Αρχική Blog Σελίδα 518

Άγγελος Προεστός: «Αναζητώ πάντα την περαιτέρω χρηστικότητα της τέχνης μου

Άγγελος Προεστός

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Πριν χρόνια, όταν ο Άγγελος Προεστός εργαζόταν στον χώρο των επιχειρήσεων και της εκπαίδευσης, παρά την έκδηλη αγάπη του για την τέχνη, κανείς πλην του ιδίου δεν θα μπορούσε να φανταστεί την επαγγελματική του στροφή προς αυτήν. Με κύριες επιρροές από τον χώρο της urban και της pop art και με βάσεις που ξεκινάνε από τα πρώτα χρόνια παρουσίας της street art στην Ελλάδα, ο καλλιτέχνης επικεντρώνεται πια τόσο σε δημιουργίες του σε καμβά όσο και σε φουλάρια και χρηστικά αντικείμενα.

Κάθε έργο του αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής του, μια στιγμή, ένα συναίσθημα, μια σκέψη, γιαυτό και του αρέσει να υπογράφει πάντα, κάθε έργο του, με μια μικρή ιστορία. Έχοντας βρει την ψυχική του ισορροπία ζωγραφίζοντας και με οδηγό το πηγαίο του ταλέντο, άφησε πίσω όχι μόνο τον χώρο των επιχειρήσεων, αλλά και της urban art και των γκαλερί και στράφηκε στον χώρο του «επιχειρείν» δημιουργώντας την Proestillo. Με τη νεοσύστατη αυτή εταιρεία και τις δημιουργίες της ασχολήθηκε πρόσφατα η βρετανική «Vogue».

Αφιερώθηκες στην τέχνη αφήνοντας πίσω μια καριέρα στον χώρο των επιχειρήσεων και των Οικονομικών. Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το βήμα;

Δεν θα το έλεγα απλά απόφαση. Η όλη ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω, όταν συμμετείχα μέσω του σχολείου μου -της Λεοντείου στη Νέα Σμύρνη- σε έναν παγκόσμιο μαθητικό διαγωνισμό για ελεύθερο σχέδιο, στην Ιαπωνία. Το σχέδιο που είχα στείλει διακρίθηκε.

Η ιστορία συνεχίζεται και με άλλα πολλά! Αλλά προτιμώ με ένα χρονικό άλμα να πάμε πλέον στο 2011, όπου διανύω ήδη το 4ο έτος μου στο να διδάσκω την επιστήμη μου των Οικονομικών σε φοιτητές ενός κολεγίου. Στα παιδιά μίλαγα συνεχώς να βρουν να κάνουν αυτό που αγαπούσαν. Μάλλον πιο πολύ στον εαυτό μου το έλεγα από ό,τι φαίνεται, τελικά! Ένα ωραίο πρωί του Ιουνίου του 2011, λοιπόν, απλά τα άφησα όλα πίσω μου και πήγα να βρω τον Άγγελο πίσω στο τότε, να τον φέρω στο τώρα. Για να ζωγραφίσει πια με όλη του τη δύναμη και αγάπη. Οπότε το θεωρώ συνειδητή αποκατάσταση ισορροπίας, πέρα από απόφαση.

– Υπάρχουν άνθρωποι που ακούγοντας αυτή την αλλαγή στην επαγγελματική σου πορεία θα απορούσαν. Τι θα απαντούσες σε αυτούς;

Το εύκολο σε αυτήν την εποχή που ζούμε είναι να απορείς χωρίς καν να θες να γνωρίζεις από πού «πηγάζει πραγματικά» η απορία σου. Πρακτικά δεν λέω τίποτα. Απλά τους χαμογελάω, τους κλείνω το μάτι και συνεχίζω τον δρόμο μου.

– Έχεις κάνει υπαίθρια έργα, εκθέσεις, και πια μεταφέρεις την τέχνη σου και στο ύφασμα. Μια δουλεία η οποία προσφάτως αναφέρθηκε και στη βρετανική «Vogue». Μίλησέ μας για όλο αυτό.

Αυτό που αναζητούσα και αναζητώ ήταν και είναι η περαιτέρω χρηστικότητα της τέχνης μου. Κατέληξα κατ’ αρχάς στα ολομέταξα μακριά φουλάρια για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί τα φοράω (και) εγώ και δεν έβρισκα πουθενά σχέδια που να μου λένε «κάτι», πέρα από επαναλαμβανόμενα Patterns ή, στη χειρότερη, απλά μονοχρωμίες.

Ο δεύτερος λόγος είναι η εξίσωση: αψεγάδιαστη ποιότητα υλικού + εξαιρετική αποτύπωση του σχεδίου σε επίπεδο φωτεινότητας, χρώματος και λεπτομέρειας. Ήμουν πάρα πολύ τυχερός στην αναζήτησή μου γιατί βρήκα πραγματικά τους ανθρώπους στο Σουφλί που ήταν κάθε κομμάτι της εξίσωσης. Ο τρόπος, δε, που παρουσιάζω τις συλλογές μου έχει μια βάση. Δεν υπάρχουν νέα η παλιά σχέδια. Υπάρχουν συλλογές με διαφορετικές σχεδιαστικές τεχνικές, στις οποίες προστίθενται συνεχώς νέα κομμάτια. Όπως εξελίσσεται η ιστορία της κάθε συλλογής, εξελίσσονται και τα σχέδια που την απαρτίζουν.

Serenity (180cm x 60cm silk scarf)

Όσον αφορά στην αναφορά της βρετανικής «Vogue» τώρα. Όταν η Μέκκα της μόδας σού στέλνει μήνυμα ότι είδε τη δουλειά σου και θα την ενδιέφερε να έλεγες λίγα λόγια για αυτήν, ε, εκεί ας πούμε πιο ειδικό μάτι δεν υπάρχει!

Για μένα είναι κάτι που το αντιμετωπίζω –πέρα από μεγάλη χαρά– με πολύ μεγάλη ευθύνη. Τα βήματα που κάνω όλα αυτά τα χρόνια μού επιβάλλουν να είμαι πειθαρχημένος σε κάθε τι που έρχεται μπροστά μου. Σε αυτό με ισορροπεί και η τεχνοκρατική εμπειρία μου από τον χώρο των επιχειρήσεων. Το πιο σημαντικό για μένα είναι η συγκέντρωση και η σοβαρότητα στο επόμενο βήμα.

– Εκτός από μεταξωτά φουλάρια, μίλησέ μας για άλλα προϊόντα που δημιουργείς.

Η«Proestilo» είναι ένα art brand που πατάει πάνω σε 3 σχεδιαστικούς άξονες:

Wearable: Εκεί υπάρχουν ήδη τα ολομέταξα φουλάρια. Με το καλό θα προστίθενται σιγά-σιγά και άλλες εφαρμογές (όπως τις λέω). Μια μικρή πληροφορία είναι, ας πούμε, οι συλλογές των t-shirts που περιμένουν υπομονετικά τη… σειρά τους για να βγουν στο φως. Πολύ πιθανόν να δω και το θέμα του φορέματος σε παράλληλο χρόνο.

Object: Αντικείμενα σπιτιού/γραφείου από plexiglass κυρίως, που να προάγουν ένα πολύ ποιοτικό design και να μη χάνουν σε κανέναν βαθμό την εικαστική τους ταυτότητα. Ήδη η πρώτη σειρά με sous verres είναι έτοιμη σε πλήρη γραμμή παραγωγής και παρουσίασης.

Wall: Από εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Fine art prints. Οι συλλογές που έχω δημιουργήσει και συνεχίζω να δημιουργώ θα αρχίσουν να κάνουν και αυτές την εμφάνισή τους.

– Σε ποιους απευθύνεται το brand σου;

-Σε αυτούς που κατ’ αρχάς τούς αρέσουν τα σχέδιά μου! Γενικά, όμως, απευθύνεται στην κάθε μια και στον κάθε έναν που έχει καλαισθησία, καλλιέργεια και παιδεία. Δεν επιθυμεί να φοράει πάνω της/του κάτι που δεν έχει «ταυτότητα», πόσω μάλλον ψυχή. Το ίδιο και για τα πράγματα που θέλει να έχει στον χώρο του.

Για μένα το να βγάζω εμπορικά την τέχνη μου μέσα από εφαρμογές με υψηλή ποιότητα, design και φωτεινότητα, είναι το πιο σημαντικό, σε όποιον παρουσιάζω τη δουλειά μου. Και ελπίζω να εισπράττει τον σεβασμό μου και την αγάπη μου σε ό,τι βλέπει.

– Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;

-Ήδη πέραν των συνεργασιών που έχω –μέχρι στιγμής– με τρία νησιά των Κυκλάδων, ετοιμάζω το επίσημο e-shop της Proestilo, όπου εκεί πια θα είναι και οι τρεις άξονες που προανέφερα. Συζητάω για την εξαγωγή-αντιπροσώπευση του brand στο εξωτερικό και σίγουρα αυτό που δεν αφήνω με τίποτα είναι να σχεδιάζω συνέχεια.

Η Proestilo είναι μια εταιρεία που αρχίζει και δείχνει τη δυναμική της.

– Πού μπορεί κάποιος να δει τη δουλειά σου από κοντά;

-Η καρδιά της Proestilo χτυπάει στον 7ο όροφο του Μεγάρου Λεμού στη Σταδίου 10. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να έχει μια πλήρη εικόνα για το σύνολο αυτών που παρουσιάζω. Από τους πίνακες και τα φουλάρια μέχρι τα αντικείμενα εσωτερικού χώρου.

kryptonite (acrylics on waxed canvas 42cm x 62cm).

Περισσότερες δημιουργίες του Άγγελου Προεστού μπορείτε να βρείτε:

www.proestilo.eu

Fb: Proestilo

Insta: Proestilo

Οι Christie’s στηρίζουν τη «Σύγχρονη Έκδοση»

Επιμέλεια: Αλεξία Λυμπέρη

Ο οίκος Christie’s παρουσίασε σε ένα sale που απευθυνόταν κυρίους σε νέους συλλέκτες, πριν λίγες μέρες μια ποικιλία από πολλαπλές εκτυπώσεις και εκδόσεις των γνωστότερων εκπροσώπων της μεταπολεμικής και της σύγχρονης τέχνης.

Robert Indiana, “American Dream No. 2”, 16.250 λίρες.

Η δημοπρασία «Σύγχρονη Έκδοση» προσέφερε προς πώληση μια σειρά έργων κορυφαίων καλλιτεχνών της μεταπολεμικής περιόδου, όπως οι Cy Twombly, Tom Wesselmann, Michelangelo Pistoletto, Lucio Fontana, Ellsworth Kelly, Bridget Riley, Louise Bourgeois και Sol LeWitt, καθώς επίσης και έργα περιζήτητων σύγχρονων καλλιτεχνών, όπως ο Kara Walker, η Carmen Herrera, η Vija Celmins, ο Yoshitomo Nara, ο Christopher Wool και ο Banksy.

Banksy, “Flying Copper”, 40.000 λίρες.

Τιμές

Τα έργα του τελευταίου, όπως και ήταν αναμενόμενο, τράβηξαν τα βλέμματα των συλλεκτών καθώς πωλήθηκαν σε ικανοποιητικές τιμές και υπεράνω των εκτιμώμενων τιμών. Ενδεικτικά το “Choose your Weapon (Turquoise)” πουλήθηκε για 43.750 λίρες Αγγλίας. Σε υψηλά επίπεδα κινήθηκε και το “Flying Copper” το οποίο πουλήθηκε για 40.000 λίρες, καθώς και τα “Laugh Now” – 35.000 λίρες, “No Ball Games (Grey)” – 35.000 λίρες και “Grannies” – 20.000 λίρες. Ωστόσο τα έργα του διάσημου Banksy δεν ήταν τα ακριβότερα.

Banksy, “Laugh Now”, 35.000 λίρες.

Τη μεγαλύτερη τιμή της δημοπρασίας σημείωσε το “Hreppholar III & VIII, from: Afangar Icelandic Series” του Richard Serra το οποίο πουλήθηκε για 52.500 λίρες. Ακολούθησε το “Kai” του Lucian Freud που αγοράστηκε από συλλέκτη για 50.000 λίρες. Και άλλα έργα του τελευταίου καλλιτέχνη σημείωσαν καλές αποδόσεις, όπως το “Man Posing” το οποίο έπιασε τις 12.500 λίρες και το “Reclining Figure” τις 10.000 λίρες.

Ξεχώρισαν επίσης, δημιουργίες του Robert IndianaAmerican Dream No. 2″ και “American Dream No. 5 (The Golden Five)” τα οποία πουλήθηκαν για 16.250 λίρες έκαστο.

Patrick Hughes, “Venetian”, 11.250 λίρες.

Και τα έργα “Venetian” (11.250 λίρες) και “Poppy” (10.625 λίρες) του καλλιτέχνη Patrick Hughes κινήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Patrick Hughes, “Poppy”, 10.625 λίρες.

Η συγκεκριμένη δημοπρασία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, καθώς τα έργα χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι το 2017. Η πώληση περιλάμβανε επίσης χαρτοφυλάκια από τους Robert Indiana, Luc Tuymans, Urs Fischer και Patrick Caulfield, καθώς και από σπάνιες τρισδιάστατες εκτυπώσεις από τους Donald Judd, Günther Förg, Mona Hatoum, Grayson Perry, Rachel Whiteread και Ai Weiwei.

Richard Serra, “Hreppholar III & VIII, from: Afangar Icelandic Series”, 52.500 λίρες.

  Παρουσιάστηκε επίσης μια επιλογή χαρακτικών, που εστιάζει στην εικόνα και την προσωπογραφία και αποτελεί απόδειξη της ξεχωριστής ποιότητας του εκτυπωτή Marc Balakjian.

Η επιμελημένη έκδοση με τίτλο “Η χάραξη και το σχολείο του Λονδίνου, που αποτελεί αφιέρωμα στον εκτυπωτή Marc Balakjian και το εργαστήρι του Studio Prints στο Λονδίνο. Το εν λόγω γνωστό εργαστήρι είχε στενή συνεργασία με τους καλλιτέχνες: Lucian Freud, Frank Auerbach, Paula Rego, Leon Kossoff, Celia Paul και Stephen Conroy.

Lucian Freud, “Kai”, 50.000 λίρες.

Η δημοπρασία χαρακτικών περιλάμβανε από πάνω από 120 κομμάτια κορυφαίων στο είδος τους καλλιτεχνών, και οι εκτιμήσεις των έργων κυμαίνονταν από 500 έως 35.000 λίρες.  

Πολλά από τα έργα παρουσιάστηκαν στην King Street μαζί με τη δημοπρασία των εκτυπώσεων και των πολλαπλών εκδόσεων.

Lucian Freud, “Man Posing”, 12.500 λίρες.

Η “Σύγχρονη Έκδοση”​​ είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους νέους συλλέκτες που θα έχουν τη ευκαιρία σε πολύ προσιτές τιμές να αρχίσουν τη συλλογή τους. Από την άλλη, απευθύνεται και σε έμπειρους συλλέκτες που θα ήθελαν να εμπλουτίσουν με νέα κομμάτια την ήδη υπάρχουσα.

Banksy, “No Ball Games (Grey)”, 35.000 λίρες.
Banksy, “Grannies”, 20.000 λίρες.
Robert Indiana, “American Dream No. 5 (The Golden Five)”, 16.250 λίρες.

Η Ντιάνα Γιαννοπούλου διηγείται τις ιστορίες της στη Γκαλερί “Αργώ”

Ντιάνα Γιαννοπούλου

Η γκαλερί Αργώ, της οδού Νεοφύτου Δούκα 5, στο Κολωνάκι, υποδέχεται στους χώρους της την αρχιτέκτονα και ζωγράφο Ντιάνα Γιαννοπούλου (Ντιάνα), η οποία θα παρουσιάσει την καινούργια της δουλειά, μια σειρά έργων ζωγραφικής σε ακρυλικά και λάδι, κάτω από το γενικό τίτλο“…στην χώρα των παραμυθιών”.

«Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι και μπορείς να βγάλεις μια ιστορία, από οτιδήποτε αγγίξεις…», είχε πει κάποτε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν… Σήμερα, η Ντιάνα Γιαννοπούλου με το χρωστήρα της τέχνης της αφηγείται πολύ καλά αυτές τις ιστορίες! Μας προσφέρει μια σειρά από ευφάνταστες εικαστικές δημιουργίες, απόρροια ενός γνήσιου καλλιτεχνικού ενστίκτου, όλες θαυμαστές, κάθε μια παράθυρο που μας μεταφέρει στη χώρα των παραμυθιών των παιδικών μας χρόνων… Εικόνες που αποκαλύπτονται μπροστά μας, χορεύοντας με χρώμα, συναίσθημα, κίνηση, σε απόλυτη αρμονία, ανοίγοντάς μας την ψυχή, το μυαλό και τη ματιά…

Who is Who

H Ντιάνα Γιαννοπούλου γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Το 1983 αποφοίτησε από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και το ίδιο έτος ίδρυσε με τον σύντροφό της Γιώργο Κονδύλη τη μελετητική ομάδα MICROTEAM ARCHITECTS.
Το αρχιτεκτονικό της έργο και design, σαν μέλος της ομάδας, έχει διακριθεί και βραβευθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Περιοδικός τύπος και Ειδικές εκδόσεις Αρχιτεκτονικής έχουν πραγματοποιήσει άνω των 30 δημοσιεύσεων που αφορούν παρουσιάσεις του Αρχιτεκτονικού της έργου.
Άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικό τύπο τέχνης και αρχιτεκτονικής.
Παράλληλα με την αρχιτεκτονική ασχολείται με την ζωγραφική και έχει φιλοτεχνήσει με έργα της ποιητικές συλλογές και βιβλία λογοτεχνίας.
Aπό το 1999 ζει και εργάζεται στο Μαρούσι.

Ατομικές εκθέσεις
1997 «Ντιάνα – Ζωγραφική», Πολιτιστικό κέντρο “Villa Stella”, Ηράκλειο Αττικής
2004 «Σαντορίνη», Nostos Art Cave – Icons hotel, Ημεροβίγλι – Σαντορίνη
2014-2015 «Snapshots- under the eye of an architect», Argo Gallery, Αθήνα
2016 «Όταν ο λόγος πλαισιώνεται από χρώμα», Polis Art Café, Αθήνα.

Ομαδικές εκθέσεις
2015 «Ομαδική έκθεση ζωγραφικής, Γλυπτικής, Χαρακτικής», Argo Gallery, Αθήνα
2015 Art Athina, Αθήνα
2015 «Εργα Τέχνης Μικρών Διαστάσεων», Argo Gallery, Αθήνα
2016 «Η τέχνη για την μουσική», Γκαλερί Τέχνη-Λόγος, Αθήνα
2016 «Ακροδέρα στην Μεσόγειο», Time of Art Gallery, Kηφισιά
2016 «Ζωγραφική-Γλυπτική από τους καλλιτέχνες Αριστείδη Πατσόγλου, Αλεξάνδρα Πατσόγλου, Ντιάνα Γιαννοπούλου», Γκαλερί Τέχνη-Λόγος, Αθήνα
2016-2017 «Ζωγραφική-Γλυπτική», Γκαλερί Τέχνη-Λόγος, Αθήνα
2017 «Εργα Τέχνης Μικρών Διαστάσεων», Argo Gallery, Αθήνα
2018 «60 καλλιτέχνες προσφέρουν τα έργα τους για τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα», Argo Gallery, Αθήνα.

INFO

Εγκαίνια: Τρίτη 16 Οκτωβρίου, 19:00
Διάρκεια: Έως 16 Νοεμβρίου 2018
Γκαλερί Αργώ, Νεοφύτου Δούκα 5, Κολωνάκι, 106 74
τηλ.: 210 7249.333 / FAX: 210 7249.777
e-mail: [email protected]
website: www.argo-gallery.gr
Επισκέψεις: Τρίτη–Παρασκευή: 10:00-14:00 & 18:00-21:00 / Σάββατο: 11:00-15:00

 

Χριστίνα Μόραλη: «Η κεραμική δεν χαίρει της εκτιμήσεως που της αξίζει στη χώρα μας»

Χριστίνα Μόραλη

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η τέχνη του πηλού χαρακτηρίζεται από μια ιστορία χιλιάδων ετών στα βάθη των χρόνων. Αποτελεί μία από τις αρχαιότερες τέχνες, που έχουν καταγραφεί με αρχαιολογικά ευρήματα και χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό της κάθε εποχής.

Το πήλινο αντικείμενο είναι ίσως το πρώτο συνθετικό υλικό, που δημιούργησε ο άνθρωπος αρχικά για χρηστικούς αλλά και εικαστικούς σκοπούς. Αυτή την τέχνη, την τέχνη της κεραμικής, επέλεξε να υπηρετήσει η εικαστική καλλιτέχνις και κεραμίστρια, Χριστίνα Μόραλη.

Η Χριστίνα Μόραλη καταφέρνει με μια μοναδικότητα και συνδυάζει την καλλιτεχνική ευρηματικότητα και έμπνευση με τις σύγχρονες εικαστικές ανάγκες. Αυτό οφείλεται κυρίως στο έμφυτο ταλέντο της αλλά και στις οικογενειακές της καταβολές.

Ο ζωγράφος Γιάννης Μόραλης, από τους επιφανέστερους Έλληνες καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, αδελφός του πατέρα της, Γεώργιου Μόραλη, βετεράνου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του δημιουργικού της πνεύματος. Αλλά και από την πλευρά της μητέρας της, ο παππούς της ήταν αρχιτέκτονας και ζωγράφιζε.

Συναντήσαμε την καταξιωμένη κεραμίστρια στο εργαστήριό της στον Άγιο Στέφανο και μιλήσαμε για την τέχνη της κεραμικής.

– Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την κεραμική;

-Ήξερα τι ήθελα επαγγελματικά από την ηλικία των δεκαέξι ετών. Είχα στο νου μου να σπουδάσω ζωγραφική και να δώσω εξετάσεις στην Καλών Τεχνών. Έκανα λοιπόν προπαρασκευαστικά μαθήματα, στον Γιάννη Γεωργιόπουλο, θείο μου, που είχε παντρευτεί την αδελφή του πατέρα μου και του Γιάννη Μόραλη.

Τη δεκαετία του ’70 ανακαλύπτω τις εφαρμοσμένες τέχνες, που ήταν στα σπάργανα και αποφασίζω την τελευταία στιγμή, να μη δώσω εξετάσεις και να σπουδάσω εσωτερική διακόσμηση στο «Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο», στη Σχολή Δοξιάδη.

Όμως, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να διακοσμώ “σπίτια κυριών”. Τότε ήταν πολύ διαφορετικά από ότι σήμερα. Δεν υπήρχε το design, το οποίο εκείνη την εποχή η Σχολή Δοξιάδη είχε αρχίσει να διδάσκει. Θα έπρεπε δηλαδή να ασχοληθώ μόνο με διακόσμηση οικιών, βιτρινών κ.λ.π.

Τότε, ανακαλύπτω την κεραμική και πηγαίνω να σπουδάσω αυτό το αντικείμενο στο Λονδίνο, στο Hammersmith (Chelsea) College of Art. Στην Ελλάδα, μια χώρα με ιστορία στην κεραμική από τα αρχαία χρόνια, δεν υπήρχε Ανώτατη Σχολή Κεραμικής αλλά ακόμα και σήμερα έχουμε την ίδια κατάσταση.

Τελειώνοντας, ήθελα διακαώς να επιστρέψω στην Ελλάδα και να ανοίξω εργαστήριο και έτσι έκανα.

– Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή και στην καριέρα σας;

Ο Γιάννης Μόραλης, αδερφός του πατέρα μου, έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωσή μου ως καλλιτέχνιδα. Όταν έχεις μέσα στην οικογένεια έναν μεγάλο καλλιτέχνη, η ενασχόληση με την τέχνη είναι κάτι πολύ φυσικό Τον παρακολουθούσα ασυνείδητα μέσα από την οικογενειακή μας σχέση προσπαθώντας να κάνω το καλύτερο.

Αλλά και ο παππούς μου, Γεώργιος Φάρος, αρχιτέκτονας, θυμάμαι να μου σκιτσάρει ατελείωτα παραμύθια σε χαρτιά από τσιγάρα, μπλοκ, ξύλα τα οποία τα έχω φυλαγμένα ακόμα με πολλή αγάπη.

– Αν ήσασταν τώρα 20 ετών, θα ασχολιόσασταν και πάλι με την κεραμική;

-Η κεραμική είναι μεγάλη αγάπη για μένα παρά τις ατελείωτες δυσκολίες της που αντιμετωπίζουμε. Είναι σκληρή δουλειά αλλά και μαγική! Παρά τις προσπάθειες που έχουμε κάνει οι κεραμιστές της εποχής μου και παρά την ιστορία της, δυστυχώς η κεραμική δεν χαίρει της εκτίμησης που της αξίζει στη χώρα μας.

– Αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενά σας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κεραμίστας. Φαντάζομαι όμως ότι είχατε και ωραίες στιγμές στη δουλειά σας;

-Η κεραμική και οι εικαστικές τέχνες γενικότερα είναι μοναχικές τέχνες. Με το πέρασμα του χρόνου και θέλοντας να το αλλάξω αυτό και να δώσω έναν άλλο τόνο, ξεκίνησα τη δεκαετία του ’90 να κάνω εκθέσεις τα καλοκαίρια εκτός Αθηνών, σε νησιά η σε χωριά στην ηπειρωτική χώρα.

Τις εκθέσεις πάντα τις συνόδευα με ζωντανή μουσική και τις διαφήμιζα με διάφορους πρωτότυπους τρόπους. Κάποια φορά είχα χρησιμοποιήσει και ξυλοπόδαρους.

Κάτι άλλο που θυμάμαι με αγάπη είναι η εποχή που ξεκίναγα τη δημιουργία της σειράς «Pop Art», design όπως η Δεκάρα, το Πτιμπέρ, Ασπιρίνη κ.ά. Ήταν πολύ δημιουργική εποχή με εκπλήξεις σε έναν νέο χώρο, το design.

– Δημιουργήσατε το Δημιουργικό Εργαστήριο Κεραμικής. Σε ποιους απευθύνεται και τι νιώθετε ότι έχετε αποκομίσει εσείς η ίδια από τη διαδικασία της διδασκαλίας;

-Το «Δημιουργικό Εργαστήριο» που έχω φτιάξει απευθύνεται σε ενήλικα άτομα που ενδιαφέρονται να βάλουν στην ζωή τους την τέχνη. Προσπαθώ με έναν ελεύθερο τρόπο διδασκαλίας να τους απελευθερώσω την ευαισθησία, τη φαντασία, την πρωτοτυπία, που σίγουρα ενυπάρχει από τη στιγμή που επιλέγουν να ασχοληθούν με την κεραμική. Βλέπω ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν καταπιαστεί με την κεραμική ή με άλλη μορφή τέχνης να βγάζουν από μέσα τους καταπληκτικές δημιουργίες.

«Το ‘‘Δημιουργικό Εργαστήριο’’ που έχω φτιάξει απευθύνεται σε ενήλικα άτομα που ενδιαφέρονται να βάλουν στη ζωή τους την Τέχνη»

– Πώς βιώνετε την εξέλιξη της ελληνικής κεραμικής και πώς θεωρείτε ότι λειτουργεί σε σχέση με τις άλλες μορφές σύγχρονης εικαστικής τέχνης;

-Όταν το ’76 έστησα το δικό μου εργαστήριο στην Αθήνα, δεν μπορείτε να φανταστείτε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι κεραμίστες.

Περιορισμένα υλικά, έλλειψη αποδοχής από τους ειδικούς και το κοινό και πολλά άλλα. Υπήρξε όμως μια καλή μαγιά σύγχρονων κεραμιστών που έκανε προσωπικό αγώνα να επιβάλει την ταυτότητά της. Σε μία χώρα που η κεραμική είχε δύναμη ως παραδοσιακή τέχνη και ταυτόχρονα δεν υπήρχε ανώτατη σχολή ήταν πολύ δύσκολο για τον κόσμο να την αποδεχθεί ως μορφή σύγχρονης τέχνης.

Όλοι προσπαθήσαμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο να διαμορφώσουμε την ταυτότητα της σύγχρονης ελληνικής κεραμικής και πιστεύω ότι υπάρχει σήμερα ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα με διακρίσεις, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, παρ’ όλα αυτά ο χώρος αντιμετωπίζει ακόμη δυσκολίες.

* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην axianews.

Εξερευνώντας την Ιερά Μονή Καισαριανής

Ιερά-Μονή-Καισαριανής

Η Airshooter Gr και ο Σωκράτης Πολύζος διάλεξαν αυτή τη φορά να εξερευνήσουν τη Μονή Καισαριανής που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Υμηττού. Στις πηγές αναφέρεται και ως Κυριανή ή Σάνκτα Συργιανή.

Το πρώτο χριστιανικό κέντρο είχε ιδρυθεί νοτιοδυτικότερα, στο λόφο του «Κοιμητηρίου των Πατέρων» ή Φραγκομονάστηρο, όπου σώζονται ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής και ναού μεταβατικού τύπου 10ου αι. Την περίοδο της φραγκοκρατίας κτίστηκε εκεί ο ναός του Αγ. Μάρκου ή Φραγκομονάστηρο και το 17ο αιώνα ο ναός των Ταξιαρχών.

Η μονή Καισαριανής υπήρξε, για πολλά χρόνια, οικονομικά εύρωστη και διέθετε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Το 1833 διαλύθηκε με διάταγμα της Αντιβασιλείας του Όθωνα. Το μοναστηριακό συγκρότημα περιβάλλεται από υψηλό περίβολο, με δύο πύλες, ανατολικά και δυτικά.

Έξω από την ανατολική πύλη υπάρχει η πηγή του Κριού ή Κοτς Μπασί, ονομασία που οφείλεται στην αρχαϊκή υδρορροή, που αποδίδει κεφάλι κριού. Από τη βυζαντινή περίοδο διατηρούνται το καθολικό, δηλαδή ο κυρίως ναός, και ο λουτρώνας που ανάγονται στα τέλη του 11ου -αρχές 12ου αιώνα

Rock and roll suicide

Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα, με φίλους, σε έναν μικρό αλλά συμπαθητικό χώρο τέχνης της Αθήνας. Σκοπός της επίσκεψης ήταν η παρακολούθηση ενός αφιερώματος σε τρεις από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της rock που δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.

Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης

Τα συγκροτήματα που συμμετείχαν αποτελούνταν από μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς  της εγχώριας  rock σκηνής των τελευταίων ετών……αρκετών ετών.

Μου δημιουργήθηκε πάλι η απορία σχετικά με το τι είναι το rock, σε ποιους ανήκει και που πάει αν πάει πουθενά.  Όχι μόνο εδώ αλλά γενικότερα.

Κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια ήταν η μουσική που έγραφαν οι νέοι για τους νέους.

Τώρα τι ακριβώς ακούνε οι νέοι. Σίγουρα και  rock. Ποιος είναι όμως ο καινούργιος ήχος που περιμένουμε από αυτό? Υπάρχει κάπου?

Πάντως κοιτώντας της συναυλίες έξω αλλά και εδώ παρατηρούμε ότι πρωτοστατούν οι δεινόσαυροι. Συγκροτήματα που έχουν παρουσιάσουν καινούρια δουλειά αιώνες  περιδιαβαίνουν τον κόσμο με sold out συναυλίες.

Αρχές του 1980 σε κάποιο δισκάδικο των Αμπελοκήπων, τότε με τα πρώτα video, βλέπαμε κασέτα με τους CURE, οι οποίοι εντός των άλλων μιλούσαν με ακατανόμαστες εκφράσεις για συγκροτήματα όπως οι PINK FLOYD. Και τώρα 38 χρόνια μετά μάθαμε ότι θα μας έρθουν. Καλώς τους. Δεινόσαυροι και αυτοί πλέον και προσοχή το μακιγιάζ.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος and waits for none.

Πάντως ακόμα και εδώ στην χώρα του Κιάμου το rock υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και θα παίζεται από νεανικές ψυχές ( τι να σημαίνει αυτό άραγε).

Έξω τα πράγματα είναι καλύτερα (πάντα ήταν άλλωστε).

Κάπου κάπως πάλι κάποιος θα ταράξει τα νερά.

Όταν οι τιμές στις δημοπρασίες … καλπάζουν

Οι τιμές των έργων τέχνης, ειδικά, όταν αυτές είναι αστρονομικές, αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα συζήτησης τόσο στους γνωρίζοντες τα της τέχνης, αλλά και στους μη ειδικούς. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με ενδιάμεσα μικρά διαλείμματα, κατά τα οποία δεν παρουσιάζεται κάτι το αξιοσημείωτο, οι τιμές στις δημοπρασίες φαίνονται να “καλπάζουν” ανοδικά.

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Το 2017 έκλεισε εντυπωσιακά με την πώληση από τον οίκο δημοπρασιών Christie’s στη Νέα Υόρκη, του πιο ακριβού έργου τέχνης που έχει πουληθεί ποτέ σε δημοπρασία και δεν είναι άλλο από το Salvator Mundi του Leonardo Da Vinci με την τιμή του στα $450,3 εκ.

Salvator Mundi- Leonardo Da Vinci_Christies

Το έργο χρονολογείται περίπου στο 1500 και μετά την πρώτη του πώληση από το ζωγράφο και λίγες ακόμη στη συνέχεια, το έργο εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε μόλις το 2011. Απεικονίζει τον Χριστό με το ένα χέρι υψωμένο και το άλλο να κρατά μια γυάλινη σφαίρα. Η απεικόνιση αυτής της σφαίρας ήταν που έκανε ακόμη και κάποιους ειδικούς να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα του έργου.

Ο Leonardo Da Vinci ήταν γνωστός για τις λεπτομέρειες που χαρακτήριζαν τα έργα του, αλλά και για την άρτια τεχνική του, στοιχεία για τα οποία σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο έργο. Εξ’ άλλου ήταν ήδη γνωστές άλλες είκοσι περίπου εκδοχές του έργου από τους μαθητές του ζωγράφου. Αυτό βέβαια δεν το εμπόδισε όχι μόνο να πουληθεί, αλλά να πάρει και τα σκήπτρα του ακριβότερου έργου που έχει πουληθεί ποτέ σε δημοπρασία από το “Les Femmes d’Alger” του Picasso, υπερβαίνοντας μάλιστα κατά πολύ τα $179,4 εκ. της πώλησής του, το 2015.

Les Femmes d’Alger_Pablo Picasso

Το έργο Les Femmes dAlger (Version O) του Picasso, ανήκε στη σειρά από δεκαπέντε έργα με τον ίδιο τίτλο και το καθένα ξεχώριζε από το γράμμα που το συνόδευε, A έως και το Ο. Τα έργα εμπνεύσθηκε ο ζωγράφος από το έργο Femmes d’Alger dans leur appartement του Eugène Delacroix που εκτέθηκε το 1834 και αποτελούν μέρος των έργων με τα οποία ο Picasso αποτίει φόρο τιμής στους ζωγράφους που θαυμάζει.

Ολόκληρη η σειρά, Les Femmes dAlger, αγοράστηκε από τους Victor και Sally Ganz για τη γκαλερί Louise Leiris στο Παρίσι, τον Ιούνιο του 1956 για $ 212.500.

Τα τελευταία χρόνια τα έργα της σειράς εμφανίζονται μεμονωμένα σε συλλογές μουσείων και σε ιδιωτικές συλλογές.

Sotheby’s gallery assistants hold Pablo Picasso’s “Femme au béret et à la robe quadrillée” painting in London on January 12, 2018.

Ο Pablo Picasso και τα έργα του, όπως φαίνεται και από τη μεγάλη δημοπρασία που διοργανώνουν οι Sothebys στις 28 Φεβρουαρίου 2018, στο Λονδίνο, δεν θα φύγουν εύκολα από τα φώτα της δημοσιότητας. Το highlight της δημοπρασίας αποτελεί το έργο Femme au béret et à la robe quadrillée (Marie-Thérèse Walter), 1937 του Picasso με την αξία του να υπολογίζεται στα $ 50 εκ. Υπάρχουν όμως κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για το συγκεκριμένο έργο που το κάνουν ακόμη πιο ελκυστικό.

Το πρώτο είναι πως το έργο δεν έχει ξαναβγεί σε δημοπρασία. Ανήκε στην προσωπική συλλογή του ζωγράφου,για σχεδόν σαράντα χρόνια έως και το θάνατό του το 1973. Αν και στη συνέχεια πήγε σε ιδιωτική συλλογή, σπάνια μπορούσε να το θαυμάσει κανείς σε μια έκθεση για την οποία είχε δανειστεί.

Το έτος δημιουργίας του είναι το 1937, χρονιά σημαντική, αλλά και μεταβατική για τον ζωγράφο. Αν και τα περισσότερα από τα έργα του με μοντέλο τη νεαρή ερωμένη του MarieTherese Walter δημιουργήθηκαν στο γνωστό “έτος των θαυμάτων”, το 1932, το συγκεκριμένο έγινε παρέα με το πιο διάσημο έργο του, τη Guernica, και το γνωστό The Weeping Woman με μοντέλο τη φωτογράφο και στη συνέχεια ερωμένη του Dora Maar. Ανήκει λοιπόν στην περίοδο εκείνη της ζωής του που είχε αποφασίσει να προχωρήσει στην επόμενη ερωμένη του και αποτελεί ουσιαστικά το αποχαιρετιστήριο πορτραίτο στην αγαπημένη του με εμφανή τα στοιχεία του δυισμού και της σύγκρουσης, αλλά και συγκεντρώνοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν γνωστό.

Mark Rothko_No 6_1951

Το έργο Νο 6 (Violet, Green and Red), 1951 του Mark Rothko βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα ακριβότερα έργα, θέση που την κατέκτησε το 2014, όταν ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος και συλλέκτης Dmitry Rybolovlev το απέκτησε έναντι του ποσού των $186 εκ. σε ιδιωτική αγοραπωλησία και το σκάνδαλο που την ακολούθησε έδωσε τροφή για σχόλια για αρκετό καιρό στους χώρους της τέχνης.

Card Players-Paul Cezanne

Οι “Χαρτοπαίκτες” ή αλλιώς The card players”, 1894 – 1895 του Paul Cezanne πουλήθηκαν στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ το 2011, έναντι του αστρονομικού ποσού των $250 εκ. σε συμφωνία με ένα μόνο χτύπημα. Το έργο ανήκει σε μία σειρά από πέντε έργα με τον ίδιο τίτλο, αλλά διαφορετικό μέγεθος και αριθμό ατόμων που απεικονίζονται στο καθένα, ενώ για την προετοιμασία των έργων ο Cezanne δημιούργησε πολλές μελέτες και σχέδια. Κάποια από τα υπόλοιπα έργα ανήκουν σε σημαντικές συλλογές Μουσείων, όπως του Metropolitan και του Musée d’Orsay.

Le Reve_Pablo Picasso_1932

Περιμένοντας, με ενδιαφέρον τη δημοπρασία στα τέλη Φεβρουαρίου για να δούμε τι μέλλει γενέσθαι με την εμφάνιση του καινούριου έργου του Picasso και πόσες ελπίδες έχει να ανατρέψει τη μέχρι τώρα κατάταξη στη λίστα των ακριβότερων έργων, δεν μπορούμε παρά να κρατήσουμε σαν επίλογο το δεύτερο έργο του που κατέχει άλλη μία περιζήτητη θέση.

Δεν θα μπορούσε να είναι παρά ένα από τα έργα του 1932, το Le Reve με τη νεαρή ερωμένη του Marie-Thérèse Walter, μόλις 22 χρονών ενώ εκείνος ήταν ήδη 50. Η μικρή ιστορία πίσω από το έργο είναι πως ο Picasso απεικόνισε ένα τεράστιο όρθιο πέος στο πρόσωπο της αγαπημένης του, πιθανώς συμβολίζοντας το δικό του.

«Της γης οι ερωτευμένοι» του Παύλου Σάμιου, στον Χώρο Τέχνης «ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ»

Την Τρίτη 9 Οκτωβρίου στις 19:00 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της έκθεση ζωγραφικής του Παύλου Σάμιου, με τίτλο «Της γης οι ερωτευμένοι», στον Χώρο Τέχνης ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ.

Πρόκειται για έργα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1992, εποχή κατά την οποία η αισθαντική ιδιοσυγκρασία του ζωγράφου σε συνδυασμό με την εσωτερική ανάγκη για συνεχή ανανέωση της εικαστικής του γλώσσας, τον είχαν ωθήσει να αντιληφθεί το θέμα της «οικολογίας» ως αίτημα για τη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου ζωής.

«Ήθελα να δείξω την περιβαλλοντική καταστροφή που έρχεται, αλλά και την αντίστροφη κατάσταση: ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα» δηλώνει ο κ. Σάμιος σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη ενότητα έργων.

«Η ιδιαιτερότητα του κ. Σάμιου», αναφέρει ο ιστορικός τέχνης κ. Γιώργος Μυλωνάς, «έγκειται στο ότι συνδυάζει τη δυναμική εξπρεσιονιστική χειρονομία και τον βαθύ χρωματικό λυρισμό».

Ο Παύλος Σάμιος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1948 και η δουλειά του έχει λάβει διεθνή αναγνώριση. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 75 ατομικές εκθέσεις – μεταξύ άλλων – σε Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Βοστώνη, Ανόι και Βηρυτό, ενώ έχει συμμετάσχει και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.

H έκθεση «Της γης οι ερωτευμένοι» θα είναι ανοιχτή για το κοινό έως την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018.

 

Έναρξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων 2018-2019 στο Takis Foundation σε συνεργασία με το Πάρκο Τρίτση

Το Takis Foundation αποτελεί την κοιτίδα του καλλιτεχνικού και ερευνητικού έργου του σπουδαιότερου Έλληνα γλύπτη. Έχοντας ως σκοπό την έρευνα, την καλλιέργεια, την ανάπτυξη, την προβολή και τη διάδοση της ελληνικής και παγκόσμιας τέχνης και επιστήμης, το Ίδρυμα Τάκις διοργανώνει και εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια, εκθέσεις και λοιπές εκδηλώσεις που έχουν άμεση σχέση με τους σκοπούς αυτούς.

Οι ξεναγήσεις και τα εκπαιδευτικά προγράμματα 2018-2019 ξεκινούν στις 9 Οκτωβρίου 2018 για μαθητές όλων των βαθμίδων και για ενήλικες. Η ιστορικός τέχνης και art curator Ειρήνη Περσίδου, με την οποία συνεργάζεται το Ίδρυμα, σχεδιάζει και υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα αισθητηριακής αγωγής για μικρά παιδιά καθώς και Ιστορίας Τέχνης και πολιτισμού για μαθητές σε σχολεία, ιδρύματα, μουσεία και πολιτιστικούς φορείς.

Το Takis Foundation με χαρά σας ανακοινώνει τη συνεργασία του με το Πάρκο Τρίτση. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Τρίτση βρίσκεται σε απόσταση μόλις 2 χλμ. από το Ίδρυμα Τάκις και αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό για μικρούς και μεγάλους, για περίπατο και αναψυχή. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μπορεί κατά αυτό τον τρόπο να πραγματοποιηθεί ολοήμερη εκδρομή, που να συνδυάζει δίωρη ξενάγηση ή εκπαιδευτικό πρόγραμμα στους χώρους του Takis Foundation και στην συνέχεια περίπατο στο Πάρκο Τρίτση.

Τα παιδιά ζωγραφίζουν μέσα στο Μουσείο του Ιδρύματος Τάκις

Ξενάγηση σε μικρούς και μεγάλους στο Ίδρυμα

Οι εκπαιδευτικές δράσεις του TF αναλυτικά:

Α’Τρίμηνο

Για Σχολεία:

Προσχολική Αγωγή / Νηπιαγωγείο
«Όταν τα χρώματα κάνουν τραμπάλα»
Το Ίδρυμα ΤΑΚΙΣ-Κ.Ε.Τ.Ε. δημιουργεί βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά ηλικίας 3 – 6 ετών με σκοπό οι μικροί επισκέπτες να έρθουν σε επαφή με τα έργα του καλλιτέχνη. Μέσα από την ξενάγηση, τη συζήτηση, το οργανωμένο παιχνίδι, τη μουσικοκινητική και τη δημιουργία, τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά, κάνουν πειράματα και αποκτούν γνώσεις για τα σχήματα, τα χρώματα, τα συναισθήματα αυτών, παίζουν με τους μαγνήτες και τα ελάσματα, δημιουργώντας το δικό τους πρωτότυπο εικαστικό έργο κάθε φορά.

Οκτώβριος: Τρίτη 09,16, 23, 30/10
Νοέμβριος: Τρίτη 06, 13, 20, 27/11
Δεκέμβριος: Τρίτη 04, 11, 18/12

Ώρα: 10:00-11:00
Κόστος συμμετοχής:7€

Δημοτικό
«Ο κήπος των Σινιάλων»
Α’ Δημοτικού – Δ’ Δημοτικού
Τι σχέση έχουν τα σχήματα των γλυπτών του Τάκις με τα συναισθήματα και ποια η σχέση της αιολικής ενέργειας με την γεωμετρία και τον χορό; Μπορεί ένας μαγνήτης να δημιουργήσει το πιο πρωτότυπο έργο τέχνης; Τι γίνεται όταν τα μαγνητικά πεδία αλλάζουν;
Το Ίδρυμα ΤΑΚΙΣ-Κ.Ε.Τ.Ε. δημιουργεί πρωτότυπα βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές Δημοτικού, με σκοπό την γνωριμία και την εξοικείωση των παιδιών με τα έργα του καλλιτέχνη. Μέσα από τη στοχευμένη ξενάγηση στους χώρους του Ιδρύματος, οι μαθητές κατανοούν τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να συνδυαστεί με τις επιστήμες (μαθηματικά, γεωμετρία, φυσική, χημεία, μουσική, εικαστικά, θέατρο, χορό).
Ο μαγνητικός τοίχος, τα σινιάλα, οι μαγνητικές σφαίρες, το μουσικό γκονγκ, τα γλυπτά με υγρό μαγνήτη, τα ηλεκτρικά πάνελ κα. παίρνουν το ρόλο του καμβά και περιμένουν τα παιδιά να δημιουργήσουν πάνω σε αυτά το δικό τους μοναδικό έργο τέχνης.

Οκτώβριος: Πέμπτη 11, 18, 25/10
Νοέμβριος: Πέμπτη 08, 15, 22, 29/11
Δεκέμβριος: Πέμπτη 06, 13, 20/12

Ώρα: 10:00-11:00
Κόστος συμμετοχής: 7€

«Η τέχνη της επιστήμης»
Ε’ Δημοτικού – ΣΤ’ Δημοτικού
Το Ίδρυμα ΤΑΚΙΣ-Κ.Ε.Τ.Ε. πρωτοτυπεί και έχοντας ως απώτερο σκοπό την προαγωγή της τέχνης μέσα από την τεχνολογία και τις επιστήμες, δημιουργεί βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα για τους μαθητές των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού, βασισμένα στη διδακτέα ύλη του σχολείου.
Οι μαθητές μέσα από την ξενάγηση κατανοούν το έργο του διάσημου Έλληνα δημιουργού και τις τεχνολογικές εφαρμογές που χρησιμοποιεί και καλούνται να μεταμορφώσουν την ηλεκτρική ενέργεια σε μουσική και τον μαγνητισμό σε πρωτότυπα έργα τέχνης.

Οκτώβριος: Πέμπτη 11, 18, 25/10
Νοέμβριος: Πέμπτη 08, 15, 22, 29/11
Δεκέμβριος: Πέμπτη 06, 13, 20/12

Ώρα: 11:00-12:00
Κόστος συμμετοχής: 7€

Γυμνάσιο-Λύκειο
Για τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου διοργανώνονται ομαδικές ξεναγήσεις τις καθημερινές κατόπιν ραντεβού στους χώρους του Ιδρύματος, με σκοπό την τεχνολογική και επιστημονική προσέγγιση του έργου του Τάκι.

Απογευματινά Εργαστήρια – Για παιδιά και γονείς

«Art σκευάσματα»
Για ηλικίες 3-5 ετών με την συνοδεία των γονιών τους και για παιδιά 6-12 ετών.
Το Ίδρυμα ΤΑΚΙΣ-Κ.Ε.Τ.Ε. υποδέχεται τους μικρούς του φίλους διοργανώνοντας δύο πρωτότυπα απογευματινά εργαστήρια για παιδιά 3-12 ετών μαζί με τους γονείς τους.
Οι ειδικά διαμορφωμένοι εσωτερικοί και εξωτερικοί εκθεσιακοί χώροι, όπου παρουσιάζονται τα έργα του διεθνούς φήμης γλύπτη Τάκις, μεταμορφώνονται σε σκηνικό δράσης. Τα παιδιά με την καθοδήγηση του εμψυχωτή και μέσα από έναν παιγνιώδη τρόπο γνωρίζουν την εικαστική και επιστημονική αξία των έργων του Τάκι. Η παρατήρηση, η αφή, η συζήτηση, το θεατρικό παιχνίδι, η κίνηση, η μουσικοκινητική, η εικαστική δημιουργία, τα πειράματα κα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο κάνοντας τα απογεύματά μας ευφάνταστα και δημιουργικά.

Ημέρα: Τρίτη
Ώρα: 17:00-18:00 (3-5 ετών + 1 συνοδός)
18:00-19:00 (6-12 ετών)

Κόστος συμμετοχής 3 – 5 ετών: 15€ (1 παιδί + 1 συνοδός)
Κόστος συμμετοχής 6 – 12 ετών: 12€
Κόστος συμμετοχής κύκλου 3 – 5 ετών + 1 συνοδός: 55€
Κόστος συμμετοχής κύκλου 6 -12 ετών: 45€

«Σάββατο στο Ίδρυμα ΤΑΚΙΣ-Κ.Ε.Τ.Ε.»
Το Ίδρυμα διοργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα και ξεναγήσεις για όλη την οικογένεια ένα Σάββατο τον μήνα. Με αφορμή τα έργα του Τάκι (Σινιάλα, Μαγνητικές Σφαίρες, Ηλεκτρικά Πάνελ, Μαγνητικοί Τοίχοι) τα παιδιά μαζί με τους γονείς τους περνούν ώρες διασκέδασης και δημιουργίας μαζί!
Ξεναγήσεις, παιχνίδια παρατήρησης, γρίφοι, πειράματα και κατασκευές εξελίσσονται προσφέροντας μοναδικές εμπειρίες σε μικρούς και μεγάλους.
Μετά το πρόγραμμα μπορείτε να περιηγηθείτε στους κήπους με τα Σινιάλα, να παίξετε με τον Μαγνητικό Τοίχο, να ξαποστάσετε στην σκιά των πεύκων και να απολαύσετε την υπέροχη θέα από το Γεροβουνό.

Σάββατο 20/10/18, 11:00-12:00
Σάββατο 10/11/18, 11:00-12:00

Κόστος συμμετοχής: 15€ (1 παιδί + 1 συνοδός), 5€ (επιπλέον παιδί)
Έκπτωση σε οικογένεια: 10%

* Τα εκπαιδευτικά προγράμματα πραγματοποιούνται κατόπιν του Φ.Ε.Κ 2720 Β’
Για να κλείσετε θέση αλλά και για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις ξεναγήσεις, επικοινωνήστε με την Φαίη Ζερβού στο τηλέφωνο 210 2389019 ή 210 2313410, ώρες 9:30 – 15:30 ή μέσω email στο [email protected]
Εύκολη πρόσβαση: Αττική οδός, έξοδος 7
Δωρεάν parking
ΏΡΕΣ ΕΠΙΣΚEΨΕΩΝ:
Δευτέρα – Παρασκευή: 9.00 – 20.00 (κατόπιν ραντεβού)
Σάββατο – Κυριακή μόνο κατόπιν ραντεβού
ΙΔΡΥΜΑ ΤΑΚΙΣ – ΚΕΤΕ
Τέρμα Δερβενακίων
Γεροβουνό – Καματερό
134 51 Αθήνα
+30 210 2313410 / +30 210 2389019

Χριστόφορος Δουλγέρης: “Η φωτογραφία κερδίζει έδαφος στην αγορά των νέων συλλεκτών”

Χριστόφορος Δουλγέρης

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Ο εικαστικός φωτογράφος Χριστόφορος Δουλγέρης είναι από τους καλλιτέχνες που έχει προσεγγίσει τη φωτογραφία από κοινωνιολογική σκοπιά. Γεννημένος στις Σέρρες, ο Δουλγέρης πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στο Έσεν, πόλη της βόρειας Ευρώπης που η οικονομία της βασιζόταν αποκλειστικά στη βιομηχανία.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΔΟΥΛΓΕΡΗΣ

Με τις προσλαμβάνουσες που είχε, δεν ήταν τυχαίο ότι σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης και στη συνέχεια φωτογραφία στο Camberwell College of Arts του Λονδίνου, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το στίγμα για τη μελλοντική καριέρα του ως εικαστικού φωτογράφου, επικεντρωμένου σε κοινωνικά θέματα. Επηρεασμένος από τους εκπρόσωπους της λεγόμενης Σχολής Φωτογραφίας του Ντίσελντορφ, που είχαν θέσει στόχο τη δημιουργία μιας εγκυκλοπαιδικής φωτογραφικής καταγραφής των ταχέως εξαφανιζόμενων μνημείων της βιομηχανικής κουλτούρας της περιοχής, στράφηκε με πάθος σε αυτό. Φέτος το καλοκαίρι, θαυμάσαμε φωτογραφίες του από το εργοστάσιο Δ. Νομικός στον Μονόλιθο, καθώς και άλλα εργοστάσια και μηχανήματα στη Σαντορίνη.

Η φωτογραφική του δουλειά αφορά μια μεγάλη σειρά από φωτογραφίες που περιγράφουν άλλοτε βιομηχανικά τοπία, εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, και άλλοτε μηχανές. Τίτλος της έκθεσης είναι «T Factory». Το γράμμα Τ συμβολίζει τη λέξη Tomato, ενώ το λατινικό t στη φωτογραφία συμβολίζει τον χρόνο έκθεσης της φωτογραφικής μηχανής.

Το «T Factrory» είναι η φυσική συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς «Carp Diem» που αφορούσε σε όλα τα εργοστάσια τομάτας στη Σαντορίνη.

 

– Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;

Με τη φωτογραφία ξεκίνησα πρώτη φορά την ενασχόλησή μου σε ηλικία 17 ετών. Ήταν η εποχή που μόλις μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στη Γερμανία, στο Έσεν. Ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Τότε πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με εκθέσεις φωτογραφίας στο μουσείο Volkwang, που συντηρεί μέχρι και σήμερα μια από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες συλλογές φωτογραφίας στη Γερμανία. Ήταν η εποχή που η Γερμανία έκανε focus σε μεγάλο βαθμό στους φωτογράφους της σχολής του Dusseldorf, η γνωστή σε όλους σχολή Becher. Πιστεύω με επηρέασε αρκετά αυτή η σχολή και η έννοια της τυπολογίας.

Τη δεκαετία του 90 έκανα τα πρώτα βήματα και τις πρώτες μου εκθέσεις και ταυτόχρονα με τις βασικές μου σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και τη σχολή Κοινωνιολογίας ερχόμουν σε συνεχή επαφή με την ιστορία της τέχνης και την ιστορία της αισθητικής. Αυτές οι θεωρίες αποτέλεσαν και τον βασικό μου πυρήνα σκέψης και άρχισαν να διαμορφώνουν τον δικό μου εικονικοπλαστικό κόσμο. Εγκατέλειψα την Ελλάδα προς Λονδίνο και μετά από σύντομες σπουδές στο Camberwell – University of the Arts London άρχισα να πειραματίζομαι σταθερά με το φωτογραφικό μέσο και συνδύαζα τη φωτογραφική εικόνα με το φωτογραφικό ντοκουμέντο και την καταγραφή ως ένα είδος εγκατάστασης (2001_W Boxes).

– Πόσο σημαντικό είναι το λάθος στην εξέλιξη της δουλειάς σου;

Το λάθος είναι πολύ κοντά με το πείραμα. Πολλά πειράματα καταλήγουν σε λάθη, όμως αρκετά από αυτά γίνονται πρακτικές μιας νέας σειράς έργων και ενός νέου μοτίβου. Από τα λάθη γενικότερα μπορούν να προκύψουν πολύ σημαντικά πράγματα, όμως πρέπει να αποφεύγουμε τα λάθη που καταλήγουν στην καταστροφή, αν προκύπτει τέτοια.

Είναι σημαντικά τα λάθη στη ζωή μας, και στην τέχνη το ίδιο, μας καθοδηγούν και μας κάνουν να εστιάζουμε σε πιο ποιοτικά ουσιαστικά αποτελέσματα, τα λάθη είναι αναπόφευκτα δεν είναι και το τέλος του κόσμου, βέβαια. Έχω κάνει λάθη στη ζωή μου και λάθος επιλογές, αυτές με οδήγησαν σε μια πιο ώριμη περιπέτεια…

“Είναι σημαντικά τα λάθη στη ζωή μας, και στην τέχνη το iδιο, μας καθοδηγούν και μας κάνουν να εστιάζουμε σε πιο ποιοτικά ουσιαστικα αποτελέσματα”

– Ποσό σημαντικό είναι για σένα να γνωρίζεις τα πρόσωπα που φωτογραφίζεις; Πιστεύεις ότι έτσι το αποτέλεσμα είναι καλύτερο;

Τα πρόσωπα που συνήθως φωτογραφίζω προέρχονται από το προσωπικό μου στενό περιβάλλον. Είναι φίλοι και γνωστοί μου, πρόσωπα που έχω έρθει σε επαφή μαζί τους και έχω ένα ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία τους. Αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί, πάντα έχω κάποιον λόγο όταν φωτογραφίζω ένα πρόσωπο υπάρχει μια ιστορία πίσω από κάθε εικόνα τους, ένα είδος μικρού σεναρίου.

Παλαιότερα φωτογράφιζα πρόσωπα που δεν γνώριζα, αν και αρκετά από αυτά μου αρέσουν και πολλές φορές ανατρέχω σε αυτά, πιστεύω πως δεν έχουν την ίδια δύναμη, βλέπω διαφορετικά τα πορτρέτα από χρόνο σε χρόνο. Προτιμώ την προετοιμασία και τη σκηνοθεσία στα πορτρέτα μου αν κι αυτή πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να φανεί σε πρώτο επίπεδο. Οι πληροφορίες σε αυτά τα πορτρέτα είναι πιο φίνες και ξεκάθαρες.

 

– Προτιμάς το έγχρωμο ή το ασπρόμαυρο αποτέλεσμα στη δουλειά σου; Σε ποιες περιπτώσεις προτιμάς το ένα ή το άλλο;

Σταθερά φωτογραφίζω σε χρώμα. Είναι μια διεργασία η οποία σε βάζει σε μεγάλη δοκιμασία και challenge. Η Α/Μ εικόνα είναι συνήθως εποικοδομητική όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός. Η χρήση του χρώματος όπως και του ασπρόμαυρου έχουν πάντα να κάνουν με τον σκοπό που εξυπηρετούν. Πλέον η τεχνολογία μάς προκαλεί και μας έχει δώσει σημαντικά εργαλεία όσον αφορά στην ηλεκτρονική επεξεργασία όπου εκεί φυσικά έχουν κατεδαφιστεί όλα τα όρια. Χρησιμοποιώ αρκετά συχνά έντονες δόσεις τεχνολογίας στη δουλειά μου και αυτό με βάζει σε έναν νέο τρόπο αντιμετώπισης της τελικής εικόνας.

Δεν υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο, πιστεύω πως αυτός ο διαχωρισμός του παρελθόντος και η διχοτομία αυτή έχει μείνει πια πίσω. Αυτό που όλοι δίνουν σημασία είναι στον τρόπο που γίνεται χρήση η κάθε μια τεχνική.

 

– Πόσο σε έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες στη δουλειά σου;

Είναι αδύνατον να μην επηρεαστείς από τα δεδομένα της εποχής σου. Στη δική μου περίπτωση πιστεύω πως έχουν ενσωματωθεί στη φωτογραφία μου κομμάτια από την κινηματογραφική ή ακόμη και τη γλυπτική τέχνη. Επίσης η φωτογραφία μου πολλές φορές προσεγγίζει και την εγκατάσταση ως μορφή. Μου αρέσει αυτή η διεργασία και είμαι πολύ θετικός στο να ψάχνω και να ενσωματώνω αν χρειαστεί νέες τεχνικές και να δανειστώ επίσης στοιχεία από άλλες τέχνες, είναι αδύνατον να μη συμβεί και με τη φωτογραφία. Μάλλον καλύτερα θα έλεγα πως όλα αυτά τα νέα δεδομένα έχουν τις ρίζες τους πολύ πιο παλιά, βλέπε Λουκά Σαμαρά ή Baldesari. Και οι δυο τους αντίστοιχα χρησιμοποίησαν τη φωτογραφία για να περιγράψουν μια νέα μορφή τέχνης.

Σήμερα τα όρια αρχίζουν και γίνονται όλο και πιο transparent μεταξύ των τεχνών. Εύκολα κανείς βλέπει και αναλύει το λεξιλόγιο των έργων και αυτό διότι έχει προηγηθεί μια κουλτούρα καλλιτεχνών που έχουν χαράξει νέα όρια στις τέχνες και την αισθητική τους. Μου αρέσει να προεκτείνω τα όρια της φωτογραφίας προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

 

– Πού έχεις παρουσιάσει δουλειές σου στο εξωτερικό;

Στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στη Γερμανία, έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου στο Gallery projectroom «Descartes», στο Dusseldorf, σε επιμέλεια Gerard Goodrow, στο Muenster στον καλλιτεχνικό χώρο «Haverkamp», στο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Linshui στην Κίνα σε επιμέλεια Βαγγέλη Ιωακειμίδη, και δύο φορές στο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Τενερίφης καθώς και στην Ισπανία.

 

– Ποια τα πλάνα σου για την επόμενη σεζόν;

Μερικά από αυτά που έχουν προγραμματιστεί είναι τώρα τον Σεπτέμβρη η ατομική μου έκθεση στην Ολλανδία στο Amsterdam στην Gallery Franzis Engels, σε ένα duo solo showμαζί με τον Ολλανδό γλύπτη Willem Harbers.

Τον Οκτώβρη συμμετέχουμε πάλι μαζί στην ολλανδική φουάρ τέχνης Big Art, ενώ ετοιμάζομαι και έχω ήδη ξεκινήσει την παραγωγή ενός νέου βιβλίου με προσωπογραφίες όπως και μια νέα έκθεση πάνω στο ίδιο θέμα.

– Πόσο εύκολο είναι για έναν φωτογράφο να διαπρέπει στην Ελλάδα;

Η τέχνη της φωτογραφίας έχει ενσωματωθεί πλήρως μέσα στην αγορά των νέων συλλεκτών και έχω την εντύπωση πως αυτό θα γίνει και σε μεγαλύτερο βαθμό τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι μια τάση, απλά πιστεύω πως η αγορά του εξωτερικού έρχεται σιγά σιγά να καλύψει και κάποια κενά που στην Ευρώπη έχουν ήδη καλυφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα έχουμε και πολύ καλούς καλλιτέχνες στη φωτογραφία και πιστεύω και νέους συλλέκτες που θα τους υποστηρίξουν. Τη διαφορά στην προκειμένη περίπτωση την κάνουν οι άνθρωποι και οι θεσμοί που υποστηρίζουν και βοηθούν αυτή την τέχνη.

“Η τέχνη της φωτογραφίας έχει ενσωματωθεί πλhρως μέσα στην αγορά των νέων συλλεκτών και έχω την εντύπωση πως αυτό θα γίνει και σε μεγαλύτερο βαθμό τα επόμενα χρονια”

Στη δική μου περίπτωση με υποστηρίζουν η Gallery που με αντιπροσωπεύει (Donopoulos Gallery) αλλά και σημαντικοί experts και φορείς όπως ο Βαγγέλης Ιωακειμίδης και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, η Μαρία Μαραγκού και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, η κυρία Βάνη Βαλλιάνου και το Santorini Arts Factory, όπου αυτή τη στιγμή παρουσιάζουμε τη νέα μου δουλειά «TFactrory», όπως επίσης και το Μουσείο Ελίζας και Βασίλη Γουλανδρή.

Είναι μεγάλη η λίστα και είναι πολλοί αυτοί που έχουν βοηθήσει στην πορεία μου, πρόκειται για μια προσπάθεια από πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα που εκτιμούν αυτή την τέχνη και με έχουν στηρίξει πολλές φορές και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω δημοσίως.

  • Franzis Engels Gallery, Άμστερνταμ, Ολλανδία, 20 Σεπτεμβρίου – 10 Νοεμβρίου 2018

www.christophorosdoulgeris.com

Who is who

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και φωτογραφία στο Camberwell College of Arts του Λονδίνου. Η δουλειά του εστιάζει στον μαγικό ρεαλισμό, φωτογραφίζοντας είτε λεπτομέρειες αφηρημένης και αστικής αρχιτεκτονικής είτε οικεία πορτρέτα από το περιβάλλον της καθημερινότητάς του. Οι έννοιες του τόπου και της ταυτότητας είναι θέματα στα οποία επανέρχεται το έργο του.

Ο Χριστόφορος ψηφίστηκε «Φωτογράφος της χρονιάς για το 2014» από το περιοδικό Athens Voice. Μοιράζεται τον χρόνο του μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Ο Gérard A. Goodrow επιμελήθηκε την πιο πρόσφατη έκθεση έργων του Χριστόφορου Δουλγέρη (μαζί με τους Konrad Klapheck και Willem Harbers) με τίτλο The Secret Life of the Machines. Εκπροσωπείται από την Donopoulos IFA Gallery στη Θεσσαλονίκη και την Franzis Engels Gallery στο Άμστερνταμ.

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από πενήντα εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιλογή: Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη), Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης (Ρέθυμνο), Μπιενάλε Φωτογραφίας 2010 & 2014, Μουσείο Φωτογραφίας (Θεσσαλονίκη), Fotonoviembre 2013 & 2015, Διεθνής Μπιενάλε Φωτογραφίας, Centro de Fotografia Isla de Tenerife (Τενερίφη, Ισπανία), Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης, Medphoto Festival (Ηράκλειο Κρήτης), Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα), Descartes project space (Ντίσελντορφ, Γερμανία), Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων (Κρήτη), Linshui Photography Festival (Linshui, Κίνα), Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Σπίτι της Κύπρου (Αθήνα), CAID – Scientia et Ars (Αθήνα), Künstlergemeinschaft Hawerkamp (Münster, Γερμανία), Franzis Engels Gallery (Άμστερνταμ, Ολλανδία).

Ατομικές εκθέσεις του έχουν φιλοξενηθεί, μεταξύ άλλων, στα εξής μουσεία και ιδρύματα: Εργοστάσιο Τεχνών Σαντορίνης, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης (Ρέθυμνο), Künstlergemeinschaft Hawerkamp (Münster, Γερμανία), Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων.

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης έχει συνεργαστεί με επιμελητές, όπως οι: Μαρία Μαραγκού, Δρ. Θάλεια Βραχοπούλου (Ph.d.), Βαγγέλης Ιωακειμίδης, Gérard A. Goodrow, Δόμνα Γούναρη, Γιάννης Μπόλης, Σωζήτα Γκουντούνα, Μεγακλής Ρογκάκος, Γιώργος Γεωργακόπουλος και Σταύρος Καβαλάρης.