Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος
Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης
Ο Νταλί / Salvador Dali γεννήθηκε στην μικρή πόλη Φιγκέρες της Ισπανίας το 1904. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος. Ο Νταλί ιδιαίτερα ευφυής από μικρός εκδήλωσε πρώιμα το ταλέντο του στην ζωγραφική. Με την συμπαράσταση της μητέρας του παρακολούθησε μαθήματα τέχνης στη Δημοτική Σχολή Σχεδίου. Το 1916 φιλοξενήθηκε με την οικογένεια του από τον καλλιτέχνη Ramon Pichot, στο ψαροχώρι Καδακές που τον γοήτευσε και ήρθε σε επαφή με τη μοντέρνα ζωγραφική του οικοδεσπότη.
Το 1919 συμμετείχε στη δημόσια έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου τού Φιγκέρες. Το 1921 η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του παντρεύτηκε την αδελφή της, γεγονός που δεν αποδέχτηκε ο Νταλί. Εγκαταστάθηκε μετέπειτα στη Μαδρίτη όπου και σπούδασε στην Ακαδημία των Τεχνών (Academia de San Fernando). Εκεί προσέγγισε την κυβιστική συνθετική θεωρία, τις φουτουριστικές ιδέες και το ριζοσπαστικό κίνημα του ντανταϊσμού που τον επηρέασαν σημαντικά.
Συνδέθηκε φιλικά και συνεργάστηκε με τον ποιητή Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος έγραψε την «Ωδή στον Σαλβατόρ Νταλί», με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ και άλλους καλλιτέχνες και διανοητές. Το 1926 όμως αποβλήθηκε από την Ακαδημία πριν τις τελικές εξετάσεις, επειδή δήλωσε πως κανένας από τους καθηγητές δεν ήταν άξιος να τον κρίνει. Την ίδια χρονιά, με προτροπή του Μιρό, επισκέφθηκε το Παρίσι όπου συνάντησε και τον Πικάσο.
Τα επόμενα χρόνια, στα έργα του Νταλί διαφαίνονται ισχυρές κυβιστικές επιδράσεις καθώς και στοιχεία μεταφυσικής ζωγραφικής αλλά ταυτόχρονα αρχίζει να διαμορφώνει το προσωπικό του ύφος. Οι εκθέσεις έργων του στη Βαρκελώνη προξενούν αρκετές συζητήσεις αλλά και διαφωνίες.
Το 1929, συνεργάστηκε με τον Μπουνιουέλ για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους «Ανδαλουσιανός Σκύλος», απαρχή της εμπειρίας του με το σινεμά. Τότε γνώρισε την μελλοντική σύζυγο και μούσα του, την ρωσικής καταγωγής Γκαλά. Την ίδια περίοδο, έγινε μέλος του υπερρεαλιστικού κινήματος.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Νταλί επινοεί επιπλέον την Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο, που αποτελεί ένα είδος υπερρεαλιστικής τεχνικής με σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο προς όφελος της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νταλί στηρίζει την μέθοδο αυτή στην ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συνειρμικά, συνδέοντας εικόνες ή αντικείμενα που λογικά δεν αρμόζουν. Συνδέεται άμεσα με τον εκφραστικό αυτοματισμό και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα, την ερμηνεία και την οπτική τους αποκρυστάλλωση μέσω της εικαστικής και λογοτεχνικής έκφρασης. Παράλληλα με πολλές διάσημες υπερρεαλιστικές συνθέσεις του κυκλοφόρησε και το τολμηρό ποίημα του με τίτλο «Ο μεγάλος αυνανιστής».
Ο Νταλί το 1932 συμμετείχε στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική, όπου έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Λίγο αργότερα όμως, ο Αντρέ Μπρετόν τον διέγραψε από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω της υποστήριξης του φασιστικού καθεστώτος του δικτάτορα Φράνκο στην Ισπανία. Ωστόσο, η έντονη και εκκεντρική προσωπικότητά του ήταν αδύνατον να συνταυτιστεί με πολιτικές πρακτικές. Τότε δήλωσε πως ο ίδιος ήταν όλος ο υπερρεαλισμός, ενώ ο Μπρετόν επινόησε τον αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, Avida Dollars (άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο εμπορικό πνεύμα που είχε εκδηλώσει με απληστία.
Το 1940 με το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί με την Γκαλά, εγκαταστάθηκαν στις Η.Π.Α., όπου και έζησαν στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής ζωής για τα επόμενα οκτώ χρόνια. To 1941 ο Νταλί εργάστηκε για την Walt Disney στην δημιουργία ενός κινούμενου σχεδίου, το Destino. Το 1942 δημοσιεύθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η κρυφή ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί». Στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση ή να επιλέξει στρατόπεδο. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το καθεστώς του Φράνκο, ιδιαίτερα κατά την επιστροφή τους στην Ευρώπη.
Ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα. Οι εκκεντρικότητες του Νταλί, που αποτυπώνονταν πολλές φορές δημόσια με προκλητικούς τρόπους, ήταν ανεκτές από το φασιστικό καθεστώς αφού ελάχιστοι καλλιτέχνες και μάλιστα της αξίας του δέχονταν να ζήσουν εκείνη την εποχή στην Ισπανία. Παρόλα αυτά, η πολυσχιδής και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Νταλί θα ήταν πολύ δύσκολο να ταυτιστεί με μία συγκεκριμένη πολιτική στάση. Χρησιμοποίησε το στοιχείο της πρόκλησης και του σκανδάλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τόσο δημόσια όσο και στην προσωπική του ζωή. Εξάλλου δήλωνε ότι είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο.
Την περίοδο 1960 – 1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγκέρες της Καταλονίας. Το 1965 γνώρισε την θρυλική Αμάντα Ληρ, μοντέλο, τραγουδίστρια, η οποία έγραψε χρόνια μετά το βιβλίο “Le Dali d’ Amanda”/ “Ο δικός μου Νταλί”. Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος τον τίμησε με τον τίτλο του μαρκήσιου. Την ίδια χρονιά όμως πέθανε η «θεική» Γκαλά. Η έντονη θλίψη της απώλειας της τον ώθησε να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, ευτυχώς ατελέσφορη. Ο Νταλί πέθανε το 1989 στην πόλη που γεννήθηκε. Ο τάφος του βρίσκεται μέσα στο Μουσείο που δημιούργησε στο Φιγκέρες.
Θεωρητικά είναι πολύ δύσκολη μια προσέγγιση στην τεράστια δημιουργία του, την γοητεία και την επιρροή της στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης. Σαν εμπνευσμένος Καταλανός αναμόχλευσε τους μύθους του τόπου του και όλης της μεγάλης κλασικής παράδοσης.
Από την «δίδυμη» υπαρξιακή σχέση Κάστορα και Πολυδεύκη, την Λήδα με τα θεικά αυγά του κύκνου, μέχρι την γλυπτική φόρμα της Αφροδίτης της Μήλου με «συρτάρια» και τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου στην έρημο. Πρωταγωνίστρια σε πολλές συνθέσεις του η Γκαλά με τους αγγέλους της και βέβαια ο ίδιος. Αποκαλυπτικές μορφές που λυώνουν, στρεβλώνουν, εκρήγνυνται, μεταμορφώνονται μέσα στις μυστικιστικές ατμόσφαιρες των έργων του. Υλικές ροές, τελετουργίες, ποιητικές διαδρομές, ερωτικοί πόθοι και ερμηνείες ενστίκτων και ροπών απαρτίζουν με παραλήρημα μεγαλείου τον απελευθερωτικό μύθο του Νταλί.
