Ο Λουκάς Γ. Αναγνωστόπουλος είναι Λαμιώτης που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι συνιδρυτής και αρθρογράφος στον ιστότοπο Μεταξύ μας, ενώ παράλληλα γράφει σε ελληνικές και κυπριακές εφημερίδες. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή «Σαράντα Μικρές Περιπλανήσεις» (Άνεμος, 2020) και ένα δοκίμιο «Οι μύθοι του χθες και οι άνθρωποι του σήμερα» (Γράφημα, 2021). Έχει συμμετοχή σε δυο ομαδικά ποιητικά βιβλία.
Η ποίησή του είναι προσωποκεντρική, στοχαστική, φιλοσοφική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, απέριττος, ουσιαστικός. Συνδιαλέγεται με τον βαθύτερο εαυτό, παρατηρεί τα κοινωνικά δρώμενα, αναζητά τα κρυμμένα νοήματα και τις αλήθειες της ζωής. Με τα ποιήματα ως συνοδοιπόρους περιπλανιέται στον χωροχρόνο, αναζητώντας νέα μέρη στα οποία θα κυριαρχεί η ανθρωπιά και ένας διαφορετικός τρόπος ζωής.
Στο δοκίμιο γίνεται μια απόπειρα να συνδεθούν οι μύθοι του χθες με τα ατομικά και τα συλλογικά δρώμενα. Έχει πάρει 3 ήρωες (Σίσυφο, Προμηθέα, Τάνταλο) και στο πρώτο μέρος παρουσιάζει τον μύθο με αρκετά στοιχεία από λογοτεχνία, ιστορία και μυθολογίες από άλλους λαούς. Στο δεύτερο μέρος κάνει προβολή των μύθων στον άνθρωπο του σήμερα. Στο τρίτο μέρος, προβάλλει τους ήρωες σε σχέση με τα μνημόνια, τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της Μεταπολίτευσης και τις ανισότητες.
Εν κατακλείδι το ερώτημα που προσπαθεί ν’ απαντήσει είναι τι μπορούμε να κάνουμε ως μονάδες και σύνολο για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, σε ουσιαστικό επίπεδο. Αυτή η προσπάθεια οδηγεί σε νέα ερωτήματα, τα οποία τον οδηγούν σε νέα μέρη στη χώρα των ιδεών και των λέξεων.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή «Σαράντα μικρές περιπλανήσεις»:
Να γυρεύεις
Να γυρεύεις κάθε μέρα
σαν αδάμαστος περιηγητής
μια καλή πράξη, μια καλή κουβέντα,
μια καλή ιδέα, ένα καλό βιβλίο.
Να γυρεύεις οτιδήποτε κρατά
άσβεστη και αιώνια τη φλόγα
της ανθρώπινης ψυχής
κόντρα στην παγωνιά της βαρβαρότητας.
Ο μόνος τρόπος
Αν η Τροία με την Ιθάκη δεν υπήρξαν ποτέ.
Αν η Πηνελόπη σου είναι μόνο ένα αερικό,
εσύ γιατί οργώνεις τις θάλασσες;
Γιατί θαλασσοπνίγεσαι;
Είναι που δεν ξέρω αλλιώς.
Είναι που δεν μπορώ αλλιώς.
Ο μόνος δρόμος που γνώρισα ποτέ,
ο μόνος τρόπος είναι αυτός.
Οι στάχτες
Τους ανθρώπους που φλέγονται
από πόθο και ασίγαστη πεθυμιά
για μια ιδέα, για ένα όνειρο, για ένα κορμί
τους φοβόμαστε και τους θαυμάζουμε συνάμα.
Είναι οι στάχτες τους σκορπισμένες
στα πέρατα της γης και στον ξάστερο ουρανό
της συμβιβασμένης μας καθημερινότητας
σημάδι μιας άλλης ζωής που απαρνηθήκαμε.
