“Το τελευταίο Ρόδο” άνθησε στο θέατρο Olvio

Η Ρόουζ θα κλιθεί να διαλέξει μια διαδρομή σε ένα σταυροδρόμι επιλογών. Θα παραμείνει άραγε δυνατή στις δικές της αποφάσεις ;

Γράφει η Χρυσάνθη Κούτρη

Παρακολουθήσαμε πρόσφατα την θεατρική παράσταση “Το τελευταίο Ρόδο” στο θέατρο Olvio. Μια παράσταση, ένας μονόλογος που θίγει διαχρονικούς προβληματισμούς υπό μια σύγχρονη ματιά. Παρουσιάζει την πορεία ενηλικίωσης μιας γυναίκας, τα στοιχήματα, τις επιθυμίες και τις συγκρούσεις με τους γύρω της.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια κοινή αφήγηση για την καθημερινή γυναίκα πλην όμως εσωτερική και προσωπική. Η παράσταση αναδεικνύεται επίσης από τον σύγχρονο χορό, που αποτελεί επιτυχημένη προσπάθεια μιας συνολικής πλαισίωσης του έργου, που ίσως να φαινόταν μονότονο χωρίς αυτή την μοναδική πινελιά.

Η φωνή της Τραγουδίστριας καταφέρνει να ξεκλειδώσει τα συναισθήματα μας, που πιθανώς κατά την διάρκεια των μονολόγων δεν καταφέρνουν να εξωτερικευτούν.

Στην αρχή,  ο μονόλογος φαντάζει περισσότερο εσωτερικός, όμως στη συνέχεια ο χορός μετουσιώνει τα συναισθήματα της ερμηνεύτριας σε κανάλι επικοινωνίας μεταξύ χορού και θεατών.

Τα κουστούμια των χορευτών λιτά, συμβολίζουν την καθαρότητα των εκφράσεων του σώματος και την απλότητα. Κατά τη διάρκεια της επιτέλεσης υπάρχει αρμονικός συντονισμός των χορευτών και τα σώματα συμπληρώνουν τα όσα θέλουν τα πούνε οι λέξεις. Κάποιες στιγμές τα κορμιά κινούνται σε solo εκτελέσεις και άλλες φορές σε μια συστάδα ρυθμών, σαν μια ομάδα.

Το κείμενο υπογραμμίζει τους κλασσικούς προβληματισμούς που έχουν όλοι οι έφηβοι αυτή την περίοδο της ζωής τους. Διακρίνουμε τις ανασφάλειες για την εμφάνιση τους, για την αποδοχή από τους άλλους, ζητήματα τόσο σημαντικά για την ηλικία αυτή.

Δίνεται έμφαση στην πίεση που δέχονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τα νέα πρότυπα ομορφιάς, που ενδεχομένως είναι αναγκαίο να ακολουθούν για να μην βρεθούν στο περιθώριο του ενδιαφέροντος από τους συνομήλικους τους.

Καθώς ακολουθούμε τον ειρμό του μονολόγου, σε κάποια σημεία διακρίνουμε πως η ηθοποιός θέλει να φτιάξει ένα αφήγημα προσωπικό. Τον ρόλο του κοινωνού, κατά κάποιο τρόπο, καλείται να ενσαρκώσει ο χορός. Η μελωδική φωνή της  Μαντώς Κάτσικα, μαγεύει το κοινό και κατευθύνει την απαγγελία.

Σε κάποιες στιγμές, λόγια γνώριμα θα ειπωθούν από παλιές συνομιλίες που στόχο έχουν να συμβουλέψουν τις νέες και τους νέους. Στα αυτιά των νέων όμως, τα λόγια αυτά ίσως να ακούγονται σαν επιβολές συμμόρφωσης ή προσαρμογής σε μια πραγματικότητα, στην οποία η αποδοχή, ο έρωτας και η ζωή δεν χωρούν.

Το έργο αυτό αν και απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες θα μπορούσε να θεαθεί και από παιδιά ή εφήβους που τώρα αποφασίζουν για το ποια θα ήθελαν να είναι η πορεία της ζωή τους.

Η ηθοποιός Ελένη Γκιούρα που υποδύεται μια κοπέλα των καιρών μας, νοιώθει εγκλωβισμένη. Ο χορός έρχεται όποτε είναι αναγκαίο για να ξεμπλοκάρει τα πνιγμένα συναισθήματα. Ο συντονισμός του χορού των νέων είναι άλλοτε εκφραστικός, ευαίσθητος και αφηγηματικός, καθώς τα κορμιά επικοινωνούν με τις κινήσεις.

Μέσω των συντονισμένων γρήγορων κινήσεων μιας ομάδας πολλών χορευτών μεταδίδεται το τραμπάλισμα που μπορεί να νοιώθει ένας έφηβος ψάχνοντας τον εαυτό του. Κατά την διάρκεια της αφήγησης το σκηνικό είναι στατικό και τα φώτα εστιάζουν στο πρόσωπο των πρωταγωνιστών. Η αδράνεια της αρχιτεκτονικής έκφρασης της σκηνής, φωτίζει τα απαραίτητα σημεία του έργο, αυτά του εσωτερικού διαλόγου.

Κατά τη διάρκεια της χορευτικής επιτέλεσης, τα σώματα αφήνονται να απελευθερωθούν από τα δεσμά της πλαστικότητας τους. Η φωνή δίνει την θέση της στην σωματική φωνή. Αυτή η φωνή δρα συμπληρωματικά στο έργο και μπορεί να σταθεί σαν φίλτρο λύτρωσης.

Στη συνέχεια της εξομολόγησης από μέρους της ηθοποιού, η παλέτα του κειμένου τονίζεται από την μουσική και την σκηνοθεσία των: Λουκία Γκαρδιακού (Πιάνο – Ακορντεόν), του Κωνσταντίνου Χριστοδούλου (Πιάνο), της  Bianca Scabellone (Τσέλο), της  Κλειούς Δερτιλή (Κρουστά), της  Μελίνας Ντελίκου (Βιολί), της  Μαντώς Κάτσικα (Φωνητικά) και του Κωνσταντίνος Χασιαπέτης (σκηνοθεσία). 

Η Ρόουζ θα κλιθεί να διαλέξει μια διαδρομή σε ένα σταυροδρόμι επιλογών. Θα παραμείνει άραγε δυνατή στις δικές της αποφάσεις ;

info

Διάρκεια: 52′ (χωρίς διάλειμμα)
Κείμενο: Κωνσταντίνος Χασιαπέτης(επιμέλεια)
Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνος Χασιαπέτης
Κοστούμια: Νεκταρία Συρίγου
Χορογραφία: Σμαρώ Κεπαπτσόγλου
Ερμηνεύουν: Ελένη Γκιούρα (Αφήγηση)
Παίζουν μουσική: Λουκία Γκαρδιακού (Πιάνο – Ακορντεόν),  Κωνσταντίνος Χριστοδούλου (Πιάνο),  Bianca Scabellone (Τσέλο),  Κλειώ Δερτιλή (Κρουστά),  Μελίνα Ντελίκου (Βιολί),  Μαντώ Κάτσικα (Φωνητικά)
Χορεύουν: Άρτεμις Δανούση, Νικόλ Καφετζοπούλου, Αυγουστίνος Φιτιλής, Ραφαέλα Κότσελα, Δώρα Μπηλιώνη, Παπανικολάου Νίκη, Βασιλική Καραντώνη

Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός Τ.Κ. 118 55 
Τηλ: 210 3414118, 6973247721 Email: [email protected]Website: www.olviotheater.gr/

Εισιτήρια: Γενική είσοδος : 12 €, Για άνεργους, Α.Μ.Ε.Α., φοιτητές, γκρουπ : 9 €
Πληροφορίες: 210 3414118, 6973247721
Προπώληση: www.viva.gr/tickets/theater/theatro-olvio/to-teleutaio-rodo

Share this
Tags
Βανέσσα
Βανέσσα
Η Βανέσσα Πανοπούλου σπουδάζει στην Αρχιτεκτονική Χανίων και είναι υπεύθυνη για την επιμέλεια και την ροή άρθρων του ηλεκτρονικού μαγκαζίνο artviews. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την δημιουργική γραφή και την αφηρημένη εξπρεσιονιστική ζωγραφική με ακρυλικά.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

To Kallichoron Art Boutique Hotel της Αστυπάλαιας γίνεται 10 χρονών και το γιορτάζει

Στις 5 Απριλίου 2024, το ξενοδοχείο Kallichoron Art Boutique Hotel στην Αστυπάλαια, συμπλήρωσε 10 χρόνια από την έναρξη της λειτουργίας του. Αυτά τα 10 χρόνια...

Τα δωρικά χαρακτικά σύμβολα ζωής της Βάσως Κατράκη

Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης Η Βάσω Κατράκη γεννήθηκε το 1914 στο Αιτωλικό. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ με καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη στη...

Defying Gravity, εγκαίνια της έκθεσης του Άγγελου Ζυμάρα στην Ελληνογερμανική Αγωγή

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 10 Απριλίου, τα εγκαίνια της έκθεσης Defying Gravity του φωτογράφου Άγγελου Ζυμάρα στους χώρους των εκπαιδευτηρίων Ελληνογερμανική Αγωγή....

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

More like this