Αρχική Blog Σελίδα 534

Εφυγε ο Μάνος Ελευθερίου…

Από
Zeta Tz
-

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 80 ετών άφησε ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου. Πρόσφατα είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα υγείας, το ξεπέρασε αλλά τα ξημερώματα απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς.

Ο Μάνος Ελευθερίου έχει γράψει ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια. Παράλληλα έχει εργαστεί ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Ο Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1938 στην Ερμούπολη της Σύρου. Σε ηλικία 14 ετών ήρθε με την οικογένειά του από την Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια έζησαν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακόμισαν στο Νέο Ψυχικό.

Το 1955 ο Μάνος Ελευθερίου γνώρισε τον Άγγελο Τερζάκη ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου.

Τα πρώτα του ποιήματα και θεατρικά έργα τα έγραψε το 1960 στα Ιωάννινα όπου βρέθηκε για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Το 1962 σε ηλικία μόλις 24 ετών δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός», με δικά του χρήματα αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.

Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00» που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκινά να εργάζεται στο «Reader’s Digest» όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Στο μεταξύ κυκλοφορούν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, “Το διευθυντήριο” (1964) και “Η σφαγή” (1965) για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές.

Το 1964 ο Μάνος Ελευθερίου παρουσιάζεται στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάστηκε με τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή καθώς και τον Μίκη Θεοδωράκη (1967) με τον οποίο η συνεργασία διακόπηκε λόγω της Δικτατορίας. Τα τραγούδια πρωτοκυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι.

Ο Μάνος Ελευθερίου συνεργάστηκε με τον Δήμο Μούτση (Άγιος Φεβρουάριος, 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στον δίσκο Θητεία του οποίου η ηχογράφηση άρχισε το Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974 με την Μεταπολίτευση.

Ο Μάνος Ελευθερίου είχε κατά καιρούς συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα καθώς και με το Θανάση Γκαϊφύλλια στην Ατέλειωτη Εκδρομή (1975), τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και πολλούς άλλους.

Παράλληλα έγραφε και εικονογραφούσε παραμύθια ενώ επιμελήθηκε την έκδοση λευκωμάτων με θέμα την Σύρο: Ενθύμιον Σύρας, Θέατρο στην Ερμούπολη κ.α.

Τη δεκαετία του ‘90 αρθρογραφούσε και συγχρόνως έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα.

Το 1994 κυκλοφόρησε η πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2005. Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου, βραβεύθηκε για την συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.

Το έργο του Μάνου Ελευθερίου

Δισκογραφία

  • Το παλληκάρι έχει καημό (Μ.Θεοδωράκης)
  • Σ’ αυτή τη γειτονιά (Μ.Θεοδωράκης)
  • Ο Άγιος Φεβρουάριος (Δ.Μούτσης)
  • Η σούστα πήγαινε μπροστά (Δ.Μούτσης)
  • Άλλος για Χίο τράβηξε (Δ.Μούτσης)
  • Ο χάρος βγήκε παγανιά (Δ.Μούτσης)
  • Θητεία (Γ.Μαρκόπουλος)
  • Μαλαματένια λόγια (Γ.Μαρκόπουλος)
  • Τα λόγια και τα χρόνια (Γ.Μαρκόπουλος)
  • Παραπονεμένα λόγια ( Γ.Μαρκόπουλος)
  • Κάτω απ’τη μαρκίζα (Γ.Σπανός)
  • Οι ελεύθεροι κι ωραίοι (Στ.Κουγιουμτζής)
  • Στα χρόνια της υπομονής (Στ.Κουγιουμτζής)
  • Άμλετ της Σελήνης (Θ.Μικρούτσικος)
  • Δεν είμαι άλλος (Θ.Μικρούτσικος)
  • Είναι αρρώστια τα τραγούδια (Στ.Ξαρχάκος)
  • Έρημοι σταθμοί (Δ.Τσακνής)
  • Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες (Ηλ.Ανδριόπουλος)
  • Η Διαθήκη (Χρ.Νικολόπουλος)
  • Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά (Μ.Θεοδωράκης)
  • Το σπίτι γέμισε με λύπη (Χρ.Λεοντής)
  • Στων αγγέλων τα μπουζούκια (Χρ.Νικολόπουλος)
  • Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό (Λ.Κηλαηδόνης)
  • Ατέλειωτη εκδρομή (Θ.Γκαϊφύλλιας)
  • Γνωριμία (Θ.Γκαϊφύλλιας)

Ποίηση

  • (2013) Μαύρα μάτια, Μεταίχμιο
  • (2013) Τα λόγια και τα χρόνια, Μεταίχμιο
  • (2010) Ο νοητός λύκος, Μεταίχμιο
  • (2009) Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (2008) Βλέμματα από την Ελλάδα, Μεταίχμιο
  • (2008) Παραμονή Πρωτοχρονιάς, Άμμος
  • (2006) Το άγγιγμα του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (2006) Το νεκρό καφενείο, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (2005) Ένα καράβι, καραβάκι…, Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου
  • (2005) Ο καιρός των χρυσανθέμων, Μεταίχμιο
  • (2004) Ο καιρός των χρυσανθέμων, Μεταίχμιο
  • (2003) Η πόρτα της Πηνελόπης, Γαβριηλίδης
  • (2002) Είναι αρρώστια τα τραγούδια, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (2002) Ο ίσκιος της Αθήνας, Ποταμός
  • (2000) Η γάτα που ήθελε να γίνει πουλί, Ελληνικά Γράμματα
  • (1998) Του Γενάρη το φεγγάρι, Κέδρος [κείμενα, εικονογράφηση]
  • (1997) Ένα καράβι μια φορά, Ωκεανίδα
  • (1997) Το νεκρό καφενείο, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (1994) Το άγγιγμα του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (1987) Αναμνήσεις από την Όπερα, εκδόσεις Γνώση
  • (1983) Το μυστικό πηγάδι, εκδόσεις Γνώση
  • (1980) Μαθήματα μουσικής/Τα ξόρκια,1972 Επανέκδοση από τις εκδόσεις Ύψιλον
  • (1978) Τα όρια του μύθου, εκδόσεις Γνώση
  • (1975) Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισσαίου, Αμοργός
  • (1973) Τα ξόρκια, Ύψιλον
  • (1972) Μαθήματα μουσικής
  • (1962) Συνοικισμός

Μυθιστορήματα

  • (2004) Ο καιρός των χρυσανθέμων, Μεταίχμιο
  • (2006) Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, Μεταίχμιο
  • (2008) Άνθρωπος στο πηγάδι, Μεταίχμιο
  • (2011) Πριν απ’ το ηλιοβασίλεμα, Μεταίχμιο
  • (2016) Φαρμακείον εκστρατείας, Μεταίχμιο

Διηγήματα

  • (1964) Το διευθυντήριο, Φέξης
  • (1965) Η σφαγή
  • (2007) Η μελαγχολία της πατρίδας μετά τις ειδήσεις των οκτώ, Μεταίχμιο

Νουβέλα

  • (1994) Το άγγιγμα του χρόνου, Καστανιώτης

Μαρτυρίες-Ιστορικά

  • (2002) Είναι αρρώστια τα τραγούδια (Ανθολόγηση κειμένων του συγγραφέα. Επιμέλεια σειράς Θανάσης Θ. Νιάρχος), Καστανιώτης
  • (2005) Η δεκαετία του ’60 (μαζί με τον Θανάση Θ. Νιάρχο, Καστανιώτης
  • (2013) Μαύρα Μάτια – Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920, Μεταίχμιο

Μελέτες-Λευκώματα

  • Το θέατρο στην Ερμούπολη τον εικοστό αιώνα (τέσσερις τόμοι), Δήμος Ερμούπολης.
  • (2002) Ο ίσκιος της Αθήνας: Shadows of Athens (φωτογράφιση Εβίτα Μαχαίρα, μετάφραση Mary Kitroeff, κείμενα Μάνος Ελευθερίου), Ποταμός

Παιδικά

  • Παραμύθια για τον Αυτοκράτορα, Γνώση
  • (1997) Ένα καράβι μια φορά (εικονογράφηση Σοφία Φόρτωμα), Ωκεανίδα
  • (1998) Του Γενάρη το φεγγάρι: Παραμύθια για τους δώδεκα (εικονογράφηση Μάνος Ελευθερίου), Κέδρος
  • (2000) Η γάτα που ήθελε να γίνει πουλί (εικονογράφηση Σοφία Φόρτωμα), Ελληνικά Γράμματα
  • (2005) Ένα καράβι, καραβάκι… (εικονογράφηση Μαθητές Α΄ δημοτικού 2004-2005 σχολής Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου), Εκδόσεις της Σχολής Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου

Θέατρο

  • (2007) Μπλε μελαγχολία. Σας αρέσει ο Μπραμς; Άλτιν (Μάνος Ελευθερίου, Μάρω Δούκα, Μένης Κουμανταρέας), Κέδρος
  • (2010) Ο Γέρος Χορευτής, Μεταίχμιο

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

  • (2013) Ημερολόγιο: Παιδιά του κόσμου, Εκδόσεις Γκοβόστη
  • (2013) Μακρουλάκης, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη
  • (2012) Φύγε για να μείνεις, Οδοιπόρος
  • (2011) Στίχοι στο καβαλέτο, Εκδόσεις Τέχνης «Οίστρος»
  • (2011) Τα ποιήματα του 2010, Κοινωνία των (δε)κάτων
  • (2008) 3.000 χρόνια ελληνική ερωτική ποίηση, Εκδοτική Θεσσαλονίκης
  • (2008) Μαρία Μοντέζ, Αιγόκερως
  • (2007) Μπλε μελαγχολία. Σας αρέσει ο Μπραμς; Άλτιν, Κέδρος
  • (2005) Η δεκαετία του ’60, Εκδόσεις Καστανιώτη
  • (2005) Το Χαλάνδρι που γνώρισα (19 Έλληνες συγγραφείς γράφουν για το Χαλάνδρι), Ευριπίδης
  • (2001) Μια πόλη, ένας συγγραφέας, Μίνωας
  • (1997) Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο (29 ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Τα Νέα»), Αθήνα – Κέδρος

Επιμέλειες του συγγραφέα

  • (1981) Φωτογραφίες και σήματα Ελλήνων και ξένων φωτογράφων της περιόδου 1859-1910, εκδόσεις Γνώση
  • (1993) Ενθύμιο Σύρας φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από το 1860-1950, εκδόσεις Γνώση
  • (2000) Νεοκλασική Ερμούπολη, (Επιμέλεια. Φωτογράφιση Παναγιώτης Δενδρινός, Νίκος Δεσύπρης, Ιάκωβος Καρβώνης κ.ά.) Ελληνικά Γράμματα
  • (2001) Ενθύμιον Σύρου: Σύρος ένα νησί – Μια ιστορία (Επιμέλεια. Καρτ ποστάλ και φωτογραφίες του 19ου και του 20ού αιώνα, μετάφραση Sophia Phocas), Ελληνικά Γράμματα
  • (2003) Κοκορέλη, Αργυρώ, Ο Μπαλού στο πάρκο, (εικονογράφηση), Μίλητος
  • (2004/2011) Ερμούπολη, Μια πόλη στη λογοτεχνία (Επιμέλεια Μάνος Ελευθερίου, επιμέλεια σειράς Κώστας Ακρίβος, φωτογράφιση Καμίλο Νόλλας) Μεταίχμιο

πηγή: reader.gr

 

Η βάρκα του Λεωνίδα Μαριδάκη μας ταξιδεύει

Από
Zeta Tz
-
Μετά την ραδιοφωνική επιτυχία που σημείωσε η συνεργασία του με την Φωτεινή Βελεσιώτου στο «Χαράματα η ώρα τρεις» του Μάρκου Βαμβακάρη, ο τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης επιστρέφει με νέο άλμπουμ. Ο τίτλος του είναι«ΒΑΡΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» και αποτελεί την τρίτη προσωπική του δουλειά, μετά το «Αβάδιστα» (Universal/2006 σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη) και το «Σε βάθος δρόμου» (Μετρονόμος/2010).
Το «ΒΑΡΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» κυκλοφορεί επίσημα την 1/2/2018 από τις εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ και περιλαμβάνει 11 τραγούδια – στιγμιότυπα της ζωής μας που εμπνέονται από την καθημερινότητα, το όνειρο και την επιθυμία για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο. Συνομιλεί, μεταξύ άλλων, με παιδικούς ήρωες όπως τη Μαίρη Πόππινς ή το Ντρούπι, ταξιδεύει σε σεκάνς ονείρων με την «Βάρκα στο σπίτι», την «Αστυπάλαια», το «Κάποτε στη Ράδα», φωτίζει την ομορφιά και τηνπροσδοκία της κάθε στιγμής με χορευτική διάθεση στα: «Έρωτας ή τίποτα», «Κόκκοι καφέ», «Βόλτα στο Θησείο», «Δε γουστάρω άλλα πλάνα», «Ο Δαίμων του Τυπογραφείου» κ.α.
Τη σφραγίδα στη δισκογραφική αυτή δουλειά βάζει η δημιουργική συνάντηση του τραγουδοποιού με τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος υπογράφει τους στίχους στο ομότιτλο τραγούδι «Βάρκα στο σπίτι». Πρόκειται για μια «κινηματογραφική» μπαλάντα γεμάτη ονειρικές εικόνες. Η μελοποίηση ξεχωριστή όπως και η ενορχήστρωση που απογειώνεται απ’ τα παιξίματα του βιολιστή Φώτη Σιώτα.
Ο ήχος του άλμπουμ, αλλού ρυθμικός και αλλού ατμοσφαιρικός, έχει επιρροές από folk μουσικές φόρμες (country, salsa, swing κ.α.) και βασικό πυρήνα τη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία.
Ο Λεωνίδας Μαριδάκης υπογράφει τη μουσική και ερμηνεύει όλα τα τραγούδια, ενώ υπάρχουν και τρία ντουέτα με το Σπύρο Γραμμένο, τον Αργύρη Λούλατζη και τη Δανάη Μπότικ. Τους στίχους υπογράφουν οι: Μάνος Ελευθερίου, Φωτεινή Λαμπρίδη, Νικόλ Κατσάνη, Πάνος Αντωνάτος, Μάρκος Μαριδάκης, Ειρήνη Σουργιαδάκη και Λεωνίδας Μαριδάκης. Την ενορχήστρωση έχει κάνει ο τραγουδοποιός με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών που συμμετέχουν.
01. ΕΡΩΤΑΣΉ ΤΙΠΟΤΑ • στίχοι: Λεωνίδας Μαριδάκης (συμμετέχει ο Σπύρος Γραμμένος) 3:45
02. ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ • στίχοι: Νικόλ Κατσάνη 4:23
03. ΦΤΑΙΕΙ Ο ΝΤΡΟΥΠΙ • στίχοι: Πάνος Αντωνάτος 2:59
04. ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΡΑΔΑ • στίχοι: Μάρκος Μαριδάκης (συμμετέχει ο Αργύρης Λούλατζης) 3:14
05. ΜΙΑ ΜΑΙΡΗ ΠΟΠΠΙΝΣ • στίχοι: Νικόλ Κατσάνη 2:13
06. ΒΑΡΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ • στίχοι: Μάνος Ελευθερίου 3:47
07. ΚΟΚΚΟΙ ΚΑΦΕ • στίχοι: Ειρήνη Σουργιαδάκη (συμμετέχει η Δανάη Μπότικ) 3:45
08. Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ • στίχοι: Νικόλ Κατσάνη, Λεωνίδας Μαριδάκης 3:40
09. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΑΛΛΑ ΠΛΑΝΑ • στίχοι: Νικόλ Κατσάνη, Λεωνίδας Μαριδάκης 4:10
10. ΔΥΟ ΛΟΓΑΚΙΑ ΦΩΣ • στίχοι: Λεωνίδας Μαριδάκης 3:32
11. ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΘΗΣΕΙΟ • στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη 2:50
Μουσική – ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης
Ηχογράφηση – μίξη: Νίκος Λαγός – Συν Ένα Recording Studios
Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος
Σχεδιασμός και επιμέλεια εντύπου: Φαίδρα Μπάρμπα
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Αραπάκης
Φωτογραφίες: Πέτρος Γιασεμής

Χρίστος Καράς: “Η γενιά μου άλλαξε τη ροή της ιστορίας”

Από
Zeta Tz
-

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Συναντήσαμε τον εμβληματικό ζωγράφο Χρίστο Καρά -έναν από τους δυναμικότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’60-  στο εργαστήριό του στο Χαλάνδρι.

Καλλιτέχνης-θρύλος, ταλαντούχος, πρωτοπόρος, επίμονος και τολμηρός στην τέχνη και στη ζωή, ξεκίνησε τους πειραματισμούς στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Δούλεψε συστηματικά στο πλαίσιο της αφαίρεσης και του εξπρεσιονισμού, καθώς και της δραματικής απόδοσης όχι μόνο της ανθρώπινης μορφής αλλά και των αθώων αντικειμένων, όπως ο ίδιος μας ανέφερε.

Δημιούργησε εικόνες που πηγάζουν από την αντικειμενική πραγματικότητα και μεταπλάθονταν σε ευαίσθητες μνήμες, συνδυάζοντας τη χρωματική γλώσσα του εξπρεσιονισμού με το θεώρημα της χρυσής τομής.

Ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης με γλυκύτητα, πηγαία ευγένεια, πραότητα και χαρακτηριστική ειλικρίνεια μάς μίλησε για τις δυσκολίες που συνάντησε στην αρχή της καριέρας του, για την αμφισβήτηση των συναδέλφων του, για τη Μελίνα Μερκούρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη και τη νέα του – τότε- δουλειά, στην οποία χρησιμοποιήσε το θεώρημα της χρυσής τομής.

– Κύριε Καρά, έχετε πολλά χρόνια δουλειάς στη ζωγραφική και στη γλυπτική. Έχετε φέρει σε πέρας όσα είχατε ονειρευτεί από τα νεανικά σας χρόνια;

Πολύ νέος, με την προτροπή της οικογένειάς μου, αποφάσισα να ακολουθήσω τη δικηγορική καριέρα. Στη συνέχεια, όμως, άλλαξα γνώμη και άρχισα να προετοιμάζομαι στη ζωγραφική. Χωρίς να λογαριάσω τα χρόνια της προετοιμασίας, έχω συμπληρώσει περίπου 60 έτη δουλειάς.

– Πιστεύω ότι ο προορισμός του καλλιτέχνη στην εποχή που ζει είναι να εισχωρεί στην ψυχή της εποχής, να την καταγράψει και να την αφήσει στους μεταγενέστερους, ως κληρονομιά.

Έχω ακόμα πράγματα να δώσω. Νομίζω ότι για να ολοκληρώσω το έργο μου μου λείπουν άλλα… 20 χρόνια δουλειάς. Για να καταλάβετε, τον τελευταίο καιρό ετοιμάζω μια νέα ενότητα, την οποία σύντομα θα σας παρουσιάσω.

“Ο καλλιτέχνης πρέπει να στηριχτεί στη δική του κληρονομιά, για να έχει επιτυχία το έργο του”

-Υπάρχουν αρκετοί  Έλληνες ζωγράφοι, κυρίως νέοι, που στο πέρασμα των ετών χάνουν την ελληνικότητά τους και τα στοιχεία εντοπιότητας που παρουσιάζουν και προσπαθούν να μιμηθούν διάσημους ξένους καλλιτέχνες. Πως το κρίνετε αυτό; Πιστεύετε ότι οι Έλληνες ζωγράφοι θα έχουν διαχρονικότητα;

Ο δρομέας για να τρέξει πρέπει να έχει καλή στήριξη. Αν το πέλμα, το πετάλι, η βάση δεν είναι στερεή και είναι έτοιμη να σπάσει, δεν θα τρέξει ποτέ. Έτσι και οι καλλιτέχνες που χάνουν την ταυτότητά τους. Ο καλλιτέχνης πρέπει να στηριχτεί στη δική του κληρονομιά για να έχει επιτυχία το έργο του.

Έτσι έκανα και ’γώ στις αρχές της καριέρας μου. Στερεώθηκα γερά και είχα σαν πρώτο μου μέλημα να καταγράψω την εποχή μου αλλά και να επικοινωνήσω με κοινό. Γι’ αυτό και πέραν της αφηρημένης τέχνης, στους πίνακές μου εμφανίστηκαν φιγούρες.

Θυμάμαι κάποιος έκανε ένα πικρόχολο σχόλιο που με είχε ενοχλήσει πολύ. Είχε πει ότι αυτό που κάνω είναι «κακοχωνεμένος Μπέικον».

Οπότε, άρχισα να κάνω αθώα πράγματα όπως μήλα και λουλούδια που εκφράζουν την εποχή και μπορεί να είναι εξίσου τραγικά σαν και την προηγούμενη δουλειά μου, αυτές τις εξπρεσιονιστικές τραγικές φιγούρες, που έμοιαζαν με φαντάσματα.

– Νεκρές φύσεις με λουλούδια και φύλλα, απροσδιόριστα αιωρούμενα αντικείμενα, τριαντάφυλλα, περιστέρια και βέλη, αρχαίους πολεμιστές, αισθησιακά γυμνά και αγάλματα. Μιλήστε μας για τη θεματολογία σας και πώς την προσεγγίζετε.

Αν έχεις να εκφράσεις κάτι το τραγικό, μπορείς να το εκφράσεις και με αθώα πράγματα. Το έργο δεν στηρίζεται στην εικόνα. Η εικόνα είναι ένα παραθυράκι που σε βάζει στο περιεχόμενο του έργου. Μια όμορφη ξαπλωμένη γυναίκα μπορεί να εκφράζει ό,τι το τραγικότερο.

– Κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή σας, τώρα πια που τόσο καλά τα έχετε καταφέρει, θα θέλατε να μας πιείτε πόσο δύσκολο ήταν σε έναν νέο από χωριό των Τρικάλων να βρεθεί, να δουλέψει και να διακριθεί στο Παρίσι με υποτροφία τη δεκαετία του 60;

Αλήθεια, κι εγώ αναρωτιέμαι! Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες και ατέλειωτα χτυπήματα. Άνθρωποι δικοί σου, που περιμένεις συμπαράσταση, όχι μόνο δεν είναι κοντά σου, αλλά αντιθέτως ψάχνουν να βρουν το αδύνατο σημείο για να σε διαλύσουν.

Εμένα αυτό με έκανε συνεχώς πιο δυνατό. Κάνοντας τον απολογισμό μου όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να πω ότι πέρασα πολλές φάσεις στη ζωή μου. Πέρασα από δόξες, πέρασα από κατακραυγές. Αυτά δεν με λύγιζαν καθόλου.

Κάποτε κάποιος συνάδελφός μου μου είπε χαρακτηριστικά: «Χρίστο, είχαμε μεγάλη ιδέα για σένα και μεγάλη εμπιστοσύνη. Νομίζω ότι είχες μπει σ’ ένα τρένο που οδηγεί στη δόξα και εσύ επέλεξες να το αρνηθείς και να κατέβεις…»

Και ’γώ χαμογέλασα και σκέφτηκα: «Θα δούμε όχι μόνο ποιος κατέβηκε από το τρένο, αλλά και ποιος θα κατέβει τελευταίος». Και πρέπει να σου ομολογήσω ότι πολλοί από αυτούς που είχαν αυτήν την άποψη κατέβηκαν πολύ νωρίτερα. Εγώ, παρά τα χρόνια που πέρασαν, είμαι ακόμα μέσα.

“Οι καλλιτέχνες που έχουν κάνει ένα σοβαρό έργο κι ένα όνομα είναι αυτοί, που βύζαξαν από το αστείρευτο γάλα της Ευρώπης”

– Έχετε ζήσει τα δύσκολα χρόνια της Ελλάδας· εμφύλιος, δικτατορία. Εσείς, ως επαναστατημένη γενιά του ’60, αλλάξατε τη ροή της Ιστορίας. Μιλήστε μας για την εποχή εκείνη.

Η γενιά μου άλλαξε τη ροή της Ιστορίας με το πνευματικό χέρι που μας έδωσε η Ευρώπη.Οι καλλιτέχνες που έχουν κάνει ένα σοβαρό έργο κι ένα όνομα είναι αυτοί που βύζαξαν από το αστείρευτο γάλα της Ευρώπης. Τέτοιο βύζαξα και ’γώ με τον δικό μου τρόπο και για τις δικές μου ανάγκες. Και ο καθένας βύζαξε και εκφράστηκε σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες.

Εκεί βρίσκεται και το μειονέκτημα της ελληνικής τέχνης. Οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν υπακούουν σ έναν κανόνα, δεν έχουν κοινά στοιχεία. Ο καθένας έχει τον δικό του κανόνα και για τον λόγο αυτό σήμερα η ελληνική ζωγραφική δεν έχει ενιαίο πρόσωπο. Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό είναι ελληνική ζωγραφική.

– Μιλήστε μας για την τομή στην τέχνη που έφερε η γενιά σας. Πώς τότε (1970) το ελληνικό φιλότεχνο κοινό έβλεπε την αφηρημένη τέχνη;

Θυμάμαι την πρώτη έκθεση αφηρημένης τέχνης που κάναμε. Η τέχνη αυτή δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το κοινό. Ακόμα και οι φιλότεχνοι γελούσαν· δεν καταλάβαιναν. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να αντιληφτεί ο κόσμος ότι η αφηρημένη τέχνη θα έφερνε μια τομή στην τέχνη, και το περιεχόμενό της θα σημαδέψει την εποχή.

– Έχετε γνωρίσει προσωπικότητες Έλληνες και ξένους που σε μας τους νεότερους πραγματικά προκαλούν δέος. Θα θέλατε να μας αναφέρετε κάποιους που θυμάστε έντονα, και για ποιον λόγο;

Ο Γιάννης Μόραλης υπήρξε ένα σημαντικό πρόσωπο για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη. Κοντά σε αυτόν ο Παπαλουκάς, που ήταν στο εργαστήριο του Μόραλη, σημαίνον πρόσωπο την εποχή εκείνη. Κάποια στιγμή πήγα να του μιλήσω και μου έδωσε συστατική επιστολή κλειστή σε φάκελο, όπως συνηθιζόταν.

Χάρη στη δική του επιστολή βοηθήθηκα και έλαβα την 3ετή υποτροφία από το ΙΚΥ. Θαύμαζα το Μενέλαο Λουντέμη, που γνώρισα σ’ ένα bistrot στο Κολωνάκι. Θεωρώ τους ποιητές πολύ σημαντικές προσωπικότητες. Θαύμαζα βαθύτατα τον Καβάφη, που δεν γνώριζα. Εικονογράφησα και ένα βιβλίο με ποιήματά του.

Αγαπούσα πολύ και τον Σικελιανό, εξαιτίας της αγάπης μου για τους Δελφούς. Οι Δελφοί και το αρχαίο δράμα είναι το αξεχώριστο δίπολο το οποίο σημάδεψε τη ζωή του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλμερ, κρατώντας τους για πάντα κοντά (από το 1906, τη χρονιά της γνωριμίας τους, μέχρι το 1951, τη χρονιά θανάτου του Σικελιανού). Σαν φοιτητής μπορούσα και έμενα στο περίπτερο της Σχολής στους Δελφούς και τριγύριζα στα μονοπάτια σκεπτόμενος ποιοι είχαν περπατήσει σε αυτά.

Να σας διηγηθώ και ένα αστείο περιστατικό. Ένα βράδυ ανέβηκα στο θέατρο των Δελφών και στάθηκα στη μέση της σκηνής και απήγγειλα ένα ποίημα του Σικελιανού που αγαπώ. Και εκεί με συνέλαβε ο φύλακας του θεάτρου, κράτησε την ταυτότητα μου και μετά είχα θέματα με την αστυνομία.

– Μιλήστε μας για τη Μελίνα Μεκούρη

Γνώριζα τη Μελίνα πολύ καλά και την ξεχώριζα. Ήμασταν πολύ φίλοι. Άτομο φλογερό και αισθανόσουν αυτή τη φλόγα της κάθε στιγμή. Ήταν πάντα έτοιμη να εκραγεί, με την καλή έννοια. Υποστήριξε καταλυτικά τη συμμετοχή μου στην Biennale Βενετίας.

Πιο συγκεκριμένα, το 1984 εκπροσώπησα την Ελλάδα στην 41η Μπιενάλε Βενετίας μαζί με τον Γιώργο Γεωργιάδη, τον γλύπτη.

Αντιπροσώπευσα τη χώρα μου σ’ ένα σπουδαίο εικαστικό γεγονός, σε μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης, που διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια στη Βενετία. Σε αυτό βοήθησε. Ήμουν πολύ φίλος με μια αδελφική φίλη της Μελίνας, και έτσι γνωριστήκαμε. Η κοινή μας φίλη ήταν η Μίκη Μεσολωρά, η οποία κάποια στιγμή άνοιξε την γκαλερί 3, στο Κολωνάκι, απέναντι από την πλατεία Δεξαμενής.

“Σκοπεύω, να δωρίσω στο Μουσείο Τσιτσάνη στα Τρίκαλα κάποια έργα μου”

– Γνωρίζατε και τον Τσιτσάνη, έτσι δεν είναι;

Ο Βασίλης Τσιτσάνης τραγουδούσε εκείνη την εποχή στο Χάραμα. Το ρεμπέτικο τραγούδι τότε δεν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και κάποιοι δείλιαζαν να πάνε στα μαγαζιά αυτά. Εγώ πήγαινα συχνά. Μου άρεσε αλλά δεν τον γνώριζα προσωπικά τότε.

Μια μέρα ο θείος μου Γιάννης Καράς, γνωστός δικηγόρος της εποχής, μου ζήτησε να πάμε μαζί στο Χάραμα γιατί ήθελε να συνομιλήσει επαγγελματικά με τον Τσιτσάνη. Του το είχε ζητήσει ο ίδιος ο Βασίλης. Πήγαμε, και έτσι ο Τσιτσάνης με γνώρισε σαν ανιψιό του δικηγόρου.

-Μετά από καιρό, όταν η φιλία μας ισχυροποιήθηκε, θυμάμαι έμπαινα στο μαγαζί και έλεγε: «Φραγκοσυριανή, χασάπικο για τον Χρίστο τον Καρά!» Κάποιες φορές πήγαινα από την αρχή του προγράμματος και έφευγα το… χάραμα! «Γλυκοχαράζουν τα βουνά, μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά»!

Ο Τσιτσάνης αναφέρω ότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά του Θεσσαλού. Πίστευε ότι θα τον κοροϊδέψει ο διπλανός του και πολλές φορές συγκρούστηκε με ανθρώπους που δεν υπήρχε και ουσιαστικός λόγος. Εκτιμώ τον Τσιτσάνη και σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Θεωρώ σημαντική τη συνεισφορά του στην ελληνική μουσική.

Σκοπεύω, να δωρίσω στο Μουσείο Τσιτσάνη στα Τρίκαλα κάποια έργα μου.

– Έχουμε και στην επόμενη από τη δική σας γενιά σημαντικούς καλλιτέχνες. Ποιους ξεχωρίζετε;

Ο Γιώργος Λάππας παλαιότερα, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο Χρήστος Μποκόρος, ο Κώστας Βαρώτσος, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Μαρία Φιλοπούλου, ο Μάριος Σπηλιόπουλος μεταγενέστερα ξεχώρισαν με το έργο τους και τη συμβολή τους στην τέχνη.

– Παρ’ όλα αυτά, τα έργα σας είναι ανθρωποκεντρικά και αισιόδοξα, γεμάτα φως. Κάνετε σχέδια για το μέλλον;

Από μικρός είχα μια κλίση στα μαθηματικά. Πήγαινα σχολείο στο Α’ Πρότυπο στην Πλάκα, σχολείο που για να σε κρατήσουν μαθητή έπρεπε να είσαι πολύ δυνατός και να προσπαθείς διαρκώς. Η 8η τάξη στο σχολείο αυτό είχε τρία τμήματα, περίπου 180 μαθητές. Ο καθηγητής λεγόταν Δράκο· δράκος με τα όλα του.

Στη βαθμολογία αυτός ο Δράκος, λοιπόν, εκείνη τη χρονιά έβαλε βαθμό (16), τον μεγαλύτερο βαθμό, σε έναν μαθητή του, εμένα! Πιστεύω ότι αυτό το έκανε γιατί είχα ασχοληθεί με ιδιαίτερο ζήλο με το πρόβλημα της χρυσής τομής.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι σε μια επιφάνεια υπάρχουν κάποια σημεία τα οποία είναι ενδεικτικά για να κάνεις μια πολύ καλή ζωγραφική. Τα σημεία αυτά αποτελούν τη χρυσή τομή, τον χρυσό λόγο, τον χρυσό κανόνα.

Πολλοί καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες του εικοστού αιώνα προσάρμοσαν τα έργα τους ώστε να προσεγγίζουν τη χρυσή αναλογία, ιδίως στη μορφή του χρυσού ορθογωνίου παραλληλογράμμου, στο οποίο ο λόγος της μεγαλύτερης πλευράς προς τη μικρότερη είναι η χρυσή τομή, πιστεύοντας ότι αυτή η αναλογία είναι αισθητικά ευχάριστη. Η χρυσή τομή δεν με εγκατέλειψε ποτέ! Πάντα σε κάθε πίνακα το είχα στο μυαλό μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια κάνω μια σειρά από έργα που αναφέρονται στη χρυσή τομή. Η ιδέα της χρυσής τομής μού έδωσε την ελευθερία να ζωγραφίζω κάποιο τετράγωνο σχήμα, για παράδειγμα, που καθιστά την υπόστασή του ουσιαστική, χάρη στη χρυσή τομή.

Σε αυτά τα ψυχρά χρώματα, σε αυτές τις γραμμές, για να μη χάσω τον θεατή αφήνω αυτό το παραθυράκι και βάζω στοιχεία από το παρελθόν, μήλα, φιγούρες κ.λ.π. Εύχομαι σύντομα να καταφέρω να σας το παρουσιάσω και να χαρώ να σας δω εκεί.

https://www.instagram.com/p/BsP22svHqdt/

* Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “axianews”.

Ευχαριστώ τον Χρίστο Καρά για την από καρδιάς συνέντευξη, την εγκαρδιότητα και την φιλοξενία του.

Ο Χρίστος Καράς με τη Ζέτα Τζιώτη στο ατελιέ του
Ο Χρίστος Καράς με τη Ζέτα Τζιώτη στο Apolyto Creative Spot

Ελιώνα-Ελένη Ντούκνη: “Με την ζωγραφική εξωτερικεύεις, νιώθεις, δημιουργείς συναισθήματα”

Από
Zeta Tz
-

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Συναντήσαμε την Ελένη-Ελιώνα Ντούκνη στο ατελιέ της κάτω από την Ακρόπολη. Περιοχή εξαιρετική, με ενέργεια μαγική, που κάθε καλλιτέχνης θα επιθυμούσε να δουλεύει. Ο χώρος που δημιουργεί η εικαστικός είχε μια πολύ θετική αύρα και άπλετο φως, που έδιναν μια ξεχωριστή ομορφιά στα έργα της. Η Ελιώνα, με ειλικρίνεια αλλά και με συναισθηματισμό και με την μυστηριακή χροιά της φωνής της, απάντησε στις ερωτήσεις μας.

– Ελιώνα, τι σημαίνει για σένα η ζωγραφική; Με αυτόν τον τρόπο έκφρασης εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου;

Η ζωγραφική είναι… ζωή, πνοή, θεραπεία. Άρχισα να ζωγραφίζω σε σχετικά σε μεγάλη ηλικία και όπως ήταν φυσικό, άλλαξαν τα πάντα στην ζωή μου. Η ζωγραφική για μένα είναι “η χαμένη παιδική μου χαρά”. Ίσως κάποιοι μπορούν να ταυτιστούν μαζί μου και να αντιληφθούν αυτό που αισθάνομαι. Με την ζωγραφική εξωτερικεύεις συναισθήματα, θεραπεύεις συναισθήματα και νιώθεις χαρούμενος γιατί δημιουργείς συναισθήματα. Οι άνθρωποι, στο σύνολο μας, δυσκολευόμαστε να εξωτερικεύσουμε αυτά που νιώθουμε. Οι καλλιτέχνες όμως, δεν μπορούμε να το διαπραγματευτούμε αυτό. Το συναίσθημα πρέπει να βγει από μέσα μας,πρέπει να γίνει εικόνα, αλλιώς θα μας πνίξει. Δεν ξέρω αν με νοιώθεις, αλλά είναι βασική μου ανάγκη να ανοίξω συνομιλία με τον ίδιο μου τον εαυτό, να αποτυπώνω τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου, τα «θέλω» μου, να τα βλέπω να παίρνουν μορφή και να γίνονται εικόνες και να ολοκληρώνεται αυτή η συνομιλία με την επαφή του κόσμου με τα έργα μου.

– Ποια η θεματολογία των έργων σου και ποιες τεχνοτροπίες χρησιμοποιείς;

Ασχολούμαι με το αστικό τοπίο, τις πόλεις του κόσμου και σε ότι συμβαίνει σε αυτές. Είμαι επηρεασμένη από τα ψηλά κτίρια, τις πολυκατοικίες και τα αυστηρά παράθυρα, που εμείς, οι άνθρωποι είμαστε έγκλειστοι σ’ αυτά. Δεν αποτυπώνω ρεαλιστικά ή φωτογραφικά τις πόλεις, άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Με ενδιαφέρει ο τρόπος που κινούνται οι άνθρωποι μέσα σε αυτές, τι νιώθουμε «κλεισμένοι στα κουτάκια μας».

Με ενδιαφέρει να αναζητήσω και να ερευνήσω το πως κλειδωμένοι πίσω από αυτά τα παράθυρα και μέσα σε αυτό το χάος, μπορεί να γεννηθεί ο ρομαντισμός και ο πραγματικός έρωτας. Η τεχνική μου είναι μικτή με ακρυλικά και δουλεύω σε καμβά αλλά και σε ξύλο!

– Ποιους ζωγράφους θαυμάζεις και από ποιους έχεις επηρεαστεί;

Ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τη Frida Kahlo, κυρίως με την προσωπικότητά της και θαυμάζω απεριόριστα τον Amedeo Modigliani, τον Van Gogh και τον Wassily Kandinsky, τους εξπρεσιονιστές αυτούς, που απελευθερώθηκαν από οποιαδήποτε γήινη δέσμευση και αναζήτησαν την ψύχη τους για να έρθουν σε επαφή μαζί της. Εκτιμώ τους καλλιτέχνες που δεν διαχώρισαν την ζωή τους από την ζωγραφική,την έκαναν ένα και την έριξαν στον καμβά τους.

Η Φρίντα για παράδειγμα, με εμπνέει από τον τσαμπουκά της για ζωή. Μου δίνει δύναμη. Έχω επηρεαστεί και εμπνευστεί από την γυναίκα αυτή όχι τόσο ζωγραφικά ή τεχνικά αλλά συναισθηματικά. Το πάθος της, η επαναστατικότητα της, η ελευθερία της, η αυθεντική γυναικεία της φύση, για μένα είναι πηγή έμπνευσης.

– Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τις εκθέσεις που έχεις συμμετάσχει και έχεις ξεχωρίσει ως σήμερα;

Τoνα εκτίθεσαι μπροστά στο κοινό, θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να συνδεθεί μαζί και να κοιτάξει βαθιά μέσα σου… Έχω πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσει που κάθε μία είναι μία ξεχωριστή εμπειρία, με αποκορύφωμα, την τελευταία όπου συμμετείχα στην Art Athina, τον Μάιο του 2016. Οι ομαδικές συμμετοχές μου είναι σε Αθήνα, Βυρηττό και Μύκονο.

Στην Αθήνα, συνεργάζομαι με την «SG Art Gallery» την Gallery του ξενοδοχείου Saint George Lycabettus, όπου το 2014,είχα την τιμή να συμμετάσχω στην ομαδική έκθεση «Memories», με μεγάλους και καταξιωμένους καλλιτέχνες. Στην Βυρηττό επίσης, το 2011 συμμετείχα σε ομαδική έκθεση με νέους καλλιτέχνες από όλα τα μέρη του κόσμου. Είναι γοητευτικό να συναντάς ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα και ερεθίσματα και να ανταλλάσσεις απόψεις μαζί τους.

Ξεχωρίζω επίσης, κάποιες συμμέτοχες μου σε διάφορες γκαλερί της Μυκόνου, όπου το κοινό είναι από διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου και είναι ενδιαφέρον να ακούς τις απόψεις τους για τα έργα σου. Και φυσικά, επειδή η πνοή μου είναι η ζωγραφική, δουλεύω και προετοιμάζομαι όσο το δυνατό πιο συστηματικά και επαγγελματικά για την ατομική μου έκθεση, που πολύ σύντομα θα είναι έτοιμη.

– Ποια θεματολογία δουλεύεις για την ατομική έκθεση που ετοιμάζεις;

Ανοίγοντας μια καινούρια εικαστική ενότητα,στην ουσία, έχω μπει σε μια εξελικτική διαδικασία του αστικού τοπίου. Ανακαλύπτοντας καινούρια υλικά, ξεφεύγοντας για λίγο από τον καμβά,αναζήτησα πιο μεστά, χειροπιαστά, φυσικά και οικεία υλικά,που κάνουν την σύνθεση πιο ξεκάθαρη. Στην νέα μου δουλειά, οι πόλεις παίρνουν άλλη μορφή. Γίνονται πιο απλοϊκές τεχνικά μεν, αλλά συνεχίζεται η γεωμετρική τους αυστηρότητα. Και φυσικά η ανθρώπινη παρουσία με έντονη εσωτερικότητα, εξακολουθεί να περιστρέφεται μέσα στις μεγαλουπόλεις.

 

«Ζογγολόπουλος-Χουλιαράς – Μεσσάνα»: Όταν το σήμερα συνάντησε το χθες…

Από
Zeta Tz
-

Το Σάββατο 14 Ιουλίου πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα εγκαίνια της έκθεσης «Ζογγολόπουλος-Χουλιαράς: Μεσσάνα» στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης. Επί μιάμιση ώρα οι επισκέπτες περπάτησαν στον αρχαιολογικό χώρο ανάμεσα στα εμβληματικά μνημεία του και τα τοποθετημένα εκεί 22 γλυπτά.

Γλυπτό του Γ. Ζογγολόπουλου.

Στη συνέχεια η επίσημη τελετή των εγκαινίων πραγματοποιήθηκε στο αρχαίο Θέατρο, στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, με σύντομες ομιλίες από τον Πρόεδρο της Εταιρείας Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών, Καθηγητή Πέτρο Θέμελη, τον Υφυπουργό Πολιτισμού & Αθλητισμού Κωνσταντίνο Στρατή, την επιμελήτρια της έκθεσης Ίριδα Κρητικού, τον διευθυντή του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου Άγγελο Μωρέτη και τον γλύπτη και Ομ. Καθηγητή της ΑΣΚΤ Γιώργο Χουλιαρά. Η τελετή των εγκαινίων ολοκληρώθηκε με ένα εξαιρετικό μουσικό επίλογο από την σοπράνο Χριστίνα Γιαννακοπούλου και τον κιθαρίστα Αντώνη Κουφουδάκη.

Ο Π. Θέμελης στο αρχαίο θέατρο.

Τα εγκαίνια τίμησε με την παρουσία του πλήθος κόσμου, ενώ παρόντες μεταξύ των άλλων ήταν ο Δήμαρχος Μεσσήνης Γεώργιος Τσώνης, η Αντιδήμαρχος Μεσσήνης κ. Γεωργία Παναγοπούλου, ο Δήμαρχος Καλαμάτας κ. Παναγιώτης Νίκας, η Διευθύντρια της Κεντρικής Υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους κ. Μαριέττα Μινώτου, ο Πρόεδρος του Σωματείου Διάζωμα Σταύρος Μπένος, το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου καθώς και σημαντικοί εικαστικοί, αρχαιολόγοι, συλλέκτες, εκπρόσωποι εταιρειών και φιλότεχνοι.

Γλυπτό “Διάλογος” του Γ. Ζογγολόπουλου.

Η έκθεση σχεδιάστηκε με απόλυτο σεβασμό και σε οργανική συνομιλία με τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης, στον οποίο δύο από τους πλέον εξέχοντες Έλληνες γλύπτες «εγκαθίστανται» ακολουθώντας νοερά τη διαδρομή του επισκέπτη και υπογραμμίζοντας τη δομή, τον ρόλο και τη σημασία κάθε επιμέρους μνημείου.

Στην υποδειγματικά αναστηλωμένη πόλη της αρχαίας Μεσσήνης (στη δωρική διάλεκτο ΜΕΣΣΑΝΑ), σε στενή συνεργασία με τον επί σειρά ανασκαφέα της και Πρόεδρο της Εταιρείας Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών, Καθηγητή Πέτρο Θέμελη και σε σχεδιασμό που ακολουθεί και ενδυναμώνει τη διαδρομή της επίσκεψης στον αρχαιολογικό χώρο και τα επιμέρους μνημεία του (Κρήνη Αρσινόης, αρχαία Αγορά, Ασκληπιείο, Στάδιο, Παλαίστρα κ.ά.) τοποθετήθηκαν και παρουσιάζονται 11 γλυπτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου και 11 γλυπτά του Γιώργου Χουλιαρά.

Ίρις Κρητικού, Μαίρη Δαυίδ.

Τα έργα, μεγάλης κλίμακας στο σύνολό τους και κατασκευασμένα για εξωτερικό χώρο, ανθεκτικά ως προς το υλικό τους (μέταλλο) και «δωρικά» ως προς τη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, με αναφορές μυθολογικές και ιστορικές συμβατές με τον χώρο αλλά και συμβολισμό διαχρονικό ως προς τις παναθρώπινες αναζητήσεις, επελέγησαν από τον Άγγελο Μωρέτη, αρχιτέκτονα και Διευθυντή του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου, τον Ομ. Καθηγητή της ΑΣΚΤ Γιώργο Χουλιαρά και την επιμελήτρια της έκθεσης Ίριδα Κρητικού, προκειμένου να τοποθετηθούν στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης, να τον αφουγκραστούν ιστορικά και αισθητικά και να συνομιλήσουν μαζί του, επαναπροσδιορίζοντας το τοπίο, τη δομή και τους άξονες των αρχαίων κτισμάτων αλλά και την ίδια την ιδέα, τον συμβολισμό και τη σημασία του Δημοσίου Χώρου έτσι όπως εκείνος γινόταν αντιληπτός και είχε αποδοθεί πολλούς αιώνες νωρίτερα στους πολίτες και τους επισκέπτες της Αρχαίας Μεσσήνης.

Η σοπράνο Χριστίνα Γιαννακοπούλου και ο κιθαρίστας Αντώνης Κουφουδάκης μάγεψαν τους παρευρισκόμενους με τις καταπληκτικές ερμηνείες τους.

Πρόθεση της ομάδας εργασίας είναι η συνομιλία των εμβληματικών κτηρίων της αρχαίας Μεσσήνης με εμβληματικά γλυπτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου και του Γιώργου Χουλιαρά που έχουν επίσης σχεδιαστεί και φιλοτεχνηθεί ως θεματική και ως κλίμακα προκειμένου να παρουσιαστούν σε δημόσιο χώρο.

Με αφορμή την έκθεση κυκλοφορεί δίγλωσσο λεύκωμα σχεδιασμένο από τον Ανδρέα Γεωργιάδη.

Ν. Θεοδωρίδης, Ν. Βατόπουλος, Ι. Κρητικού, Α. Μωρέτης, Γ. Χουλιάρας.

INFO
Διάρκεια έκθεσης: 14 Ιουλίου – 30 Σεπτεμβρίου 2018
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσήνης
Αρχαία Μεσσήνη, 240 02 ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ
Τηλ.: 27240 51046, 27240 51201

Εταιρεία Μεσσηνιακών Αρχαιολογικών Σπουδών
Ψαρομηλίγκου 33, 105 53 ΑΘΗΝΑ
Τηλ.: 210 3251481, 210 3310137

Ξενάγηση με τον Π. Θέμελη.

Αχιλλέας Παπακώστας: «Ανεξίτηλο σημάδι ταυτότητας ενός κράτους η τέχνη»

Από
Zeta Tz
-

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Ο εικαστικός Αχιλλέας Παπακώστας εμπνέεται από την «ελληνική γραμμή», όπως αυτή προβάλλεται στα αντικείμενα μοναδικής τέχνης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Από τα αγγεία, τα ανάγλυφα έργα και τις επιτύμβιες ληκύθους, ο ζωγράφος επιχειρεί να μεταγράψει την «καθαρή» γραφή του σχεδίου, με την οποία οι δημιουργοί απέδιδαν την πλαστικότητα των μορφών.

Θέλοντας να δώσει οντότητα στη γραμμή, δουλεύει τη νέα σειρά έργων από σχέδια και μικρά τελάρα, λιτά, χωρίς γραμμοσκιάσεις. Μυθολογικές φιγούρες, ομάδες από οπλίτες αλλά και αγροτικές σκηνές σχηματοποιούνται στο σύγχρονο βλέμμα του δημιουργού συνδέοντας τη σύγχρονη κλίμακα της γραφής με τον ρυθμό των καλλιτεχνών της αρχαιότητας.
Τα έργα του διακρίνονται για την επιτυχημένη προσπάθεια προσδιορισμού του επιπέδου ως διανοητικού χώρου και τον πλούτο και την ποιότητα του σχεδίου.

– Η τελευταία σας ατομική σας έκθεση έγινε στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις πηγές της έμπνευσής σας;

Τα τελευταία χρόνια η δουλειά μου εξελίσσεται συνειρμικά, βήμα – βήμα. Η έμπνευση ή ο σπινθήρας που με ενεργοποιεί δεν είναι κάτι άλλο πέραν της ίδιας της δουλειάς και των δυσκολιών που η ίδια φέρει. Η τέχνη των αρχαίων μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός προσωπικού οράματος που συσχετίζεται με το μέτρο και το φως.

Το ύφος, η ενεργειακή ισορροπία, η τονική συγκρότηση, ο ρυθμός, η κλίμακα γραφής, ο προσδιορισμός του επιπέδου ως διανοητικός χώρος είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν τον τρόπο, το μέσο μου, τον ζωγραφικό μου κόσμο πέρα από το τι περιλαμβάνει η αφήγηση ανά έργο. Ό,τι «περιγράφω» αναφέρεται στην περιπέτεια υλικής και ψυχικής επιβίωσης του σύγχρονου ανθρώπου μέσω ποιητικών μεταφορών και υπο-συνειδητών κωδικοποιήσεων.

“Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τους θησαυρούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου προσπαθώ να αναλύω την αίσθηση που μου προκαλουν”

– Με ποιο τρόπο συνδέσατε τα σχέδιά σας με τα αντικείμενα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου;

Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τους θησαυρούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου προσπαθώ να αναλύω την αίσθηση που μου προκαλούν. Η απλότητα της σύλληψης, η κατανομή των βασικών συνθετικών γραμμών, ο ρυθμός της γραμμής, η εναλλαγή χώρου και θέματος μέσω αναπνοών και πύκνωσης σου βάζουν το μολύβι στο χέρι. Όλοι αυτοί οι ανώνυμοι πιστοί τεχνίτες γίνονται φίλοι σου έτοιμοι να σου μάθουν πώς μυθοποιείται η καθημερινότητα, πώς θεοποιείται η ύλη.

“Είναι η ανάγκη να συνομιλήσεις, έστω και με αναρθρες κραυγές «σύγχρονου πολιτισμού», με ό,τι πιο απλό έχεις στα χΕρια σου”

– Στη δουλειά αυτή δίνετε έμφαση στο σχέδιο, στη γραμμή και όχι στο χρώμα. Πώς συλλάβατε αυτή την ιδέα;

Είναι η ανάγκη να συνομιλήσεις, έστω και με άναρθρες κραυγές «σύγχρονου πολιτισμού», με ό,τι πιο απλό έχεις στα χέρια σου. Η επικοινωνία είναι νοητή αλλά όχι μάταιη. Από το ίδιο χώμα – μάνα, κάτω από ίδιο ήλιο, ό,τι σώθηκε κατά τύχη. Τα ζωντανεύουμε ενάντια σε οτιδήποτε φολκλόρ και γραφικό, διορθώνοντάς τα με τα λάθη του κόσμου μας.

Απρόσκλητα μέλη μιας ακούσιας παράδοσης μασκαρεμένοι με τον μανδύα της επαναστατικής συντήρησης. Ό,τι μπορούμε αρκεί να ’μαστε κοντά στον θησαυρό. Κρατήρες, λευκές λήκυθοι, καθημερινά αντικείμενα χαράχθηκαν, ζωγραφίστηκαν με γραμμή ροής. Φλέβες μονοκονδυλιάς χτυπάνε αιώνες χωρίς απαιτήσεις μεγάλης καριέρας. Ζουν ταπεινά στα ξιπασμένα μάτια μας και αποθεώνονται. Οι ζωντανοί ανασταίνουν τους πεθαμένους. Σε παρασέρνουν και σε διατάζουν. Ένα μολύβι, ένα χαρτί και τα έχεις όλα.

– Είχατε σπουδαίους δασκάλους, όπως ο Τέτσης, η Παπασπύρου στην ΑΣΚΤ και ο φημισμένος δάσκαλοςVladimir Velickovic στην Ecole Nationale des Beaux Arts στο Παρίσι. Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι έχετε επηρεαστεί από τη διδασκαλία τους και τη συναναστροφή μαζί τους;

Ο δάσκαλος, ο μάστορας, ο καθηγητής. Αναλαμβάνουν την ευθύνη και σε καθοδηγούν στα άγουρα χρόνια. Δούλευαν πολύ. Αυτή είναι και καλύτερη συμβουλή για έναν μαθητή. Από τη στάση τους απέναντι στο έργο τους έμαθα περισσότερα από την όποια τεχνογνωσία χρειάστηκε να μου μεταφέρουν. Το π’ως ζεις για τη ζωγραφική, το να είσαι παρών στο γεγονός, το πώς ελέγχεις τον εαυτό σου πάνω στη μάχη, την αξία των ιδανικών και τόσα άλλα.

– Θεωρείτε ότι η τέχνη αποτελεί επένδυση και η αγορά της τέχνης στην Ελλάδα έχει μέλλον;

Το πιο ανεξίτηλο σημάδι ταυτότητας ενός κράτους στον χρόνο είναι η τέχνη. Ό,τι ρόλο έπαιξε κοινωνικά η τέχνη στον σύγχρονο κόσμο τον συνεχίζει, με τα κέντρα εξουσίας να εναλλάσσονται κατά καιρούς αδυνατώντας παρ’ όλα αυτά να ορίζουν τις αξίες που με μεγαλύτερη επιτυχία αναδεικνύει ο χρόνος. Οι μόδες και η ρηχή πληροφόρηση καταναλώνουν πολλή σκέψη χρόνο και χρήμα που μόνο η βαθιά γνώση της ιστορίας θα μπορούσε να αποτρέψει. Σχολές μουσεία γκαλερί φουάρ δημοπρασίες έχουν αναγάγει την τέχνη σε μια βιομηχανία που αναγκαστικά θα πρέπει να παράγει και εύκολο προϊόν για γρήγορη κατανάλωση. Η Ελλάδα έχει μια λαμπρή ιστορία, έναν θησαυρό γνώσης για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει σπουδαία πράγματα. Αυτά που μπορούν να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο δεν μπορούν να γίνουν πουθενά αλλού. Αυτό ισχύει για κάθε τόπο. Αυτή η ιδιαιτερότητα θέλει το ράφι της στο παγκόσμιο παζάρι για να φανεί. Κρατώντας την σε μια βαλκανική αποθήκη είναι σαν μην υπάρχει. Όσο πιο πολύ θα πιστεύουμε εμείς στην αξία μας τόσο θα πιστεύουν και οι άλλοι σε εμάς και η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να είναι τόσο ατομική όσο και συλλογική.

– Αποχωρίζεστε εύκολα τα έργα σας;

Έχω την ευτυχία να ζω μέσα στα έργα μου, να βλέπω τον εαυτό μου εκεί να ζει πολλές ζωές. Είσαι αντιμέτωπος με το τίποτα, το οποίο θέλει να αποκτήσει ένα σώμα, με καρδιά και ψυχή, να γίνει ένας συσσωρευτής αλλά και αναμεταδότης ενέργειας. Είναι τόσο πολύτιμη αυτή η διαδικασία που δεν συγκρίνεται με το τελικό αποτέλεσμα που ο ρόλος του είναι να το μοιραστείς. Αν δεν έχει παραλήπτη, μπορεί και να μην έχει λόγο ύπαρξης. Η επικοινωνία, τα βλέμματα ξυπνούν το έργο από τον υπό κατασκευήν του λήθαργο και του δίνει ρόλο προπάντων ψυχικής υποστήριξης.

Το ότι κάποιος θέλει να ζήσει με κάτι που έφτιαξες με την καρδιά σου, πέρα από κολακευτικό, σου πιστοποιεί την αλήθεια της ύπαρξής του και την αναγκαιότητα της εξέλιξής του. Είναι μια ζωτική υποχρέωση ανθοφορίας.

“Οι βασικές δυσκολίες που συναντά ένας ελληνας είναι η καθημερινΗ επιβίωση και η στέρηση της πατρίδας του με ό,τι αυτό συνεπάγεται”

– Ποσό δύσκολο είναι για έναν Έλληνα καλλιτέχνη να επιβιώσει επαγγελματικά στο εξωτερικό;

Οι βασικές δυσκολίες που συναντά ένας Έλληνας είναι η καθημερινή επιβίωση και η στέρηση της πατρίδας του με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οτιδήποτε άλλο είναι στα μέτρα του για αντεπεξέλθει στο οτιδήποτε. Οι δυσκολίες είναι για όλους πολλές πλέον και δεν εξαρτώνται από την εθνικότητα του καθενός. Αντιθέτως, η ιδιαιτερότητα και όσο αυτή ενισχύεται κάνει τα πράγματα πιο αναγκαία και απαραίτητα σε αυτό το παγκόσμιο χωριό.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Η ζωή δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει και ο χρόνος είναι απαραίτητο να πυκνώνει και να φέρνει αποτέλεσμα δουλειάς. Πόσο μάλλον όταν ένα όραμα χρόνων αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει μορφή και μαζί με αυτό να προσδιορίζει και τη δική μου ταυτότητα. Μια συνεχής διαδικασία διορθώσεων με σκοπό τη σαφήνεια τόσο στον τρόπο προσέγγισης του ιδανικού ύφους όσο στην επιλογή θεμάτων που θεωρώ άξια καταγραφής. Όσο προσδιορίζω την αναγκαιότητα των προσδοκώμενων και την αιτία που με επιλέγουν τόσο αποκτούν τον ιδιαίτερο αισθητικό χώρο που επιθυμώ να κατοικώ. Εκθέσεις παρουσιάσεις κ.λ.π. έπονται ως φυσικό αποτέλεσμα.

* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “axianews”.

 

Βουτιά στη ζωή και το έργο του Δημήτρη Μυταρά στην Άνδρο

Από
Zeta Tz
-

Γράφει η Σόνια Χαϊμαντά

Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό να βρίσκεσαι στην Άνδρο, στο σπίτι του πολιτισμού που κληροδότησαν στο νησί ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή και να συμμετέχεις στα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης για τον Δημήτρη Μυταρά, μαζί με τη γυναίκα του και “μούσα” του, Χαρίκλεια, κατά κόσμον Ζουζού, και φυσικά με τον γιο του Αριστείδη. Σεμνοί, γλυκείς, πλούσιοι σε εμπειρίες και αισθήματα για τον μεγάλο ζωγράφο, πρόσθεταν με τη δική τους πινελιά, αφηγήσεις που κανένας χρωστήρας, κανένα του έργο δεν μπόρεσαν να πουν για τον ίδιο.

Μικρές λεπτομέρειες, που μένουν πίσω στους φίλους του αγαπημένου εικαστικού από τον Φεβρουάριο του 2017 από τότε που ο μεγάλος ζωγράφος έφυγε από την ζωή. Τα εγκαίνια της έκθεσης του Δημήτρη Μυταρά έγιναν πριν από λίγο καιρό και συγκεκριμένα την 1η Ιουλίου στη χώρα της Άνδρου, μια σεμνή και σφικτή τελετή, με συμπυκνωμένες πληροφορίες για τη χαρισματικότητα του Μυταρά, το βαθύ καλλιτεχνικό του ένστικτο, την αγάπη του για την ανθρώπινη φιγούρα, κυρίως για τις γυναίκες. Τις οποίες, προτιμούσε να ζωγραφίζει προφίλ σε αντίθεση με τους άνδρες – μοντέλα του.

Το Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή απότινε φόρο τιμής σε μια έκθεση καλλιτεχνικής αρτιότητας με δεκάδες έργα και μάλιστα σπάνιους πίνακες που συγκέντρωσε από ιδιωτικές συλλογές. Τα εγκαίνια έγιναν σε στενό εικαστικό και δημοσιογραφικό κύκλο, όπου φίλοι και γνώστες του μεγάλου εικαστικού περιηγήθηκαν στους ορόφους του μουσείου για να ανέβουν αμέσως μετά στην υπέροχη ταράτσα για το καθιερωμένο δείπνο.

Η “λήθη” στην Άνδρο

Πολλοί από αυτούς όμως δεν περιορίστηκαν σε αυτό, συγκεντρώθηκαν αμέσως μετά στη “Λήθη“, ένα new entry καλλιτεχνικό στέκι στην καρδιά της μεγάλης πλατείας – μοναδικό στο είδος του και ιδανικό για την περίσταση – με θέα στη θάλασσα και την ενδοχώρα για το καθιερωμένο κοκτέιλ και συζήτηση που μας πήρε μέχρι τα ξημερώματα. Μια συζήτηση που τα είχε όλα: Για το μουσείο, τον Γιάννη Μόραλη, τον Παναγιώτη Τέτση, τη Σοφία Βάρη, τον Γιώργο Ζογγολόπουλο, τον Νίκο Εγγονόπουλο και τον Δημήτρη Μυταρά, που εκτός “από διακεκριμένος ζωγράφος υπήρξε και ποιητής, ταλαντούχος σκηνογράφος, ενδυματολόγος, εικονογράφος, σχεδιαστής διακοσμητικών παραστάσεων και εξαιρετικός δάσκαλος”.

Η έκθεση

Σκοπός τού αφιερώματος είναι να αναδειχθούν τόσο η θεματική πολυμέρεια όσο και η τεχνοτροπική ποικιλομορφία και επιδεξιότητα σε κάθε έκφανση του ταλέντου του.

Η έκθεση ξεκινά από την πρώιμη νεανική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από μια εντυπωσιακή ωριμότητα. Ύστερα θα εστιάσει σε δύο θεματικές που θα απασχολήσουν τον καλλιτέχνη από τις αρχές του 1960 έως και τον θάνατό του. Πρόκειται για τους καθρέφτες και τα πορτρέτα. Η έλευση της δικτατορίας στην Ελλάδα ήταν ένα γεγονός που άλλαξε τον ρουν της τέχνης του Μυταρά. Χρησιμοποίησε τον χρωστήρα του για να καταγγείλει τα τεκταινόμενα, μέσα από τα «Επιτύμβια» και τα «Ντοκουμέντα». Πέρα από τη σκοτεινή αυτή περίοδο, η βία θα συνεχίσει να κυριαρχεί στο έργο του με τις μοτοσικλέτες, τα δυστυχήματα, τα αλλοιωμένα από τον άνθρωπο τοπία. Από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι γυναικείες μορφές, όπως και η απρόσμενη ενότητα με τα αδέσποτα σκυλιά, στα οποία αφιέρωσε πολλά έργα.

Κύριο χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Δημήτρη Μυταρά είναι η συνύπαρξη αντιφατικών δεδομένων τα οποία διαπλέκονται δημιουργώντας την παραδοξότητα που διατρέχει τη γόνιμη και δημιουργική καλλιτεχνική του πορεία. Η ποίηση συνεκφράζεται με τη βία, ο λυρισμός με την βαναυσότητα, η ηδονή με την τραχύτητα.

Info

Από το σύγχρονο στο διαχρονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Άνδρος, 22820 22444) Διάρκεια έκθεσης: 1/7-30/9 Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά 11:00-15:00 & 18:00-21:00, Δευ. 11:00-15:00, Δευ. απόγευμα & Τρ. κλειστά

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η Μαρία Κουτσομάλλη.

www.goulandris.gr

www.moca-andros.gr

 

Εξαιρετική βραδιά στο Παλαμίδι με την “Ιστορία του Στρατιώτη” του Στραβίνσκι

Από
Zeta Tz
-

Το βράδυ της 7ης Ιουλίου στο Παλαμήδι παρουσιάστηκε μια ξεχωριστή σκηνοθετημένη παράσταση της Ιστορίας του Στρατιώτη του Στραβίνσκι, στο πλαίσιο του 27ου Φεστιβάλ Ναυπλίου, 100 χρόνια από την πρεμιέρα του έργου.

Την Ιστορία του Στρατιώτη (L’Histoire du soldat) του Ιγκόρ Στραβίνσκι που γράφηκε το 1918, στην κορύφωση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελβετία από το μεγάλο ρώσο συνθέτη Igor Stravinsky (1882-1971) σε συνεργασία με τον Ελβετό ποιητή και πεζογράφο Charles-Ferdinand Ramuz (1878-1947), είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει πλήθος κόσμου στο κάστρο του Παλαμηδίου.

Παρόντες μεταξύ άλλων ο Δήμαρχος Ναυπλιέων, Δημήτρης Κωστούρος, ο καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Γιάννης Βακαρέλης, η δημοφιλής τραγουδίστρια Μαρία Φαραντούρη, ο Αντιδήμαρχος Άργους Μυκηνών Δημήτρης Κρίγγος και πλήθος κόσμου που γέμισε την πλατεία του Αγίου Ανδρέα στο Μεσαιωνικό κάστρο του Ναυπλίου.

Το έργο βασίζεται σε ένα λαϊκό ρωσικό θρύλο με πρωταγωνιστές έναν στρατιώτη και το Διάβολο – μια λαϊκή εκδοχή του μύθου του Φάουστ.

Η Μεφιστοφελική Ιστορία του λιποτάκτη στρατιώτη που παραδίδει στο διάβολο την ψυχή του με αντάλλαγμα ένα θαυμαστό βιολί και οι απέλπιδες προσπάθειες του να υπαναχωρήσει από αυτή την συμφωνία, εμπνέει τον Στραβίνσκι να δημιουργήσει ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα του, επηρεασμένο έντονα από την Jazz

Σκηνικό- Έργο Εριέττας Βορδώνη

Εικόνες, κίνηση, ήχος, κόσμος έγιναν ένα σε ένα υπέροχο φυσικό σκηνικό.

Στον ρόλο του Αφηγητή, η Κατερίνα Διδασκάλου, Διάβολος, ο Αλμπέρτο Φάϊς
και Στρατιώτης ο Παναγιώτης Γεωργούλας, Χορεύει η Ελισάβετ Δελακά. Σκηνοθέτης ο Χριστοφορος Χριστοφής, χορογράφος Έρση Πίτα, Διευθυντής ορχήστρας Ραφαήλ Πηλαρινος, κουστούμια – σκηνικά -εικαστικές παρεμβάσεις, η Εριέττα Βορδώνη.

Ακόμα και οι λίγες οι εικόνες που παραθέτουμε δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που έζησε το κοινό.

 

Γιάννης Σμαραγδής: Σκηνοθέτης με διεθνή αναγνώριση

Από
Zeta Tz
-

Ο Γιάννης Σμαραγδής (Γωνίες Μαλεβιζίου Ηρακλείου 1946) είναι Έλληνας σκηνοθέτης που μεγάλωσε στo Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε σκηνοθεσία στην Ελλάδα και το Παρίσι. Εμφανίστηκε το 1972 με τη μικρού μήκους ταινία Δύο τρία πράγματα… (12’), η οποία βραβεύτηκε στην Ελλάδα και διακρίθηκε στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ στον Καναδά. Έχει διδάξει ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και σενάριο και σκηνοθεσία σε σχολές κινηματογράφου.

Ως συγγραφέας έχει εκδώσει τα βιβλία “Γεωγραφία του μη ορατού” (1995), “Καβάφης – λογοτεχνική μορφή του σεναρίου Καβάφης” (1996) και το διήγημα “Η ελαφίνα της πλατείας Χαλανδρίου” (2006).

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

• “Καζαντζάκης”, 2017
• “Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι”, 2012
• “Αναζητώντας τον Ιωάννη Βαρβάκη” (ντοκιμαντέρ), 2009
• “El Greco” (ρεκόρ εισιτηρίων στην Ελλάδα: 1.200.000 θεατές), 2007
• “Καβάφης”, 1996
• “Η Δε Πόλις Ελάλησεν” (σειρά ντοκιμαντέρ), 1993
• “Το Τραγούδι της Επιστροφής”, 1983
• “Καλή σου Νύχτα κυρ’ Αλέξανδρε…” (τηλεταινία), 1981
• “Κελί Μηδέν”, 1975
• “Δύο τρία πράγματα…” (ταινία μικρού μήκους), 1972

Ο πολυβραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής έχει μια σταδιοδρομία γεμάτη δημιουργικότητα και μετρά πολλές εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες.

Οι πιο σημαντικές μεγάλου μήκους ταινίες του είναι οι:

  • “Καβάφης” (1996). Προβαλλόταν για 12 συναπτά έτη στον κινηματογράφο Accattone στο Παρίσι, Βραβείο Σκηνοθεσίας, επίσημη συμμετοχή σε 50 διεθνή φεστιβάλ.
  • “El Greco” (2007). Διεθνής συμπαραγωγή με ρεκόρ εισιτηρίων στην Ελλάδα (1.200.000 θεατές) (Διακρίθηκε ως Χρυσή Ταινία στο Φεστιβάλ του Τορόντο, Βραβείο Σκηνοθεσίας, διεθνής διανομή στην Ισπανία, Γαλλία, Ουγγαρία Ρωσία μεταξύ άλλων).
  • “Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι” (2012). Διεθνής συμπαραγωγή με ένα καλό box office 380.000 εισιτηρίων στην Ελλάδα και διεθνή διανομή από την Vision Films Inc. (κυκλοφόρησε σε DVD στην Αμερική, τον Καναδά, την Αγγλία, την Γερμανία, την Ρωσία, την Κίνα κ.λπ). Επίσημη συμμετοχή σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Και οι τρεις προαναφερθείσες ταινίες είχαν εξίσου μεγάλη επιτυχία και απέσπασαν πολλά βραβεία, συμμετέχοντας σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Μετά την επιτυχία της ταινίας “Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι”, ο Γιάννης Σμαραγδής το 2013 ψηφίστηκε στο διαδίκτυο ως ο πιο δημοφιλής Έλληνας καλλιτέχνης.

Για την Ελληνική τηλεόραση δημιούργησε σειρές με τεράστια επιτυχία. Η κινηματογραφημένη του σειρά “Σιγά η Πατρίδα Κοιμάται…” (1989), θεωρήθηκε η καλύτερη τηλεοπτική σειρά στην Ελλάδα από καταβολής ελληνικής τηλεόρασης. Η ταινία του Καλή σου νύχτα, κυρ-Αλέξανδρε (1981) για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, η πρώτη ταινία για την ΕΤ-1, έτυχε μεγάλης επιτυχίας, προβλήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού και στο Πανεπιστήμιο του Harvard. Πρόσφατα τον Δεκέμβριο του 2015, προβλήθηκε σε κινηματογράφο της Αθήνας.

Ως καθηγητής δίδαξε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σκηνοθέτησε, επίσης, την Όπερα των Σκιών για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Το 2014 διετέλεσε Πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά μετά από 10μηνη θητεία παραιτήθηκε.

Τιμήθηκε με πολλά Κρατικά και Διεθνή Βραβεία για τις ταινίες του. Το 2008 τιμήθηκε στους Δελφούς με το Βραβείο Σοφίης από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών για την ταινία του El Greco, και στη Ρώμη τιμήθηκε από το Βατικανό με το Βραβείο «GIUSEPPE SCIACCA 2008» ως Καλύτερος Σκηνοθέτης διεθνώς και έκτοτε είναι μέλος της διεθνούς επιτροπής των βραβείων του θεσμού.

Το 2012 η ταινία El Greco σε λίστα στον διεθνή ιστότοπο IMBD (http://www.imdb.com/list/ls009669219/) κατατάσσεται 5η στις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών.

Το 2014 υπήρξε στη λίστα των προταθέντων προσωπικοτήτων εκτός πολιτικής σκηνής για το υπέρτατο αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Το 2015 δώρισε 14 αναδημιουργημένα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης. Αυτή τη στιγμή προετοιμάζει τη νέα του ταινία με τίτλο “ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ – REPORT TO ZORBA”, πάνω στη αυτοβιογραφία μεγάλου Έλληνα συγγραφέα «Αναφορά στον Γκρέκο».

 

Το εντυπωσιακό νέο design του St. George Lycabettus

Από
Zeta Tz
-

Το πολυβραβευμένο 5* ξενοδοχείο St. George Lycabettus, αποτελεί παράδειγμα μοντέρνας πολυτέλειας και διαχρονικής κομψότητας. Το ίδιο απέδειξε και πρόσφατα, μέσα από την ανακαίνιση όλων των δωματίων του.

Το εντυπωσιακό design του St. George Lycabettus είναι εμπνευσμένο από το τρίπτυχο «Art – Fashion – Photography», με «άρωμα» Ελλάδας.

 

Πιο συγκεκριμένα, ο δεύτερος όροφος είναι αφιερωμένος στους Έλληνες σχεδιαστές μόδας. Διαχρονικής αξίας σχεδιαστές όπως ο Γιάννης Τσεκλένης, Λουκία κ.α. αλλά και πιο σύγχρονοι εκφραστές της, όπως η Μαίρη Κατράντζου, η Σ.Κοκοσαλάκη, ο Βασίλης Ζούλιας, ο Βαλταδώρος, η Δάφνη Βαλλέντε, ο Ντάσιος, η Εριφύλλη, ο Λάσκαρης, η Λ. Κατσανίδου, η Ορσαλία Παρθένη, η Χαρά Λεμπέση κλπ. έχουν την τιμητική τους.

Οι Σουίτες «Αnna Molinari» και «Pierre Cardin» είναι αφιερωμένες στους γνωστούς διεθνείς σχεδιαστές μόδας, που ήταν τακτικοί επισκέπτες του ξενοδοχείου και χαρακτηρίζονται από εκλεπτυσμένο design, μετατρέποντας τις σουίτες σε ένα κομψό «ναό» μόδας.

Ο πέμπτος όροφος είναι αφιερωμένος στους Έλληνες ζωγράφους όπως Δημήτρης Μυταράς, Αχιλλέας Δρούγκας, Όπυ Ζούνη κτλ ενώ ο πρώτος όροφος είναι αφιερωμένος στην Ελληνική φωτογραφία.

‘Εχει δοθεί επίσης μεγάλη έμφαση και στην τεχνολογία των δωματίων με κλειδαριές smart lock που ανοίγουν μέσω του κινητού τηλεφώνου.

Τη σχεδίαση των δωματίων και σουιτών ανέλαβαν αποκλειστικά Έλληνες αρχιτέκτονες. Η Κατερίνα Ευθυμίου των «Positive+ Architects» για τα δωμάτια των Ελλήνων Σχεδιαστών Μόδας, των Ελλήνων Ζωγράφων και Φωτογράφων. Επίσης η Μαρία Παπατριανταφύλλου και η Omniview Design που εμπνεύστηκαν από τον Ελληνικό Πολιτισμό.

Στις 15 Ιουνίου τα ανακαινισμένα δωμάτια και σουίτες του ξενοδοχείου εγκαινιάστηκαν από τους διεθνούς φήμης Γάλλους σχεδιαστές Jean-Claude Jitrois & Chantal Thomass σε εκδήλωση με θέμα “H μόδα ως μέσο διαπολιτισμικού διαλόγου” την οποία παρουσίασε η Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του Ελληνικού Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας, κυρία Ada Ηλιοπούλου.

Παρουσιασμένα μέσα από σύγχρονη οπτική, τα έργα Ελλήνων σχεδιαστών, ζωγράφων και φωτογράφων, γίνονται σημείο αναφοράς βοηθώντας τον επισκέπτη να εξοικειώνεται και να αποκτά μια προσωπική σχέση με το χώρο του ξενοδοχείου αλλά και την ελληνική κουλτούρα.

Τα έργο αυτά δεν αποτελούν μόνο μια αισθητική προσέγγιση αλλά μια συνολική εμπειρία του επισκέπτη, που δομείται από τα έργα τέχνης ως μέσο προώθησης της ελληνικής κουλτούρας και κληρονομιάς, μέχρι την ειδυλλιακή θέα που κόβει την ανάσα.

Άλλωστε το ξενοδοχείο βραβεύτηκε πρόσφατα από τα World Luxury Hotel Awards στην Ελβετία ως το ξενοδοχείο με την καλύτερη θέα στην Ευρώπη.

Στοιχεία & Συντελεστές Έργου:

Έργο: St. George Lycabettus Lifestyle Hotel, Τοποθεσία: Αθήνα, Αρχιτεχνονική Μελέτη: Positive Architects, Κατασκευή: Eleven Constructions, Έτος Ολοκλήρωσης Εργασιών: Μάϊος 2018, Παρουσίαση Κειμένου: Positive Architects, Φωτογράφιση: Red Light Productions

1...533534535...544Σελίδα 534 από 544
© Copyright 2022 - Artviews