ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ: Μία λαίδη. Το πρόσωπο μοιάζει με νεκρής από καιρό γυναίκας. Μαλλιά ξασμένα. Τεντωμένα νεύρα στον λαιμό. Τα πόδια της μοιάζουν με ουρά. Ίσως φοράει νυφικό και κρατά μια ανθοδέσμη. Πιστεύει πως έχει γενέθλια κάθε μέρα. Ακούει στο όνομα Λοτ. Κυρία Λοτ. Την αναζητά ένας ιππότης.
ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ: Ένας ιππότης. Το πρόσωπο γαμψό. Ρυτίδες στο μέτωπο. Μπούκλες. Παλεύει συχνά με αόρατους εχθρούς. Στο στέρνο του μέσα, ένα σβηστό κερί. Ενδέχεται να φοράει μαύρα και να βαστά ένα σπαθί. Πιστεύει πως δεν έχει γενέθλια ποτέ. Ακούει στο όνομα Λοτ. Κύριος Λοτ. Τον ψάχνει μια λαίδη.
Χάθηκαν στο Κάμελοτ, πριν δεκαπέντε αιώνες. Συναντήθηκαν, κάποτε, σε ένα τρένο ιταλικό, σε ένα μικρό βαγόνι. Κάποιοι τους είδαν σε μια γέφυρα της Βενετίας. Είπαν πως μοιάζουν με Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Άλλοι, πως είναι δυο αυτόχειρες ανώνυμοι. Ύστερα, βρέθηκαν σε έναν δρόμο της Αθήνας κι αμέσως χάθηκαν ξανά. Ακούγεται πως είναι Εύα και Αδάμ, ο Λωτ και η γυναίκα του, μια Σάρρα με δύο ρω ενωμένα. Ορφέας και Ευριδίκη. Δυο αστερισμοί, η Ανδρομέδα κι ο Περσέας. Πίνακες του Γουοτερχάουζ και φιγούρες του Πικάσο, μοιάζουν με όλους αυτούς και με άλλους τόσους και αρνούνται όλα τα ονόματα. Μονάχα ψάχνει ο ένας τον άλλον.
Σε αεροδρόμια, σε λιμάνια και προβλήτες και σταθμούς. Στα Σόδομα, στα Γόμορρα. Παντού. Για πάντα. Μέχρι να κοιτάξουν δίπλα και να δουν πως παν’ μαζί. Εκεί γεννιούνται και βαφτίζονται απ’ την αρχή. Εκεί, αγκαλιά, πεθαίνουν. Εκεί, μες στην μπανιέρα του σπιτιού τους. Περιμένοντας μια γόνδολα να τους πάει κάπου μακριά. Ή ένα φέρι μποτ. Τον πελαργό. Κάτι. Μέχρι να φτάσουν στον τερματικό σταθμό. Γιουκάλι.
Ένα ιπποτικό παραμύθι παραλόγου για έναν αδικοχαμένο έρωτα δεκαπέντε αιώνων και κάτι. Σαν σε κυβιστικό πίνακα ζωής, ο Sir Lancelot και η Lady of Shalott μάχονται ενάντια στη λήθη των καιρών, για μια ευκαιρία στην αγάπη. Το έργο γράφτηκε στο 3ο στούντιο συγγραφής θεατρικού έργου του Εθνικού Θεάτρου. Κι οποιαδήποτε ομοιότητα με τη ζωή είναι συμπτωματική.
* Ακολουθήστε τον Κύριο ή την Κυρία Λοτ στη διαδρομή ως το αντάμωμα τους. Σε διαφορετικό σημείο συνάντησης. Κάπου στην πόλη. Κάθε φορά. Μια ώρα πριν. Ενημέρωση αυθημερόν στη σελίδα των Ντουέντε
Όλοι δεν έχουμε σκεφτεί, κάποια στιγμή, πως θα ήταν αν ήμασταν παρόντες στην κηδεία μας; Πως θα νιώθουν οι στενοί συγγενείς, οι φίλοι, ο πρώτος μας έρωτας; Ακριβώς σ αυτήν την ιδέα βασίζεται και το βραβευμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού έργο του Γιώργου Μπέλλου,“Παιχνίδι ζωής» που παρουσιάζεται από τις 9 Νοεμβρίου στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, με τον Γιώργη Κοντοπόδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μία κωμωδία, που ξεκινάει με την κηδεία του κεντρικού ήρωα του έργου, στην οποία παρευρίσκονται όλοι οι άνθρωποι της ζωής του αλλά… και ο ίδιος… Το γεγονός αυτό γίνεται η αφορμή να ξεδιπλωθεί το κουβάρι της ζωής του. Η σύζυγος, ο πρώτος έρωτας, η νεαρή ερωμένη, η μητέρα, ο πεθερός του, καθώς και πολλά άλλα πρόσωπα της ζωής του, παρελαύνουν από την σκηνή του θεάτρου, δείχνοντας μας τόσο τις εξελίξεις της ζωής του ήρωα αλλά και της εποχής. Ένα «Παιχνίδι ζωής» με αυτά που φαίνονται και αυτά που μένουν κρυμμένα, σε ένα διαρκώς εναλλασσόμενο σκηνικό με 10 συνολικά ηθοποιούς, οι οποίοι υπόσχονται 90 λεπτά γέλιου, συνοδευόμενου με σκέψεις για το σπίτι, για το που κινήσαμε και το που βαδίζουμε, για το χθες, το τώρα και το αύριο…
«Σαν μια ”αόρατη” εικόνα, ο ήρωας του έργου μας, πλανιέται πάνω και γύρω απ’ όσους πέρασαν από τη ζωή του και ξετυλίγει το κουβάρι των σημαντικών στιγμών μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και συγκινησιακές καταστάσεις», σημειώνει για το έργο ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος και συνεχίζει:
«Το βραβευμένο σε διαγωνισμό του ΥΠ.ΠΟ. έργο του Γιώργου Μπέλλου, είναι πάντα επίκαιρο και αφορά σε όλους τους ανθρώπους γιατί ο έρωτας, η ζωή, το γέλιο, το δάκρυ και ο θάνατος δεν έχουν φύλο και ηλικία.
Είναι ένα παιχνίδι, που παίζουμε όλοι μας, κερδίζοντας ή χάνοντας διαρκώς παρτίδες.
Ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο κείμενο από τον Γιώργο Μπέλλο, το οποίο αποτέλεσε τη βάση που μας δόθηκε για να στηθεί αυτή η παράσταση, η δυσκολία της οποίας έγκειται στις συνεχείς εναλλαγές χώρου, χρόνου και τόπου, που θεωρώ ότι θα συνεπάρει τον θεατή. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής για τους δέκα ηθοποιούς που μοιράστηκαν αυτό το ” ταξίδι ”, από τους μεγαλύτερους Ντίνο και Αννίτα, μέχρι και τους πρωτοεμφανιζόμενους Σταύρο και Εύα, που όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για μια παράσταση συνόλου, με τον Γιώργη επικεφαλής σε έναν ρόλο πρόκληση ζωής», καταλήγει ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος.
Μαζί με τον Γιώργη Κοντοπόδη συμπράττουν οι: Γεωργία Σιακαβάρα, Γιάννης Κωσταράς, Τατιάνα Άρκου, Σπύρος Κατηφόρης, Σταυρούλα Ντέμκα, Σταύρος Μπαρίκος, Εύα Σταυρογιάννη.
Φιλική συμμετοχή: Ντίνος Σούτης, Αννίτα Μαυρομιχάλη. Να σημειωθεί ότι τα κοστούμια επιμελείται η Κατερίνα Κοντού και το σκηνικό ο Βασίλης Αναστασίου. Βοηθός σκηνοθέτη και επιμέλεια κίνησης – χορογραφία η Εύα Σταυρογιάννη.
info παράστασης
Παραστάσεις: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 18:30.
Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί το αριστούργημα του Αλέξανδρου Ρ. Ραγκαβή«Ο Συμβολαιογράφος», που θα ανέβει από τις 14Δεκεμβρίου του 2018, στο θέατρο ΧΩΡΑ, με τον Σταμάτη Φασουλή στον ομώνυμο εμβληματικό ρόλο του σιορ Τάπα.
Το έργο διαδραματίζεται στην Κεφαλονιά του 19ου αιώνα. Το συμφέρον για τη μεγάλη περιουσία, που εξασφαλίζει μια διαθήκη, οδηγεί στο έγκλημα και σε μια σειρά από ραδιουργίες, με σκοπό την κατασκευή ενός νεαρού αθώου ως ενόχου. Έρωτες, μυστικά και συνομωσίες φτιάχνουν το δυνατό και διαχρονικό καμβά της γνωστής νουβέλας του Ραγκαβή. Το χρήμα, η απληστία, αλλά και η μεγάλη αγάπη του συμβολαιογράφου Σιορ Τάπα για τη μονάκριβη κόρη του, κινούν τα νήματα της αστυνομικής πλοκής της ιστορίας. Μιας ιστορίας που θα ζήλευε και ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ!
Ο Συμβολαιογράφος έγραψε τη δική του θρυλική ιστορία, την εποχή της ασπρόμαυρης κρατικής τηλεόρασης, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη με το Βασίλη Διαμαντόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών δίπλα του.
Υπάρχουν ταινίες τις οποίες οι σκηνοθέτες, σου δίνουν την εντύπωση ότι τις έφτιαξαν για να δείξουν την αγάπη τους για τον κινηματογράφο και ίσως και για τις ταινίες που τους οδήγησαν σε αυτό τον δρόμο.
Αυτή την εντύπωση μου έδωσε και η ταινία “Mandy“, η φετεινή ταινία του PanosCosmatos που παίχτηκε και στην Ελλάδα. Η ταινία στην ουσία είναι μια splatter ταινία εκδίκησης, και ως τέτοια θα μπορούσε κάποιος να την προσπεράσει. Και όμως είμαι σίγουρος ότι θα γίνει ένα cult αριστούργημα, γιατί περί αυτού πρόκειται. ‘Ολο το στήσιμο της ταινίας είναι, κατά τη γνώμη μου, καταπληκτικό.
Η εκπλήξεις ξεκινάνε από την αρχή με το τραγούδι των τίτλων, το υπέροχο Starlessandthebibleblack των KingCrimson, που σίγουρα δεν περιμένεις να το ακούσεις σε αμερικάνικη ταινία.
H ιστορία είναι τυπική του είδους. Μια παραθρησκευτική ομάδα, μια παρέα μεταλλαγμένων και ένα ζευγάρι που ζει στην ερημιά. Κορύφωση; όταν όλοι αυτοί συναντηθούν…κόλαση.
Εντυπωσιακή σκηνοθεσία, τέλεια κάδρα (έτσι τα λένε οι ειδικοί), ψυχεδελική ατμόσφαιρα αντάξια αντιστοίχων ταινιών περασμένων δεκαετιών, όλοι οι συντελεστές (ηθοποιοί κλπ) ενταγμένοι στο θέλω του σκηνοθέτη, και αναφορές σε ταινίες που προφανώς του αρέσουν (Conan, Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι κλπ).
Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που έχει στο μυαλό του τις εικόνες ένας σκηνοθέτης και μπορεί να τις μεταφέρει στην οθόνη. ΗAndrea Reseborough (HIDDEN, OBLIVION) είναι απλάτέλεια.
Ένακλασσικόπαράδειγματαινίαςwritten, produced and directed. Πάντα μου άρεσαν αυτές οι ταινίες από την δεκαετία του 70 και ας μη αναφέρονται στην αλλοτρίωση.
Σκηνοθέτης: PanosCosmatos
Σενάριο: PanosCosmatos, AaaronStewart–Ahn
Ηθοποιοί: Nicolas Cage, Andrea Roseborough.
2018.
Δείτε το και στείλτε μου την γνώμη σας στο facebook:
Μια Αθήνα με ποικίλους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς συνδυάζοντας κλασικό, νεοκλασικό και μοντέρνο. Κάποια κτίρια αναπαλαιωμένα διατηρητέα ξεχωρίζουν και κάποια άλλα εντελώς αδιάφορα αφήνουν μια αίσθηση μυστηρίου!
-Η Γεύσω Παπαδάκη παρουσιάζει την 19η ατομική της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Της αγάπης συλλαβές» που αποτελείται από 35 έργα ακρυλικά σε καμβά και μελάνια σε χειροποίητο χαρτί, εμπνευσμένα από στίχους Ελλήνων ποιητών. Στίχοι των Γ. Ρίτσου, Κ. Π. Καβάφη, Τ. Πατρίκιου, Τ. Λειβαδίτη, Γ. Σεφέρη και Μ. Λαϊνά αποτέλεσαν για την εικαστικό πηγή έμπνευσης και στη νέα αυτή θεματική της ενότητα.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Με κεντρική θεματική της την αγάπη, τον έρωτα, την απώλεια, την παρουσία, την απουσία, τις μνήμες δημιουργεί έντονη συναισθηματική φόρτιση στον θεατή. Συναντήσαμε την Γεύσω στο ατελιέ της στα Ιλίσια και μιλήσαμε για την νέα της δουλειά.
– Η έκθεση θα έχει τον τίτλο «Της αγάπης συλλαβές». Γιατί τον επέλεξες;
-Τα έργα της έκθεσης έχουν θέμα την αγάπη, τον έρωτα. Συχνά ο έρωτας μένει κρυφός, ανολοκλήρωτος, τα λόγια μένουν μισά, σαν συλλαβές. Από δειλία, από εγωϊσμό, από παρεξήγηση. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από έρωτες που παρέμειναν «συλλαβές».
Στην έκθεση πρωταγωνιστούν η προσμονή, η παρουσία ή απουσία αγαπημένων προσώπων άρα και μνήμες…
Το πρώτο συνθετικό του τίτλου είναι δανεισμένο από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη «Της αγάπης οι σκιές» ενώ το δεύτερο είναι από το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου «Συλλαβές». Έτσι δημιουργήθηκε ο τίτλος «Της αγάπης συλλαβές». Και οι δυο αυτοί σπουδαίοι ποιητές μας «κυριαρχούν» στην έκθεση, αφού αρκετοί στίχοι τους έγιναν η σπίθα που δημιούργησε πολλά έργα. Νιώθω μεγάλη τιμή που στον κατάλογο της έκθεσης περιλαμβάνεται και ποίημα που μου αφιέρωσε ο Τίτος Πατρίκιος. Είμαι ευγνώμων για τη φιλία του!
– Εμπνέεσαι από την ποίηση. Τι είναι αυτό που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον;
-Αυτό είναι αλήθεια, κυρίως τα τελευταία χρόνια. Νιώθω πως ποίηση και ζωγραφική έχουν βίους παράλληλους. Κάποιες στιγμές συναντιούνται, ερωτοτροπούν, επιδρά η μια στην άλλη και μετά παίρνει η καθεμία τον δικό της δρόμο, διατηρώντας την αυτοτέλειά της.
Ο λυρισμός, οι ανεπαίσθητοι «κυματισμοί» και τα συμπυκνωμένα νοήματα. Οι πολλαπλές αναγνώσεις, τα διαφορετικά ταξίδια που μπορεί να σου προσφέρει η θέαση ενός έργου ζωγραφικής όπως και ένας στίχος ποιήματος.
Θα μου πείτε τώρα πως σε όλες τις μορφές της τέχνης ισχύουν αυτά. Ναι, αλλά η συγγένεια εδώ είναι μεγαλύτερη. Μπροστά στον λευκό καμβά ο ζωγράφος… όπως μπροστά στη λευκή σελίδα ο ποιητής. Είδατε και άλλο κοινό σημείο! Ενώ οι άλλες τέχνες είναι ομαδικές. Το θέατρο, ο χορός, η μουσική. Η ομάδα συνεργάζεται, συνυπάρχει. Ο κάθε καλλιτέχνης μόνος, αλλά και μαζί. Με τον σκηνοθέτη και τους άλλους ηθοποιούς στη μια περίπτωση, με τον χορογράφο και τους άλλους χορευτές ή με τους άλλους μουσικούς στην ορχήστρα! Ενώ ο ποιητής και ο ζωγράφος!!!! Α. ναι και ο συγγραφέας βέβαια και ο συνθέτης… αυτοί οι μοναχικοί οδοιπόροι!
Και όπως επιβεβαιώνει ο Σιμωνίδης ο Κείος «η ποίηση είναι μια ομιλούσα ζωγραφική ενώ η ζωγραφική είναι μια σιωπηλή ποίηση»!
– Ποιοι ποιητές δίνουν τροφή στην έμπνευση σου;
-Σε αυτή τη θεματική ενότητα έχω εμπνευστεί κυρίως από τους Κ.Π. Καβάφη και Τίτο Πατρίκιο. Υπάρχουν επίσης αρκετά έργα από Γιάννη Ρίτσο, Μαρία Λαϊνά, Γιώργο Σεφέρη και Τάσο Λειβαδίτη. Παλαιότερα πηγή έμπνευσης μου αποτέλεσαν και ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Μιχάλης Γκανάς και όχι μόνο.
– Ποιους στίχους έχεις «παντρέψει» με τα έργα σου;
-Δύσκολο να αναφερθώ σε όλους τους στίχους, διότι είναι περίπου όσα και τα έργα. Και λέω περίπου διότι από κάποιους στίχους έχουν δημιουργηθεί , περισσότερα από ένα έργα… μικρές παραλλαγές.
Θα σας πω όμως μερικούς: «Γιατί αργούσες να ’ρθεις αγάπη» από την Εαρινή Συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου. Επίσης «Θύμωνα με τους δρόμους που προδίνανε τα μυστικά μου» από το «Οι φίλοι μου οι δρόμοι του Τίτου Πατρίκιου». Ή «Σαν έρθουν της αγάπης, σαν έρθουν οι σκιές» από το ποίημα «Για να ’ρθουν… της αγάπης οι σκιές» του Κ.Π. Καβάφη.
– Ποιες άλλες εκθέσεις σου έχουν γίνει με ερέθισμα την ποίηση;
Οι άλλες δυο ατομικές μου με ερέθισμα την ποίηση ήταν η έκθεση «Πώς πέρασεν η ώρα» στην Genesis Gallery στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2015 και η έκθεση «Nostalgie» στη Melkart Gallery στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2017.
– Με ποιες άλλες θεματικές έχεις ασχοληθεί;
-Έχω ασχοληθεί με το θέμα του χρόνου, των κύκλων της ζωής, των μεταβάσεων, των απολογισμών. Αυτή η ενότητα ήταν που είχε τον τίτλο «Πώς πέρασεν η ώρα».
Ακολούθησε η έκθεση με τον τίτλο «Nostalgie» όπου υπάρχει η νοσταλγία και πάλι οι μνήμες και οι απολογισμοί. Τώρα που τα λέω συνειδητοποιώ καλύτερα πως το θέμα του χρόνου και των απολογισμών αποτελεί εμμονή μου, αφού και σε αυτή την έκθεση υποβόσκουν αυτές οι έννοιες. Η κάθε μία από τις τρεις ενότητες αποτελεί τον κρίκο μιας αλυσίδας όπου ο ένας κύκλος καλύπτει μερικώς τον προηγούμενο και τον επόμενο.
– Οι συλλέκτες σου επιλέγουν έργα που αφορούν στην ποίηση;
-Είναι αλήθεια πως το φιλότεχνο κοινό συγκινείται από έργα που έχουν αφετηρία στίχους ποιημάτων. Με έναν τρόπο, μεταφέρεται στον καμβά το πυκνό νόημα του στίχου, που θίγει θέματα που τον αγγίζουν. Θέλω όμως να επαναλάβω, διότι έχει τη σημασία του, πως το έργο τέχνης, ανεξάρτητα από το εάν είναι εμπνευσμένο από την ποίηση ή όχι, έχει την αυτονομία του. Αφού και το ζωγραφικό έργο όπως και ένας στίχος έχει πολλές αναγνώσεις. Και βέβαια και η δική μου «ανάγνωση» του στίχου όπως και η αποτύπωσή του είναι προσωπική!
– Έχεις παρατηρήσει στην τέχνη τον τελευταίο καιρό αύξηση του αγοραστικού ενδιαφέροντος;
-Σε σύγκριση με τη μεγάλη πτώση που παρατηρούσαμε τα τελευταία χρόνια, τώρα βλέπουμε μια μικρή ανοδική πορεία. Καθοριστικό παράγοντα στις πωλήσεις αποτελεί ο συνδυασμός καλής τέχνης με τιμές που εναρμονίζονται με τις εποχές.
– Θα ήθελες να κλείσουμε τη συνέντευξή μας με έναν αγαπημένο σου στίχο;
-Αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω έναν από τόσους αγαπημένους στίχους. Όμως να, σκέφτομαι τώρα στίχους, όχι στίχο από την Εαρινή Συμφωνία και πάλι του Γιάννη Ρίτσου: Προσέξτε τις εικόνες που δημιουργούνται, το αίσθημα…
Η Δέσποινα Κουβάτσου είναι μια πειθαρχημένη και εμμονική ζωγράφος, παθιασμένη με την πλαστκότητα των μορφών. Ξεχωρίζει από τα καθαρά περιγράμματα των ειδώλων της και την αισθαντικότητα των θεμάτων της.
Το 2011 ξεκίνησε να παρουσιάζει έργα της που βασίζονταν σε υποβρύχιες λήψεις και εστίαζαν στον αισθησιασμό, την ομορφιά και την χάρη του γυναικείου σώματος. Μοντέλο της τις περισσότερες φορές, η κόρη της, η Λετίτσια που βυθίζεται αέρινη στα γαλανά νερά των ελληνικών θαλασσών.
Η ομάδα του artviews, απόγευμα Τετάρτης, επισκέφτηκε την εικαστικό στο ατελιέ της στην Καλλιθέα και θέλησε να μοιραστεί μαζί σας όμορφες εικόνες από τον χώρο και τα έργα της καλλιτέχνιδας.
Η καλλιτέχνις μας υποδέχτηκε φιλόξενα και μας μίλησε για τη δουλειά της. “Η οικογένεια μου και η ζωγραφική είναι τα βασικά συστατικά της ζωής μου, η δύναμή μου.”
Η δουλειά της Δέσποινας με έκδηλες τις baroque επιρροές, μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Ανθρωποκεντρισμός, σύμβολα και νεκρή φύση, στοιχεία που αποτελούν τον εικαστικό της κόσμο.
Ο αισθησιασμός και η χάρη του γυναικείου σώματος που βυθίζεται στα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου, καθώς και το χαρούμενο παιχνίδισμα του γυμνού γυναικείου κορμιού με το κρυστάλλινο νερό, το φως και τα χρώματα αποτελούν την κυρίαρχη θεματολογία της. Η ζωγραφική της κινείται στο πλαίσιο της παραστατικής τέχνης και αποτελείται κυρίως από νεκρές φύσεις και ανθρωποκεντρικές συνθέσεις με αισθαντικότητα και ζεστασιά.
Στο χώρο βλέπουμε έργα από τις τελευταίες της εκθέσεις. Ανδρικά και γυναικεία έργα να κρατούν ένα κατακόκκινο μήλο, σύμβολο ανά τους αιώνες, που καταγράφει τις γήινες επιθυμίες.
Η Δέσποινα Κουβάτσου είναι αυτοδίδακτη ζωγράφος και μαθήτρια του Άγγελου. Έργα της υπάρχουν σε πολλές πινακοθήκες και σε ιδιωτικές συλλογές.
Δύο αδέρφια, εργένηδες -όχι από άποψη- που συγκατοικούν, μια οικιακή βοηθός που ήρθε για να μείνει, μία αλλοδαπή χορεύτρια που διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος και μια μάνα που ανακατεύεται διαρκώς στις ζωές τους, είναι οι ήρωες μιας απολαυστικής κωμωδίας με άρωμα παλιάς καλής ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, που έρχεται να καθηλώσει και να γοητεύσει το θεατή, κάνοντάς τον να δακρύσει από τα γέλια!Μπορεί ένας άνθρωπος να τους αλλάξει τη ζωή;
Δημοσιογραφική κάλυψη Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη Francesca Kal
Οι άνθρωποι είναι πάντα αυτό που φαίνονται; Τι γίνεται όταν τα «θέλω» και τα «πιστεύω» τους, συγκρούονται; Μία διακοπή ρεύματος πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή τους; Πόσο μπορεί να τους ταρακουνήσει ένας σεισμός; Πώς θα αντιδρούσαν στο ενδεχόμενο ληστείας; (Εσείς πάντως, να κάνετε ότι κοιμάστε…!)
Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου σκηνοθετεί τον Νίκο Νίκα, σε ένα συγκλονιστικό κείμενο βασισμένο στο έργο του Όσκαρ ΟυάιλντDeProfundis, που γράφτηκε ως επιστολή προς τον εραστή του Άλφρεντ Ντάγκλας μέσα από τη Φυλακή του Ρέντινγκ το 1897. Η παράσταση, σε καινούρια μετάφραση και διασκευή της σκηνοθέτιδος, ανεβαίνει ξανά φέτος στο Αγγέλων Βήμα (Πρώτη παράσταση: Μουσείο Τυπογραφίας, Χανιά/ Στην Αθήνα, πρώτη φορά ανέβηκε στο Θέατρο Της Οδού Κεφαλληνίας, Β΄Σκηνή (2016- 2017).
Ένα μελανό σημείο στην ιστορία της παγκόσμιας δικαιοσύνης είναι η δίκη και η καταδίκη του συγγραφέα και ποιητή Όσκαρ Ουάιλντ με το Νόμο περί Ομοφυλοφιλίας το 1895. Οι άθλιες συνθήκες της φυλάκισης του, η εγκατάλειψη και η προδοσία, επιδείνωσαν την ήδη εύθραυστη υγεία του ποιητή και τον κατέστρεψαν επαγγελματικά και ψυχολογικά. Μέσα από το κελί του, έγραψε μια μακροσκελή επιστολή προς τον εραστή του και υπαίτιο- όπως πίστευε- της καταδίκης του.
Η αριστουργηματική αυτή ερωτική επιστολή όπου απολογείται, καταγγέλλει και φιλοσοφεί, εκδόθηκε μετά το θάνατό του – αρχικά λογοκριμένη και αργότερα ολόκληρη – με τον τίτλο DeProfundis (Εκ Βαθέων).
To DeProfundis – και γενικά η υπόθεσή του Όσκαρ Ουάιλντ – συνέβαλε στην κατάργηση του Νόμου περί Ομοφυλοφιλίας κι έγινε το διαχρονικό μανιφέστο της Αγάπης.
Το 2018, μια εποχή που κανείς δεν καταδικάζεται για τις ερωτικές του επιλογές, ένας δικηγόρος (Νίκος Νίκας) επανεξετάζει την υπόθεση του Ουάιλντ: Στέκεται ενώπιον των θεατών και ζητά μια νέα ετυμηγορία. Καθώς ο δικηγόρος «διαβάζει» την επιστολή, που αποτελεί το μοναδικό υπερασπιστικό του στοιχείο προς το κοινό, σταδιακά, μετουσιώνεται στον αποστολέα της και παρασύρει τους θεατές σε ένα ταξίδι στην εποχή και στον υπέροχο κόσμο του Όσκαρ Ουάιλντ.
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies