Στο Θέατρο Άλφα Ιδέα παίζεται αυτή την περίοδο το έργο «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» σε μετάφραση κειμένου Κ. Καρθαίου και σκηνοθεσία Marlene Kaminsky. Ένα έργο, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία του Σαιξπηρικού βασιλιά Ριχάρδου Β’, με την ίδια λυρικότητα και δραματουργία την οποία αποπνέει το πρωτότυπο κείμενο.
Ο Ριχάρδος Β’ ήταν ένας από τους πιο αινιγματικούς Άγγλους βασιλιάδες, ο οποίος μετατράπηκε από τον Σαίξπηρ σε έναν τραγικό ηρώα, στο μόνο βασιλιά ο οποίος παρέδωσε ο ίδιος το θρόνο του στο ξάδερφό του Μπόλινγκμπροκ.
Ως χαρακτήρας ο Ριχάρδος ήταν ευγενικός και αδύναμος, κακομαθημένος από μικρός και μεγαλωμένος περιτριγυρισμένος από κόλακες. Σε ηλικία δέκα ετών αναλαμβάνει τα βασιλικά του καθήκοντα, ενώ στην αντιβασιλεία και στην εσωτερική πολιτική βρίσκεται ο θείος του, Γκωντ. Κατά τη βασιλεία του, ο Ριχάρδος Β’ δεν είχε ωριμάσει ως χαρακτήρας και προσωπικότητα, πράγμα το οποίο καλείται να αναλογιστεί επί σκηνής λίγο πριν την πτώση του. Όταν πλέον θα έχει χάσει τα πάντα, τότε μόνο θα “ξυπνήσει” μέσα στον έκπτωτο βασιλιά, ο άνθρωπος και θα αντικρίσει κατάματα τον πραγματικό κόσμο.
Τάσος Νούσιας
Η αφήγηση της ιστορίας ξεκινάει από το τέλος της ζωής του Ριχάρδου Β’, δηλαδή μέσα από τη φυλακή, στην οποία οδηγήθηκε μετά την αντιπαράθεσή του με τους άρχοντες της εποχής, αλλά και με τον ίδιο του το λαό. Ο Ριχάρδος Β’ ξεκινά να μας αφηγείται την ιστορία του επί σκηνής ύστερα από την παρότρυνση ενός πρώην σταβλίτη, ο οποίος εμφανίζεται ξαφνικά ως επισκέπτης στο παράθυρό του.
Η αφήγηση παρουσιάζεται υπό τη μορφή μονολόγου και ο Τάσος Νούσιας καθώς διηγείται την ιστορία του βασιλιά Ριχάρδου, ενσαρκώνει παράλληλα το ρόλο του Τζων Γκωντ – Δούκα του Λανκάστερ και του Ερρίκου Μπόλινγκμπροκ.
Ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει το ένδοξο παρελθόν του Ριχάρδου Β’, την αντιπαράθεσή του με τους τοπικούς άρχοντες, τα οικονομικά προβλήματα του βασιλείου και τελικά την πτώση του βασιλιά.
Οι σκηνές, οι οποίες εναλλάσσονται συνεχώς μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, βοηθούν στην αύξηση της δραματουργίας του κειμένου της Marlene Kaminsky και προσδίδουν περισσότερη δυσκολία στην ερμηνεία του ρόλου του Ριχάρδου Β’.
Παράλληλα, όμως, βοηθούν το θεατή να συναισθανθεί τον βασιλιά, ο οποίος κινείται μεταξύ της απόλυτης αλαζονείας, και της απόλυτης συναισθηματικής κατάρρευσης. «…μα οι λύπες θα ΄ναι πάντα δικές μου. Να μου πάρεις τις τιμές μου μπορείς και το αξίωμά μου, όμως τις λύπες μου, όχι: αυτωνών θα ΄μαι πάντα ο βασιλιάς τους.»
Τάσος Νούσιας
Τα σκηνικά απλά και λειτουργικά, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι σε ένα έργο το οποίο επικεντρώνεται στην ερμηνεία του Τάσου Νούσια και όχι σε δευτερεύοντα καλλωπιστικά στοιχεία. Μόνα βοηθήματά του επί σκηνής μία ξύλινη κατασκευή, η οποία μετατρέπεται από άλογο, σε κρεβάτι και φέρετρο, ανάλογα με τις σκηνικές ανάγκες, ένα στέμμα από κέρατα ζώων και δύο κούκλες δακτύλων.
Ο φωτισμός επί σκηνής και τα εφέ καπνού, τόσο προσεκτικά τοποθετημένα, ώστε ο θεατής είχε τη ψευδαίσθηση προοπτικής, δηλαδή να αντιλαμβάνεται διαφορετικές αποστάσεις επί σκηνής και διαφορετικά βάθη.
Ο δε μαγευτικός χορός του Αλέξανδρου Φιλιππόπουλου, ένας ζωντανός πίνακας, όπου πάνω στο μαύρο φόντο της σκηνής, ο καλλιτέχνης χορεύοντας τη βάφει με τα χρυσαφένια φύλλα, τα οποία πέφτουν από τα μανίκια του, υποδηλώνοντας το τέλος της φύσης, το τέλος της ίδιας της ζωής, το τέλος του Ριχάρδου Β’.
Ο Τάσος Νούσιας, στο ρόλο του Ριχάρδου Β’, του Γκωντ και του Μπόλινγκμπροκ, ερμηνεύει άψογα, μέσω της εναλλαγής της φωνής του και των κινήσεων του σώματός του, και τους τρείς ρόλους και καταφέρνει να παρουσιάσει με συνέπεια και ευσυνειδησία το Σαιξπηρικό βασιλιά στο θεατρικό κοινό.
Τάσος Νούσιας
Ο Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος, στο ρόλο του σταβλίτη και του Μπόλινγκμπροκ στην τελευταία πράξη της παράστασης, μέσω της επιβλητικής του παρουσίας γεμίζει τη σκηνή και πλαισιώνει υπέροχα τον Τάσο Νούσια στις κοινές τους εμφανίσεις.
Τα κουστούμια των ηθοποιών είναι απλά, λιτά και λειτουργικά, κατάλληλα για μία παράσταση η οποία απαιτεί από τους ηθοποιούς εκτός από δυνατές ερμηνείες και κινησιολογία επί σκηνής.
Συνολικά πρόκειται για μία δυνατή απεικόνιση του λυρικού κειμένου του Σαίξπηρ, με ολοκληρωμένη παρουσίαση της ιστορίας του Ριχάρδου Β’ επί σκηνής και δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών.
Ιδανική παράσταση για απαιτητικούς θεατές, λάτρεις των Σαιξπηρικών έργων και όσων αγαπούν τους μονολόγους.
info
Θέατρο Άλφα Ιδέα: 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Αθήνα 104 32
Διάρκεια Παραστάσεων:Από 29 Σεπτεμβρίου 2018 έως 11 Νοεμβρίου 2018
Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 19.00
Γιάννης Αδαμάκης, Ένα ταξίδι, 2013, 120Χ150 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά.
Η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Μαράη Γεωργούση και ο ζωγράφος Γιάννης Αδαμάκης θα συνομιλήσουν για το έργο του καλλιτέχνη, τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018, στον πολυχώρο Artville, στις 7:00 μ.μ.
Η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Μαράη Γεωργούση, επιμελήτρια εκθέσεων & εκδόσεων αναφέρει για το ζωγραφικό έργο του Γιάννη Αδαμάκη: Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί έναν καθαρά προσωπικό εξωλεκτικό λεξιλόγιο. Η νοσταλγική, λυρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα των έργων του μας μεταφέρει σ’ έναν μαγικό σχεδόν παραμυθένιο κόσμο, που όμως φέρνει στην επιφάνεια το βαθύτερο νόημα της εκάστοτε σύνθεσης. Κάποια από τα θέματά του λειτουργούν ως σύμβολα, όπως το καράβι και αναδύουν συγκινησιακά φορτία.
Σε ορισμένες συνθέσεις κάποιες από τις φωτογραφίες, που έστελναν οι ναυτικοί ενσωματώνονται στα έργα σαν τάματα. Αυτά τα μικρά εγκάθετα στοιχεία αποτελούν σαφείς αναφορές στη Βυζαντινή τέχνη, όσο και στην πόπ άρτ. Άλλοτε, οι σκηνές της καθημερινής ζωής αποτελούν πηγή έμπνευσης.
Γιάννης Αδαμάκης, Στο μηχανοστάσιο, 2018, 120Χ150 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά.
Η κάθε χρονική αλλά παράλληλα και θεματική ενότητα των έργων του καλλιτέχνη μαρτυρά ένα διαφορετικό βιωματικό ταξίδι με εκφραστικά μέσα. Ο Αδαμάκης διαχρονικά διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον και την χαρά της δημιουργίας αποτυπώνοντας ατμοσφαιρικά την στιγμή και τον κόσμο γύρω του.
Το κάθε έργο αντανακλά μια προσωπική πορεία, μνήμες θαλασσινές, εξομολογήσεις, πρισματικές οπτικές θεάσεις, ατομικούς κώδικες επικοινωνίας με το κοινό. Πάντα όμως τα έργα του μας ταξιδεύουν είτε σε πραγματικά ταξίδια και εικαστικές αλήθειες, είτε μας οδηγούν στα ταξίδια του μυαλού, μιας αφήγησης μικρών ιστοριών, που συνθέτουν ένα θεατρικό παιχνίδι.
144. Γιάννης Αδαμάκης, Η βόλτα, 2014, 70Χ100 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά.
Ο Αδαμάκης μετατρέπει τα σχήματα και τα χρώματα των έργων του, από υλικά σε πνευματικά, από εφήμερα σε αιώνια. Το χρώμα και η μορφή φορτίζουν την εκάστοτε σύνθεση και λειτουργούν ισότιμα μεταφέροντας το συγκινησιακό φορτίο του καλλιτέχνη. Άλλες φορές τα έργα του είναι περιγραφικά, άλλες φορές ο καλλιτέχνης επαφίεται στην δημιουργική φαντασία του δέκτη και στην δύναμη της πινελιάς του.
«Παλιννοστώ στη μοναξιά της καθημερινότητάς μου. Επιστρέφω σε σχέδια που δεν ευοδώθηκαν, σε απατηλές υποσχέσεις, σε γεγονότα, σχέδια, προσμονές. Τριγυρίζω πάλι σε οικείους χώρους, δεν σκοντάφτω στα έπιπλα, καταγράφω εμπειρίες, καταγράφω εικόνες, ξαναζώ τις σκέψεις μου» Αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
147. Γιάννης Αδαμάκης, Από την οδό Κλεισούρας, 2014, 70Χ100 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά.
«Ο Χρόνος είναι η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας» σύμφωνα με τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, 1712-1778. Ακριβώς όπως και στην ζωή στα έργα του Αδαμάκη η ρευστότητα διαπλέκεται με την σταθερότητα, την ελπίδα, την αισιοδοξία και την κρυμμένη ισορροπία. Αποτυπώνεται η στιγμή πριν αποτελέσει παρελθόν και βάση για το μέλλον, οριοθετείται η κάθε προσπάθεια υπέρβασης μιας τετριμμένης πραγματικότητας, η αέναη αναζήτηση της αλήθειας. Μέσα από τις δημιουργίες του ο καλλιτέχνης αναδημιουργεί τον κόσμο, δουλεύοντας με τα χρώματα, με το φως και την σκιά, κρύβοντας και αναδεικνύοντας τις πλαστικές φόρμες, μας προσκαλεί σε μια πνευματική μέθεξη.
Ο καλλιτέχνης έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 31 ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ρωσία και Τουρκία. Έχει επίσης πάρει μέρος στις ακόλουθες διεθνείς art fairs: ART ATHINA (Αθήνα, 1994, 1998), ART JONCTION (Νίκαια, Γαλλία, 1997), LINEART (Γάνδη, Βέλγιο, 2000) και ART PARIS (Παρίσι, Γαλλία, 2004).
156. Γιάννης Αδαμάκης, Στην Ηφαίστου, 2013, 90Χ110 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά151. Γιάννης Αδαμάκης, Σπίτι στον Βόσπορο, 2010, 110Χ80 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά161. Γιάννης Αδαμάκης, Φρουρός, 2018, 120Χ100 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά
Βλέποντας τα έργα του Κωνσταντίνου Παπαχρήστου, γνωστού ως Dean Copa, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο ψηφιακός κόσμος μπορεί να δημιουργήσει αριστουργήματα. Η εξέλιξη της τέχνης έχει πραγματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατήρησης.
Συνέντευξη στην Ζέτα Τζιώτη
Τα σκαρπέλα έγιναν φυσικό κάρβουνο, στη συνέχεια πινέλα, μπογιές, τέμπερες, σωληνάρια και όλα αυτά μπορούν να αντικατασταθούν σήμερα από το ποντίκι του υπολογιστή. Είναι γεγονός ότι για αρκετούς φιλότεχνους με μοντέρνα προσέγγιση της αισθητικής, δεν έχει σημασία αν ένα έργο τέχνης είναι φτιαγμένο με πινέλα ή με τα πλήκτρα του υπολογιστή.
Και μάλιστα, αν ο ενδιαφερόμενος θεωρήσει ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη αξία και όχι ο τρόπος, με τον οποίο ο καλλιτέχνης θα φτάσει σ’ αυτό, τότε η επιλογή ενός έργου ψηφιακής ζωγραφικής είναι σίγουρη.
Constrast of Childhood by Dean Copa
Η ψηφιακή ζωγραφική ή όπως αλλιώς αυτό μπορεί να λέγεται, δίνει τα εργαλεία και την δυνατότητα στον καλλιτέχνη να αψηφήσει τις κλασσικές αρχές του σχεδίου και της ζωγραφικής αλλά και τους νόμους της βαρύτητας της εικόνας. Η τεχνοτροπία των έργων του Κωνσταντίνου Παπαχρήστου βασίζεται αποκλειστικά στη συνδρομή της σύγχρονης τεχνολογίας. Συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο στο εργαστήριο του στο κέντρο της Αθήνας και μιλήσαμε μαζί του για τη τεχνοτροπία και τα έργα του.
Unfolding Experience II by Dean Copa
– Κωνσταντίνε, ως καλλιτέχνης δηλώνετε ότι είστε εικαστικός συνθέτης. Τι σημαίνει αυτό;
Από μικρός ασχολήθηκα με την τέχνη. Έκανα σπουδές στη μουσική σύνθεση, στην ιστορία της τέχνης, στην ζωγραφική, στην παραγωγή και ενορχήστρωση. Κινήθηκα για χρόνια στο μουσικό χώρο και στη συνέχεια στράφηκα στα εικαστικά γιατί διαπίστωσα ότι συνοψίζουν πιο εύστοχα τη συνθετική μου δυναμική.
Εικαστικός λοιπόν γιατί μέσα από μία ιδιότυπη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, σε συνδυασμό και με άλλες δημιουργικές τεχνικές, υλοποιώ με ακρίβεια το όραμά μου και αναπαράγω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου χωρίς να καταφεύγω στην παραδοσιακή ζωγραφική, φωτογραφία ή γραφιστική.
Συνθέτης, γιατί αυτό που κάνω μοιάζει πιο πολύ με μουσική σύνθεση, η οποία μετουσιώνεται σε οπτικό δημιούργημα. Συχνά νιώθω σαν να κάνω μουσική με εικόνες.
Religious Structure by Dean Copa
– Πιστεύετε ότι αυτό το είδος της τέχνης έχει μέλλονκαι δυναμική;
Αυτή η μορφή τέχνης είναι καινούργια στο χώρο. Κατά τη γνώμη μου, έχει μεγάλη δυναμική και δυνατότητες εξέλιξης. Ανήκω στην πρώτη, το πολύ δεύτερη γενιά παγκοσμίως που κάνει τέχνη με αυτόν τον τρόπο. Η αγορά ακόμη είναι νωπή, θέλει το χρόνο της να ωριμάσει. Οι δυνατότητες πάντως είναι άπειρες και πιστεύω ότι αυτό το είδος τέχνης είναι μια σύγχρονη πρωτοπορία, που μόλις ξεκινά να ξεδιπλώνεται πιο ουσιαστικά.
‘Εχω σεβασμό, αγάπη και θαυμασμό για τα εικαστικά επιτεύγματα του παρελθόντος και πιστεύω ότι ανήκω στη γενιά – γέφυρα, που έχοντας καινούρια εργαλεία στα χέρια της, μπορεί να εξερευνήσει με νέους τρόπους τις πτυχές της εμπειρίας και του βιώματος. Είμαστε στην αρχή κάτι καινούριου, μιας εποχής που οδηγεί σε καινοτομίες στους τρόπους έκφρασης. Με την έκρηξη της τεχνολογίας, οι αλλαγές που επέρχονται στις τεχνοτροπίες και τους τρόπους διασύνδεσης είναι πρωτόγνωρες.
– Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην μητροπολιτική Αθήνα στα τέλη του 20ού αιώνα, μια μεγάλη πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες. Έχω όμως παράλληλα και έντονο παιδικό βίωμα από τη φύση, όπου τη ζούσα κάθε καλοκαίρι κάνοντας τρίμηνες διακοπές με την οικογένειά μου και γυρνώντας την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο. Αυτό το περιβάλλον, μου έδωσε ώθηση στο να πειραματίζομαι από πολύ μικρός με τις αισθήσεις, τον ήχο, την ατμόσφαιρα και το φως.
Βλέπω την τέχνη ως ένα φαινόμενο της ζωής. Η έμπνευση είναι για μένα, μεταφορικά, μια περιοχή συχνοτήτων της συνείδησης, ένα πεδίο υπερβατικής ευφυΐας. Η μετουσίωση και υλοποίηση αυτής της συνθήκης είναι το παραγόμενο έργο. Εμπνέομαι από τις αντιφάσεις του βιώματος και της ανθρώπινης ύπαρξης. Οτιδήποτε με συν-κινεί, με ωθεί στο να το «μεγεθύνω» και να το αναπαραστήσω μέσα από το δικό μου πρίσμα. Μπορεί να με κινητοποιήσει όμως ακόμα και ένα νέο μέσο ή υλικό στο να παράξω κάτι καινούριο.
“Στη ΝΕΑ Υόρκη απέσπασα ιδιαίτερα καλές κριτικές, γεγονός που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω να δημιουργώ”
– Το αποτέλεσμα της ψηφιακής αυτής σύνθεσης είναι εντυπωσιακό. Τι τεχνικές χρησιμοποιείτε για τις συνθέσεις σας;
Μέσα από διάφορες τεχνικές ψηφιακής «αλχημείας» (fine art compositing, creative photography και άλλες), «μπαίνω» σε ένα χώρο όπου μπορώ να παίξω με τα χρώματα, το φως, την ατμόσφαιρα και τα σχήματα, μέχρι του σημείου όπου η εικαστική σύνθεση αποκτά μία δική της οντότητα, την οποία αναγνωρίζω, σταθεροποιώ και ολοκληρώνω.
Ο απόηχος αυτής της διαδικασίας είναι το έργο το ίδιο, το οποίο απευθύνεται στο φυσικό, συναισθηματικό, νοητικό, και πνευματικό κόσμο του θεατή. Μου αρέσει ό, τι έχει «άνοιγμα», διαύγεια, συγκίνηση, δύναμη και ατμόσφαιρα – μια εικόνα χίλιες λέξεις.
– Σε ποιες γκαλερί και πολυχώρους έχετε εκθέσει έργα σας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;
Έχω εκθέσει σε διάφορους χώρους σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη. Η τελευταία φετινή μου έκθεση ήταν στο Μανχάταν, ως ο επίσημος διεθνής εικαστικός καλλιτέχνης του NYFW τον Φεβρουάριο. Στη Ν. Υόρκη απέσπασα ιδιαίτερα καλές κριτικές, γεγονός που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω να δημιουργώ. Εκπροσωπούμαι πλέον από δύο γκαλερί στο Μαχάταν/Νέα Υόρκη και έχω ξεκινήσει κάποιες συνεργασίες στην Ελλάδα.
– Η δουλεία σας μπορεί να έχει εφαρμογή και στην εσωτερική διακόσμηση? Για παράδειγμα σε υφάσματα, ταπετσαρίες, ενδύματα ή κάτι άλλο;
Οπωσδήποτε, ο χώρος και οι δυνατότητες είναι ποικίλες. Το βασικό ζητούμενο είναι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, το όραμα και η δυνατότητα υλοποίησής του.
Συχνά αρχιτέκτονες και διακοσμητές ζητούν έργα μου για να κοσμήσουν τοίχους, έπιπλα, επιφάνειες που επιθυμούν, ανάλογα με την δημιουργική σκέψη και φαντασία του συνεργάτη. Στο παρελθόν, είχα έρθει σε επαφή με εταιρείες στο εξωτερικό για τις διακόσμηση των συσκευασιών τους ανάλογα με τα προϊόντα τους.
– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Στα σχέδια μου είναι εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, νέες σειρές έργων πάνω σε πρωτότυπα και καινούρια υλικά, και γόνιμες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, μουσεία και εταιρείες. Αυτό τον καιρό συνομιλώ με γκαλερί της Αθήνας για να εκθέσω έργα μου και ελπίζω αυτό να οριστικοποιηθεί σύντομα, ώστε η έκθεση να ξεκινήσει αρχές καλοκαιριού.
Έργα του Κωνσταντίνου Παπαχρήστου μπορείτε να θαυμάσετε στο: www.deancopa.com
το δύσκολο είναι να συνεχίζεις να πιστεύεις σε κάτι…»
Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε και τις σημαντικές κριτικές που απέσπασε τη θεατρική σεζόν που μας πέρασε, το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ«Το Τίμημα», επανέρχεται στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια από τις 12 Οκτωβρίου 2018.
Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του μεγάλου αυτού συγγραφέα, με αυτοβιογραφικά στοιχεία, γραμμένο το 1967 και πολυανεβασμένο σε θεατρικές σκηνές παγκοσμίως με πιο πρόσφατη αυτή του Broadway και πρωταγωνιστή το Danny DeVito. Οι διαχρονικές αλήθειες του έργου του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα ζωντανεύουν και φωτίζονται από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Το «Τίμημα» ήταν από τα αγαπημένα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, καθώς είναι και το μόνο έργο που αποφάσισε να σκηνοθετήσει. Σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του περίτεχνα να προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, σε ένα κόσμο χωρίς δικαιοσύνη, όπου το παρελθόν καθορίζει το παρόν σε μια πραγματικότητα χωρίς λογική.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στη θεατρική σκηνή του ΙΛΙΣΙΑ όπου ερμηνεύει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Gregory Solomon, την πηγή του κωμικού στο έργο, τον ρόλο που κινεί τα νήματα της δράσης. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας, η οποία διεκδικεί τη ζωή της που τόσα χρόνια βρίσκεται σε αναμονή.
Σε κάθε μεγάλη απόφαση καλούμαστε να πληρώσουμε ένα «Τίμημα». Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ μοιάζει να γράφτηκε για τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε κι εμείς στην Ελλάδα του σήμερα.
Τι κάνεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν; Διαγράφεις τα όνειρά σου στην προσπάθεια σου να επιβιώσεις ή τα κυνηγάς προσπερνώντας τις ανάγκες των άλλων ακόμα και της οικογένειας σου; Το έργο με επιδεξιότητα μας βάζει μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα. Ο καθένας μας κάποια στιγμή στέκεται στο σταυροδρόμι, ανάμεσα σε αυτά που χρωστάει στους άλλους και σε όσα χρωστάει στον εαυτό του. Οι ήρωες, 30 χρόνια μετά από τις μοιραίες αποφάσεις τους, συναντώνται και μπροστά μας εξελίσσεται μια παράσταση που μας φέρνει αντιμέτωπους με όσα έχουμε ουσιαστικά ανάγκη, δείχνοντας μας, με αριστοτεχνικό τρόπο, τον μονόδρομο προς την λύτρωση: «Αν κοιτάξεις το παρελθόν με γενναιότητα, τότε μπορεί και να ελευθερωθείς».
Οι ήρωες του έργου εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που κάποτε φαινόταν να αλλάζει, ώστε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμη, το δίκαιο και την ανάγκη… Μιας κοινωνίας που τελικά δεν έχει αλλάξει και τόσο, αλλά πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει στη δύναμη της αλλαγής γιατί αλλιώς έχει πεθάνει…
Ταυτότητα Παράστασης:
Μετάφραση: Μάκη Μαρσέιγ
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου
Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Πρωταγωνιστούν:
Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Ρένια Λουιζίδου
Χρήστος Σαπουντζής
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Οργάνωση Παραγωγής: Χαρά Μπαλτά
Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία, 6946507792
info
Χώρος: Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ
Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας
(μετρό Μέγαρο Μουσικής)
Πρεμιέρα: 6 Οκτωβρίου 2018
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 21:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00
Διάρκεια: 120’
Εισιτήρια: Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή): 15 ευρώ και 12 ευρώ (εξώστης), Πέμπτη και Παρασκευή: 18 ευρώ και 15 ευρώ (εξώστης), Σάββατο (βραδινή): 18 ευρώ (πλατεία), 15 ευρώ (εξώστης),
Το θέατρο Άλφα.Ιδέα παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το αριστούργημα του Μάικλ Φρέιν, Alarms, σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπιμπή.
Ένα ήσυχο απόγευμα, ένα φιλικό σπίτι μετατρέπεται σ΄ ένα πεδίο μάχης που κυριαρχούν οι ήχοι και οι «κραυγές» των συσκευών και gadget που περιβάλλουν την καθημερινότητα μας. Δύο πανομοιότυπα δωμάτια ξενοδοχείου σε μια κοινή μέρα γίνονται ο τόπος του «εγκλήματος», όπου δυο σχεδόν πανομοιότυπα ζευγάρια κάνουν ένα σε βάθος παράλληλο απολογισμό της σχέσης τους και της μοναξιάς τους. Τέσσερις καλεσμένοι γάμου φορτωμένοι με πιάτα και ποτήρια κρασιού στα χέρια προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, μέσα στην ανθρωποφαγική συνθήκη των προπόσεων και των τυπικών εκδηλώσεων αγάπης.
Το 1998, ο Μάικλ Φρέιν, αμέσως μετά το αριστουργηματικό «Κοπεγχάγη» , γράφει την προφητική φάρσα Alarms και καθιερώνεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους βρετανούς θεατρικούς συγγραφείς, κατορθώνοντας για μια ακόμα φορά να μιλήσει για σοβαρά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης με όπλο το χιούμορ, τον κυνισμό και την ειρωνεία, χαρακτηριστικά που από εκεί και πέρα θα αποτελέσουν το χαρακτηριστικό του συγγραφικό γνώρισμα.
Κωνσταντίνος Μπιμπής, Νεφέλη Κουρή
-Λες να υπάρχω σαν μια συνεχόμενη οντότητα; Ή αν κλείσω τα μάτια μου και τα ξανανοίξω θα έχω εξαφανιστεί;
-Είμαι όμως στα αλήθεια εγώ, ή κάποιος άλλος , κάποιος ξένος που με κοιτάζει και αυτός;
-Μόνος μου μιλάω ούτως ή άλλως.
Στο έργο αυτό του Μάικλ Φρέιν, οι ανθρώπινες σχέσεις συνθλίβονται και αναδιαμορφώνονται με αριστοτεχνική δομή που θυμίζει άλλωστε comedia del arte, άλλοτε ψυχολογικό θέατρο και άλλοτε ακολουθεί πιστά τις τεχνικές της σύγχρονης βρετανικής φάρσας. Ένα έργο με καταιγιστικό ρυθμό, δομημένο ως μια συναισθηματική παρτιτούρα, γραμμένο για να προβληματίσει, να προκαλέσει στιγμές ασυγκράτητου γέλιου και να συγκινήσει το κοινό με τις ευαίσθητες υπαρξιακές βουτιές του. Είναι μια σε βάθος συγγραφική σπουδή, του Μάικλ Φρέιν, στα ρήγματα των ανθρωπίνων σχέσεων, όπως αυτά ορίζονται και διαμορφώνονται στη σύγχρονη εποχή.
Ιωάννα Ασημακοπούλου
“Ο Μάικλ Φρέιν, έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να δημιουργεί κωμικές φάρσες, γύρω από φιλοσοφικά υπαρξιακά ζητήματα και τα γέλια και οι ιδέες αλληλεπιδρούν αβίαστα.”
(Guardian)
Γεννήθηκε το 1933 στη Μεγάλη Βρετανία και έχει γράψει δεκάδες θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, έχει μεταφράσει κλασικούς συγγραφείς και έχει εργαστεί και ως δημοσιογράφος σε σημαντικές βρετανικές εφημερίδες. Από το 1966 έως σήμερα έχει αποσπάσει περισσότερα από 15 βραβεία για τα θεατρικά του έργα, ενώ το έργο του Alarms απέσπασε διθυραμβικές κριτικές όπου και αν ανέβηκε.
Η “Αγγέλα”, του Γ. Σεβαστίκογλου, τρυφερή, ανθρώπινη, μαχητική, συγκινητικά αληθινή, σκληρά πραγματική, επιστρέφει από 30 Οκτωβρίου στο θέατρο Altera Pars, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
«Προσεγμένο, με ματιά ανθρώπου που το αγάπησε και το ανέβασε με πολλή προσοχή και μεράκι», το έργο του Σεβαστίκογλου, από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής δραματουργίας, ξαναζωντανεύει “σε μια παράσταση άρτια τεχνικά και εικαστικά σαν καλοκουρδισμένο ρολόι” “σφιχτοδεμένη, με απανωτές ανατροπές” “όπου αναδεικνύονται όλα τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας” και επιβεβαιώνεται το διαχρονικό του μεγαλείο.
Η παράσταση που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για 3η συνεχόμενη χρονιά, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Υπόθεση
Η Αγγέλα ένα ορφανό κορίτσι έρχεται από το χωριό της στο “μεγάλο κόσμο” της πρωτεύουσας αναζητώντας δουλειά, εκεί αντικαθιστά μια υπηρέτρια που έχει αυτοκτονήσει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Στον σκοτεινό και περίπλοκο αυτό κόσμο θα συναντήσει τις άλλες υπηρέτριες, θα αφουγκραστεί τους καημούς τους, θα ανακαλύψει τα μυστικά τους, θ’ αποκτήσει φίλους κι εχθρούς. Πολύ σύντομα όμως, ο ερχομός του Λάμπρου, αδερφού της προκατόχου της, θα ανατρέψει κάθε ισορροπία, όταν η αγωνιώδης αναζήτησή του για τους πραγματικούς λόγους της αυτοκτονίας θα φέρει όλους τους ήρωες αντιμέτωπους με τα ηθικά τους διλήμματα και θα τους αναγκάσει να “πάρουν θέση”. Αγγέλα και Λάμπρος μοιραία εμπλέκονται σ’ ένα επικίνδυνο αλλά και γοητευτικό ταξίδι προς την αλήθεια τον έρωτα και τη ζωή, ένα ταξίδι που αποδεικνύεται εξίσου επώδυνο και ανατρεπτικό με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ίδιους αλλά και όσους τους περιτριγυρίζουν…
Λίγα λόγια για το έργο:
Μέσα από την πορεία για την ανακάλυψη της αλήθειας, το έργο παρακολουθεί και αναδεικνύει την ηθική και ψυχική δοκιμασία των ηρώων, που διεκδικούν απεγνωσμένα το δικαίωμα τους για μια καλύτερη ζωή , γι’ αυτά τα “λίγα” και “απλά πράματα”:
Ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι που νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε…
“Το ίδιο το έργο δεν αποτελεί ένα δράμα για τις υπηρέτριες, αλλά απομονώνει και φωτίζει τη λεπτομέρεια ενός μεγάλου πίνακα όπου αποτυπώνεται η διαχρονικότητα ενός μηχανισμού ηθικής διάβρωσης και διαφθοράς που συντηρείται απ τους ισχυρούς . Ο μηχανισμός αυτός κυριαρχεί δραματουργικά στο στήσιμο της πλοκής, και γίνεται η αφορμή για την τελική αποκάλυψη της λειτουργίας του ίδιου του συστήματος.”
“O Πέτρος Νάκος αναδεικνύει τη γερή δραματουργική στόφα της «Αγγέλας» του Σεβαστίκογλου[…] Σ’ ένασυμβολικό σκηνικό (Σάββας Πασχαλίδης) και μια ευρηματική συναισθηματικά φορτισμένη μουσική της Ελένης Λομβάρδου, o Νάκος, που παίζει έξοχα και τον Στράτο, καθοδήγησε μια εύφορη ομάδα ηθοποιών να δείξουν την Ελλάδα των τραυμάτων του Σεβαστίκογλου.”Κ. Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 12/11/17
“Από την ώρα που έσβησαν τα φώτα για να ξεκινήσει το έργο, μέχρι την τελευταία σκηνή δεν μπόρεσα να πάρω ανάσα. Σφιχτοδεμένο, με απανωτές ανατροπές […]Η δεσποινίς Αγγελική Κοντού στον ρόλο της Αγγέλας ήταν εξαιρετική. Πείσμων, συναισθηματική, τρυφερή, δυνατή, αυτάρκης, αδίστακτη[…]Υπέροχη φωνή και τραγική όσο πρέπει εκεί που πρέπει. Η ένταση και το συναίσθημά της στην τελευταία σκηνή με έκαναν να δακρύσω. ”Πάνος Τουρλής, Κουκιδάκι, 15/3/17
“Η παράσταση άρτια τεχνικά και εικαστικά σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, υποστηρίζεται από τη «σφιχτή» σκηνοθεσία του―και πρωταγωνιστή―Πέτρου Νάκου και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών.Η Αγγέλα ενσαρκώνεται υπέροχα από την Αγγελική Κοντού. Αν δεν γνωρίζεις την ιστορική διαδρομή του έργου του Γ. Σεβαστίκογλου δικαιολογημένα θα τολμούσες να σκεφτείς ότι είναι σα να γράφτηκε για τη νεαρή ηθοποιό. Υπάρχουν σκηνές που η ερμηνεία της συγκλονίζει, μεταφέροντας συγκινησιακά φορτία, πολύ πιο βαριά και πιο ουσιαστικά από τους ―συνήθως ρηχούς― συναισθηματισμούς. Το βλέμμα, οι κινήσεις κάθε σημείου του κορμιού της, οι αναπνοές της, τα ηχοχρώματα της φωνής της, θαρρείς ακόμα και οι χτύποι της καρδιάς της, όλα―δεν μοιάζουν― είναι Αγγέλα. Της αξίζουν πολλά πολλά συγχαρητήρια.”Οικοδόμος, 5/2/17
“Ένας υπέροχος θίασος, εντυπωσιακά ταλαντούχων ηθοποιών, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Πέτρου Νάκου, έβαλε το άκρως προσηλωμένο κοινό (δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης) από το πρώτο λεπτό της “Αγγέλας”, σ’ αυτόν τον ζοφερά γοητευτικό κόσμο[…]Ο αξιόλογος ηθοποιός και σκηνοθέτης δημιούργησε, χρησιμοποιώντας ως δραματουργικό καμβά το έργο του Σεβαστικόγλου, ένα πραγματικό έργο τέχνης με σάρκα και οστά.” Λίλα Παπαπάσχου, Περιοδικό Αλλιώς, 25/11/16
“Η ευρηματική σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου αναδεικνύει όλα τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, […]Ο Πέτρος Νάκος ανέδειξε και τους πολύ καλούς ηθοποιούς του. Πρώτα από όλα, ο ίδιος ερμήνευσε μοναδικά την αινιγματική προσωπικότητα του «Στράτου». […]Μία παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε στον υπέροχο χώρο του Altera Pars.” Μ.Α., Ο Δρόμος της Αριστεράς,6/12/17
Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 και μεγαλώνοντας σε μία οικογένεια που είχε την τύχη (;) να αποκτήσει τηλεόραση το ’64 (και όσοι ζούσαμε στη Βόρεια Ελλάδα “πιάναμε” και Σερβία) έζησα από την αρχή την δημιουργία της Ελληνικής Τηλεόρασης, της κρατικής αρχικά και για πολλά χρόνια. Ακούγοντας λοιπόν ειδικούς να μιλάνε για το “χαζοκούτι” είχα πάντα την απορία γιατί χαρακτηριζόταν έτσι αυτή η μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη που εγώ θεωρούσα παράθυρο στον κόσμο. από την άλλη άκουγα άλλους να μιλάνε για την 8η τέχνη.
Μέχρι που έφτασε η μεγάλη εκείνη ημέρα που ξεκίνησε, κατόπιν γενικής απαίτησης της ελληνικής κοινωνίας η ιδιωτική τηλεόραση. Τότε κατάλαβα. Δεν θα ξεχάσω τον πρώην δημοσιογράφο της ΕΡΤ και νυν βουλευτή με πόση χαρά έβγαλε, από τσέπη του σακακιού του τα πεντοχίλιαρα και τα ανέμιζε προς τέρψη των νέων πελατών.
Και θα αναρωτηθείτε εσείς, φίλοι μου γιατί μου ήρθαν όλα αυτά Κυριακή βράδυ?
Μου ήρθαν αφενός γιατί δεν έχει σταματήσει η συζήτηση για την αναγκαιότητα η μη της ύπαρξης της κρατικής τηλεόρασης αφετέρου γιατί βλέποντας το πρόγραμμά της φαίνεται ότι μόνο εκεί υπάρχει κάτι να δεις.
Αναφέρομαι στις σειρές και συγκεκριμένα στην σειρά TRUE DETECTIVE που ξεκίνησε στο κρατικό κανάλι. Σαφώς και πρόκειται για μία από τις καλύτερες σειρές της τηλεόρασης και είναι ευτύχημα που για πρώτη φορά σε προβάλλεται σε ελεύθερο κανάλι και όχι σε κάποιο συνδρομητικό που δεν είναι εύκολο για όλους να πληρώνουν.
Στην άλλη μεριά (ελεύθερα ιδιωτικά κανάλια) όλα είναι καταπληκτικά. Τα reality ζουν και βασιλεύουν. Προφανώς όλοι οι Έλληνες έχουν κάποιο ταλέντο ή τουλάχιστον έτσι φαντάζονται. Και απ’ ότι φαίνεται τους είναι αδύνατον να παρακολουθήσουν μια ιστορία με συνέχεια. Χαζοκούτι σε όλο του το μεγαλείο.
Τέλος πάντων, όσοι δεν έχουν δει την σειρά είναι ευκαιρία να την δουν. Προσωπικά μου άρεσε και ο δεύτερος κύκλος παρά τις διιστάμενες κριτικές που δέχθηκε.
Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν το εμβληματικό αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ «Ο Βυσσινόκηπος», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών, από την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου, στο θέατρο Χορν.
Ο Βυσσινόκηπος αφηγείται την ιστορία ενός κόσμου που χάνεται ανεπιστρεπτί. Είναι ένας αποχαιρετισμός σε μια εποχή που τελειώνει και δίνει τη θέση της σε μια καινούργια. Η ζωή αλλάζει, χωρίς να υπολογίζει τους ανθρώπους που βιώνουν την απώλεια. Κι εκείνοι με τη σειρά τους, αρνούνται να αποδεχτούν την αλλαγή, ζούνε με τις μνήμες του παρελθόντος, κλείνοντας τα μάτια στο μέλλον που έρχεται ταχύτατα κατά πάνω τους.
Κι έτσι, ο Βυσσινόκηπος παραμένει ένα έργο σύγχρονο και απολύτως σημερινό. Γιατί είναι γνώρισμα των ανθρώπων σε κάθε εποχή -το ζούμε και στη δική μας- να θέλουμε να μείνουν όλα όπως τα μάθαμε και τα αγαπήσαμε, δεδομένα κι οριστικά. Κι εκείνα να αλλάζουν γύρω μας και να μας παρασέρνουν σ’ ένα μέλλον για το οποίο θα είμαστε πάντα απροετοίμαστοι κι ανέτοιμοι.
Ο συγγραφέας θεωρούσε τον Βυσσινόκηπο κωμωδία. Γιατί είναι πράγματι κωμικό το πόσο μικροί αποδεικνύονται οι άνθρωποι αυτοί, με τα πάθη, τις ανασφάλειες, τα συμπλέγματά τους, απέναντι στη ζωή που τους οδηγεί σ’ ένα μέλλον που δεν μπορούν ούτε να φανταστούν, ούτε να αποφύγουν.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η Λιουμπόβ Ρανιέφσκι επιστρέφει στο σπίτι της από το Παρίσι μετά από απουσία 5 ετών, συντετριμένη από έναν έρωτα και καταχρεωμένη. Το σπίτι της με τον τεράστιο Βυσσινόκηπό του είναι υποθηκευμένα κι εκείνη μοιάζει ανίκανη να τα σώσει από το ξεπούλημα. Αντιδρά πολύ ανθρώπινα: με δράμα, αναμνήσεις, απάθεια, αφέλεια, άρνηση και υπερβολές. Στην ουσία απλώς παρακολουθεί τον κόσμο της να χάνεται.
Έχει φέρει μαζί της την κόρη της την Άνια και τη Σαρλότα την ιδιόρρυθμη γκουβερνάντα. Στο σπίτι θα συναντήσει τον Γκάγεφ, τον φλύαρο και φιλάρεσκο αδελφό της. Τον Λοπάχιν, τον γιό του κολίγου που είναι πλέον έμπορος με πολλά λεφτά, ο μόνος που αντιλαμβάνεται την εποχή που αλλάζει και της δίνει συμβουλές σωτηρίας που εκείνη δεν ακούει. Τη Βάρια την ψυχοκόρη της, τον Τροφίμωφ, τον αιώνιο φοιτητή, ίνδαλμα της μικρής Άνια, γεμάτον επαναστατικές ιδέες. Τον Επιχόντωφ τον λογιστή που θέλει τόσο πολύ να παντρευτεί την υπηρέτρια Ντουνιάσα που αγαπάει τον Γιάσα τον υπερόπτη υπηρέτη, τον Πίστσικ τον κτηματία που αναζητεί διαρκώς λίγα δανεικά, και τον αιωνόβιο Φιρς που απομένει με τη μοναξιά του.
Αυτό το πλήθος, αφέντες και υπηρέτες, περιφέρεται μέσα και γύρω από το σπίτι για έξη μήνες. Από τον Μάιο ως τον Οκτώβριο. Όλοι θέλουν κάτι ή κάποιον που δεν έχουν, όλοι ανίκανοι να κάνουν κάτι δραστικό για να σωθούν.
Στο τέλος όλα και όλοι θα έχουν αλλάξει, και το μόνο που θα ακούγεται, ο χτύπος από ένα τσεκούρι πάνω σε δέντρο.
Ο «Βυσσινόκηπος» παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας, το 1904, σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα έργα παγκοσμίως.
Η Δανάη Καρρά, η Κύρα Καριτινού, η Φιλίππα Σκούρτη και η Αλεξία Στολιδάκη πρωταγωνιστούν στην παράσταση “Σήμερα Ξύπνησα Παιδί”. Μία παράσταση βασισμένη στα έργα του Έρμαν Έσσε, σκηνοθετημένη από την θεατρική Ομάδα Αντιστροφή, έρχεται για δεύτερη χρονιά στο Faust Theatre Bar κάθε κάθε Σάββατο & Κυριακή.
“Πού βρίσκεται τελικά η ευτυχία;” Το αιώνιο ερώτημα που απασχολεί τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, απασχολεί και διχάζει και το μικρό Αύγουστο.
Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη
Συναντήσαμε την Φιλίππα Σκούρτη, την Κύρα Καρυτινού, την Δανάη Καρρά και την Αλεξία Στολιδάκη, πρωταγωνίστριες της παράστασης και μιλήσαμε μαζί τους για την παράσταση που σκηνοθέτησαν.
Φιλίππα Σκούρτη
Φιλίππα Σκούρτη
-Από ποιον σκηνοθέτη έχεις επηρεαστεί και εμπνέεσαι;
Από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις γιατί οι παραστάσεις που φτιάχνει, ενεργοποιούν την σκέψη και την φαντασία των ηθοποιών και του κοινού.
-Αποδέχεσαι μία αρνητική κριτική του κοινού; Τι σημαίνει το χειροκρότημα για σένα;
Πολλές φορές είναι σκληρό για τους ηθοποιούς, όμως το κοινό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεατρικής δημιουργίας και είναι σωστό να δείχνει την επιδοκιμασία και την αποδοκιμασία του.
-Με ποιο τρόπο θα ήθελες να επηρεάσεις το κοινό;
Με την σκηνοθεσία, κάτι που ήδη έχουμε επιχειρήσει ως ομάδα στην παράστασή μας.
-Τι μήνυμα θέλετε να λάβει ο θεατής παρακολουθώντας την παράσταση;
Να προβληματιστεί με το τι έχει πραγματικά αξία στην ζωή μας και τι όχι.
-Μελλοντικά σχέδια;
Θα ήθελα να πάει πολύ καλά η παράστασή μας “Σήμερα ξύπνησα παιδί” και μακάρι μετά από αυτό να προκύψει κάτι εξίσου δημιουργικό.
Κύρα Καρυτινού
Κύρα Καριτινού
-Με τι θεματική καταπιάνεται η συγκεκριμένη παράσταση;
Το έργο πραγματεύεται την διατήρηση της παιδικότητας του ανθρώπου, με ότι αυτό συνεπάγεται μέχρι το τέλος της ζωής του.
-Ήθελες από μικρή να ασχοληθείς με το θέατρο;
-Ανασύροντας προσωπικές αναμνήσεις και παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου. Θυμάμαι ότι από παιδί παρατηρούσα τους ανθρώπους και μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες για την ζωή τους.
-Τι σου τραβάει το ενδιαφέρον και την προσοχή σε μια παράσταση ;
-Η ειλικρίνεια που αντιμετωπίζω το κείμενο και το κοινό.
Αλεξία Στολιδάκη
Αλεξία Στολιδάκη
–Ποιο έργο σε έχει επηρεάσει και σε έχει εμπνεύσει;
Οι “12 ένορκοι” γιατί θεωρώ, ότι είναι μια ταινία σταθμός στον παγκόσμιο κινηματογράφο.
-Ποια ήταν η πρώτη σου “επαφή” με το θέατρο;
-Παράσταση με τον Δημήτρη Καταλειφό γιατί είναι ο λόγος, που έγινα ηθοποιός.
–Τι ορισμό θα έδινες στη λέξη “θέατρο”;
Το θέατρο αποτελεί ένα είδος ψυχαγωγίας, στο οποίο ο θεατής έρχεται σε άμεση αλληλεπίδραση με τον δημιουργό και αυτό είναι κάτι που λατρεύει.
-Σε έχει επηρεάσει πολύ κάποια παράσταση; Θυμάσαι κάποια;
Πολλές φορές. Πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι “Το Μαυροπούλι” του Ντέιβιντ Χάροουερ.
-Ποιο έργο θα χαρακτήριζες ως “αγαπημένο” σου;
“Την Γκόλφω”του Καραθάνου γιατί ήταν μια συγκινητική και βαθιά τρυφερή παράσταση.
Δανάη Καρρά
Δανάη Καρρά
-Πως είναι για έναν ηθοποιό να παίζει παραπάνω από μια χρονιά το ίδιο έργο;
Είναι πολύ όμορφα γιατί δεν υπάρχει το άγχος της πρώτης χρονιάς κι έτσι απολαμβάνεις περισσότερο αυτό, που γίνεται επί σκηνής.
-Πώς σχολιάζεις τον μεγάλο αριθμό θεατρικών παραστάσεων στην Αθήνα;
Από τη μια σίγουρα είναι χαοτικό από την άλλη όμως είναι ωραίο που έχουμε πολλές επιλογές και ερεθίσματα.
-Ποια ήταν η πρώτη σου «επαφή» με την τέχνη του θεάτρου; Τι θυμάστε από αυτήν;
Η πρώτη μου επαφή ήταν όταν ήμουν 10 χρονών με τη θεατρική ομάδα του
δήμου Καλλιθέας που παίξαμε το έργο “Ανέβα στη στέγη να φάμε το
σύννεφο”. Δεν θυμάμαι πολλά αλλά μου έχει αφήσει μια γλυκιά αίσθηση.
-Ποια η άποψή σου για την κριτική θεάτρου; Τη λαμβάνεις υπ’ όψιν σου όταν σας αφορά ή όχι;
-Κάθε καλοπροαίρετη κριτική είναι καλοδεχούμενη γιατί βοηθά την εξέλιξή μας.
INFO:
Η θεατρική παράσταση “Σήμερα Ξύπνησα Παιδί” βρίσκεται κάθε Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή στις 20:30 στο Faust Theatre Bar, σε σκηνοθεσία της θεατρικής Ομάδας Αντιστροφή.
Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αμοργού, που πραγματοποιήθηκε από τις 14 έως τις 19 Νοεμβρίου 2024. Στο φεστιβάλ συμμετείχαν παραγωγοί,...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Η Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, Μαράη Γεωργούση, επιμελήτρια εκθέσεων & εκδόσεων αναφέρει για το ζωγραφικό έργο του Γιάννη Αδαμάκη: Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί έναν καθαρά προσωπικό εξωλεκτικό λεξιλόγιο. Η νοσταλγική, λυρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα των έργων του μας μεταφέρει σ’ έναν μαγικό σχεδόν παραμυθένιο κόσμο, που όμως φέρνει στην επιφάνεια το βαθύτερο νόημα της εκάστοτε σύνθεσης. Κάποια από τα θέματά του λειτουργούν ως σύμβολα, όπως το καράβι και αναδύουν συγκινησιακά φορτία.
