Η ελληνική τέχνη ταξιδεύει στην Πάρο και συγκεκριμένα στην αίθουσα τέχνης Venus Art Gallery του φιλόξενου Astir of Paros, όπου εγκαινιάστηκε στις 22 Ιουλίου η έκθεση «Aegean Sings Blues» στην οποία συμμετέχουν σημαντικοί σύγχρονοι Έλληνες εικαστικοί καλλιτέχνες. Την έκθεση επιμελείται η Βέτα Ρεντζεπέρη – Μιχαηλίδη, σε μια γόνιμη και δημιουργική προσπάθεια να φέρει την τέχνη κοντά στο κοινό κατά τη διάρκεια των καλοκαιριών του αποδράσεων. Μάλιστα ήταν η πρώτη που εμπνεύσθηκε και καθιέρωσε την διοργάνωση ανάλογων εκθέσεων, ώστε να δώσει πολιτιστικό τόνο στους χώρους φιλοξενίας παραθεριστών.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες (με αλφαβητική σειρά): Γιάννης Κουτσούρης, Μαρία Κτιστοπούλου, Απόστολος Λάβδας, Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης, Άγγελος Παναγιωτίδης, Άγγελος Ραζής, αποδίδοντας ο καθένας με το δικό του τρόπο του τις διαφορετικές απόψεις του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου και της θαλασσινής αύρας, είτε καταθέτοντας εσωτερικά δωματίων και ανθρωποκεντρικά έργα πάντα σε συνάρτηση με το περιβάλλον τους.
Ο Γιάννης Κουτσούρης βγάζει στην επιφάνεια μια άλλη πλευρά της θάλασσας. Τα έργα του έχουν κάτι από την ανεμελιά και την αθωότητα των κινουμένων σχεδίων, τα υποβρύχια του μοιάζουν να το έσκασαν από ταινία του Disney, ενώ τα πλάσματα που δημιουργεί είναι εξωπραγματικά και παραμυθένια. Χαρούμενη διάθεση, έντονα χρώματα, αίσθημα αισιοδοξίας που βέβαια ακολουθεί τη ζωγραφική του σε κάθε της βήμα.
Η Μαρία Κτιστοπούλου ανακαλύπτει μέσα από τη ζωγραφική της μια διαφορετική πτυχή της θαλασσινής πραγματικότητας. Για εκείνη η φύση είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος. Επικεντρώνεται στις θυελλώδεις θάλασσες, δημιουργεί τοπία δίπλα στο κύμα, εκεί όπου η θάλασσα πάει και έρχεται, είναι ρευστή, ευμετάβλητη, απρόβλεπτη. Οι καταιγίδες και οι θαλασσοταραχές της, εκφράζουν τη σημερινή κοινωνική κατάσταση, είναι μια αντανάκλαση και συνάμα αντίδραση στην αβεβαιότητα της εποχής μας.
Ο Απόστολος Λάβδας καταθέτει μια νέα σειρά έργων γεμάτη συμβολισμούς. Οι πεταλούδες γίνονται οι πρεσβευτές της ζωγραφικής του, καθώς περιτριγυρίζουν τις ανθρώπινες φιγούρες του, τους ποδηλάτες, τους δρομείς, τους αθλητές του. Πλούσια χρώματα, μια έμπνευση πηγαία, οργιώδης, ακαταπόνητη, χωρίς περιγράμματα. Τα περιστέρια του διαγράφουν θυελλώδεις κινήσεις, σε μια ατέρμονη πτήση που συνεχίζεται και έξω από το όριο του έργου.
Τα καράβια του Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη σχηματίζουν λιτές, αδρές γραμμές, σε έντονους χρωματισμούς. Δεμένα καθώς είναι στη στεριά μοιάζουν να έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους. Θα λύσουν και πάλι την άγκυρα ή θα παραμείνουν για πάντα εκεί αραγμένα; Τελικά είναι παροπλισμένα ή σε φάση ανάπαυλας λίγο πριν την επιστροφή τους στους ωκεανούς; Το ερωτηματικό μένει να απαντηθεί από τον αποδέκτη του έργου.
Ο Άγγελος Παναγιωτίδης δημιουργεί με μοναδική λεπτομέρεια και δεξιοτεχνία ελιές γεμάτες καρπούς φτιαγμένες από ορείχαλκο και μπρούτζο. Φυλλαράκι, φυλλαράκι με την αγάπη του ανθρώπου που έχει σκύψει και έχει μελετήσει τη φύση, κάθε αλλαγή σε όλες τις φάσεις της ζωής ενός δέντρου, φτιάχνει τα έργα του με ακρίβεια γεωπόνου. Τα γλυπτά-δέντρα του, αληθινά κομψοτεχνήματα, αποπνέουν παράλληλα μια απαράμιλλη ποιητική διάθεση.
Τέλος στα ζωγραφικά έργα του Άγγελου Ραζή, η απλότητα της καθημερινότητας αποκτά λιτό μεγαλείο. Οικεία αντικείμενα που παίζουν ρόλους δεύτερους στη ζωή μας αναδύονται σε πρωταγωνιστές της ζωγραφικής του καλλιτέχνη και αποκτούν συμβολική διάσταση. Εκπέμπουν το εσωτερικό τους φως, γίνονται μικρά προσευχητάρια των ανθρώπων που ενώ δεν εμφανίζονται στα έργα είναι αδιόρατα πανταχού παρόντες.
INFO
Διάρκεια έκθεσης: Έως 30 Σεπτεμβρίου 2018
Astir of Paros: Κολυμπήθρες, Νάουσα, Πάρος, 844 01
Τηλέφωνο: 2284 051976-84
E-mail: [email protected] www.astirofparos.gr
Πλαστικές διαφάνειες, κερωμένες πλάκες και περγαμηνές, φλοιός δέντρων, ξερολιθιές, διαβρωμένη άσφαλτος, πλάκες είναι κάποια από τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Γιώτσας στα έργα του. Υλικά σκληρά που διαμορφώνονται με δυσκολία αλλά παράλληλα προκαλούν εντυπωσιακό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο εικαστικός πρόσφατα παρουσίασε τη δουλειά του στην ατομική του έκθεση με τίτλο «5Flavors» με επιμέλεια των Λουΐζας Καραπιδάκη και Kjell-Erik Ruud στην Anti Art Gallery, στην Αντίπαρο.
Η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη γράφει στον κατάλογο της έκθεσης στην Αντίπαρο: «Οι πλαστικές διαφάνειες, που συνθέτουν το έργο του καλλιτέχνη ως άλλες κερωμένες πλάκες και περγαμηνές, με έντονο το στοιχείο της πολιτικής διαμαρτυρίας, οριοθετούν εννοιολογικά και τη μετάβαση στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από την επικοινωνιακή/λειτουργική πλευρά της εικόνας και την πολυπλοκότητα και τον κατακερματισμό της σκέψης. Τα εικονιζόμενα σύμβολα, άλλοτε ως ένα αντικείμενο ή ένα σημείο, άλλοτε ως ένα πρόσωπο ή μια φράση ή ένα γεγονός, χρησιμοποιούνται ουσιαστικά για την αναπαράσταση μιας γενικής έννοιας, μιας ιδέας ή ακόμα και μιας παρεμφερούς πληροφορίας, αλλά δεν αποτελούν ποτέ την ίδια την ιδέα…».
Συναντήσαμε τον Γιώργο Γιώτσα στο ατελιέ του στα Εξάρχεια και μιλήσαμε για τη δουλειά του μεταξύ Ιταλίας, Νέας Υόρκης και Ελλάδας για την έκθεσή του στην Αντίπαρο, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.
– Παρατηρώντας τα έργα σας, διακρίνουμε σε γενικές γραμμές ότι εμπνέεστε από το αστικό περιβάλλον. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις πηγές της έμπνευσής σας;
Η δουλειά μου, μέσα από τις διαφορετικές θεματικές ενότητες που παρουσιάζω κάθε φορά, επικεντρώνεται γύρω από την ύλη, νοούμενη αυτή ως βασικό συστατικό της ανθρώπινης υπόστασης.
Η φράση «evoluzioneumana» θα έλεγα ότι είναι η έννοια που περιγράφει κατά κύριο λόγο τη δουλειά μου. Μέσα από τη δουλειά μου δομώ και οικοδομώ γεωμετρικούς ή μη χώρους απομόνωσης, εμπνεόμενος από το γκρίζο και το λευκό της πόλης, νοούμενη αυτή ως πολιτιστικό εύρημα και κατάκτηση του ανθρώπου, όπως αυτός εξελίσσεται καθημερινά. Θα έλεγα ότι μέσα από τη δουλειά μου ορίζω τους εικονικούς εκείνους χώρους, τα πλασματικά τοπία, τα φαντασιακά οικοδομήματα, μέσα στα οποία ζει και κινείται ο σύγχρονος άνθρωπος. Εγώ, εσείς, όλοι μας.
-Σε κάποια έργα σας παρουσιάζεται σταδιακά η εξέλιξη της ύλης. Πώς το βιώνετε και το παρουσιάζετε αυτό στο κοινό;
-Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι οι μεικτές τεχνικές. Μελετώντας την ύλη και τις ιδιότητες της, την κίνηση, την υφή, την ολκιμότητα, την ελατότητα, τη μηχανική αντοχή δημιουργώ ορατές επιφάνειες που έχουν χρώμα, διαύγεια, σχήμα, δίνοντας χώρο στις πιο βασικές ιδιότητές της ύλης.
Τα υλικά με τα οποία δουλεύω και χαρακτηρίζουν την εικαστική μου διαδρομή είναι ο πηλός, το χώμα, το λευκό και γκρι τσιμέντο, οι φυτικές ρητίνες, το ξύλο, το χαρτί και το σίδερο τα οποία μέσα από τις τεχνικές που εφαρμόζω, αποκτούν τις φόρμες που αφουγκράζομαι καθημερινά μέσα στα διαφορετικά περιβάλλοντα που ζω και κινούμαι ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.
Η δουλειά μου νοούμενη ουσιαστικά ως «τόπος μνήμης» λειτουργεί θα έλεγα για τον θεατή -αναγνώστη των έργων μου σχεδόν λυτρωτικά, έχοντας ο ίδιος πια τη δυνατότητα να ορίσει μέσα του τη μορφή του σύγχρονου εικονικού αστικού τοπίου μέσα από την τέχνη και την τεχνική που προσδίδω στην ύλη μου. Να ορίσει το κομμάτι εκείνο της ύλης που μας ανήκει.
– Παρουσιάσατε έκθεσή σας με 86 έργα και μια μεγάλη εγκατάσταση στη Νέα Υόρκη σε συνεργασία με το Τμήμα Τεχνών του Queens College. Θα θέλατε να μας μιλήσετε μας για την εμπειρία σας;
Τα τελευταία 5 χρόνια ζω και εργάζομαι μεταξύ Ιταλίας, Νέας Υόρκης και Ελλάδας. Η συνεργασία με τη διευθύντρια και επιμελήτρια του Τμήματος Τεχνών του Queens College, Amanda Nocera με αφορμή την ατομική μου έκθεση τίτλο «Uncertain Alphabet» που βασίζεται στην ιδέα της γραφής, όπως αυτή διαμορφώνεται από το έτος 2000 ως συμβολική χρονολογία για το πέρασμα στη Νέα Χιλιετία μέχρι σήμερα.
Γράμματα και λέξεις έχουν δώσει τη θέση τους σε εικόνες και αριθμούς. Συντομεύσεις, σύμβολα και εικονικά στιγμιότυπα κυριαρχούν τόσο στα έργα από χαρτί που παρουσιάζω στην έκθεση όσο και στις οθόνες του υπολογιστή μας. Μια σειρά έργων που άλλοτε θυμίζουν αρχιτεκτονικές μακέτες και διαφάνειες και άλλοτε σελίδες πρόχειρων σκισμένων τετραδίων, απλώνονται στον χώρο και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός τρισδιάστατου αλφαβήτου που είτε ψηλαφείται με την αφή, είτε δημιουργεί σύγχυση, απορία της ίδιας του της ανυπαρξίας.
Συμπληρωματικά με τα επιτοίχεια έργα μου παρουσίασα μια εγκατάσταση αποτελούμενη από 100 ριζόχαρτα και 100 πλαστικές διαφάνειες, δουλεμένες με μελάνια εκτυπωτή. Ο αριθμός 100 που επέλεξα δεν είναι τυχαίος, αλλά συνδέεται εννοιολογικά με το ποσοστό πλήρης φόρτισης που εμφανίζεται στις οθόνες του κινητού μας, που κατέχει πια θέση ασφαλή και μόνιμη στη ζωή μας ως άλλη προσθετική προέκταση του χεριού με όριο λειτουργίας και αντοχής 24/7.
– Πρόσφατα παρουσιάσατε έκθεσή σας με τίτλο «5Flavors» με επιμέλεια των Λουΐζας Καραπιδάκη και Kjell-Erik Ruud στην Anti Art Gallery, στην Αντίπαρο. Τι δουλειά σας δείξατε εκεί;
Στη νέα θεματική ενότητα με τίτλο «5 Flavors» παρουσίασα μια σειρά έργων μεικτής τεχνικής, φορτισμένων με πολυάριθμα σύμβολα, νοούμενα ως κώδικες επικοινωνίας. Τα εικονιζόμενα σύμβολα στις πλαστικές διαφάνειες, που συνθέτουν τα έργα μου, άλλοτε ως ένα αντικείμενο ή ένα σημείο, άλλοτε ως ένα πρόσωπο ή μία φράση ή ένα γεγονός, χρησιμοποιούνται ουσιαστικά για την αναπαράσταση μιας γενικής έννοιας, μιας ιδέας ή ακόμα και μιας παρεμφερούς πληροφορίας, αλλά δεν αποτελούν ποτέ την ίδια την ιδέα.
Τα έργα μου λειτουργούν και ορίζονται άλλοτε ως μια περιήγηση στην εικονική πραγματικότητα, ένα διαδραστικό ηλεκτρονικό παιχνίδι, και άλλοτε πάλι ως μία αποσυντονισμένη οθόνη υπολογιστή και αποτελούν μια νέα διάσταση στην επικοινωνία μεταξύ έργου τέχνης και θεατή.
Οι «5 Flavors», αποτελούν για εμένα έναν νέο κώδικα επικοινωνίας, μια προσωπική εικαστική γλώσσα φτιαγμένη από λέξεις, γραμμές, σύμβολα, κενά και περιθώρια που την ονομάζω «art ficially flavoure dlanguage».
– Υπάρχουν έργα σας σε ιδιωτικές συλλογές, μουσεία, συλλογές Ιδρυμάτων. Πού μπορεί κάποιο να θαυμάσει έργα σας;
-Έργα μου υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο Museo di arte Contemporanea e del Novecento στο Monsummano – Ιταλία, στο Hungarian Open Air Μúzeum Szentendre στη Βουδαπέστη και στο Muzeum Kresow Lubaczow στην Πολωνία, στο προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, στη συλλογή του Queens College στη Νέα Υόρκη και στο Italian – American Museum στη Νέα Υόρκη.
Έργο της Άννας Γρηγόρα με θέμα το λεμόνι, φιλοτεχνημένο ειδικά για την Γιορτή του Λεμονιού
Με επίκεντρο το ανδριακό λεμόνι η Ε.Α.Ε. διοργάνωσε ημερίδα την Τρίτη 31 Ιουλίου 2018, στο Δημοτικό Θέατρο Άνδρου, με θέμα “Στροφή στον πρωτογενή τομέα. Το ανδριακό λεμόνι”.
Στόχος της Ημερίδας : η ενημέρωση των κατοίκων του νησιού για τα οφέλη της καλλιέργειας του λεμονιού, το οποίο είχε συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της Άνδρου -αποτελούσε μάλιστα εξαγώγιμο προϊόν- επί αιώνες και την αναγκαιότητα επανενεργοποίησής τους στην καλλιέργεια των “ανδριακών λεμονεώνων”.
Παράλληλα με τις εργασίες της Ημερίδας θα λειτουργήσει έκθεση με προϊόντα και δημιουργήματα εμπνευσμένα από το λεμόνι.
Τα λεμόνια του Γιάννη Πανουτσόπουλου θα βρίσκονται επίσης στον χώρο της ημερίδας
Το πρόγραμμα της ημερίδας :
Εναρκτήρια ομιλία, Προέδρου της Εταιρείας Ανδρίων Επιστημόνων κ. Κ. Πολέμη
Χαιρετισμός από τον Δήμαρχο Άνδρου κ. Θ. Σουσούδη
Α’ ενότητα ομιλιών
ΜΑΝΙΩ ΜΑΝΕΣΗ, Μαθηματικός-Δημοσιογράφος: ΤΟ ΑΝΔΡΙΑΚΟ ΛΕΜΟΝΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΡΕΡΡΑ, Γεωπόνος, Προϊσταμένη Τμήματος Αγροτικής ΑνάπτυξηςΠεριφερειακής Ενότητας Άνδρου: ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
ΠΟΛΙΤΟΥ ΕΛΕΝΗ, Οικονομολόγος , Δημοτική σύμβουλος, Υπεύθυνη Τουρισμού και
Ανάπτυξης Δήμου Άνδρου: ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ
Μια τραγουδιστική αφήγηση του «Ερωτόκριτου»διαφορετική από τις συνηθισμένες προτείνουν το μουσικό σχήμα «Χαΐνηδες» και η ομάδα Ελλήνων χορευτών και ακροβατών «Κι όμΩς κινείται» στη μουσική παράσταση «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Η παράσταση θα βρίσκεται σε περιοδεία με πρώτες στάσεις τη Νάξο (8/8), το Ναύπλιο (11/8), την Άνδρο (13/8) και το Αττικό Άλσος (21/9).
Αξίζει, λοιπόν, να το απολαύσουμε!
«Έγκλημα και Τιμωρία», από τον Λεβάν Τσουλάτζε στο Θέατρο Τεχνόπολις
“Έγκλημα και Τιμωρία”
Η πολυβραβευμένη παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία» μετά από δύο sold-out σεζόν στην Αθήνα (2015-2017), ταξιδεύει στο Ηράκλειο της Κρήτης για τρεις μοναδικές παραστάσεις.
Η ταινία «Mamma Mia! Here we go again», του Ολ Πάρκερ, κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου από την UIP και θα προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη έως την 1η Αυγούστου.
Δέκα χρόνια μετά την παγκόσμια εισπρακτική επιτυχία «Mamma Mia!» που ξεπέρασε τα 600 εκατομμύρια δολάρια, βρισκόμαστε ξανά στο νησί, καλοκαίρι, με τη Σόφι (Αμάντα Σέιφριντ), την κόρη της Ντόνα (Μέριλ Στριπ), να αναλαμβάνει να δώσει νέα πνοή στο ξενοδοχείο και οι θρυλικές «Dynamos» μας ταξιδεύουν σε παρόν και παρελθόν μέσα από τα πολυαγαπημένα τραγούδια των ΑΒΒΑ!
«Το μυστικό της πεταλούδας», του Daniel Calparsoro
Σκηνή από την ταινία “Το μυστικό της πεταλούδας”
Η ταινία “Το μυστικό της πεταλούδας”, του Daniel Calparsoro, κυκλοφόρησε στις 26 Ιουλίου από την Seven Films και θα προβάλλεται έως τις 8 Αυγούστου.
Υπόθεση
Ο 10χρονος Νίκο, δέχεται ένα γράμμα με θανατικές απειλές, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Ο Χον, ερευνά μια σειρά φόνων που συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στην ίδια ακριβώς τοποθεσία και φαίνεται να ακολουθούν μια μαθηματική ακολουθία. Ο μόνος τρόπος για να σώσει τον Νίκο θα είναι να αποκρυπτογραφήσει αυτή την ακολουθία.
Πρωταγωνιστούν: Raúl Arévalo, Aura Garrido, Hugo Arbues
ΦΕΣΤΙΒΑΛ
2ο Φεστιβάλ Δωδώνης: Σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Ήπειρο
Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
Ξεκινά το 2ο Φεστιβάλ Δωδώνης! Ένα διεθνές συμπόσιο και τέσσερις μεγάλες μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις, έρχονται με στόχο ο αρχαιολογικός χώρος της Δωδώνης, να αποτελέσει σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Ήπειρο.
Το Φεστιβάλ διοργανώνει ο Δήμος σε συνεργασία με την Περιφέρεια Ηπείρου και την Εφορεία Αρχαιοτήτων, με φορέα υλοποίησης το Πνευματικό Κέντρο Δωδώνης.
Κορυφαία στιγμή για το φετινό καλοκαίρι θα αποτελέσει η επιστροφή του Εθνικού Θεάτρου στην Αρχαία Δωδώνη.
Συγκεκριμένα, στις 5 Αυγούστου, στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης θα παρουσιαστεί η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Σε όλες τις εκδηλώσεις, η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
INFO:
Αρχαία Δωδώνη, Ήπειρος
Στις 30/07/2018 – 05/08/2018 – 12/08/2018 και 26/08/2018
SummERTime 2018: Καλοκαιρινές συναυλίες από το Ζάππειο στην ΕΡΤ!
Από την Τετάρτη 18 Ιουλίου έως και την Τετάρτη 1η Αυγούστου 2018, όσοι μείνουν στην Αθήνα ή την επισκεφθούν, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν 15 θεματικές συναυλίες, αφιερωμένες στην ελληνική μουσική και το τραγούδι.
Ο θεσμός, που τελεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO, φιλοξενείται από τις 25 Ιουλίου και στον προαύλιο χώρο του Ραδιομεγάρου, σε συνεργασία με τον Δήμο Αγίας Παρασκευής.
Να είστε όλοι εκεί!
Είσοδος ελεύθερη
INFO:
Ζάππειο Μέγαρο, Λ. Αμαλίας, Αθήνα | Κήπος της ΕΡΤ, Λ. Μεσογείων, Αγία Παρασκευή
Ο Moa Bones συναντιέται για πρώτη φορά με τον Theodore επί σκηνής, να ξεκινάει για το αγαπημένο του «Ιsland hopping». Κάθε σταθμός του «Island Hopping», διαφορετικός από τον προηγούμενο, μας καλεί να τους ακολουθήσουμε στις 3 Αυγούστου στην Τήνο.
O Βαγγέλης Γερμανός παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Γαλατσίου όλες τις μεγάλες του επιτυχίες,τελειοποιημένες με jazz και blues στοιχεία. Ας είμαστε εκεί για να απολαύσουμε τη μαγευτική αυτή μουσική του διαδρομή.
Η συνομιλία με τον Γιάννη Νίκου είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη υπόθεση. Πολυπράγμων καθώς είναι, αναπτύσσει με καθηλωτική ευγλωττία ιδιαίτερα μεγάλη γκάμα θεμάτων που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον των συνομιλητών του. Όταν στη συνέχεια βλέπεις τη δουλειά του, τους αμέτρητους ζωγραφικούς μεγάλων διαστάσεων πίνακές του, αναρωτιέσαι αν ο εικαστικός ζει για να ζωγραφίζει ή ζωγραφίζει για να ζει.
Καλλιτέχνης με ανησυχίες και φιλοδοξίες από τα νεανικά του χρόνια σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, μαθήτευσε σε σπουδαίους δασκάλους και ασχολήθηκε με το ψηφιδωτό, την τοιχογραφία, την υποκριτική, τη σκηνογραφία, τη μουσική, την κλασική κιθάρα. Έχει ζήσει και εκθέσει επί χρόνια στο εξωτερικό όπου έχει λάβει επανειλημμένα βραβεύσεις και διακρίσεις.
Η αγάπη του όμως για την Ελλάδα τον έκανε να επιστρέψει και να επιλέξει τη «φύση στον βορρά της Ελλάδας» για να ζει και να ζωγραφίζει. Έτσι δημιούργησε έναν χώρο στα βουνά της Μακεδονίας που αποτελεί σημείο αναφοράς για την παρουσίαση της δουλειάς τους, τις εκθέσεις του, τα εκπαιδευτικά προγράμματα με σχολεία που διοργανώνει.
ΓΙΑΝΝΗΣ NIKOY
– Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τους συμβολισμούς που χρησιμοποιείτε;
Στον πίνακα «Η Γιορτή της Σάρκας» στη δεξιά κάτω γωνία υπάρχει η μορφή του «Κακού» που πάντα ελλοχεύει σε «χορούς και πανηγύρια», ενώ στην άλλη γωνία υπάρχει, η μορφή του «Καλού» που ουρλιάζει. Είναι ο συναγερμός, η συνείδησή μας που ξυπνάει! Σε άλλο έργο υπάρχει ο ψευδοπροφήτης που τάζει και πλανεύει, ξεγελάει και προσπαθεί να προσελκύσει τους ανυποψίαστους. Υπάρχουν και πολλοί συμβολισμοί πιο απλοί, εύκολοι στην ανάγνωση, ένα υψωμένο χέρι με ένα σπαθί, ένα χαμηλωμένο κεφάλι, μια υπόκλιση, αυτά που εξυπηρετούν το θέμα και τα χρησιμοποιώ επίσης αν χρειαστεί.
Οι συμβολισμοί στα έργα μου δεν είναι πάντα ευδιάκριτοι… Τις περισσότερες φορές είναι πρόσωπα –σε μία πολυπρόσωπη σύνθεση– με εκφράσεις ή με την ανάλογη τοποθέτηση στη σύνθεση δίνουν το ιδιαίτερο νόημα. Άλλοτε συμβολίζουν το «Καλό» και άλλοτε το «Κακό», το οποίο δυστυχώς υπάρχει παντού… Για παράδειγμα, στον πίνακά μου του «Αλληγορικού Κύκλου», «ο Κήπος του Κακού», υπάρχει μία γυναικεία φιγούρα με σηκωμένο, σε στάση αντίρρησης, χέρι. Εννοεί εγώ φεύγω, δεν θα πάρω , ενώ γύρω της κυριαρχεί το χάος… είναι η ελπίδα ότι μπορεί να σωθούμε.
– Έχετε χωρίσει τη δουλειά σας σε θεματικούς κύκλους. Με ποια κριτήρια έχει γίνει ο διαχωρισμός;
Γενικά ζωγράφισα και ζωγραφίζω πάρα πολύ για πολλά χρόνια κι έτσι δημιουργήθηκαν διαφορετικές θεματικές. Δημιουργήθηκε λοιπόν η ανάγκη για ταξινόμηση που θα διευκόλυνε τη μελέτη του έργου. Ο διαχωρισμός σε θεματικούς κύκλους έγινε βέβαια από ιστορικούς τέχνης και η σύζυγός μου, Χριστιάνα, ως νομικός και διπλωμάτης καριέρας, είχε αναλάβει την οργάνωση που χρειαζόταν για να γίνει ο διαχωρισμός σε κύκλους δουλειάς , δηλαδή την αρχειοθέτηση, 3.500 έργων ζωγραφικής…
– Μιλήστε μας για τους θεματικούς κύκλους της δουλειά σας;
Η φαντασία είναι ο χώρος που ταξιδεύω και βλέπω τα θέματά μου. Αρχικά ασχολήθηκα με θέματα από τη Μυθολογία, την Ιστορία, μεγαλώνοντας μπήκα και σε θέματα της Ρομαντικής Σχολής, της Αλληγορίας της Μεταφυσικής κ.ά. Επίσης με απασχόλησε αργότερα η αφαίρεση και αφιέρωσα και συνεχίζω μέχρι σήμερα στη θεματική Abstraction να δημιουργώ έργα που ανήκουν σε αυτόν τον κεφαλαιώδη τομέα της Τέχνης . Η μεγάλη μου αγάπη, που είναι η Ιστορία μας, έγινε η αφορμή του «Ιστορικού Κύκλου» από Κλασική Αρχαιότητα, Βυζάντιο, 1821, Μακεδονικό Αγώνα, 1940… Μεγάλη επίσης είναι η αγάπη μου για τη Μυθολογία. Από παιδί με μάγεψε και τα πρώτα πράγματα που ζωγράφισα ήταν ο Τρωικός Πόλεμος, η Οδύσσεια, η Τιτανομαχία, διάβαζα και ονειρευόμουν, τους έβλεπα τους ήρωες, τα τέρατα, όλα… Έτσι δημιουργήθηκε Μυθολογικός Κύκλος λοιπόν! Η Βίβλος, που επίσης τη γνώρισα από το σχολείο, ενώ ιστορίες όπως του Μωυσή, των Προφητών, αλλά και η ζωή του Χριστού με ενέπνευσαν για μεγάλο, αριθμό έργων στον «Βιβλικό Κύκλο».
Από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα η Ρομαντική Σχολή υπηρετήθηκε από χιλιάδες καλλιτέχνες, τα θέματά της μου κέντρισαν το ενδιαφέρον να ψάξω και να βρω δικούς μου τρόπους έκφρασης και απόδοσης γνωστών θεμάτων, ορόσημων και να βρω τα δικά μου θέματα, τον δικό μου «Ρομαντικό Κύκλο». Παράλληλα, ζωγράφιζα έργα που δημιούργησαν τον «Αλληγορικό Κύκλο». Με την αλληγορία μπορείς με σύμβολα να γράψεις αλήθειες που ανακαλύπτεις στον χώρο του μεταφυσικού, του παράδοξου, του μεγαλειώδους και ίσως του τρομακτικού. Η μητέρα μου ήταν αγγλοϊρλανδικής καταγωγής… Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για ιππότες, κάστρα… Έτσι σιγά σιγά άρχισα να δημιουργώ τον «Μεσαιωνικό Κύκλο» που αγαπήθηκε πολύ στην Ελλάδα, πράγμα που με εξέπληξε ευχάριστα. Και το λέω γιατί έτσι ζωγράφισα ανενδοίαστα για αυτόν τον κύκλο.
“Η έμπνευση ζώντας μέσα στη φύση ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Και η «παραγωγή» μου πολλαπλάσια από τα αν ζούσα στην πόλη…”
– Έχετε φτιάξει το δικό σας περιβάλλον και δραστηριοποιείστε στη Δράμα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον παράδεισο που εμπνέεστε και ζείτε;
Ξεκίνησε σαν όνειρο, επιθυμία, σκοπός, όπως και να το πω δεν αλλάζει… Ήταν ένα ταξίδι στη φύση που τόσο μας έλειπε στη πόλη και κάποια στιγμή χωρίς να πολυκαταλάβουμε άρχισε να πραγματοποιείται…
Ήταν αρχές του ’90 που βρήκαμε, με τη γυναίκα μου πάντα, έναν χώρο στα βουνά της Μακεδονίας, για να χτίσουμε το σπίτι και το εργαστήριο. Η έκταση ήταν μεγάλη και το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αρχίσουμε να φυτεύουμε δέντρα… Μέχρι σήμερα έχουμε φυτέψει 8.500 δέντρα. Έλατα, ελατόπευκα, καρυδιές, καστανιές, οπωροφόρα, λεύκες κ.ά. Η προσπάθεια πέτυχε και ζούμε πια σε ένα πραγματικό δάσος. Η έμπνευση ζώντας μέσα στη φύση ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Και η «παραγωγή» μου πολλαπλάσια από τα αν ζούσα στην πόλη…
– Έχετε δραστηριοποιηθεί πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Σε ποιες χώρες έχετε δραστηριοποιηθεί και ποιες εμπειρίες σας θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Στο διάστημα που η σύζυγοό μου ήταν πρόξενος της Ελλάδος στη Γένοβα έζησα πέντε χρόνια και δραστηριοποιήθηκα στην Ιταλία,με αρκετές εκθέσεις σε πόλεις, από Βορρά έως τον Νότο! Ρώμη, Γένοβα, Μπρέσια,Φλωρεντία, Μιλάνο… Άρεσε η δουλειά μου και έγραψαν για αυτήν. Είχα προτάσεις να παραμείνω και να συνεχίσω εκεί… Η Ελλάδα όμως πάντα με στοίχειωνε, ήθελα να βρεθώ εδώ, στον χώρο που είμαι τώρα… Στην Biennalle της Ρώμης βραβεύτηκα για το σχέδιο. Νωρίτερα υπήρξε μεγάλη έκθεση στις Βρυξέλλες, που γνώρισε επιτυχία! Έκανα εκθέσεις στο Μόναχο, στο Τορόντο, Αμερική,Κύπρο…. Έργα μου υπάρχουν σε συλλογές σε όλη την Υφήλιο, δεν έχω παράπονο…
“τα σύγχρονα έργα τέχνης για σωστοΥς λόγους είναι μια ασφαλής επένδυση χρημάτων και διαφέρει από όποια άλλη επένδυση”
– Είναι η τέχνη επένδυση;
Η ερώτηση αυτή βρίσκει πολύ εύκολα απάντηση, τι αξίζει περισσότερο από έναν πίνακα Rembrand, του Tiziano, του Monet,του VanGoch; Ένα σπίτι; Ένα πανάκριβο αυτοκίνητο; Η επένδυση στην τέχνη, στους πίνακες, εφόσον γίνει με σωστό τρόπο είναι εξασφαλισμένη. Γιαυτό γίνονται παγκοσμίως δημοπρασίες με υπέρογκα ποσά. Και αλλάζουν πίνακες ιδιοκτήτη έναντι μεγάλων ποσών. Σε εποχές οικονομικής κρίσης η πιο σίγουρη επένδυση ήταν η αγορά έργων τέχνης. Ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει, ακόμα και η αγορά χρυσού είναι ριψοκίνδυνη, η τιμή του ανεβοκατεβαίνει από το χρηματιστήριο. Και τα σύγχρονα έργα τέχνης για σωστούς λόγους είναι μια ασφαλής επένδυση χρημάτων και διαφέρει από όποια άλλη επένδυση.
– Τα τελευταία χρόνια η τέχνη και όχι μόνο πέρασε δύσκολες μέρες από πλευράς αγοραστικού ενδιαφέροντος. Έχεις διαπιστώσει σημάδια ανάκαμψης τον τελευταίο καιρό;
Στην Ευρώπη, στην Αμερική ναι! Ακούγονται ευχάριστα νέα για ανάκαμψη και επιστροφή σε μία παλαιότερη ομαλότητα! Στην Ελλάδα όχι! Η οικονομική κρίση σε μας συνεχίζεται έντονη και πιεστική. Είναι αποτρεπτική στην αγορά έργων τέχνης και ο πίνακας είναι ούτως η άλλως είδος πολυτελείας.
– Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Λόγω του μεγάλου σε ποσότητα και βάθος χρόνου έργου, με τη στήριξη και παραίνεση μεγάλου αριθμού φίλων και συλλεκτών υπήρξε τελικά η ανάγκη της δημιουργίας ενός «Κέντρου Ζωγραφικής Γιάννη Νίκου».
Σκοπός του είναι η συντήρηση και διάδοση του έργου και μεταξύ των δραστηριοτήτων του είναι τα σεμινάρια ζωγραφικής, οι εκθέσεις, τα εκπαιδευτικά προγράμματα με σχολεία, η δημιουργία και εκτύπωση υλικού, βιβλίων τέχνης… Αλλά η μόνη και πραγματική μου επιθυμία είναι να ζωγραφίζω και να αποτυπώνω οράματα στον καμβά… και να εκθέτω,. Θέλω να έχω επαφή με τον κόσμο, να τον αφουγκράζομαι και να τον εκπλήσσω γιατί χαίρομαι πραγματικά όταν μου πει ο φίλος μου «μπράβο Γιάννη, με ταξίδεψες…».
Ο Μιχάλης Μακρουλάκης γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1940, λίγους μήνες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1957 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε (1958-1964) στο Α.Τ.Ι. σκηνογραφία και ενδυματολογία με δασκάλους το Σπύρο Βασιλείου, τον Τάσσο, τον Κώστα Πλακωτάρη, τον Αντώνη Πολυκανδριώτη κ.α., ζωγραφική με το Γιάννη Τσαρούχη και σχέδιο με το Θανάση Απάρτη.
Από το 1963 έως το 1966 εργάσθηκε ως σκηνογράφος σε αθηναϊκά θέατρα. Το 1971 με αφορμή την φιλοτέχνηση ενός πορτραίτου της βασίλισσας του Ιράν, Φαράχ Παχλαβί ταξίδεψε στην ασιατική χώρα, όπου εγκαταστάθηκε και έζησε μέχρι το 1978.
Την πρώτη του ατομική έκθεση παρουσίασε στην Αθήνα το 1969. Ακολούθησε σειρά ατομικών εκθέσεων, καθώς και συμμετοχή του σε ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Το έργο του εντάσσεται στο χώρο του υπέρμετρου ρεαλισμού.
Κατά τα πρώτα στάδια της καλλιτεχνικής του πορείας, ο Μακρουλάκης ασχολήθηκε με την τοπιογραφία και συγκεκριμένα με την ρεαλιστική απεικόνιση του ελληνικού τοπίου. Αργότερα κατευθύνθηκε προς τη νεκρή φύση και την απεικόνιση εσωτερικών χώρων ενώ εισήγαγε στοιχεία της περσικής εικαστικής σχολής, εμφανώς επηρεασμένος από την πολύχρονη παραμονή του στην Τεχεράνη.
Ζει και εργάζεται στην Σύρο και ενίοτε επισκέπτεται την Αθήνα.
Ένας Ιρλανδός κυνηγός κεφαλών, χαμένος κάπου στον Κόλπο του Άντεν, με μοναδική παρέα κακής ποιότητας ουίσκι και λαθραία τσιγάρα, μισθωμένος για να εκτελεί πειρατές. Κανείς δεν αναζητεί τον Λιρόι Ντάφλερ, τον «Διάβολο του Έιρε», αν δεν πρέπει να πεθάνει κάποιος. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε και τι τον οδήγησε σε εκείνη την κόλαση. Μέχρι που ένα τηλεφώνημα θα ξυπνήσει φαντάσματα και θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Εικόνες από το παρελθόν έρχονται να του θυμίσουν την κατάρα με την οποία γεννήθηκε: να βλέπει τον θάνατο όσων αγάπησε. Η κατάρα όμως πρέπει να σπάσει για να λυτρωθεί ο ίδιος και να μην κινδυνεύει άλλο πια εκείνη… Εκείνη, που τον αγάπησε άνευ όρων και του χάρισε την καρδιά της για πάντα. Εκείνον, μαζί με το ολέθριο χάρισμά του.
Ένα θρίλερ που διαδραματίζεται μεταξύ τεσσάρων ηπείρων, βαμμένο με αίμα και ανεκπλήρωτους πόθους σκοτεινών ανθρώπων, συμφέροντα επιχειρηματιών, επαγγελματιών δολοφόνων και έναν μεγάλο έρωτα, με αφετηρία και τέλος την Ελλάδα.
«Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από την παγκόσμια κατασκοπεία, Μένια. Αν κάποιος κεντρίσει το ενδιαφέρον, έχουν τη δυνατότητα να μάθουν τα πάντα γι’ αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί απ’ αυτούς». «Ποιους “αυτούς”;»
Ο Στέφανος έβαλε τα γέλια. «Οι “αυτοί” είναι οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου. Αυτοί που ελέγχουν τα πάντα, που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, που ξεκινούν έναν πόλεμο και αποφασίζουν πότε θα λήξει».
Το πρόσωπό του σκλήρυνε απότομα. «Δε θα τους δεις ποτέ στην τηλεόραση. Δε θα μάθεις ποτέ για την ύπαρξή τους. Κι όμως είσαι ένα γρανάζι σε έναν μηχανισμό που εξυπηρετεί δικά τους συμφέροντα. Αν είσαι προβληματικό, βγαίνεις εκτός λειτουργίας, ανακυκλώνεσαι και αντικαθίστασαι. Εμείς, εγώ, ο άντρας σου, ο Μύρος, είμαστε αυτοί που αναλαμβάνουν να λειτουργούν όλα όπως πρέπει. Εμείς είμαστε τα όπλα τους, ώστε εσείς, τα πιόνια τους, να μη στραφείτε ποτέ εναντίον τους, κι αν ποτέ το κάνετε, φροντίζουμε να σας εξαφανίσουμε».
Who is who
Ο Βαγγέλης Βουραζάνης γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη. Το 2007 εισήχθη στα ΤΕΙ Καβάλας, στο Τμήμα Διαχείρισης Πληροφοριών, αλλά οικονομικές δυσχέρειες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη για να εργαστεί. Για μία δεκαετία εργάστηκε ως barista, ενώ το 2017 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Ψυχή από Μαύρο Βελούδο (Εκδόσεις Βάρφη).
Η σχέση του με τη συγγραφή και τη λογοτεχνία είναι για τον ίδιο σχέση ερωτική, αποτελώντας την τέλεια ψυχοθεραπεία.
Η σχολή “Μοντέρνοι Καιροί” οργανώνει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες τμήμα προετοιμασίας για την καλύτερη παρουσία των σπουδαστών στις εισαγωγικές εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, και στις εισαγωγικές εξετάσεις της σχολής μας.
Τα μαθήματα προετοιμασίας είναι δωρεάν.
Τα μαθήματα διδάσκουν καθηγητές της Σχολής με μακρά πορεία στο θέατρο και ιδιαίτερη εμπειρία στις ειδικές απαιτήσεις των εξετάσεων.
Ο αριθμός των μαθητών στο τμήμα προετοιμασίας είναι περιορισμένος και γίνεται κατόπιν επιλογής της σχολής. Για να ενταχθείτε στο τμήμα προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Υπουργείου πρέπει να τηλεφωνήσετε στη γραμματεία της σχολής, να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας, και να κλείσετε ραντεβού για συνέντευξη με τη Διεύθυνση της σχολής.
Στόχος είναι η θεατρική εκπαίδευση αλλά και η εστίαση στις προσωπικές ανάγκες του κάθε υποψηφίου, η ψυχολογική τόνωση, η εξερεύνηση των εκφραστικών του δυνατοτήτων, η ανακάλυψη και προβολή των ιδιαίτερων χαρισμάτων του, έτσι ώστε κάθε μαθητής να αντιμετωπίζεται σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.
Σ’ αυτό οφείλεται και το εντυπωσιακό ποσοστό επιτυχίας των μαθητών μας, στις εξετάσεις, κάθε χρόνο.
Τα μαθήματα ξεκινούν στις 6 Ιουλίου και διαρκούν έως 8 Αυγούστου και ξεκινούν πάλι 25 Αυγούστου έως 17 Σεπτεμβρίου. Μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου και όσο διαρκούν οι εξετάσεις του θα γίνουν εξατομικευμένα μαθήματα ανάλογα με την ημερομηνία που εξετάζεται ο κάθε υποψήφιος.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μαθήματα Υποκριτικής, Ποίησης, Κίνησης, Αυτοσχεδιασμού και Τραγουδιού. Τα κείμενα επιλέγονται, μέσα από ένα πλούσιο ρεπερτόριο, από τους διδάσκοντες καθηγητές έτσι ώστε να αναδεικνύουν όσο γίνεται καλύτερα τον κάθε μαθητή.
Οι Μοντέρνοι Καιροί βρίσκονται στην οδό Ευρυμέδοντος 4 στον Κεραμεικός (τηλ 210 3470 670,693 2454 812, 697 7217 492) και η γραμματεία της Σχολής θα λειτουργεί από τις 25/08 καθημερινά από 6 μ.μ. έως 8 μ.μ.
Συναντήσαμε τον εικαστικό Τάσο Δήμο στον χώρο που δημιουργεί στο Νέο Ψυχικό. Χώρο ήρεμο και χαλαρό, με χαμηλή μουσική και θετική αύρα, που αντιπροσωπεύει απόλυτα τον τρόπο έκφρασής του.
Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο Δ. Κοκκινίδης, ο Δ. Μυταράς, ο Β. Δημητρέας και εν συνεχεία συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο εργαστήριο του Marwan Kassab -Bachi με υποτροφία από την Bosch. Τα έργα του αποπνέουν ρομαντισμό και ακροβατούν σε μια λεπτή ισορροπία χρώματος και σχεδίου.
Η αέναη κίνηση του ειδώλου αποκαλύπτει ένα βαθύ εσωτερικό φως, καθώς η χρωματική του παλέτα σε απαλούς τόνους εξαϋλώνει τις μορφές και αποκαλύπτει την αθωότητα και την αγνότητα του ανθρώπου μέσα στη φύση.
Έργο Τάσου Δήμου
– Παρατηρώντας τα έργα σου διαπιστώνουμε ότι η φύση αποτελεί κύρια θεματολογία αυτών. Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σου;
Tα έργα μου που πραγματεύονται το φυσικό τοπίο και τα έμβια όντα που ζουν σε αυτό είναι ακόμη μία ένδειξη της επιρροής που έχει ασκήσει το κίνημα του ρομαντισμού επάνω στη ζωγραφική μου. Η γραφή μου είναι σαφώς περισσότερο επηρεασμένη από το αργότερο κίνημα του ιμπρεσιονισμού –με μερικά πιο σποραδικά εξπρεσιονιστικά στοιχεία– και αυτό γιατί περισσότερο με ενδιαφέρει η εντύπωση που αφήνει ένα φυσικό ερέθισμα, παρά η οποιαδήποτε εμμονή του καλλιτέχνη με το να αποτυπώσει το ερέθισμα αυτό αντικειμενικά.
Πολλά πράγματα με εμπνέουν στο φυσικό τοπίο και την υποκειμενική μου εμπειρία με αυτό. Οι φορές που έχω επιστρέψει σε αυτό για να εμπλουτίσω τη θεματολογία μου είναι αμέτρητες. Συχνά περιπλανιέμαι απλά παίρνοντας φωτογραφίες και όταν τις ξαναβλέπω αργότερα με ηρεμία, ανακαλύπτω μελλοντικούς πίνακες.
– Πόσο σε έχουν επηρεάσει οι δάσκαλοί σου και από ποιους καλλιτέχνες πιστεύεις ότι έχεις δεχτεί επιρροές;
Δάσκαλοι όπως ο Κοκκινίδης και ο Μυταράς έχουν επηρεάσει όχι τόσο τη θεματολογία ή τη γραφή μου αλλά περισσότερο το εργασιακό μου ήθος. Η σχολή με βοήθησε κυρίως στο να θέσω απαραίτητες επαγγελματικές προτεραιότητες και να μάθω να δουλεύω με πειθαρχία εντός των προθεσμιών.
Επίσης, η δουλειά που έκανα εκείνη την εποχή ανήκει σε μία από τις πιο ανήσυχες και σκοτεινές μου περιόδους, οπότε μπορούμε να πούμε πως η σχολή με βοήθησε και στο να εκφράσω όλα αυτά που με απασχολούσαν ως έφηβο και στη συνέχεια να προχωρήσω πέρα από εκείνη τη δύσκολη φάση της ζωής μου.
Σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευσή μου έπαιξε και η μαθητεία μου στο εργαστήριο του Γιώργου Βακιρτζή. Τόσο τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα στα οποία μας εξέθεσε όσο και η δική του εκκεντρική περσόνα αποτέλεσαν μεγάλη πηγή έμπνευσης για τη ζωή και το έργο μου.
– Τα έργα σου χαρακτηρίζονται από την χρωματική σου παλέτα. Τι προσέχεις στο χρώμα; Αυτή σου η έκφραση κρύβει αισιοδοξία;
Τα χρώματα που χρησιμοποιώ δεν είναι πάντοτε χαρούμενα. Πολλοί πίνακές μου διέπονται από γκρι αποχρώσεις, ενώ σε άλλους κυριαρχεί το καφέ. Υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια υπολανθάνουσα αισιοδοξία στο έργο μου, που μάλλον έχει να κάνει με τη δική μου οπτική για τον κόσμο. Δεν έχω φυσικά αυταπάτες.
Υπάρχουν αρκετά προβλήματα εκεί έξω για να ρίξουν τον καθένα μας σε κατάθλιψη. Υπάρχουν όμως και πράγματα που κατέχουν μια ομορφιά η οποία ξεπερνά κάθε γκρίζα σκέψη. Για μένα η ομορφιά αυτή κρύβεται στο φυσικό τοπίο και γιαυτό ζωγραφίζω πεταλούδες, δάση και τη θάλασσα.
Πιστεύω πως η φύση κατέχει εκείνη την ενέργεια που μπορεί να αναζωπυρώσει την όρεξη για ζωή στον καθένα μας και να μας κάνει να δούμε τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.
“Υπήρξαν καλές εποχές που τόσο το κράτος όσο και ιδιώτες είχαν χρήματα να διαθέσουν για την τέχνη. Τώρα πια ο κόσμος είναι φοβισμένος και δεν τολμάει να επενδύσει σε νέους ζωγράφους”
Έργο Τάσου Δήμου
– Πώς εκτιμάς την αγορά της τέχνης στην Ελλάδα;
Η αγορά στην Ελλάδα πηγαίνει σταδιακά προς το χειρότερο. Υπήρξαν καλές εποχές που τόσο το κράτος όσο και ιδιώτες είχαν χρήματα να διαθέσουν για την τέχνη. Τώρα πια ο κόσμος είναι φοβισμένος και δεν τολμάει να επενδύσει σε νέους ζωγράφους.
Πολιτιστικές κληρονομιές όπως η Βίλα του Ιόλα σαπίζουν γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει να επενδύσει σε αυτές, φοβούμενη την κατακραυγή του πεινασμένου κόσμου. Πιστεύω όμως πως όλα αυτά είναι παροδικά και ότι αν ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί, τότε τα πράγματα θα είναι λίγο καλύτερα.
– Θα ήθελες να αναφερθείς στις τελευταίες εκθέσεις σου;
Ενδεικτικά, μερικές από τις ομαδικές εκθέσεις στις οποίες έχω συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια έγιναν στην Kourd Gallery, τη Mihalarias Art, τη MaLou Art Consultingand Art Gallery, την Γκαλερί του Νότου και τη Dépôt Art Gallery στο Παρίσι.
Η τελευταία μου ατομική έκθεση ήταν το 2017 στο ΜΕΤΗ στο Ηράκλειο. Πριν από αυτή, το 2016, έκανα εκθέσεις στο βιβλιοπωλείο Λεμόνι, την Art Gallery Αλεξανδρούπολη και το 2014 στη Νέα Υόρκη με ενδιάμεσα τέσσερεις συμμετοχές στην Art Athina με τις γκαλερί Art Zone 42, Artower και Epsilon Art Gallery.
Έργο Τάσου Δήμου
– Ποια από τα προσεχή σου σχέδια θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Φυσικά, πολλές φορές τα σχέδια αλλάζουν και υπάρχουν βέβαια και τα απρόοπτα. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται να συνεργαστώ και πάλι με την Kourd Gallery, η οποία κάνει μια ομαδική έκθεση στην Πάρο, στο Yria Ceramics. Επίσης, θα λάβω μέρος στο Art Thessaloniki το φθινόπωρο και υπάρχουν ακόμη κάποιες προτάσεις για το εξωτερικό που ελπίζω να μπορώ να σας τις ανακοινώσω σύντομα.
Έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, στην Αμερική, στην Ιαπωνία, στην Ελβετία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στην Κύπρο και στη Σαουδική Αραβία. Επίσης έργα του υπάρχουν στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθήνας, Κορίνθου, Καρδίτσας, στην Α.Σ.Κ.Τ., κ.α.
* Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «axianews».
Η γκαλερί Allouche Benias, δημιούργημα των Eric Allouche και George Benias εγκαινίασε στις αρχές του καλοκαιριού το χώρο της στην Αθήνα με μια ομαδική έκθεση τεσσάρων εμβληματικών καλλιτεχνών που έδρασαν στην εικαστική σκηνή της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Η Allouche Βenias Gallery άνοιξε μια νέα αίθουσα τέχνης στο κέντρο της Αθήνας, στο ιστορικό κτίριο του Μεγάρου Δεληγεώργη (σχεδιασμένο από τον Ε. Ziller), όπου στεγαζόταν η παλιά Ταινιοθήκη της Ελλάδος, δίνοντας νέα πνοή στην εγχώρια –και όχι μόνο σκηνή της Τέχνης. Η Αθήνα έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι, αν και σε οικονομική κρίση, δεν χάνει τον δημιουργικό της παλμό, παρουσιάζοντας μια ακμάζουσα καλλιτεχνική δραστηριότητα, γεγονός που την καθιστά πόλο έλξης για ανθρώπους της τέχνης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η γκαλερί έχει στόχο, μέσα από τη διοργάνωση εκθέσεων με διεθνείς, αλλά και ελληνικές συμμετοχές, να δημιουργήσει ένα διευρυμένο δίκτυο, τόσο καταξιωμένων, όσο και ανερχόμενων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, το οποίο θα φέρει στο προσκήνιο τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία. Παράλληλα, μια από τις βασικές επιδιώξεις της γκαλερί είναι η παρουσίαση μερικών από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες παγκοσμίως, δίνοντας την ευκαιρία σε ένα ευρύ κοινό, εκτός του αθηναϊκού, να παρακολουθήσει και να κατανοήσει τις τάσεις της σύγχρονης τέχνης στο σύνολό τους.
Η εναρκτήρια έκθεση
Η έκθεση Allouche Benias Inaugural Show: Kenny Scharf Ross Bleckner Enoc Perez Donald Baechler παρουσιάζει το έργο τεσσάρων καταξιωμένων Αμερικανών καλλιτεχνών, οι τρεις από του οποίους ανήκουν στη γενιά της εικαστικής σκηνής της Νέας Υόρκης των 80s (Kenny Scharf, Ross Bleckner, Donald Baechler), αντιπροσωπεύοντας με χαρακτηριστικό, ωστόσο, διαφορετικό τρόπο ο καθένας, τον επαναπροσδιορισμό της ζωγραφικής, έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στα όψιμα έργα του A. Warhol και στις αναζητήσεις καλλιτεχνών όπως οι J. M. Basquiat, J. Schnabel, K. Haring κ.α.. Ο Enoc Perez εντάσσεται μεν σε μια νεότερη γενιά, ωστόσο, η ζωγραφική του φέρει έντονα τις επιδράσεις των προηγουμένων. Η έκθεση Allouche Benias Inaugural Show: Kenny Scharf, Ross Bleckner, Enoc Perez, Donald Baechler συγκροτείται ουσιαστικά μέσα από την οργάνωση στο χώρο τεσσάρων ατομικών εκθέσεων, μία για τον κάθε έναν από τους συμμετέχοντες, ανοίγοντας έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ τους.
Οι καλλιτέχνες
Ο Kenny Scharf, γεννημένος το 1958 στην California, είναι ένας από τους σημαντικούς καλλιτέχνες της εικαστικής σκηνής του East Village της δεκαετίας του 1980. Φίλος του Andy Warhol, του Klaus Nomi και της Αnn Magnuson, υπήρξε μια από τις χαρακτηριστικές προσωπικότητες του νεοϋορκέζικου Club 57, ενώ, μαζί με τον Keith Haring και τον Jean-Michel Basquiat, συνέβαλε στον επαναπροσδιορισμό της ζωγραφικής μέσα από τη χρήση ενός λεξιλογίου βγαλμένου από την κουλτούρα των δρόμων, τη streetart και την pop αισθητική των 80s. Στόχος ήταν η αντίσταση στην ελιτίστικη μοντερνιστική προσέγγιση της τέχνης και το άνοιγμά της σε ένα ευρύτερο κοινό, με τη δημιουργία έργων που διακρίνονταν από νεανικό αυθορμητισμό και ανεπιτήδευτο δυναμισμό. Έχοντας δουλέψει με διαφορετικά εικαστικά μέσα (από ζωγραφική μέχρι installation art), o Kenny Scharf ανέπτυξε μια εικαστική γλώσσα βασισμένη στη χρήση έντονων (πολλές φορές fluo) χρωμάτων και την επινόηση ενός προσωπικού, συμβολικού σύμπαντος, κατοικημένου από τους δικούς του χιουμοριστικoύς καρτούν χαρακτήρες, οι οποίοι σαρκάζουν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση και κρατούν μια, μάλλον, κριτική στάση απέναντι στη «σοβαροφάνεια» της υψηλής τέχνης. Οι χαρακτήρες αυτοί, με αναφορές σε ήρωες των παιδικών τηλεοπτικών σειρών (Τhe Flintstones, The Jetsons), με τις οποίες μεγάλωσε ο Scharf, ξεφυτρώνουν μέσα από βιομορφικά, ψυχεδελικά σχήματα, καταλαμβάνουν την επιφάνεια του καμβά, εξαπλώνονται σε τοίχους κτιρίων ή αποκτούν τρισδιάστατες διαστάσεις γλυπτών έργων…πάντα με μια παιχνιδιάρικη διάθεση διατάραξης της πραγματικότητας και ανατροπής των «οποιωνδήποτε τυχόν κανόνων».
O Ross Bleckner ανήκει στη γενιά των Αμερικανών καλλιτεχνών που, κατά τα τέλη του ‘70 και τις αρχές του ‘80, επιχείρησαν να αναβιώσουν το εικαστικό μέσο της ζωγραφικής (J. Schnabel, E. Fischl, D. Salle κ.α.). Στις αρχές της καλλιτεχνικής του πορείας ασχολείται με μια ιδιότυπη παραλλαγή του κινήματος της Op Art, στη σειρά των stripe paintings, για να περάσει αργότερα σε ένα ζωγραφικό ιδίωμα που αμφιταλαντεύεται μεταξύ αφαίρεσης και αναπαράστασης, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε ένα παιχνίδι φωτός – σκότους. Τα σχεδόν διάφανα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα λουλουδιών, πουλιών, καρκινικών ή προσβεβλημένων από τον ιό του AIDS κυττάρων, συγκροτούν μια συμβολική εικαστική γραφή. Εικόνες θολές και δυσδιάκριτες σαν να είναι ιδωμένες μέσα από έναν φακό που άλλες φορές απομακρύνεται και άλλες πλησιάζει υπερβολικά, καθιστώντας την ταυτότητά τους δυσανάγνωστη. Στον πυρήνα των θεματικών του αναζητήσεων βρίσκονται η έννοια της απώλειας, η αναζήτηση της ομορφιάς στο εφήμερο, η μεταλλαξιμότητα στο πέρασμα του χρόνου, επεξεργασμένες μέσα από τις αντιθέσεις: οργανικό – ανόργανο, μικρόκοσμος – μακρόκοσμος, απόσταση – εγγύτητα.
H ζωγραφική για τον Enoc Perez δεν τίθεται υπό κανενός είδους αμφισβήτηση. Ο ίδιος, ως καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη (αν και Πουερτορικανός), αναζητά τη σύνδεση του έργου του με «την ιστορία της πόλης», μέσα από την καλλιέργεια εκλεκτικών συγγενειών με τις εικαστικές πρακτικές του Warhol, του Basquiat και του Rauschenberg. Έτσι, αντλώντας έμπνευση από τις μεταξοτυπίες του Warhol, αναπτύσσει μια τεχνική που παντρεύει τη ζωγραφική με τη διαδικασία του τυπώματος και επιτρέπει την παραγωγή πολλαπλών πανομοιότυπων εικόνων. Μετά το 2010 επιστρέφει στη χρήση πινέλου, πολλές φορές, μάλιστα, σε συνδυασμό με κολάζ από έτοιμο φωτογραφικό υλικό του διαδικτύου, δημιουργώντας ένα παλίμψηστο από διαφορετικές φόρμες. Στις αναπαραστάσεις μοντερνιστικών κτιρίων (ιδιαιτέρως αντιπροσωπευτικό δείγμα η σειρά Πρεσβειών της Αμερικής σε διαφορετικά μέρη του κόσμου) και νεοϋορκέζικων ουρανοξυστών του Perez, το στίγμα του ουτοπικού ιδεώδους μιας Νεωτερικότητας που έχει πια παρέλθει, αποτυπώνεται εύστοχα στον καμβά, ενώ μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στη ζωγραφική ποιότητα του έργου, παρά στη ρεαλιστική απεικόνιση των λεπτομερειών.
Στα έργα του Donald Baechler, μέλος, επίσης, της εικαστικής σκηνής του East Village στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μπορεί κανείς να διακρίνει τις pop επιρροές του Warhol στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα καθημερινών αντικειμένων, λουλουδιών ή προϊόντων της καταναλωτικής κουλτούρας. Ωστόσο, τα έντονα περιγράμματα, η επιπεδότητα των μορφών και η αμεσότητα του σχεδίου θυμίζουν εικόνες σε παιδικό μπλοκ ζωγραφικής. Ο Baechler ανασύρει κάθε φορά τα εικονογραφικά του στοιχεία από ένα προσωπικό αρχείο εικόνων κατασκευασμένων από τον ίδιο ή παρμένων, κατόπιν έρευνας, από περιοδικά, εφημερίδες, μαθητικά βιβλία και διαδικτυακούς τόπους. Η διαδικασία αυτή καταλήγει στη δημιουργία ιδιόμορφων κολάζ που προκύπτουν μέσα από το συνδυασμό έτοιμου υλικού με τη ζωγραφική. Η εικαστική γλώσσα του Baechler στηρίζεται πάνω σε μια φορμαλιστική βάση που έχει να κάνει περισσότερο με τη γραμμή, τη σύνθεση και τη δομή του έργου. Οι φιγούρες που σχεδιάζει διακατέχονται από έναν ρετρό χαρακτήρα, ανατρέχοντας σε μνήμες από την παιδική ηλικία, ενώ εμφανίζονται με έναν σταθερό ρυθμό τόσο στους πίνακες όσο και στα γλυπτά του.
INFO
Allouche Benias Gallery
Kανάρη 1
Διάρκεια Έκθεσης: Έως 30 Αυγούστου 2018
Ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι, για ένα αστέρι που έχασε το δρόμο του και μια Χριστουγεννιάτικη Μαγική Σοφίτα που θα το ξανακάνει να λάμψει.
Λίγα λόγια για...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Η Μαρία Κτιστοπούλου ανακαλύπτει μέσα από τη ζωγραφική της μια διαφορετική πτυχή της θαλασσινής πραγματικότητας. Για εκείνη η φύση είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος. Επικεντρώνεται στις θυελλώδεις θάλασσες, δημιουργεί τοπία δίπλα στο κύμα, εκεί όπου η θάλασσα πάει και έρχεται, είναι ρευστή, ευμετάβλητη, απρόβλεπτη. Οι καταιγίδες και οι θαλασσοταραχές της, εκφράζουν τη σημερινή κοινωνική κατάσταση, είναι μια αντανάκλαση και συνάμα αντίδραση στην αβεβαιότητα της εποχής μας.
