβάλλουν έργα τους στην έκθεση Extended Consciousness της Caelum Gallery. Άλλες συμμετοχές της σε εκθέσεις είναι στην Brick Lane Gallery, στην Gallery 76, στην Dubai International Art Centre στο πλαίσιο του διαγωνισμού Donkey Art Prize 2015 κατά τον οποίο ήταν ανάμεσα στους φιναλίστ.
-Θέκλα, μίλησε μας για τις τεχνικές που χρησιμοποιείς στη δουλειά σου;
-Απολαμβάνω τον πειραματισμό και για τον λόγο αυτό οι πίνακές μου βασίζονται σε ποικίλες τεχνικές στις οποίες χρησιμοποιώ διάφορα υλικά όπως η άμμος, το βιτρό, η λαδομπογιά, το ακρυλικό, το βερνίκι, η σύνθεση κολλάζ και άλλα ευτελή υλικά. Συνθέτω αυτά τα ανόμοια μεταξύ τους υλικά για να δημιουργήσω πλούσια υφή και μνημειώδες και πολλές φορές παράξενο, αινιγματικό αποτέλεσμα.
Με τη χρήση περιοδικών, φωτογραφιών και το κολλάζ σελίδων από παλιά μου σκίτσα, σε συνδυασμό με τις λαδομπογιές και το παστέλ προσπαθώ να μεταφέρω την αποσπασματικότητα, την αποδόμηση και την ανασύνθεση που πραγματοποιούνται κατά τη διαδικασία μνημόνευσης. Μια διαδικασία που είναι ταυτόχρονα μια αναζήτηση του ίδιου μου του εαυτού αλλά και της ύπαρξής μου ως άτομο.
– Πώς εμπνέεσαι και δημιουργείς αυτά τα έργα;
-Η έμπνευσή μου προέρχεται από την επαφή μου με οτιδήποτε και οποιοδήποτε, από ένα μουσικό κομμάτι, μία ταινία, μία συζήτηση ή ακόμα και από μια μυρωδιά ή μία στιγμή. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ειλικρινής και η δουλειά του να αντικατοπτρίζει όσο το δυνατόν περισσότερο αυτά που βιώνει ή που νιώθει.
– Επιδιώκεις να περνάς μηνύματα στο κοινό σου;
– Δεν είναι για μένα σκοπός να περάσω συγκεκριμένα μηνύματα στο κοινό και ο πρωταρχικός λόγος είναι γιατί μου αρέσει ο αυθορμητισμός. Στην ουσία εξωτερικεύω μια «εσωτερική ένταση», την οποία μεταφέρω στο κοινό και δημιουργείται έτσι η επικοινωνία μεταξύ θεατή και ζωγράφου.
Βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο θεατής συνήθως δεν βλέπει αλλά και νιώθει, ανάλογα με τις εμπειρίες και τις μνήμες του, ορίζει το δικό του νόημα που συνήθως είναι διαφορετικό από το δικό μου. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, τα έργα μου είναι ανοιχτά σε ερμηνείες.
– Τι διαφορετικό πιστεύεις ότι παρουσιάζει στη δουλειά της η νέα γενιά καλλιτεχνών;
– Στις μέρες μας τα θέματα και οι ιδέες εξελίσσονται γρήγορα και οι νέοι καλλιτέχνες κερδίζουν συνεχώς την προσοχή και την επιρροή. Η τέχνη σήμερα είναι ένα πεδίο ανάπτυξης της πρακτικής, της έρευνας, της μελέτης και της δημοσίευσης. Πολλά σημαντικά θέματα έχουν θέση στη δουλειά των νέων καλλιτεχνών, όπως ο φεμινισμός, ο ρατσισμός, η ψυχανάλυση αλλά και οτιδήποτε έχει να κάνει με την κατασκευή ταυτότητας, φύλου, τάξης, σχέσεων εξουσίας και άλλων κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της τέχνης σήμερα είναι ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης. Με την βοήθεια του Διαδικτύου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης η συνειδητοποίηση της ζωτικότητας της σύγχρονης τέχνης σε τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο έχει αυξηθεί δραματικά. Όποιος έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Επίσης, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν μεγάλη ποικιλία υλικών και μέσων.
Πολλοί καλλιτέχνες αναμειγνύουν τακτικά και ελεύθερα μέσα και μορφές, κάνοντας τις επιλογές που εξυπηρετούν καλύτερα τις ιδέες και τους σκοπούς τους. Πιστεύω ότι κάθε τοποθεσία σε όλο τον κόσμο έχει καλλιτέχνες που ανταποκρίνονται στις τοπικές γεωγραφίες και ιστορίες, καθώς και την κυριαρχία της παγκόσμιας οπτικής κουλτούρας.
– Μίλησέ μας για την πρόσφατη έκθεσή σου στη Θεσσαλονίκη;
– Στη Θεσσαλονίκη παρουσίασα τον Απρίλιο την τελευταία μου δουλεία «ΊΧΝΗ/ TRACES» για λίγες εβδομάδες στον εκθεσιακό χώρο «Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ». Αυτή η σειρά είναι κυρίως για μένα, τη ζωή μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Η τεχνική είναι με μεικτά υλικά, χρησιμοποιώ λαδομπογιές, παστέλ και κολλάζ σελίδων από παλιά σκίτσα μου, από περιοδικά και φωτογραφίες από ανθρώπους που είναι κοντά μου, επομένως ο τίτλος αυτής της σειράς είναι ίχνη.
Διερευνώ το ταξίδι της ζωής μου μέχρι τώρα – τους παράγοντες που την επηρέασαν, τα στοιχεία που την αλλοίωσαν και τις επιρροές που εξακολουθούν να αντιδρούν σε αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει μια έντονη αίσθηση από απομνημονεύματα της ζωής μου και εξερευνώ συγκεκριμένα την τροχιά μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
Οι περισσότεροι από τους πίνακες αυτής της σειράς είναι μεγάλων διαστάσεων κι αυτό γιατί αντανακλούν τη σημασία του προσώπου μέσα στη ζωγραφική στη ζωή μου. Υπάρχουν επίσης πίνακες που είναι αυτοπροσωπογραφίες ως μια διαδικασία προσωπικής ανακάλυψης των επιρροών μου – πώς σχημάτισαν το άτομο που είμαι σήμερα. Συνολικά, σε μια απλή φράση τα έργα αυτά είναι μια αφήγηση του ποια είμαι και πώς έγινα το άτομο που είμαι σήμερα.
– Ποια τα σχέδιά σου για την επόμενη σεζόν;
– Η επόμενη συμμετοχή μου σε έκθεση θα είναι στις 25 Αυγούστου, όπου θα λάβω μέρος μετά από πρόσκληση, στη Διεθνή Μπιενάλε της Καλιφόρνιας με δύο έργα μου από την καινούργια μου σειρά «ΊΧΝΗ/ TRACES ΙΙ». Τη συμμετοχή μου θα παρουσιάσει το Κέντρο Τεχνών John Natsoulas Gallery έως τις 22 Σεπτεμβρίου.
Η έκθεση δείχνει πώς χειρίζεται η φιγούρα στη σύγχρονη ζωγραφική, που εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή στην Ασία, στην Ευρώπη και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για το ευρύ κοινό θα είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουν πρωτοποριακές, παγκόσμιες τάσεις στην τέχνη εκτός διεθνών χώρων.
Ο μεγάλος συγγραφέας Edward Lucie-Smith συνέβαλε σε ένα δοκίμιο για τον κατάλογο που θα συνοδεύει αυτή την έκθεση. Αρκετοί σύγχρονοι και σημαντικοί καλλιτέχνες θα λάβουν μέρος στην έκθεση και νιώθω πολύ τυχερή που είχα την τιμή να συμμετάσχω.
Η Αίθουσα Τέχνης «αντί» υποδέχεται την Εριέττα Βορδώνη και εκθέτει τις ΕΡΜΑΪΚΕΣ ΣΤΗΛΕΣ , στο Κάστρο της Αντιπάρου από την Τρίτη 14 Αυγούστου στις 20:30 ημέρα των εγκαινίων, μέχρι και την Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018. Η Εριέττα Βορδώνη, παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου, έρχεται με τα έργα της: σύμβολα, τοτέμ, λάβαρα.
Περιγράφοντας εσωτερικές διαδρομές με φανταστικές προεκτάσεις, η Εριέττα Βορδώνη εκθέτει και υμνεί μια συναρπαστική ανθρώπινη ιστορία σε εξέλιξη. Τα τοτέμ της, λάβαρα του Αυγούστου, ενεργοποιούν τον χώρο και δηλώνουν κτίση, κατάκτηση και εξουσία. Με το βλέμμα ψηλά, ο φιλότεχνης θεατής συνδιαλέγεται με τις εικόνες-σύμβολα. Σύμβολα που ερμηνεύουν περίτεχνα ψυχικές καταστάσεις, που σημαίνουν και σηματοδοτούν όρια οικείων τόπων και ιερών ναών.
Ο Florent Bex, Eπίτιμος Διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Αμβέρσας γράφει μεταξύ άλλων: «Το έργο της Εριέττας Βορδώνη είναι ένας ύμνος στην ευθραυστότητα της αφής και στον αισθησιασμό της ζωγραφικής. Δεν ζωγραφίζει περιγραφές και αφηγήσεις, αλλά αισθήσεις και εντυπώσεις. Μιλά για το άυλο της ζωής, την ομορφιά του εφήμερου, το πολύτιμο του απόκρυφου»
Ο ιστορικός τέχνης Ludovico Pratesi σημειώνει: « Εδώ η μνήμη τρέχει προς τη βυζαντινή τέχνη και αγγίζει την ιδέα της αχειροποίητης εικόνας όπως γεννήθηκε, όχι από ανθρώπινο χέρι, αλλά από θεία δύναμη»
Who is who
Η Εριέττα Βορδώνη αποφοίτησε αριστούχος από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας υπό τον Γιάννη Μόραλη. Χάρη στις υψηλές επιδόσεις της ως φοιτητής κέρδισε υποτροφία από την Ακαδημία Αθηνών. Έκανε σπουδές στη Γαλλία στο École national superieure des Beaux-Arts στο Παρίσι υπό τον César και τον Leonardo Cremonini. Μετά την αποφοίτησή της, επέστρεψε στην Ελλάδα όπου κατοικεί. Στο Παρίσι κατέχει ένα εργαστήριο που της παρέχει η γαλλική κυβέρνηση για καλλιτεχνικούς σκοπούς. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Ζαχαρούλα Τζιουβάρα είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας στο Εργαστήριο Ζωγραφικής του Π. Χαραλάμπους και εργάζεται ως ζωγράφος στο Βυζαντινό Μουσείο. Έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την σκηνογραφία σχολικών παραστάσεων.
Έργο της Ζαχαρούλας ΤζιουβάραΈργο της Ζαχαρούλας Τζιουβάρα
H δουλειά της χαρακτηρίζεται κυρίως από την αφαίρεση και τις έντονες εναλλαγές χρωμάτων και ύλης. Αντιμετωπίζει το έργο της σαν ένα ”σύστημα” χρωματικών τόνων και διαβαθμήσεων διερευνώντας τη δομή, τη σύνθεση και τη ζωγραφικοτητα των στοιχείων που αλληλεπιδρούν σε αυτό.
Ζαχαρούλα Τζιουβάρα
Η ανθρώπινη μορφή μερικές φορές υπάρχει αλλά κυρίως σαν ίχνος, σαν αποτύπωμα χωρίς να υπερτερεί σε βάρος της υπόλοιπης σύνθεσης. Δουλεύει κυρίως λάδια αλλά και πειραματίζεται και με τεχνικές όπως το τύπωμα και τη χρήση ανακλαστικής ταινίας προβοκάροντας έτσι τον παραδοσιακό τρόπο θέασης του έργου.
Εμπνέεται κυρίως από το αστικό τοπίο αλλά και τον τρόπο που το αλλάζει η φθορά ή οι μεταβολές που γίνονται σε αυτό. Αλλές φορές η ζωγραφική της είναι βιωματική.
Έχει επηρεαστεί κυρίως από τον αφηρημένο εξπρεσσιονισμό, από την street art και από καλλιτέχνες όπως ο Άνσελμ Κήφερ, ο Καμπακόφ, ο Τάπιες, ο Πόλκε και ο Μπάζελιτς.
Η Crossroad Gallery στον Πύργο Σαντορίνης σε συνεργασία με την Αίθουσα Ζαχαρίου φιλοξενεί τη ζωγραφική έκθεση του Αχιλλέα Χρηστίδη, με θέμα τη «Σαντορίνη». Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου.
Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
Σε έναν μοναδικό εκθεσιακό χώρο, στην Crossroad Gallery του Λευτέρη Ζώρζου, στο νοτιότερο νησί των Κυκλάδων, διοργάνωσε φέτος την ατομική του έκθεση ο εικαστικός Αχιλλέας Χριστίδης. Ο εικαστικός εμπνεύστηκε από το νησί με τα ασβεστολιθικά και ηφαιστειακά πετρώματα και εκθέτει είκοσι μεγάλους πίνακές του (λάδι σε καμβά) και δεκαπέντε μικρότερα έργα (με πένα σε χαρτί). Η τεχνική και τα χρώματα των έργων του κρύβουν ένταση και μεσογειακό ταπεραμέντο.
Έργο Αχιλλέα Χρηστίδη
«Ενθουσιάστηκα τόσο από το τοπίο, όσο και από τον χώρο της γκαλερί» αναφέρει μεταξύ άλλων ο καλλιτέχνης, «που θέλησα να ζωγραφίσω τις απόκρημνες παραλίες και βράχους του νησιού και να εκθέσω στον χώρο αυτό, στον Πύργο Σαντορίνης». Η γκαλερί αυτή έχει δημιουργηθεί από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Voreina Gallery Suites στον Πύργο, τον Λευτέρη Ζώρζο, έναν νέο επιχειρηματία που έχει διαγράψει ήδη μια σημαντική επαγγελματική διαδρομή στη ζωή του.
Μιλώντας με τον Λευτέρη Ζώρζο, αντιληφθήκαμε ότι αυτό δεν έχει συμβεί τόσο εξαιτίας των σπουδών του αλλά εξαιτίας του πάθους του με ό,τι καταπιάνεται. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του και το διδακτορικό του στην αρχαιολογία αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στον τόπο καταγωγής του, τη Σαντορίνη, και να ξεκινήσει τη σκληρή δουλειά.
Το πάθος και η αγάπη του για τις τέχνες, το νησί του και τους ανθρώπους, του τον οδήγησαν να αγοράσει δύο παλιά, εγκαταλελειμμένα μπακάλικα στον Πύργο και με πολλή φροντίδα και μεράκι να τα μεταμορφώσει με κοινό όνομα: το ένα σε παλαιοπωλείο και το άλλο σε γκαλερί. Στον κατάλογο της έκθεσης ο Λευτέρης Ζώρζος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η Σαντορίνη του Αχιλλέα Χρηστίδη, ενός ζωγράφου που ο ‘‘ηφαιστειακός’’ χαρακτήρας και η τολμηρή ματιά του είναι εμφανή σε κάθε του έκθεση, δεν είναι άλλη από την πραγματική Σαντορίνη, αυτήν που γνώρισε πρόσφατα, περιπλανήθηκε και ανακάλυψε μόνος του. Ο ρεαλισμός με τον οποίο αποτυπώνει στον καμβά του το νησί είναι τέτοιος που νομίζεις πως στις περιπλανήσεις του αυτές έγινε μεταξύ τους μια μυστική συμμαχία.
Η Σαντορίνη του Χρηστίδη είναι γεμάτη πάθος, αλήθεια και απλότητα. Η έλλειψη του ανθρώπινου στοιχείου φαίνεται ασήμαντη μπροστά στα επιβλητικά τοπία του που σε κάνουν να νιώθεις πως περιπλανιέσαι μόνος σου σ’ αυτά και αποκτάς μία αβίαστη σύνδεση με το φυσικό περιβάλλον και τον χαρακτήρα του. Αντικρίζοντας τα έργα του βρίσκεις τη δική σου Σαντορίνη…». Ο εικαστικός Αχιλλέας Χριστίδη με αφορμή την ατομική του έκθεση στην Crossroad Gallery στη Σαντορίνη ανέφερε τα ακόλουθα:
– Κύριε Χριστίδη, στην έκθεσή σας αυτή ασχολείστε με τα τοπία της Σαντορίνης. Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με το νησί και τι σημαίνει για σας;
Η τοπιογραφία είναι από τις μεγάλες μου εμμονές τον τελευταίο καιρό. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τις ομορφιές της ελληνικής φύσης και να τις αποτυπώνω στον καμβά. Εξάλλου έχω εξοικειωθεί με αυτή τη θεματολογία. Πέρυσι, ασχολήθηκα με τα τοπία της Πάρου και τα παρουσίασα στην Αντίπαρο.
Όταν επισκέφτηκα τη Σαντορίνη με ενθουσίασε. Οι τραχιές πλαγιές του νησιού μου κίνησαν το ενδιαφέρον και μιλώντας και με τον Κώστα Ζαχαρίου, συνεργάτη μου – γκαλερίστα, αποφάσισα να ξεκινήσω να μελετώ, να παρατηρώ και να χαίρομαι τις ομορφιές αυτές ώστε να τις αποδώσω ακόμα καλύτερα στον καμβά. Ένας ακόμα πολύ σημαντικός λόγος που με παρακίνησε να ασχοληθώ είναι και ο χώρος που τις παρουσιάζω. Η Crossroad gallery είναι ένας καλαίσθητος χώρος που δημιουργήθηκε από αγάπη για τη διάσωση παραδοσιακών χώρων του νησιού και τον αντιμετωπίζω με σεβασμό σαν ναό.
-Ποιες οι θεματολογίες που έχετε ασχοληθεί και ξεχωρίζετε;
-Ζωγραφίζω πάρα πολλά χρόνια και έχω ασχοληθεί με πολλές θεματολογίες. Μου αρέσει ιδιαίτερα να ασχολούμαι με προσωπογραφίες και τοπιογραφίες. Αν και πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι κάθε φορά η τελευταία μου ενότητα είναι αυτή που με συνεπαίρνει και μου αρέσει περισσότερο μέχρι να προχωρήσω στην επόμενη.
– Από ποιους καλλιτέχνες πιστεύετε ότι έχετε επηρεαστεί στη διαδρομή σας;
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το εντοπίσω ακριβώς αλλά κατά καιρούς ενθουσιάζομαι και επηρεάζομαι μυστικά. Ενθουσιάζομαι κυρίως από ξένους καλλιτέχνες, από τον Φράνσις Μπέικον, με τις ρευστές του φιγούρες, τα τεμαχισμένα σώματα, τα παραμορφωμένα πρόσωπα, από τον Γκέρχαρντ Ρίχτερ που με απίστευτη μοναδικότητα περνά με την ίδια ευκολία από τον φωτορεαλισμό στην αφηρημένη τέχνη. Όμως μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, έχω πια διαμορφώσει το δικό μου ύφος.
– Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό σας;
Δεν είναι στις προθέσεις μου να περνώ με τη δουλειά μου κάποιο μήνυμα. Ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει εν αγνοία μου. Αυτό πιστεύω ότι μπορούν να το κάνουν λίγοι καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο με την «Γκουέρνικα».
– Ποια τα σχέδιά σας για την επόμενη σεζόν;
Δεν θα ήθελα ακόμα να αναφερθώ στα σχέδια του χειμώνα. Προς το παρόν χαίρομαι τη Σαντορίνη και την έκθεση εδώ που τόσο με έχει ενθουσιάσει. Τον χειμώνα θα συνεχίσω τη συνεργασία μου με την γκαλερί Ζαχαρίου και ελπίζω να παρουσιάσω έργα που θα σας αρέσουν.
Ο Βασίλης Καρακατσάνης είναι ένας καλλιτέχνης με σημαντική πορεία και εμπειρία στο χώρο. Τόσο η θεματολογία όσο και οι τεχνικές του είναι ιδιαίτερα ευρηματικές. Λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσής του στην γκαλερί Cube στην Πάτρα, συναντήσαμε τον καλλιτέχνη στο χώρο που ζει και εμπνέετε στο κέντρο της Αθήνας.
«Ζω πολλά χρόνια εδώ και εμπνέομαι από τα κτίρια και τους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά» μας ανέφερε. Ο χώρος του εξαιρετικός, το κτίριο ψηλοτάβανο με στοιχεία αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, τα αντικείμενα διαλεγμένα με γούστο και το μπαλκόνι γεμάτο λουλούδια. Εδώ συναντήσαμε τον εικαστικό και μιλήσαμε για το ρόλο που παίζει το ύφασμα στη δουλειά του, για τις εκθέσεις του σε Ελλάδα και εξωτερικό, για ανθρώπους που σηματοδότησαν τη καριέρα του.
Flags – Βασίλης Καρακατσάνης.
– Παρατηρούμε ότι αντλείτε τις θεματικές σας ενότητες κυρίως από βιωματικές εμπειρίες και από την παρατήρηση του κόσμου που σας περιβάλλει. Εμπνέεστε πολύ από το ύφασμα και την υφή του και δημιουργείτε εικόνες. Μιλήστε μας γι αυτό.
Η σχέση μου με το ύφασμα σαν συνολικότερη έννοια είναι το κλειδί της υπόθεσης. Σε όλη μου την πορεία, αν εξαιρέσεις κάποιες διαφοροποιήσεις, η δουλειά μου γύριζε γύρω από αυτό. Δουλειές που θα ήθελα να αναφερθώ είναι οι σημαίες της Ευρώπης “Flags” στη “Βίκυ Δράκου Contemporary Art”, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο των εικαστικών της χώρας μας και τα “Aστικά υλικά” “Urban Materials”, έπιπλα με εμπριμέ υφάσματα, που μου ξυπνάνε αναμνήσεις “Αστρολάβος” και “Zήτα Mι”.
Μετά τις “Aστικές συμπεριφορές” “Urban Behaviours”, στην “Έκφραση” άρχισα να φτιάχνω ρούχα ανθρώπων, που συμπεριφέρονται σαν αυτούς. Την δεκαετία του 1990, παρουσίασα στο “Artio” τα “Bags” και στο “Τρίτο Μάτι” και “Art Athina” τα “Clothes”, όπου καθώς έμπαινες στην γκαλερί έμοιαζε σαν να έμπαινες σε μπουτίκ. Όλα τα ρούχα και τα αξεσουάρ ήταν στημένα στη σειρά, κανονικότατα σαν ξύλο. Το ύφασμα, όποιας μορφής, με έχει επηρεάσει πολύ στη ζωή μου δίχως να ξέρω το γιατί.
– Βλέπουμε πως στη δημιουργία των έργων σας έχετε μία ιδιαίτερη προτίμηση στις γυναικείες γόβες και τσάντες και έχετε πραγματοποιήσει και σχετικές εκθέσεις. Τι είναι αυτό που σας έκανε να τις λατρέψετε τόσο;
Οι γυναικείες γόβες ήταν το παιδικό μου φετίχ. Στα έξι χρόνια μου περίπου, σαν φοβισμένο παιδάκι, ταξίδεψα στην Ισπανία ασυνόδευτος ανήλικος επιβάτης, με μια πλαστική ταμπέλα των στοιχείων μου, κρεμασμένη από το λαιμό, για να με παραλάβει από εκεί η οικογένεια μου για διακοπές και δουλειές του πατέρα μου. Θυμάμαι ότι στην ενδιάμεση στάση της πτήσης για Ισπανία, στη Ρώμη, με παρέλαβε μία αεροσυνοδός και κρατώντας με από το χέρι προχωρούσαμε σε έναν τεράστιο, ατελείωτο διάδρομο με άσπρο μάρμαρο, πηγαίνοντας με στο αεροπλάνο για Βαρκελώνη. Εγώ το μόνο που κοιτούσα, καθώς πηγαίναμε ήταν η μπλε της φούστα με ένα μικρό σκίσιμο από πίσω και τις ψηλές της γόβες, που χτυπούσαν το δάπεδο.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν το ωραιότερο πράγμα της ζωής μου (εύχομαι η Ιταλίδα αυτή, που αν ζει, είναι κάπου ανάμεσα στα 75 με 80, να φοράει ακόμα γοβάκια). Τα γυναικεία παπούτσια πάντα με σαγήνευαν κι έτσι έκανα εκθέσεις με εκατοντάδες γόβες.
Τον Σεπτέμβριο, θα έχω έκθεση στην “Λόλα Νικολάου” στην Θεσσαλονίκη, μόνο με γόβες.
Clothes – Σταμάτης Κραουνάκης, Βασίλης Καρακατσάνης. (Από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη)CLOTHES – KREONIDIS. (Από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη)
– Μας αναφέρατε τη Βίκυ Δράκου. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για την συνεργασία σας; Μας δείξατε επίσης μια φωτογραφία από το αρχείο σας που χρονολογείται στις αρχές του ’90. Σε ποια εκδήλωση «τραβήχτηκε» και ποιοι οι εικονιζόμενοι;
Αισθάνομαι υποχρέωση σε αυτήν την γυναίκα. Η Βίκυ Δράκου ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ελληνική εικαστική πραγματικότητα, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον χώρο, ενώ κατάφερε, να φέρει τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής εκείνης από το εξωτερικό. Η πρώτη της γκαλερί “Vicky Dracos Contemporary Art” ήταν στην οδό Κουμπάρη και Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη. Όταν έκλεισε από εκεί, πήρε τα στούντιο της Columbia στον Περισσό, τα ΕΜΙ, τα οποία δεν υπάρχουν πλέον, όπου έγιναν από τις μεγαλύτερες εκθέσεις και παρουσιάστηκαν σχεδόν οι πάντες, όπως ο Νίκος Αλεξίου, Μανώλης Χάρος, Χριστίνα Σαραντοπούλου, Απόστολος Λάβδας, Λίλυ Μπακογιάννη, Κίκος Λανίτης, Κυριάκος Μορταράκος, Κωστής Γεωργίου, Άγγελος Σκούρτης, εγώ… Και όλο αυτά μόνο πριν από περίπου 30 χρόνια.
Νίκος Αλεξίου, Μανώλης Χάρος, Χριστίνα Σαραντοπούλου, Βίκυ Δράκου, Απόστολος Λάβδας, Λίλυ Μπακογιάννη, Κίκος Λανίτης, Κυριάκος Μορταράκος, Βασίλης Καρακατσάνης, Κωστής Γεωργίου, Άγγελος Σκούρτης. (Από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη)
– Είστε ένας καλλιτέχνης που έχετε δώσει μεγάλη βαρύτητα στη δραστηριότητά σας στο εξωτερικό. Μιλήστε μας για τις εκθέσεις που έχετε πραγματοποιήσει.
Έχω συνεργαστεί (για ατομικές εκθέσεις μιλάμε) με γκαλερί στο Ντουμπάι, Ισπανία, Δανία, Τουρκία, Ιταλία, Γερμανία, Ινδονησία, Εκουαδόρ και την Κύπρο. Το προσπάθησα από τα νιάτα μου γιατί κατάλαβα από τότε ότι δεν είναι μόνο ο μικρόκοσμος που έχουμε εδώ. Μπορεί να είσαι ο αρχηγός του χωριού, αλλά αν σε ενδιαφέρει να γίνεις και ο αρχηγός της κωμόπολης, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ και αμφίβολο εάν θα το πετύχεις.
Εύκολα τα όνειρα, αλλά οι πράξεις είναι δύσκολες και το εξωτερικό δεν σε περιμένει, ούτε σου χαρίζεται. Χρειάζεται ουσιαστική δουλειά υποδομής, γιατί για να έχει κάποιος δραστηριότητα στο εξωτερικό θα πρέπει να διαθέτει τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, πράγμα δύσκολο στη συνύπαρξη του με την καλλιτεχνική δημιουργία. Θέλει κόπο, συνέπεια, συνεχή παρουσία και συνεργασίες με συγκεκριμένες γκαλερί. Και από ότι μου είπε γκαλερίστας στο Άμστερνταμ, (κάπου στις αρχές του 1990) ενθουσιασμένος με τη δουλειά μου, όταν του είπα ότι είμαι από την Αθήνα, μου απάντησε ότι η γκαλερί του, δεν συνεργάζεται με καλλιτέχνες από την Μέση Ανατολή.
– Παρουσιάζετε δουλειά σας αυτό τον καιρό;
Παρουσίασα πρόσφατα στην Πάτρα, στην γκαλερί “Cube” στη Λιάνα Ζωζά δουλειά μου με θέμα “Carpets II”. Η δουλειά αυτή τρέχει εδώ και δύο χρόνια και θα κλείσει το Νοέμβριο στη Λεμεσό , στην γκαλερί Μορφή.
Carpets 2, acrylic gouache & oil on canvas, Βασίλης Καρακατσάνης.
– Από που εμπνευστήκατε τη δουλειά σας “Carpets”;
Carpets1 – TITANIUM, Maya Tsoclis, Vassilis Karakatsanis. (Από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη)
Τα “Carpets I” είναι μία ιστορία από το 1991, τα οποία παρουσιάστηκαν πρώτη φορά στην γκαλερί Titanium, στον Γιαγιάνο. Ήταν μία έκθεση πολύ πρωτοποριακή σε συνεργασία με τη Μάγια Τσόκλη.
Τυπώσαμε ένα από τα έργα μου σε μεταξωτό ύφασμα και η Μάγια σχεδίασε ρούχα για επίδειξη μόδας μέσα στην Titanium. Ένα έργο μου που κρεμόταν στον τοίχο. Έγινε ένα ντεφιλέ καταπληκτικό. Ήταν πάρα πολύ επιτυχημένη η συγκεκριμένη έκθεση.
Carpets1 – TITANIUM, Maya Tsoclis, Vassilis Karakatsanis. (Από το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη)
To 1998 στον “Κρεωνίδη” παρουσίασα τη δουλειά μου “Sarong” σε συνεργασία με τη Δάφνη Βαλέντε, Μιχάλη Ασλάνη και Μάγια Τσόκλη, με το αντίστοιχο σκεπτικό. Ήταν οι εποχές που σε εγκαίνια, η προσέλευση του κόσμου ήταν τέτοια, που δημιουργούσε κυκλοφοριακό πρόβλημα, με άμεση επέμβαση της τροχαίας.
Aπό το φωτογραφικό αρχείο του Βασίλη Καρακατσάνη.
Γκλαμουράτες αναμνήσεις. Τις έζησα & τις ευχαριστήθηκα.
– Λέγεται ότι οι καλλιτέχνες δεν βιοπορίζονται εύκολα από την ζωγραφική στην σημερινή εποχή της κρίσης. Ποια η δική σας άποψη;
Από το 2010 έως σήμερα, η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού βιώσαμε και βιώνουμε έντονα την κρίση στον χώρο, με αποτέλεσμα ο ένας να επιρρίπτει ευθύνες στον άλλον, αφού κυριαρχεί ο πανικός, όταν δεν πωλείται ούτε τελάρο. Αυτό τον καιρό οι εκθέσεις στο εξωτερικό δίνουν ανάσα.
Η δικιά μου η καλλιτεχνική γενιά πέρασε την περίοδο του πλούτου, όπου βγήκαν πολλά χρήματα. Απλά όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για την φούσκα, την οποία και πληρώσαμε άγρια. Τα μισά χρήματα της ύπαρξης μου όμως, τα χρωστώ στους Κύπριους, συνολικά σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου (12 ατομικές μέχρι σήμερα) και τους ευχαριστώ που αγάπησαν τη δουλειά μου. Gloria Gallery και Argo στη Λευκωσία, Μορφή στη Λεμεσό.
– Ετοιμάζετε κάτι καινούριο να μας παρουσιάσετε;
Η νέα μου δουλειά δεν αφορά το ύφασμα, ωστόσο στοιχεία από χαλιά κ.α. υπάρχουν μέσα. Θα παρουσιαστεί τον Ιανουάριο του 2019 στην Genesis, λέγεται “Διακριτή Περιοχή”“Distinct District” και αφορά καθαρά βιωματικές μου σχέσεις με το αθηναϊκό τοπίο. Τα κτίρια, οι πολυκατοικίες, η ασφυξία τους και τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν, μέσα από προσωπικές αναμνήσεις, μιας ζωής που ολοκληρώνεται & αυτό πρέπει να γίνει με τον καλύτερο και ουσιαστικότερο τρόπο. Τώρα στα 61 μου, άρχισα να ζωγραφίζω λίγο καλύτερα. Είμαι φανερά επηρεασμένος από τη ζωή μου στην πόλη, ειδικά την Αθήνα, το οποίο αποδίδω στη νέα μου δουλειά, με όλη μου την καρδιά, (ή έστω 99%).
INFO
Carpets 2, 140×100 cm, acrylic oil on canvas, 2015, Vassilis Karakatsanis.
Έργα του Βασίλη Καρακατσάνη βρίσκονται σε ιδιωτικές & δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως:
στη Συλλογή Κ & Ν Ευριπίδη, στο Μεσολόγγι στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης Αιτωλοακαρνανίας Χρήστου & Σοφίας Μοσχανδρέου, στη Συλλογή της Βιομηχανίας Ε.Ι. Παπαδόπουλος Α.Ε., στο American College of Greece, στη Συλλογή Camper, στο Μουσείο Βορρέ, στη Συλλογή του Meliá Recident Giorgio Athens Hotel, στο ALBA-Athens Laboratory of Business Administration Graduate Business School at the ACG, στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή “ΙΕΤΤ”, στην Αλεξάνδρεια στη Bibliotheca Alexandrina & The Cavafy Museum, στη Βαρκελώνη στο Fundación Joan Miró, Parc de Montjuic, στη Βέροια στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη, στο Bremen, στο HANSA Dienstleistungs- und Vertriebs GmbH, στις Βρυξέλλες στη BP Oil Europe, στην Art Mainalon, στη Πινακοθήκη Κυκλάδων στη Σύρο στη Συλλογή Ploes Hotel, στο Αμβούργο στη Lloyd, στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης “MMCA”, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, στο La Vella Ανδόρα, E&C Department, στη Λεμεσό, στο Sun Flower Beach Resort, στη Μητρόπολη Λεμεσού, στο Four Seasons Hotel Beach Resort στη Λεμεσό, στη Κρατική Πινακοθήκη Λευκωσίας, στη Middle Insurance Collection, στη Λευκωσία, στην Universal Life Collection, στο Λονδίνο στη Derek Johns LTD Collection, στην Μανδρίτη στο Palacio de Cristal, στη Retiro Madrid, στην Colección particular de S. M. los Reyes de España, Montevideo, στην Ουρουγουάη στο Fundación “FPPU”, στο Astir of Paros, στην Νεμέα στα Οινοποιεία Σκούρας, στη Νομαρχία Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης, στην Palma de Mallorca, στη Colección Grupo Pedro Serra και στο Museo de Arte Moderno y Contemporáneo “Es Baluard”, στο Quito στον Ισημερινό στην GUITIG Art Collection, στη Ρόδος στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου-Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη, Ρώμη στο Istituto Orientale, στον Πύργο, Santa Irini SA-Συλλογή I. Χρυσού, στο Δημαρχείο στη Σκύρο, στο Soller/Mallorca, στο Museo de Arte Moderno y Contemporáneo “Can Prunera” de la Ciudad de Soller, στα Τίρανα στην National Gallery of Arts “Galeria Kombëtare e Arteve», στο Ubud/Bali στην Ινδονησία στο Neka Museum, στην Φρανκφούρτη στο B. Wetzestein Showroom, στην Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης στα Χανιά.
Carpets2 – Mr. Hussein Abd Al Azizs portrait at his office in Rabat-Morocco with Javier and the cat Kanz, 140×140 cm, acrylic gouache oil on canvas, 2016, Vassilis Karakatsanis.
Από το 1982 ως το 2017 έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις και Art Fairs, (World Art Dubai, Art Thessaloniki, Contemporary Istanbul, Art Athina, Art Innsbruck, Europ’ART, Stockholm Art Fair, IDF Expo-Muscat, Dakar Arts Festival, TAPE, Temporary Art Product Exchange, 8th International Triennale, Lalit Kala Akademi, New Delhi, 8th BIDA, Bienal Internacional del Deporte en las Bellas Artes , Soller/Mallorca, Ισπανία, Museo de Arte Moderno y Contemporáneo “Can Prunera” de la Ciudad de Soller , Tiranë, Αλβανία, National Gallery of Arts “Galeria Kombëtare e Arteve”, Ubud/Bali, Ινδονησία, Neka Museum, Frankfurt, Γερμανία, B. Wetzestein Showroom.
Γράφει η Christina P. Mallaki
Η JYSK, η κορυφαία αλυσίδα καταστημάτων από τη Δανία, αποκάλυψε τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου τη νέα της ανανεωμένη συλλογή επίπλων και ειδών διακόσμησης για το...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κυκλάδων, πιστό στο ραντεβού του, επιστρέφει για 14η χρονιά και φέτος τον Αύγουστο στο Θέατρο Απόλλων, στην Ερμούπολη. Καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο θα παρουσιάσουν από τις 12 έως και τις 18 του μήνα, αριστουργηματικά έργα μουσικής δωματίου.
– Κύριε Μακρουλάκη, έχετε ασχοληθεί με την τοπιογραφία και συγκεκριμένα με την ρεαλιστική απεικόνιση του ελληνικού τοπίου και της θάλασσας. Πως οδηγηθήκατε σ’αυτό;
